Poczuwszy na sobie lustrujące spojrzenie Pepper, Strażnik zdziwił się w duchu. Najwyraźniej jej myśli zaprzątało ostatnio strasznie dużo spraw. Poczuł, że to niezbyt dobrze w ich obecnej sytuacji, jeśli mają jej zaufać, ale spoważniał momentalnie chowając przy tym fiolkę z antydotum dla Pepper w jednej z wewnętrznych kieszeń swojego długiego płaszcza. Skinął lekko głową, że jemu to pasuje.
Nagle poczuł przemożną chęć zaimponowania nowym towarzyszom. Mrugnął zawadiacko okiem do Pepper by odwrócić się do nich plecami wyskakując w powietrze. Co prawda nie był aż tak silny jak Koen, pewnie nie był aż tak skoczny patrząc na to jak łatwo przyszło mu wydostanie się gondoli, ale wątpił czy ktoś z obecnych dorównywał mu zręcznością.
Odbił się z od przedniej szyby wprawiając ją w lekkie drganie wychodząc przy tym w powietrze na tyle wysoko żeby złapać klapę włazu gondoli. Przez moment zawisł w powietrzu, ale siła rozpędu, z jakim złapał się otwartej klapy sprawiła, że jego nogi uniosły się ku górze. Przechylony w górę pod kątem 180 stopni do dwojga pozostałych towarzyszy puścił zaczep w klapie uprzednio posyłając im jedno ze swoich beztroskich spojrzeń.

-Ostatni gasi światło.

W oka mgnieniu znalazł się na dachu gondoli. Podmuch wiatru momentalnie wstrząsnął nim rzucając na kolana tak, że musiał przylgnąć do podłoża osłaniając sobie twarz dłonią. Zdał sobie sprawę, że musi uważać z tymi popisami. Dobrze, że nikt tego nie zauważył. No tak może poza, Koenem. Ten przyglądał mu się wyrażającym lekkie zainteresowanie wzrokiem. Najwyraźniej próbował go rozszyfrować i nie bardzo wiedział czy jest takim błaznem, za jakiego pragnie uchodzić.
Mrużąc wrażliwe oczy zobaczył jak Koen podąża drogą jedynej możliwej ucieczki. Był ostrożny i szybki zarazem, nie można było nie docenić przewagi, jaką w tej sytuacji dawały mu jego nogi. Ostatni odcinek drogi pokonał dalekim skokiem lądując na platformie daleko przed nimi. Morbius zdążył jeszcze krzyknąć w ślad za nim.

-Hej poczekaj na...

Po czym urwał zrozumiawszy, że po pierwsze jego słowa zagłuszy szalejący wiatr po drugie drugi Strażnik był już stanowczo poza jego zasięgiem. Zajrzał z powrotem do środka gondoli, po czym wyciągnął rękę pochylając się nad otworem

-Pani pozwoli, że podam pomocną dłoń.

No tak Izzak Morbius po prostu był typem człowieka, który ma zdecydowaną słabość do płci pięknej. Ciężko jednak było przypuszczać, że dobrych manier nauczył się jako porzucona sierota w ciemnych uliczkach slumsów Center.
Od zawsze wyróżniał się kreatywnością tam gdzie inni woleli po prostu wegetować. To sprawiło, że zainteresowali się nim ludzie, którzy dali mu szansę na przeżycie w takich warunkach. Uważny obserwator mógłby dostrzec cień jakiejś gry w tym nonszalanckim zachowaniu, pewnym siebie spojrzeniu oraz niechlujnym wręcz zahaczającym o żebraczy styl, wyglądzie. Mimo to rozpromienił się szczerze, kiedy Pepper nie tylko pewnie ujęła jego dłoń, ale także posłała mu najsłodszy jak mu się w tym momencie wydawało, uśmiech na świecie. Mimo, że starał się planować każdy ruch, kiedy akurat nikt do niego nie strzelał to kobiety zawsze stanowiły rzecz, której nie mógł się oprzeć nawet mając dużo ważniejsze rzeczy na głowie.
Wciągnął ją na górę dziwiąc się jak bardzo jest lekka nawet jak na kobietę. Wolfgang pojawił się na dachu zaraz po nich. Z oczywistych względów Izzak nie oferował mu swojej pomocy, mimo szacunku, którego nabrał do mężczyzny w ciągu ostatnich minut. Był w końcu Strażnikiem i to takim, który najwyraźniej umiał o siebie zadbać.
Trzeba było się spieszyć, więc tylko kiwnął lekko głową w stronę platformy, na której mignęła im niewyraźna sylwetka kogoś, kim mógł być tylko Koen. Nikt nie potrzebował pomocy w dotarciu na miejsce, ale zajęło im to znacznie więcej niż ich towarzyszowi.
Nikt też za bardzo – wliczając w to jego samego - nie miał ochoty na zbędne rozmowy. Widać to miejsce zbrzydło już nie tylko jemu. Zlustrował wzrokiem obszar, w którym się znaleźli. Wydawało się, że trwały tu jakieś prace budownicze.
Na szczęście nigdzie nie było widać śladów żadnej aktywności robotników czy to organicznych czy robotów, które stały się bardzo popularne jako tania siła robocza. Nie było dziwne zważając na to ile musiały wydawać firmy budowlane na ubezpieczenia dla ludzi czy kosmitów.

