“Waruj psie” - ostra, nienawistna komenda wciąż wibrowała echem w jej głowie. Była prawie pewna, że olbrzym nie zaatakuje jej bez rozkazu swojej pani. “Nie bójcie się, to tylko Jack”. Ayo przecięła szybkim krokiem salę, zbliżyła się do baru, zatrzymując kilka kroków od niego. Przesunęła spojrzeniem po wijących się na ogromnych mięśniach, pulsujących żyłach, po wielkich łapskach i grubych palcach, którymi byłby w stanie ją zmiażdżyć bez najmniejszego problemu. Otworzyła szerzej oczy na widok wilgotnych ślepi i mokrych policzków.

- Witaj, Jack - powiedziała niepewnie. - Dave?! - uniosła delikatnie głos.

- Whhhhraaahhhh! - nieludzki krzyk wydobył się z przerośniętej gardzieli.

Ayo instynktownie odskoczyła. Gdy gigant walnął pięściami w stół, omal nie upadła. Stała niecałe półtora metra od mężczyzny, który przemienił się w dzikie monstrum. Czuła cuchnący oddech wydobywający się z rozchylonych warg. Spomiędzy zębów spływały gęste sploty bulgoczącej śliny. Krzaczaste brwi zmarszczone wściekłości, kontrastowały z łagodnymi i pełnymi bólu oczami. Przepełniało je cierpienie i poczucie totalnej bezsilności i braku kontroli. Kolos nachylił się w kierunku kobiety., dysząc ciężko, niczym gotująca się do ataku bestia. Ayo znalazła się na krawędzi przepaści. Tuż obok niej Tanatos, brat Hypnosa.

- Czekam na ciebie - usłyszała szept tuż przy swoim uchu.

A może tylko jej się zdawało?

W tej zatrważającej chwili, która paraliżowała ciało i umysł, Ayo dostrzegła źródło męki olbrzyma. Złocista obrożą utkana z dymu i pary oplatała monstrualny kark Jacka.

- Spokojnie, Jack. - Rączka podszedł do kobiety stając między nią i bestią. Odciągając ją w głąb sali. Nie przypominał tego chłopaka, który wszedł dzisiaj pewny do baru. Był zmięty. I nie chodziło o jego koszulę i spodnie w kant. Całym sobą wyglądał jakby ktoś go przeżuł i wypluł.

- On... - kontynuował cicho, westchnął jakby to jedno słowo kosztowało go wiele wysiłku. - Nie jest sobą. Nie chce tego. Nie może...

Pierwszy raz od czasu gdy mgła odsłoniła galeryjkę między budynkami czuł, że to może ich przerastać. Ekscytację zastąpiło zwątpienie i bezradność. Przetarł zaczerwienione oczy palcami.

- Co my tu robimy Ayo?

Kobieta z trudem oderwała spojrzenie szeroko otwartych oczu od olbrzyma i popatrzyła na Dave’a. Odetchnęła głęboko a potem przytuliła go mocno, oparła brodę na jego ramieniu, bo przecież od tego były starsze siostry. Nawet te przybrane. Nawet jeśli chłopak czuł, że Ayo sama napięta jest jak struna a ręce ma zimne jak lód.

- Ratujemy Molly, Łapka - przypomniała łagodnie, tak cicho, że tylko on słyszał. - Wiemy już gdzie ona jest, wiemy kto ją ma i nie mamy wiele czasu. Camille zaproponowała, że będzie naszą przewodniczką po tej stronie Miasta. I ja wiem, że on… Jack jest jak… jak klejnot w koronie, jak pies na łańcuchu - powiedziała przez zaciśnięte gardło. - Ale Dave… jeśli się zgodzimy, zyskamy czas, żeby mu pomóc. A Camille nie jest całkowicie zła, możemy ją przekonać. Ale musimy wiedzieć więcej, ok? Nie potrzebujemy w niej wroga.

Przygryzła wargi. Tanatos. Tuż obok niej. Jak bezdenna przepaść, w której upadek nie ma końca. Jeden gest od niej, jeden ruch, mgnienie oka. Nieskończony sen bez snów. Zadrżała na wspomnienie tej chwili, która uwięziła ją w sobie jak owada w bursztynie. Ryk, wściekłość, gęsta, żółtawa ślina, cuchnący oddech. I spojrzenie pełne bólu. Widziała obrożę. To musiało być piekło: być więźniem we własnym ciele. To musiało być piekło: szczerzyć zęby, bo ktoś inny szarpie za smycz i dusi kolczatką.

