- Szkoda - przytaknęła cicho Zuri, bo przecież próbowała wyśnić Molly od samego początku. Podążyć śladem jej snów, odnaleźć ją pośród koszmarów. Raz za razem. Bezskutecznie. Znalazła tylko Lukę. Zbyt późno, by zadać mu pytania, zbyt późno, żeby mu pomóc i powstrzymać śmierć. Nie znalazła Molly, bo to Molly na moment, na parę sekund znalazła ją. - Przykro mi - szepnęła trochę do siebie, trochę do Zuri, bo widziała, widziała przecież w jakim stanie jest jej młoda przyjaciółka. Oplotła na moment palcami jej dłoń, ścisnęła delikatnie. - Przykro mi - powtórzyła szczerze, myśląc o wypalonym śladzie męskiej dłoni na jej gładkiej skórze.

„Widzicie tam coś?” zapytała wcześniej dziewczyna, ale żaden z mężczyzn nie odpowiedział jej. Siedząca z tyłu Ayo nie widziała dobrze ich twarzy. Półprofil Henry’ego. Oko i fragment policzka Aksela zamknięty w prostokącie wstecznego lusterka. Milczeli chwilę i Ayo marszczyła brwi, z coraz większym niepokojem zaczynała wyglądać przez boczną szybę. Dave nie wracał i martwiła się. Obracała nerwowo w palcach zawieszoną na szyi monetę do szafy grającej, która stała w jej wypożyczalni wciśnięta pomiędzy monsterę i regał z musicalami.

Nie będzie potrafiła później powiedzieć co się dokładnie wydarzyło, nanizać na cienką nić czasu koraliki kolejnych zdarzeń. Będzie pamiętała, że podskoczyła w miejscu, gdy DJ ryknął do mikrofonu a głośniki nadały jego głosowi siłę trąby jerychońskiej i niemal zagłuszyły dźwięk strzałów, które do tej pory słyszała jedynie podczas oglądania filmów sensacyjnych. Że wyłapany kątem oka wyraz przerażenia na twarzy urzędnika wydobył z niej odruchowe pytanie „wszystko w porządku, Henry?”. Że uderzyła głową o zagłówek, gdy nagłe przyśpieszenie docisnęło ją do siedzenia. Że gdyby nie szukała wzrokiem kruczej sylwetki Rączki, nie zauważyłaby go wiszącego kilkanaście metrów ponad ulicą.

- Dave! - krzyknęła krótko, rozpinając pasy, szarpnięciem otwierając drzwi, gdy samochód jeszcze pruł przed siebie.

Laserowe wiązki przecinały zachmurzone niebo, sięgały nisko zawieszonych chmur, gdy Rączka spadał, przemieniał się, leciał. Było w tej przerażającej transformacji coś przepięknie, pierwotnie magicznego. Jak stworzenie człowieka, jak wybuch życia, eksplozja ciała. Zapierała dech. A potem był - tak nagle jakby się teleportował - tuż przy samochodzie: znowu sympatyczny, szczupły chłopak. Tylko, że nawet w półmroku widziała krew na jego ramieniu, widziała jak szkarłatne krople uderzają o chodnik, mieszają się z wilgocią.

Wyskoczyła z auta bez wahania, w kilku susach dopadła do upadającego chłopaka, nachyliła się nad nim, próbując sprawdzić jak poważnie jest ranny.

- Ej, ej, Łapka - powiedziała cicho, gorączkowo. - Kto ci to zrobił?

Objęła go ramionami, pomagając podnieść się z ulicy, chcąc wciągnąć go do samochodu, który zapewniłby mu jakąkolwiek ochronę. Piroman skrzywdził Zuri i to bolało. Ale to, że Dave był ranny, że coś mu groziło napełniało Ayo czystym, zimnym przerażeniem. Za plecami kobiety zafalowała ciemność, która wybuchnęła i zmaterializowała się w postaci skrzydeł utkanych z nocy. Osłoniła nimi chłopaka, odgrodziła od potencjalnych kul, pocisków, ataków magicznych mocy. Otoczyła go nocnym chłodem, bezkresem czerni, opalizującym szelestem piór, łusek, chityny. Nie myślała o tym co robi, po prostu chciała go ochronić.

- Chodź - szepnęła. - Wstawaj, Łapka.