- Lepiej sie ruszmy

Nie wiedział, czemu te słowa zabrzmiały mu słodsze niż w istocie były. Miał zamiar zacząć jakiś niewinny flirt, ale tym razem postanowił, że sobie daruje. To nie miejsce ani czas na amory, ale kto wie czy nie będzie na to okazji po tym, co będą musieli zrobić. Oczywiście o ile przeżyją. Póki, co nie mógł sobie pozwolić, żeby coś takiego zaprzątało mu myśli. Nie dał niczego po sobie nic poznać.
Oparł dłonie na biodrach wyginając się w tył czym ostentacyjnie zademonstrował ból pleców i skierował się w kierunku statku w ślad za Pepper. Patrząc jak łatwo zdejmuje zabezpieczenia z ich drogi ucieczki po prostu nie mógł się powstrzymać by czegoś nie palnąć.

- Byłabyś dobrą złodziejką Pepper, wiesz mogę Ci udzielić parę lekcji o tym i o tamtym...

Ugryzł się w język, uświadamiając sobie, że jeszcze minutę temu obiecał sam sobie, że chociaż przez chwilę zachowa powagę. Wydawało się, że Pepper nie dosłyszała jego uwagi skupiając się na otwieraniu zamka. Całe szczęście bo mogła odebrać to jako ironię. Chwilę później drzwi transportowca stały już przed nimi otwarte.
Rozpromieniona Pepper zachęciła do zajęcia miejsc. Kolejną minutę później siedzieli już w kokpicie przypięci do foteli szybując gładko pomiędzy wieżowcami Center.



Miasto tętniło życiem. Gdzieś w dole widział patrole policji, które najwyraźniej nie interesowały się jednym z wielu transportowców F&D, Pepper szybko skierowała ich równoległe do jednego z powietrznych korytarzu ruchu by nie wzbudzać wokół siebie nadmiernej uwagi.
Ruch w powietrzu był naprawdę spory, co nie było szczególne dziwne w stolicy. Setki statków, tysiące pasażerów taksówek spieszących się do domów i prac, patrole mających swoje własne problemy. Twarze rządzących na ekranach powtarzające wciąż te same frazesy robiące ludziom wodę z mózgu na przemian z nie wiele lepszymi reklamami budziły w nim obrzydzenie tym jak nisko upadli jako cywilizacja.
Co prawda Konsorcium stanowiło obecnie tyranie dla każdego zwykłego obywatela, ale nie każdy mógł sobie pozwolić na to czym zajmowali się Strażnicy. Duża część osób po prostu się bała. Szeptem mówiono o niespodziewanych aresztowaniach niewinnych osób a gwoździem programu telewizyjnego zaś stały się egzekucje „wrogów władzy” jak ujął to kanclerz Vertinio.
Obowiązywała godzina policyjna, ale większość ludzi i tak nie mogła zasnąć zastanawiając się czy następnym razem zamiast do sąsiadów ktoś nie „zapuka” do ich drzwi. To wszystko musiało się skończyć prędzej później, bez tej wiary nic nie miałoby sensu. Z uwagą śledził holograficzne zapisy debat wielkich mówców galaktyki. Locke jeden z tych anonimowych postaci głosił, że każda represja społeczeństwa rodzi ze sobą rewolucję, która musi dojrzeć w zalążku. Być może takiej rewolucji właśnie było im trzeba.
Podzielał poglądy tego Lock`a i niektórych z tych mówców, ale wyraźnie nie zgadzał się z tymi bardziej radykalnymi koncepcjami rozwiązania sytuacji. Każdy wiedział, że Konsorcium zmiażdżyłoby każdą armią, jaką mogą teraz wysłać przeciwko nim.
Mimo wszystko, byli tacy, którzy wciąż wierzyli, o czym przekonał się dzisiejszego dnia. Dlatego wciąż jest Strażnikiem. W całym tym bagnie największym obrzydzeniem napawał go fakt, że niektórzy znajdowali sposób by bogacić się na obecnej sytuacji. Donosiciele, biznesmeni, łowcy nagród, wszystko zawsze kręciło się wokół pieniądza, ale teraz było jeszcze gorzej. Nikt już nie dbał o ludzi na dole.
Tam gdzie nie docierały wspaniałe widoki z okien najbogatszych i oślepiające światła miasta, właśnie tam był zupełnie inny świat. Slumsy Center, ulice dla tych, o których zapomniało nawet prawo. Tam właśnie musiał dorastać.
Ich lot trwał nie więcej niż pół godziny, ale pogrążony we własnych myślach Izzak stracił dokładną rachubę ile czasu zanim poczuł, że pojazd szykuje się do lądowania. Spojrzał przez szybę dostrzegając plac budowy podobny do tego, który przed chwilą zostawili za sobą z tymże pośrodku stały dwie postacie, których uwaga wyraźnie skupiała się na nich. Odpiął się i wraz z resztą przeszedł do ładowni by powitać spóźnialskich. Wcisnął przycisk otwierający drzwi statku, które podniosły się do góry z sykiem przeszywającym powietrze.
Zszedł na twardy grunt i uniósł rękę w geście powitania.

- Ej chłopaki może przypadkiem macie przy sobie jakieś żarcie?