Zgliszcza nadwodnej osady

Sunący rakiem mężczyzna w metalowej masce natychmiast dostrzegł wychylającą się zza narożnika rudery ludzką postać. Zdążył już przeładować karabin po strzale, który zmiótł z krawędzi pobliskiego wzniesienia innego intruza, więc docisnął do barku kolbę broni gotów zneutralizować kolejne źródło zagrożenia.

Spadający ostrym łukiem kawał wapiennej skały grzmotnął z suchym trzaskiem w bok budynku i rozpadł się na kilka mniejszych kawałków, które zagrzechotały donośnie. Zdekoncentrowany tym dźwiękiem strzelec zmartwiał na sekundę i ta właśnie chwila wystarczyła, by dzierżąca wielki rewolwer szczupła postać wypaliła mężczyźnie prosto w środek klatki piersiowej.

Perymetr na skalnym wzniesieniu

Świrek stęknął głucho, otworzył oczy, po czym natychmiast je zamknął z wizgiem bólu, bo bezlitosne światło słońca oślepiło go z mocą miliona jarzeniowych lamp. Młodzieniec nie miał pojęcia jak znalazł się na plecach na nierównej powierzchni wzniesienia, z odłamkami skał boleśnie wbijającymi mu się w ciało. Zaciskając z całej siły powieki zaczął intensywnie myśleć, przypomniał sobie desperacki okrzyk, ruch widzianej w dole ludzkiej postaci... błysk wystrzału.

Błysk wystrzału! Mrużąc oczy młodzieniec usiadł niezgrabnie na skale i zgiął się wpół wodząc rękami po swoim ciele wszędzie tam, gdzie odczuwał ból. Ledwie oparł dłonie o bok, z miejsca poczuł na palcach coś gorącego i lepkiego. W dole huknęły kolejne wystrzały, ale skamieniały z wrażenia Świrek przestał zwracać na nie jakąkolwiek uwagę. Zamiast tego wpatrywał się szeroko otwartymi oczami w roboczą bluzę na swym prawym boku tuż ponad biodrem – tam, gdzie materiał przesiąkał coraz mocniej czerwienią krwi.

Kiedy znienacka padł na niego czyjś bezszelestny cień, potrząsnął głową nie potrafiąc wciąż uwierzyć w to, co się stało. Został postrzelony! W jego boku tkwiła zdeformowana cząstka metalu, która najpewniej zmasakrowała organy wewnętrzne czyniąc wewnątrz ciała młodzieńca śmiertelne spustoszenie! Wskazywał na to nie tylko krwotok, ale i uczucie bólu, które bynajmniej nie porażało swym natężeniem, a zatem musiało oznaczać wywołany śmiertelnym postrzałem ciężki szok urazowy! Świrek podsłuchał kiedyś rozmowę stojących na straży pod włazem Łowców, którzy wymieniali się doświadczeniami z polowań w Nadświecie i wspominali, że im cięższe obrażenia odnosiła ich zdobycz, tym mniejsze wywierało to na niej wrażenie.

Świrek nie chciał umierać! Uświadomił to sobie w tym jednym przelotnym momencie, kiedy cień Magika uświadomił mu, że czas pędzi do przodu z zawrotną prędkością, a każda sekunda pozbawia go kolejnych mililitrów bezcennego karmazynowego płynu. Podniósł głowę w górę mrużąc jeszcze bardziej oczy, otworzył usta chcąc przekazać Magikowi straszną wieść.

Zamiast technika stała nad nim bezimienna dziewczyna, owinięta brudnym płaszczem, z rozczochranymi włosami, zakrwawioną twarzą i obłędem skrzącym się w ogromnych oczach. I z wielkim kawałkiem skały zaciśniętym w gotowej do zadania ciosu ręce.

Jak się absencja graczy przedłuża, to Mistrz Gry się zaczyna nudzić

Wnętrze prowizorycznej katowni

Wystrzelony przez Łowcę pocisk wbił się z głuchym dźwiękiem w pryzmę ustawionych na skraju placu drewnianych skrzynek, sypnął na wszystkie strony pokrytymi olejną farbą drzazgami oraz drobinkami jakiegoś białawego proszku. Dusząc w ustach dzikie przekleństwo Cichy szarpnął za rygiel zamka próbując przeładować czym prędzej zdobyczną broń. Karabin to karabin, ale pamięć mięśniowa Łowcy przywykła do niuansów pracy z posiadanymi przez Enklawę Lee Enfieldami, a blok zamka w tej broni miał inne rozmiary i pracował z wyczuwalnym oporem.