Ponad jego głową popatrzyła po ulicach, po dachach, po ciemnych i rozjaśnionych światłem oknach, szukając jakiegoś ruchu, sylwetki ich przeciwnika. Była noc. Było ciemno. Powinni spać. Wszyscy powinni spać. Jeden lub wiele snów. Tak wiele z nich czekało tylko, by rozkwitnąć pod czyimiś powiekami.
Ale winni? Winni powinni śnić swoje najgorsze koszmary.

Najpierw Ayo używa tagu „skrzydła nocy”, żeby osłonić Dave’a - nie rzucam na to, bo to prewencja w tej sekundzie. Jak trzeba będzie rzucić, bo ktoś spróbuje zrobić mu coś złego to oczywiście będę miotać

A potem właściwy ruch:
Zmiana zasad gry - wzbudzenie senności w imię minusów/uśpienie w tych, co kręcą się przy budynkach i w budynkach.
Tagi: Pani Snów, Zawęźlenia Snów, Sny Niewyśnione

...to nie całkiem prawda. To już jest bliższe prawdy...


Dave wykaraskał się z kłopotów, choć bukinista dostrzegł, że młodzian zapłacił cenę za swoją wcześniejszą brawurę. Dziewczyny bardziej uwrażliwione na jego krzywdę zareagowały szybciej, niż mężczyźni siedzący w przednich fotelach. Ayo wyskoczyła z auta, jakby to jej rodzony brat potrzebował ratunku. Potwierdziła po raz kolejny głęboką więź z chłopakiem. Aksel zachowywał spokój. Wiedział, że kierowanie się wyłącznie emocjami może być zgubne. Widząc opiekuńczość Ayo nie wątpił, że Davy znajdzie się pod czułą troską. Nie zdecydował się na opuszczenie auta, wychodząc z założenia, że kierowca musi być gotowy na nagłe zwroty akcji i kolejne zagrożenie. Teren był wybitnie nieprzyjazny. Opieka Ayo zmieniła się w egidę dla całej ich ekipy, ocalając nie tylko rannego ryzykanta. Antykwariusz słyszał nawałnicę kul, wściekle przeszywających uliczkę. Odruchowo skulił się za kółkiem, lecz ani jeden z Lśniących nie doznał uszczerbku, ba… nawet auto bez draśnięcia przetrwało ostrzał. Aksel w duchu dziękował za tarczę nocy, która prawdopodobnie ocaliła mu życie. Nie miał okazji wyrazić swej wdzięczności, gdyż kolejna persona bezceremonialnie wtargnęła na scenę w Foramini. Dziewczyna żywcem wycięta z komiksu lub przygodowej powieści zdrowo namieszała w sytuacji. Był pewien, iż zapamięta ją na długo. Jej spektakularny popis zniszczył galerię, chwilo odseparowawszy ich od furii Eris.

Ostrzeżenie, które padło z jej ust, pozbawione grama subtelności, zabarwione było stanowczością, niczym krzykliwy, czerwony płaszcz właścicielki. I w sumie brodacz winien zgodzić się z darowaną im radą, opuścić natychmiast okolice Trupiarni, nim nazwa lokalu stanie się epitafium adekwatnym do ich losu. Coś jednak powstrzymywało go przed odjazdem… Lojalność? Poczucie współodpowiedzialności? Gotowość do poświęceń? Empatia? A może szaleńcze przekonanie, że tej nocy, niepodobnej do innych, wbrew wszelkim przesłankom daleko było jeszcze do świtu? Wiele mogło się zdarzyć, zwłaszcza że poczuł dotyk kolejnej magiczności. Znowu ten oniryczny obrys bezwzględnie zdradzał sprawczynię zajścia. W lusterkach auta odbijał się jego złotawy połysk. Aksel otumaniały spostrzegł pojawiające się wokół cienie, pomroki i pełzające mary. Jakby uwolnione z więzi przekraczały granicę jawy i snu. Neony migotały, tłumione czernią, smugi klubowych laserów roztopiły w obłokach przywidzeń. Leniwe miraże przesuwały się przed oczami brodacza w niemal lirycznym tempie. Stłumił ziewnięcie przykładając pięść do ust, rozejrzał wokół omroczony. Przez szybę samochodu widział falującą rzeczywistość. Czuł się, niczym bohater filmu drogi – kołysany nostalgicznym rytmem połykanego przez muscle-cara asfaltu, oddalający się w niebyt i narkotyczną ułudę ucieczki do wolności… Powieki stawały się ciężkie, potrzebował odpoczynku, oddechu i drzemki. Jednak pulsowanie pojedynczego neonu dziwnym trafem ułożyło się w imię dziewczynki, które nie zatarło się w jego pamięci.

