Placyk po przeciwnej stronie osady

Ściskająca kurczowo rewolwer Altego spróbowała wymierzyć lufę ciężkiej broni prosto w środek torsu mężczyzny, ale słońce nieubłaganie raziło jej ukryte za szkłami gogli oczy, dosłownie wbijając w mózg młodej kobiety rozpalone do białości szpile przeraźliwego bólu. Ściskając w ręce uniesiony ku niebu podłużny przedmiot, mężczyzna w metalowej masce błysnął przekrwionymi oczami, doskonale komponującymi się w całość ze szkarłatnymi wzroami wyrysowanymi na jego pancerzu przez cieknącą z ran krew.

Wciąż nie mogąc pojąć, dlaczego postrzelony tyle razy człowiek jeszcze trzyma się na nogach, albinoska pociągnęła ze zduszonym okrzykiem determinacji za spust ciężkiego rewolweru, po czym jęknęła cicho, kiedy odrzut broni omal nie skręcił jej nadgarstka.

Wielkokalibrowy pocisk trafił prosto w lewy wizjer maski, w środek przekrwionego ludzkiego oka. Chociaż nienawykła do tak ostrego oświetlenia Altego ledwie widziałą na własne oczy, nie mogła nie zauważyć jak czaszka człowieka dosłownie pęka, a spora jej część odpada od reszty głowy mężczyzny ciągnąc za sobą malowniczy rozbryzg krwi, tkanki mózgowej i drobin kości.

Wypuszczając z martwych palców wycelowaną w pogodne niebo dziwaczną broń, człowiek w masce zwalił się powolnym ruchem na plecy, ugodzony sekundę później niepotrzebnie w zasadzie wystrzelonym pociskiem Cichego.

Niepotrzebnie albo i nie, pomyślała opuszczająca uzbrojoną dłoń Altego. Mordercy w maskach okazali się niewiarygodnie odpornymi na traumę indywiduami, być może będąc obsceniczną krzyżowką komunistów i kosmitów i stanowiąc tym samym zupełnie inny rozumny gatunek? Kto wie, czy ten człekopodobny stwór nie byłby w stanie walczyć nawet bez połowy czaszki i dopiero postrzał Łowcy trwale wyeliminował go z gry?

Cichy chyba pomyślał o tym samym, bo podszedł do nieruchomego ciała na ugiętych nogach i z dociśniętą do barku kolbą karabinu, mierząc lufą broni w drugie oko maskacza.

- Chyba zabiłaś go na śmierć – stwierdził po kilku sekundach obserwacji – I w ostatniej chwili. Wiesz, co to jest?

Załzawione oczy albinoski zogniskowały spojrzenie na przedmiocie, który z grubsza przypominał otrzymany od Cichego rewolwer, ale który miał ogromną pękatą lufę.

- To rakietnica – powiedział z namaszczeniem Łowca – Służy do wystrzeliwania na dużą wysokość rac sygnałowych. A on właśnie chciał jej użyć. Kurwa mać.

Dość sporo rzeczy wypisałem już w poście technicznym, tutaj natomiast chciałem dodać coś ważnego dla Kanny. Albinosi są bardzo wrażliwi na światło słoneczne i przegrzanie. Do tej pory Altego tego nie odczuwała, bo niosła ją adrenalina, ale bitewne emocje zaraz opadną, a wtedy poczuje się bardzo źle i jeśli będzie zbyt długo przebywać na słońcu, zacznie też otrzymywać obrażenia fizyczne (pod kątem mechanicznym) – proponowałbym ją przed tym uchronić i schować gdzieś pod dachem. Oczywiście odpowiednio klimatyczne opisy tego stanu rzeczy są bardzo mile widziane.

Wymordowana osada nad jeziorem

Wciąż nie tracąc niczego ze swej nerwowej ostrożności, Cichy zarzucił karabin na ramię, kopnął raz jeszcze na wszelki wypadek człowieka z odstrzeloną połową czaszki, po czym złapał słaniającą się na nogach dziewczynę i wprowadził ją do dusznego gorącego wnętrza najbliższej chaty.