Obydwaj mężczyźni na zewnątrz zostali trafieni, również ten wzięty na cel przez Łasicę. Cichy nie zdołał się oprzeć ukłucia zazdrosnego zdumienia widząc jak napastnik przewraca się nieoczekiwanie brocząc krwią na wysokości uda. Jak daleko Łowca sięgał wiedzą, tak pewien był, że starszy brat Świrka nigdy nie trzymał w ręce broni palnej, a tym bardziej nigdy nie miał okazji, aby z nią przynajmniej na sucho ćwiczyć – a teraz w ogniu brutalnej konfrontacji poradził sobie z własnym karabinem z zaskakującą skutecznością!

- Dźwignia w górę i do tyłu! – krzyknął Cichy wyrzucając z komory własnej broni kolejną dymiącą łuskę – I w przód i w dół! Dorwij skurwysyna!

Pochylony w przód szperacz wprowadził następny nabój do lufy karabinu pośród dźwięku metalicznego szczęknięcia, złożył się do strzału i pociągnął ponownie raz za spust.


Perymetr na skalnym wzniesieniu

Podeszwy Magika zazgrzytały na drobinach skalnego źwiru, kiedy monter rzucił się w wyrazie desperackiej odsieczy na uwolnioną z rudery dziewczynę. Dostrzegając go kątem oka, młoda kobieta odskoczyła od Świrka z wizgiem przestrachu, cofnęła się błyskawicznie nie pozwalając Magikowi na sięgnięcie jej wyciągniętymi w przód rękami. Poruszając się ze zwinnością przeczącą jej pozornie fatalnemu stanowi, wypuściła z dłoni przez przypadek skalny złomek, ale bynajmniej nie straciła rezonu. Rozchylając lekko usta ugięła nogi w kolanach i zrzuciła z siebie zbyt obszerny, zawadzający jej w ruchach płaszcz ukazując oczom Magika pełną nagość swego zmaltretowanego szczupłego ciała.

Wysuwając przed siebie zaciśnięte w pięści dłonie, zastygła w beruchu czekając na kolejny ruch przeciwnika.

Perymetr na skalnym wzniesieniu

Świrek zaskoczony tą wymianą oprzytomniał po chwili. Podniósł się ostrożnie z uniesionymi rękoma. Widząc determinację ofiary potworów z dołu nie chciał jej nadwyrężać ani trochę. Jednak widok jej nagości sprawił, że odruchowo odwrócił wzrok i zaczerwienił się jak burak.

- Nie zrobimy ci krzywdy, musisz być spokojna. - powiedział jednocześnie powoli kucając i na ślepo próbując wymacać zrzucony płaszcz. Gdy mu się to udało wziął go w obie dłonie i wystawił przed siebie, by zakryć kobietę.

- Nie możesz tak... chodzić - wydukał - twoje rany są cały czas świeże, musisz być ostrożna.

Świrek zaczął się zbliżać powoli starając się jednocześnie nie patrzeć, ale też podejść ostrożnie do rannej.

Perymetr na skalnym wzniesieniu

Wpatrzony w zakrwawioną dziewczynę Świrek rozłożył szerzej ramiona, rozciapierzył palce demonstrując w oczywisty sposób swe pokojowe zamiary. Młoda kobieta strzelała oczami to na niego, to na Magika, zagryzając wargi i drżąc leciutko na całym ciele.

Miała ogromne oczy, niemal smoliście czarne i przesłonięte najdłuższymi rzęsami, jakie Świrek w życiu miał okazję widzieć.

- Yaralisin! Kanin akiyor! – powiedziała melodyjnym, chociaż przesyconym nutą ewidentnego wyczerpania głosem – Yardim edebilirim!

Młodzieniec zamrugał załzawionymi oczami, cierpiąc coraz silniej z powodu wystawienie na przerażająco jaskrawe słoneczne światło. Nikt nie przygotował go przed wyruszeniem z Enklawy na tak silne bodźce fizyczne i emocjonalne, toteż jego ręka opadła bezwiednie na tłok dożylnego aplikatora wiedziona pamięcią mięśniową i rozpaczliwymi sygnałami wysyłanymi przez podświadomość Świrka.

- Yardim edebilirim! – powtórzyła dziewczyna i chociaż młodzieniec nie zrozumiał ani jednego jej słowa, wypowiadała egzotyczne dźwięki tonem absolutnie czytelnego zatroskania.

A jej wyciągnięta w przód dłoń wskazywała długimi palcami na przesiąknięte krwią ubranie Świrka na zranionym biodrze młodzieńca.

Chciałbym w tym miejscu podkreślić, że gdyby tę nieszczęśnicę wykąpać, wyczesać i porządnie ubrać, to byłaby bez wątpienia najpiękniejszą istotą płci żeńskiej jaką Świrek do tej pory widział! Mogę zagwarantować, że jeśli trafi do Enklawy, Trzyłapka będzie ją profilaktycznie biczowała za sam kusicielski wygląd!