– M-o-ll-y... - wycedził przytomniejąc.

Skutecznie wyrwał się z przywidzeń, uświadamiając sobie ponownie cel pobytu w tej dzielnicy. Tak! Muszą uratować to dziecko! Anioła, który spętany przez diabelskie siły, zapewne łkał w niewoli. Dave wykonał pierwszy ruch. Ayo odważnie postąpiła krok dalej. Młoda szczebiotka Zuri również zdawała się być gotowa do konfrontacji. Henry z zimnym wyrazem twarzy opuścił auto. Widzieli już dość, aby pojąć, że stawka jest nadzwyczaj wysoka. Bragi nie umiał walczyć, lecz wiedza, którą posiadł mogła okazać się bezcenna. Potrafił snuć opowieść zapewnić sobie poklask i nietykalność. Zagłuszyć oraz zdusić wszelkie wrogie zapędy. Zamierzał użyć tych sposobów, aby wspomóc przyjaciół w uwolnieniu dziewczynki. Zaczynał wierzyć, że boski pierwiastek jest również w nim. Pozostawało tylko go obudzić…

To była noc pełna magii. Złej magii i magii zachwycającej. Strachu i nadziei.

Ta noc była jak sen. Jak królicza nora, która przeniosła ją do świata po drugiej stronie lustra, gdzie nikt nie był zwykłym człowiekiem. Gdzie ludzie zabijali i krzywdzili się nawzajem. Te wszystkie wspaniałe dary i cudowne umiejętności… Można byłoby stworzyć nimi tyle piękna a zamiast tego odcisnęły się wypalonymi śladami na skórze Zuri, zaciskały się obrożą na szyi olbrzyma, stawiały w płomieniach budynki. A do tego zwykła przemoc przecinająca powietrze kulami ołowiu. To nie był świat Ayo. To nie była rzeczywistość, którą chciałaby wpuścić do swojego świata.

Ale ten świat miał wydarł kawałek jej własnego.
Wydarł Molly i nie zamierzał oddać. Zamiast tego walczył o nią jak stado wściekłych psów o kawałek kości.

Ayo zamrugała, zaszeleściły miękko pióra, gdy poruszyła skrzydłami rozpostartymi nie tylko ponad Rączką, ale też Zuri i samochodem Aksela. Nie planowała tego. Nie chciała tego. Ale cieszyła się, że tak się stało - że coś w niej zdecydowało inaczej i pokazało jej się, że może; że coś w niej zdołało ochronić wszystkich. Poruszyła nimi ponownie i pociski posypały się na ziemię, uderzyły o spękany asfalt wydając dźwięk przypominający wietrzne dzwonki szarpane burzowym wiatrem. Nie odrywała zaniepokojonego spojrzenia od Dave’a. Z ulgą przyglądała jak porusza się, jak wstaje o własnych siłach, sprawdza ranne ramię. Ale zaraz musiała zmarszczyć brwi, potrząsnąć przecząco głową, gdy chłopak przez zaciśnięte gardło rzucił, że muszą uciekać.

- Nie. Nie przeprasz…

Tyle zdążyła powiedzieć, gdy moneta wirowała jeszcze w powietrzu. Na moment czas zwolnił dookoła Rączki, moneta obracała się coraz wolniej i wolniej aż Ayo przysięgłaby, że zaczęła wirować w drugą stronę. A potem sylwetka Dave’a poruszyła się, rozmazała w smudze ruchu szybszego niż oko mogło nadążyć, łapiąc w wir powietrza zalegające na ulicy śmieci. Ayo sięgnęła ręką, próbując go złapać, przytrzymać, powstrzymać przed kolejnym impulsywnym działaniem. Ale już go nie było, chwyciła jedynie powietrze. Złożyła na plecach rozpostarte w powietrzu skrzydła, przez kilka sekund patrzyła na tańczące po asfalcie odpadki, w które zniknięcie chłopaka tchnęło na moment iluzję życia: zużyte prezerwatywy, czerwone papierki po nielegalnych tabletkach pobudzających, niedopałki papierosów.