- Usiądź tutaj, oprzyj się plecami o ścianę – powiedział Łowca pomagając Altego spocząć na zrolowanym starym kocu, który wydzielał nikłą woń tłuszczu wymieszanego z ludzkim potem – Wielu z nas nękają podobne objawy, niektórych za pierwszym razem na powierzchni, innych zawsze. Masz bardzo delikatną skórę, światło słoneczne potrafi spalić ją do żywego mięsa, jeśli zbyt długo się odsłonisz. Tutaj promienie nie sięgają, będziesz bezpieczna.

Wręcz ociekająca potem i coraz bardziej zmęczona, albinoska nie oponowała, kiedy Cichy odebrał jej swój rewolwer wsadzając broń w olstro na swoim biodrze. W zamian Łowca położył w poprzek jej kolan zdobyczny karabin jednego z zabitych napastników oraz odpiętą od pasa manierkę.

- Wypij do końca, tylko nie za szybko – polecił podnosząc się z klęczek – Idę ściągnąć na dół resztę. Musimy przeszukać zapasy tych ludzi i zabrać wszystko, co może się nam przydać. I co pomoże ich zidentyfikować. Starszyzna będzie miała mnóstwo pytań. I jeszcze jedno... tam w chacie i tutaj... spisałaś się, siostro.

Nie czekając na odpowiedź Altego Cichy wypadł z chaty, do uszu dziewczyny dobiegły jego oddalające się pośpiesznie kroki. Potem zapadła przeraźliwa cisza zakłócana jedynie monotonnym brzęczeniem dziesiątków tłustych czarnych insektów, najpewniej much; obsiadających całym rojami obrzmiałe ludzkie zwłoki rozrzucone po całej osadzie.

Obejmując długimi wąskimi palcami metalowy kształt manierki, albinoska przymknęła na chwilę oczy. Poparzona słońcem skóra boleśnie jej doskwierała, ale całą uwagę Altego absorbowało coś innego: wciąż żywe wspomnienie ciągu brutalnych wydarzeń, które w krótkim czasie odmieniły bezpowrotnie jej życie.

Nigdy wcześniej albinoska nie zabiła innego człowieka. W Enklawie ustawicznie wdawała się w bójki, czasami kończące się połamaniem czyichś kości, czasami tylko siniakami – ale nigdy dotąd niczyją śmiercią. A pierwszego dnia pobytu w zalanym upiornym słonecznym blaskiem Nadświecie zabiła trzech obcych mężczyzn!

Jak już wspomniałem w wątku komentarzy, reszta drużyny poza niedysponowaną albinoską ma teraz możliwość splądrowania całej lokacji, przy czym musicie dać znać, ile czasu z grubsza chcecie w to plądrowanie zainwestować i jakie środki ostrożności przy tym przedsięwziąć.

Co do Altego, w opisie jej wrażeń zaznaczyłem, że po raz pierwszy w życiu kogoś zabiła i od razu trzy osoby! Kannie pozostawiam analizę psychologiczną tych emocji, niech graczka zdecyduje, czy to albinoską wstrząsnęło czy sprawiło jej przyjemność

Kryjówka Altego

Kiedy na zewnątrz budynku ponownie zachrzęścił deptany butami żwir, albinoska odepchnęła od siebie posępne myśli i odwróciła w rękach karabin kierując jego lufę w promieniujący jaskrawą poświatą obrys wejścia. Zbliżający się intruz musiał usłyszeć metaliczny szczęk wydany przez rękawicę Altego, kiedy jej kolce uderzyły w zamek zdobycznej broni, bo zatrzymał się za ścianą tuż obok progu.

- To ja, nie strzelaj – rzucił półgłosem Cichy, po czym odczekawszy na wszeki wypadek dwie sekundy wślizgnął się do środka – Dałem znać reszcie, żeby zeszli na dół. W wiosce nie ma żywej duszy więcej, ale tych pięciu gości nie było tutaj samych.