- Jego umysł jest wolny, prawda? Możemy potem spróbować wrócić do niego w snach - zaproponowała powoli, z wahaniem, coś czego w tamtym momencie nie była gotowa zaproponować nikomu innemu. Wariactwo, wiedziała. Ale cała ta noc była szalona. Odsunęła się nieznacznie, odchyliła głowę, popatrzyła mu w oczy. - Porozmawiać z nim. Co ty na to?

Spojrzał za siebie. W ogromne, łzawe oczy, w mokry, brzydki pysk. Skinął głową. To mogło się udać, tylko czy zamiana jednego psa łańcuchowego na innego w ogóle coś zmieniała w ogólnym obrachunku? Zawsze był ten, który dawał i który zbierał po gębie. Nie miał ochoty teraz tego roztrząsać.

- Molly - przypomniał, starając się z siebie wykrzesać dawnego siebie. - Co musimy zrobić?

Odgarnęła włosy z czoła, zerknęła w kierunku stolika przy którym Aksel i Henry mówili coś cicho do siedzącej z nimi kobiety.

- Dokończyć rozmowę z Camille, pojechać do Foramini, znaleźć Trupiarnię i jeszcze dziś wyciągnąć małą od ludzi Bianchich - powiedziała prosto.

- Tylko tyle? - uśmiechnął się blado patrząc jej głęboko w oczy. - Na co więc czekamy? Chodźmy. Załatwmy to w końcu.

Skinęła głową, ścisnęła przelotnie jego ramię i ruszyła za nim z powrotem w kierunku loży. Tylko tyle. Odetchnęła głęboko, stłumiła ziewnęcie, obróciła w palcach monetę, którą nosiła na szyi. Sen kusił jak bezpieczna przystań podczas sztormu. Jeden z neptyków spał z głową opartą na skrzyżowanych ramionach i Ayo podskórnym mrowieniem czuła, że byłaby w stanie wskoczyć w jego chaotyczne, napędzane chemią i alkoholem śnienie. Zanurzyć się, ukryć się w nim, uciec od tej przedziwnej nocy. Od olbrzymów, od coraz bardziej niejasnej granicy pomiędzy tym co dobre i złe, od koszmarów na jawie, od Camille i długowłosego miłośnika ognia - tak przerażająco wyraźnych jak każde z towarzyszącej jej czwórki.

Ale gdzieś tam była Molly. Ayo opuściła dłoń i ścisnęła misia, wepchnęła go głębiej do kieszeni - ten sfatygowany i wykochany skarb należący do dziewczynki. Trupiarnia… Ayo wiedziała niewiele o tamtym miejscu. Niewiele czyli prawie nic. Śniła o nim kilka razy, kilka razy ktoś wspominał o nim dziwnym tonem głosu. Nie zapuszczała się często do Foramini. Tylko wtedy, gdy chciała popatrzeć na gwiazdy i ta chęć przyciągała ją do obserwatorium astronomicznego jak płomień ćmę. Było coś chorego w tej dzielnicy - jak rak toczący kości - było coś, co sprawiało, że więcej było w niej koszmarów niż sennych marzeń. Było coś, co sprawiało, że Ayo nie czuła się tam dobrze.

Nie zdążyła zapaść się ponownie w ciepłe objęcia sofy, gdy z parkietu buchnęło gorącem, wściekłością żarłocznych płomieni. Znowu wszystko ucichło, znowu wszystko zamarło oprócz Rączki, który śmignął, zrywając ze ściany jedną z gaśnic. Ayo wpatrywała się w rozgrywającą się przed nią scenę szeroko otwartymi oczami. Niemal pozbawioną dźwięków w nagłej, niepokojącej ciszy. I nie sposób było powiedzieć czy to cisza przed burzą, czy cisza po przetaczajacym się sztormie.

