Alfred spojrzał na Marcusa zaskoczony. Z doświadczenia wiedział, że większość osób nie zna się na sztuce. Właśnie dlatego jego życie było zawsze takie ciężkie. Bliskość bagien sprawiała, że niziołek stał się bardziej czujny i nieufny.

- Nie wiem czy muzyka w tym miejscu to dobry pomysł. - Powiedział. - Ja w przeciwieństwie do krasnoluda nie pcham się w kłopoty.

-To dobry pomysł. Jaszczury lubią chyba lutnię. Może je przyciągniesz?
Krzyknął z daleka.

Wylkarr, Halbert, Justicar
Z trudem przemierzaliście bagna które raczej przypominały dźunglę. Wisiała tu masa winorośli i przy każdym kroku wdeptywaliście w błoto. W końcu Justicar wdepnął w coś innego niż błoto, ale nie był z tego zadowolony. Wylkarr podniósł to, powąchał, polizał i stwierdził mądrym tonem:
- Nie ma wątpliwości. To odchody jaszczurki. Co o tym myślisz, kaleko?
Halbert stał obok wpatrując się w wielką jaszczurkę która znajdowała się na wprost od niego.
Iren, Marcus, Alfred i Fulirel
Właśnie wjeżdzaliście do miasta kiedy nagle Iren zauważyła młodego mężczyznę machającego do niej ręką. Po chwili go rozpoznała. Garret podszedł do was szybkim krokiem i zapytał:
- Co tak długo? Całą noc na was czekam.

-Hura! Taś taś jaszczurze!
Podchodzę do niego i oswajam pomagając sobie też zaklęciem. Kiedy już jest oswojony nadaję mu imię Popiół i wsiadam na grzbiet.
-Wsiadajcie! Wygląda na przyjaznego. Chyba że wolicie iść pieszo?
Kieruje jaszczura w stronę koni, zdejmuję ze swojego siodło wrzuca na grzbiet jaszczura. Kieruje się w stronę miasta.

- O nie! - Krasnolud zezłościł się. - Taka piękna sztuka do ubicia, a Ty ją na maskotkę przerabiasz?! Trzymajcie mnie! Nie tak się umawialiśmy! Przyszedłem tu na polowanie, a nie po wierzchowce.

I tak wolę jeździć z Iren. - pomyślał i głośno dokończył:
- I na pewno nie zrezygnowałem z tego by jechać na jaszczurce z magiem! Poza tym mam tu zakład z Halbertem i zamierzam wygrać! Ja idę dalej, i myślę, że Jednoręki zrobi to samo!
Poradzimy sobie i bez Ciebie! - krzyknął za oddalającym się Justicarem.

Halbert nie mógł pogodzić się z losem jaszczurki. Byłyby z niej takie piękne buciki... - pomyślał, po czym skierował głowę w stronę krasnoluda, potem na chwilę w stronę Justicara, lecz jego honor był ważniejszy.
- To co Wylkarr? Wgłąb bagien bestie ubijać? - Powiedział z wyraźnym uśmieszkiem na twarzy. Doszedł do konia, przywiązał go do jednego z drzew a potem wyciągnął miecz i dał krasnoludowi sygnał by przeć naprzód...

- Ha! Wiedziałem! Zuch chłopak! Taaak jeest! - zagrzmiał Wylkarr, po czym skoczył do przodu.
- Lecz następnym razem to nie ja wącham to co zostawił jaszczur.
Po chwili musiał zwolnić i zacząć sobie torować drogę toporem. Tak idąc powiedział do Halberta:
- Hm, jeżeli obaj będziemy walczyć przeciwko jednemu jaszczurowi, będziemy mieli problem z rozstrzygnięciem zakładu. Musimy się rozdzielić. - stwierdził krasnolud.

Dojeżdża do miasta i widzi przybysza który nim dał konie, idzie za nim.
-Popilnuj jeśli możesz jaszczurki. Tylko jeśli ją skrzywdzisz spale ci rękę!
Wraca spowrotem na bagna do Halberta i Wylkarra. Zamierza im pomóc w walce... i pozbierać rośliny z bagien.

Halbert
Idziesz przez bagna kiedy nagle słyszysz szelest w pobliskich krzakach. Rzucasz w nie kamieniem i okazuje się, że siedział tam Justicar szukający roślin. Kiedy się odwracasz okazuje się, że przed tobą stoją trzy wielkie jaszczurki. Jedna z nich odzywa się:
- Zabraliscie mi syna. Teraz macie przesrane.
Wylkarr
Idziesz przez bagno kiedy nagle otaczają cię cztery czerwone, wielkie smoki.
- Wybieramy się na polowanko? - zapytał grzecznie jeden z nich.

- Co? Ja nikogo nie zabierałem! - Powiedział Halbert z wyraźną pewnością siebie w głosie. Po czym wskazał na Justicara:
- To on! - Wykrzyknął. - On ma twojego syna. Nie wiem gdzie go trzyma, ale na pewno nie jest bezpieczny.