Łowca rzucił coś na ubite klepisko obok dziewczyny. Mrużąc obolałe oczy Altego sięgnęła jedną ręką po pękaty kształt, przyciągnęła go do siebie rozpoznając uszyty z dziwnie sztywnego materiału oliwkowy plecak ze stelażem.

- W kilku miejscach złożyli całkiem spore zapasy, porozrzucane po chatach – mówił dalej Cichy wyjmując z ręki albinoski karabin i wyciągając z niego łódkę nabojową – Woda, konserwy, dużo amunicji i środków opatrunkowych. Kanistery z paliwem i jakiś sprzęt, którego przeznaczenia nie znam. Wiesz, co to znaczy?

- Że jest ich dużo więcej – odpowiedziała bez namysłu Altego.

- Dużo więcej – przytaknął kiwnięciem głowy Cichy ładując broń dziewczyny wyciągniętymi z kieszeni bluzy nabojami – Nie mam pojęcia, gdzie jest reszta, ale musimy przyjąć, że w zasięgu strzału z rakietnicy, inacze ten skurwysyn nie poświęciłby życia próbując wystrzelić racę. Wioska jest w niecce, ale dźwięk niesie się daleko po wodzie. Musimy zdecydować, co robimy. Do cholery, gdzie oni są? Ile można się guzdrać?! Jak się czujesz, dasz radę iść za dnia?

Łowca oparł załadowany karabin o ścianę obok nogi Altego i spojrzał na dziewczynę z budzącym jej mimowolną irytację zatroskaniem.

- Paru naszych miało takie same objawy – powtórzył swoją wcześniejszą opinię – Zbyt delikatna skóra na słońce Nadświata. W najgorszym wypadku to może cię nawet zabić. Najlepiej byłoby zostać tu do zmierzchu, ale nie wiem, czy mamy aż tyle czasu...

Osada nad jeziorem

Stojąca w progu chaty i w cieniu rzucanym przez jej zadaszenie, albinoska wylała na głowę zawartość otrzymanej od Cichego manierki pozwalając, aby ciepła woda spłynęła jej po karku i plecach. Łowca zerknął na dziewczynę z ukosa, zdejmując z pomocą Magika najwyżej ułożoną na stercie oliwkową skrzynię. Odciągane zaczepy szczęknęły metalicznie odsłaniając zawartość pojemnika.

- Co tam jest? - spytała Altego przecierając palcami wilgotne powieki.

- Pudełka z nabojami! - odpowiedział podniesionym głosem Magik - I jakieś narzędzia. Chyba zestawy do czyszczenia broni. I części zamienne. A tutaj… granaty?

Mężczyzna obejrzał z wyrazem podekscytowania na twarzy wnętrze kolejnej skrzynki, po czym odłożył ją na bok z należytą ostrożnością. Podobnie jak Cichy, otwierał kolejne skrzynki odstawiając je jedna po drugiej na ziemię.

Posługując się uproszczonymi obliczeniami Magik uznał, że w przejrzanych już skrzyniach znajdował się co najmniej tysiąc naboi, a tymczasem rozpakowana pryzma skrzyń była zaledwie jedną z kilku podobnych stert znalezionych w centrum osady. Wszystkie pomalowano na identyczny zielonkawy kolor i oznakowano egzotycznymi piktogramami, których skomplikowane kształty niczego Magikowi nie mówiły - równie dobrze mogły należeć do jakiegoś języka azjatyckiego, co stanowić próbkę pisma kosmitów.

- Amunicja może pochodzić z zapasów przedwojennych, ale to tutaj martwi mnie znacznie bardziej - powiedział Cichy obracając w dłoniach puszkę otwartej do połowy mięsnej konserwy - Pakowana seryjnie żywność. Powąchaj, Magik. Czujesz? Świeże żarcie, chociaż cuchnie konserwantami. To oznacza funkcjonującą fabrykę konserw. Czyli dostęp do wody, do prądu, do maszyn. Ktoś, kto ma dostęp do tysięcy sztuk amunicji i fabryki konserw… ktoś taki musi mieć dużo innych możliwości.