Nie rzuciła się w kierunku skulonej na posadzce Zuri. Dave już działał i zdawało się, że działa też Henry a dziewczyna była cała. Została przy stoliku, z jedną dłonią zaciśniętą na oparciu sofy, drugą - na zabawce Molly. Z trudem oderwała wzrok od ognistego spektaklu, od żywej pochodni, ludzkiego feniksa, który nie chciał przepalić się na popiół. Popatrzyła na Camille. Brwi zmarszczone, prześwielone blaskiem włosy jak nimb dookoła głowy, jak malowana światłem aureola i czarne oczy pogłębione cieniami.

- Jemu nie kazałaś warować - powiedziała cicho. - Pozwoliłaś mu zapłonąć. Dlaczego? Mógł ją skrzywdzić. Mówiłaś, że cudowna z nich para. Wieszczyłaś z nich dobrą wróżbę na przyszłość - przypomniała kobiecie jej własne słowa. - Ale pozwoliłaś mu zapłonąć.

W jej głosie nie słychać było ostrych nut pretensji. Ayo nawet teraz chciała najpierw zrozumieć. Nie leżało w jej naturze miotanie oskarżeń, nie leżał gniew, nie leżała nienawiść. Dlatego pytała.

You know you've really been so blind
Now 's your time, burn your mind
You're falling far too far behind
OOhhh
Fire, I'll take you to burn
Fire, I'll take you to learn
You're gonna burn, you're gonna burn
You're gonna burn, burn, burn, burn, burn, burn, burn!

Słowa dudniły w umyśle Aksela mimo ciszy, muzyka zerwana z oków niewoli buchnęła nań prawie żywym płomieniem… Trzeba przyznać, że piroman przyćmił nawet najbardziej ekstatyczne występy Szalonego Arthura Browna. Antykwariusz smakował ten popis, a uszy wypełniała mu melodia i poetycki tekst. Fanatyczny mężczyzna okazał swój brak opanowania, lecz dzięki niemu wieczór wzbogacił się o prawdziwie artystyczną eksplozję. Wydawało się, że to performance maniaka mający obnażyć ukryte dotąd emocje, w oczyszczającym pokazie.

Jednak patrząc na Camille, brodacz pomyślał, że właścicielka ma wszystko pod kontrolą, że to tylko kolejna efektowna demonstracja, jak to zaślinione, paskudnie wyszczerzone, niczym gargulec monstrum stojące przy barze. Galeria dziwactw, w jej piekielnym cyrku miała chyba za zadanie zszokować gości, albo – co przejęło go pewnym dreszczem. - odwrócić ich uwagę od rzeczy istotnych, aby nie spostrzegli, co dzieje się na uboczu sceny.

- Życie jest jak płomień, który piecze… - skwitował, kiedy opadły już
rozbuchane emocje.

Ekscytacja. Strach. Zachwyt. Smutek. Żal. Ayo nie wie co czuje. Cuchnący oddech olbrzyma, jego przerażająco głośny ryk. Krzyk Zuri, który zginął w rytmie dudniącej muzyki, której basy przebijały się wibracją w samych kościach. Człowiek-pochodnia, człowiek-feniks. Jego płomienie unoszące się pod sam sufit, wypełniające całą salę gorącem. I równie gorąca furia Camille. W tym momencie nie Eris a Lyssa. Kolejne dziecko Nocy.

Ayo przygląda się jej wybuchowi rozszerzonymi oczami. Zniknął spektakl. Runęła scena. Zniknęła aktorka przed zachwyconą widownią. Zniknął dystans. Camille - możliwe, że po raz pierwszy podczas ich całego spotkania - jest całkowicie i absolutnie szczera. Teraz jest prawdziwa. I Ayo nagle rozumie ją o wiele lepiej, potrafi ocenić o wiele lepiej. Jej charakter, jej moc, jej potęgę, która sprawia, że nie mówiąc ani słowa potrafiła złamać duszę człowieka na pół, posłać ciało płonącego jeszcze sekundy wcześniej mężczyzny na podłogę. Bezwładne w upadku jak marionetka, której ktoś przeciął wszystkie sznurki łączące z kierującą nią dłonią.

Miesza się jej wszystko na moment. Luka-Z-Koszmaru ponownie pociąga za spust i upada obok piromana. Poplamiony krwią list, który napisał upada na jego twarz jak całun. Obroża z jaśniejącego światła na szyi olbrzyma. Jaśniejące płomienie, które dla niej wciąż tańczą w powietrzu. Strzępy snów wirujące jak porwane wiatrem płatki śniegu. A pomiędzy tym wszystkim Camille - nieruchoma jak oko wściekłego cyklonu.