Popatrzyła na stojącą niedaleko Zuri. Na Henry’ego, który wyszedł z samochodu i ciągle bez słowa ruszył w kierunku budynku, gdzie światło latarnii było ciemniejsze. Na Aksela, który wciąż pozostał za kierownicą swojego auta. Na czerwony samochód, który jeszcze przed chwilą był takim samym Lincolnem jaki stał zaparkowany na sąsiedniej ulicy. Na równie czerwoną kobietę - jak wyjętą z kreskówki, którą kiedyś z zapałem oglądały dzieciaki - która właśnie w nim znikała. Ryk silnika rozrywał powietrze jak coś, co mogłoby wydobywać się z gardła zniecierpliwionego zwierzęcia. Na nocne mary, które nagle wypełniły ten świat i dla Ayo nagle były bardziej prawdziwe niż cokolwiek innego. Były bardziej piękne niż cokolwiek innego. Koszmary i senne marzenia jednocześnie. Wszystkie stworzenia nocy.

Wbiła czarne jak noc oczy w jedną z nich. Ruszyła ku niej, przyzwala do siebie z nocnego nieba. Chimerę, której nie przeraziłaby się na śmierć mała dziewczynka. Rozedrganą, pełną wibrujących kolorów, zmieniającą kształt pod ludzkimi spojrzeniami. Przesunęła palcami po opalizujących łuskach smoczego pyska, po chłodnej sierści pasmami schodzącym w dół szyi, gdzie zaczynało się ciało wielkiego kota. Chimera poruszyła się, pawi ogon przesunął się z szelestem po wilgotnym asfalcie, orle skrzydła zatrzepotały nerwowo. Ayo przytknęła czoło do czoła mary, zacisnęła w palcach pluszowego misia Molly, przytuliła go do serca: wykochaną przytulankę dziewczynki, towarzysza jej snów, bez którego noce nigdy nie były bezpieczne.

- Znajdź ją - poprosiła chimerę. - Znajdź Molly i chroń - rozkazała, podsuwając jej zabawkę, by mogło zwęszyć zapach snów małej. - Dopóki nie przyjdę. A jeśli dasz radę, sprowadź ją do mnie. Nie w śnie, ale tutaj. Po tej stronie lustra. - Uśmiechnęła się łagodnie, trochę smutno. - Jeśli będziesz potrzebowała pomocy. Jeśli będziecie potrzebowały pomocy. Zawołaj mnie.

Odetchnęła głęboko, odwróciła do Zuri i Aksela. Wyprostowana, otulona nocnymi skrzydłami sama wyglądała trochę jak jedna z sennych mar. Zacisnęła miękkie usta w wąską linię, która mówiła wszystko. Pomimo prośby Dave’a nie zamierzała uciekać. Zbyt wiele istot próbowało ich tutaj zabić, zbyt wiele próbowało skrzywdzić. A ostatnie co chciała robić to walczyć z nimi, gdy już będzie miała Molly w swoich ramionach.

- Spróbuję ich uśpić. Mężczyzn w czarnych Lincolnach. Nie będzie lepszej szansy niż teraz - powiedziała cicho, wskazując uliczkę, gdzie widziała ich przez oczy kruka-ze-snu. - Potem dołączę do was. Do Henry’ego. Chyba, że chcecie mi pomóc. Ochroniarze mają magiczną broń - przypomniała, rozkładając skrzydła.

Widziała wcześniej tamtą uliczkę, widziała dachy, widziała jak rozkładają się cienie. Wierzyła, że będzie w stanie podlecieć i podkraść się tak, by jej nie zauważyli. Kolejna mara pośród dziesiątek innych. Cień pośród cieni. Wierzyła, że byłaby w stanie zamknąć ich w klatkach ze snów prawie nierozróżnialnych od rzeczywistości. W snach,w których dalej rozmawialiby ze sobą, obserwowali wejście, robili to, co do tej pory. I nie wiedzieli, że śnią. Dopóki nie wybudziłaby ich z niego.

Wierzyła. Musiała. Bez tej wiary nie miałaby nic tylko strach.

Po pierwsze: zrobić z sennej chimery wsparcie dla Molly i dodatkową ochronę dla niej. A także - trochę rykoszetem - ułatwienie, żeby łatwiej było nam dziewczynkę znaleźć.

Pod drugie: skoro już wszystko pluje (oprócz Carmen Sandiego) ogniem wszelkiej maści próba usunięcia kilku problemów z naszej drogi.
Działaj skrycie - zrobienie Incepcji i uśpienie na panów w Lincolnach, bo to najmniej się będzie rzucało w oczy i może nie zaalarmuje ochroniarzy.
Na tagach: pani snów, skrzydła nocy, klatka marzeń i koszmarów, nie ugnę się, marzenia bez granic.