Długo patrzy na nią, do samego końca, do ostatniej chwili. Spojrzeniem, które po raz pierwszy jest nieodgadnione, w którym jest i wszystko, i nic. Powinna żałować tej kobiecej furii, która przerwała ich rozmowy, ich targi, ich wzajemne obietnice. Ale nie potrafi. Powinna się cieszyć, że zdążyli obiecać jej tylko milczenie. Ale tego nie potrafi także.

Gdy podbiega do Zuri, z całego serca żałuje za to jej bólu.

***

W samochodzie oddycha głęboko, przytula rozpalone czoło do szyby, splata dłonie razem, bo drżą jej palce. Zagubiona w myślach a może tylko śniąca na jawie. Dopiero, gdy przekraczają granicę dzielnicy dzieli się z resztą wizją, którą zobaczyła w lokalu. Molly. Różowy pokój. Zabawki. Strach. Samotność. Cienie dorosłych rozmawiających ponad nią.

- Wiedzieli, że jej szukamy - kończy, nie odrywając wzroku od przesuwającego się za szybą miasta. - Czułam, że mała sięgnęła do mnie. Czułam ją. - Marszczy brwi, odwraca mocniej głowę, żeby ukryć twarz. - Czułam, że to prawdziwe, ale nie wiem czy takie było naprawdę.

***

Gdy Dave pyta się jej czy potrafi jakoś do niego dołączyć, Ayo nie zna odpowiedzi. Ale noc jest jej czasem, jej świat pełen jest teraz snów i widziadeł, tak wyrazistych, że niemal przesłaniają jawę.

Jak prawdziwe są sny?

Nie myśli, nie planuje, po prostu sięga po strzęp śnienia - czarny jak skrawek nocy - nasyca go swoim oddechem, daje mu tchnienie życia. I pomiędzy jej dłońmi, na jej kolanach, powoli formuje się kształt niewielkiego ptaka. W tym jednym miejscu zaciera się granica pomiędzy jawą i snem.

Jak prawdziwe są sny?

Ayo otwiera szybę w drzwiach samochodu wpuszczając do środka chłodne powietrze. Sen-kruk łypie koralikami ciemnych oczu - tak samo bezdennych i czarnych jak oczy samej Ayo, której głowa ciężko opada na zagłówek fotela - i wylatuje noc.

***

Nie wie ile czasu mija zanim sen-kruk wraca, blednie, rozwiewa się i staje się tym czym był wcześniej. Ayo podnosi głowę, poprawia się na siedzeniu, przeciąga. Mruga, gdy czerń spływa z jej oczu. Patrzy na resztę zmartwiona.

- Dave został, chce jeszcze pokrążyć - mówi, wyciągając ze swojej przepastnej torby na ramię notes i długopis. Szybkimi, niecierpliwym kreskami kreśli plan budynku, samochody, osoby, które kręciły się na zewnątrz. - Camille mówiła prawdę. W klubie pełno ludzi. Głośna muzyka, daleko się niesie. Przy parkingu kręci się jakiś mężczyzna i wygląda jakby czegoś szukał. Bluza. Kaptur. Luźne spodnie. Jak zwykły facet z osiedla. W galerii łączącej kluz z hotelem jest coś dziwnego, ale to tylko wrażenie. Sam budynek hotelu otacza coś jakby para, jakby lekka mgła, ale nie budzi już takiego wrażenia jak sama galeria. W dwóch Lincolnach siedzą mężczyźni. Garnitury. Dobry fryzjer. Założyłabym się, że srebrne spinki przy mankietach. Stojący przy tym wejściu ochroniarze nas zauważyli. - Czubkiem długopisu wskazuje punkt, który na mapie zaznaczyła cyfrą siedem, przyczynę jej zmartwienia. - Jeden z nich wyciągnął broń. Łuk i kołczan ze strzałami. Świecące. Magiczne. Jak z baśni. Wtedy się rozdzieliliśmy z Łapką i wróciłam do was.

Popatrzyła wyczekująco, szczególnie na Aksela i Henry’ego. Martwiła się o Dave’a. Martwiła się o Molly. Martwiła się o każdego ze swoich towarzyszy. Nie znała się na strategii, nie znała się na taktyce, zazwyczaj kierowała się instynktem, emocjami, odruchami serca. Tylko teraz żadna z tych rzeczy nie była dobrym doradcą.

Szczęście sprzyja tylko ludziom zdecydowanym na wszystko…

Aksel trzymał jedną ręką kierownicę, drugą zaś podpierał na brodzie w zamyśleniu. „Oldi”, jak żartobliwie nazywał swoje auto, mknął, niczym po szynach, pozwalając swemu właścicielowi na dozę refleksji. Noc również sprawiła, że jazda mijała spokojnie bez dziennego tumultu, korków i rozdrażnień. Mężczyzna czuł obecność towarzyszy, mimo przestronności wnętrza auta. Była to dla niego nowość, bo długie lata zwykł podróżować samotnie. Sprawiał wrażenie niewzruszonego, lecz pod tą maską czaiło się wiele niewysłowionych obaw. Wybuch emocji Burrow ukazał jej niezrównoważenie. Ogień piromana naznaczył Zuri, chyba lekko zszokowaną cała sytuacją. Dave zniknął mu z pola widzenia, tak jak uczynił to w klubie. Chłopak był tajemniczy i wyraźnie pielęgnował relacje z Ayo. W lusterku dostrzegł, że dziewczyna niezwykle skupiona nad jakimś misterium kołysze głową w rytmie wystukanym przez resory na pofalowanym, ulicznym asfalcie. Potem jej głowa opadła, uchylona szyba łaskotała rześkim podmuchem, cień kruka zawinął krąg nad pojazdem i bezszelestnie zniknął w mglistych oparach nocy. – Chyba śnię… - pomyślał antykwariusz, chociaż tej nocy nic już nie powinno go zadziwić…

Jedynie Henry sprawiał wrażenie osadzonego tu i teraz, jako przeciwwaga dla tych wszystkich fenomenów, których doświadczał. Czy ich zdolności wystarczą, aby ocalić niewinne dziecię? Miejsce do którego zdążali, nawet jak na standardy miasta było upiornie niebezpieczne. Bragi czuł suchość w gardle, jeden haust w klubie podrażnił tylko jego pragnienie. Mimo wszystko wiedział, iż dobrze się stało, że nie miał okazji dokończyć tego drinka…

Ayo ocknęła się, zdając relację ze swego snu, który był zdecydowanie czymś więcej. Aksel uważnie wysłuchał kobiety, a później Bozanskyego. Zjechał na pobocze, mimo pustki wokół odruchowo włączył migacz. Popatrzył wpierw na urzędnika, na współpasażerki, a później wbił ponownie wzrok w mężczyznę siedzącego na przednim fotelu i rzekł stanowczo:

- Życie ci niemiłe, kolego? To najprawdziwsze cyngle, zabójcy, którzy nie mrugną okiem, posyłając ci kulkę. Chcesz, żeby twoja żona owdowiała jeszcze tej nocy, a dzieciaki zostały sierotami? Tu trzeba coś wymyślić! Prawdziwy fortel albo postawić wszystko na ryzykowną kartę…- zamyślił się, jakby wsłuchany w echo swych słów.
- I zadbać o to, aby pozostać incognito, bo wierz mi nie wybaczą nam tego…

- Poza tym, jeśli ktoś ma ryzykować to ja… - dokończył.

Brodacz milczał dłuższą chwilę w głębokiej zadumie. Gonitwa myśli ogarnęła jego umysł, lecz ostatecznie chyba sam był zdziwiony planem, który wyjawił reszcie Lśniących.

- Wysadzę was wcześniej, a potem podjadę do tych czarnych limuzyn i przetrę im karoserię, urwę lusterka… Nie puszczą tego płazem, jeśli mają charakter. Będziecie wtedy mieli wolną drogę, no może poza tymi małpiszonami przy drzwiach…

- Wycisnę ile mogę z auta i utopię je w rzece, zacierając trop. Dla tego dziecka warto coś poświęcić…

Nie dodał czy ma szansę wyjść z tego cało, bo sam racjonalnie nie oceniał swego szaleńczego pomysłu. Zresztą nie było teraz czasu na misterne koncepty, bowiem zbliżał się kres nocy… a tym samym kres nadziei…