Cichy odłożył puszkę na wierzch pobliskiej skrzynki i odwrócił głowę w stronę sąsiedniej chaty, gdzie Świrek i Łasica znieśli nieprzytomną dziewczynę z wioski.

- Nadal nie wiem, po co nam ona - mruknął Magik powtarzając wcześniejsze słowa - Nawet nie zna naszego języka.

Cichy milczał przez chwilę przesypując pomiędzy palcami brzęczące metalicznie naboje, cały czas zerkając z ukosa na opartą o futrynę drzwi Altego. Wciąż mająca na sobie zbryzgany krwią ubiór, z przewieszonym przez ramię paskiem karabinu i naciągniętym na oczy kapturem płaszcza, albinoska odzyskiwała z wolna siły.

- Przypomnij sobie Pałę i Trzyłapkę - powiedział ściszonym głosem Łowca - I innych naszych z deformacjami. Mieszamy wspólną krew. Ciągle ta sama pula genów. Enklawa się degeneruje przez brak świeżej krwi. To dlatego potrzebujemy takich jak ona… bez względu na to, co myślą niektórzy z nas.

Osada nad jeziorem

Oblicze Cichego pociemniało w jednej chwili dowodząc niezbicie faktu, że i nim targały ogromne emocje. Dłonie Łowcy zacisnęły się mimowolnie w pięści, ale rozluźniły się ledwie sekundę później w przejawie opamiętania.

- To tylko pokazuje jak wiele się jeszcze musisz nauczyć, Altego - powiedział mężczyzna wrzucając garść naboi z powrotem do skrzynki - To nie mój pomysł, jeśli już musisz wiedzieć. Harmonijka i Księgarz wydali takie polecenia, a Mędrzec i Ostry je potwierdzili. I to wcale nie wygląda tak jak myślisz. Nikt jej do niczego nie będzie zmuszał. Za kogo ty nas masz? Zapewnimy jej opiekę i nauczymy języka. Jest bardzo młoda, z biegiem czasu znajdzie sobie w Enklawie partnera bez skazy genetycznej. Nie będzie żadnego rozpłodu na siłę.

Tropiciel urwał na chwilę, rozejrzał się ponad wierzchołkami chat lustrując wzrokiem skaliste stoki na północnych krańcach osady.

- Naprawdę chcesz ją tutaj zostawić? - spytał po chwili czujnego milczenia, wyraźnie uspokojony - Samą w wiosce, gdzie wszyscy inni zostali wymordowani? Cała jej rodzina i ziomkowie? Myślisz, że będzie chciała ich wszystkich grzebać? Wieść tu dalej spokojne życie w pojedynkę?

Słysząc zbliżające się kroki Łowca zerknął w stronę sąsiedniej chaty, kiwnął głową nadchodzącemu z niepewną miną Świrkowi. A potem podniósł się z kucek przyglądając się uważnie plastrom przyklejonym na odsłoniętym biodrze młodzieńca.

- Pocisk przeszedł na wylot - oznajmił młodszy brat Łasicy - Czysta rana, ale nie wiem, czy nie będzie trzeba szyć. Na początku mocno krwawiła, teraz już mniej. Wstrzyknąłem sobie Tranquillę, to przestało boleć. To takie... dziwne uczucie... nikt wcześniej do mnie nie strzelał...

- Do mnie też - odparł Cichy polecając Świrkowi ruchem ręki usiąść na najbliższej skrzyni - Zdejmij opatrunek, daj mi to obejrzeć. Jak będzie trzeba, pozszywam.

- Słyszałem, co mówiliście - bąknął niepewnie młodzieniec - Chcecie ją tutaj zostawić?

- Ja nie - odparł przeciągle Cichy zerkając przy tym w stronę Altego i Magika - Nie ma szans na przetrwanie w pojedynkę. Tych pięciu, których zabiliśmy tworzyło część znacznie większej grupy, jestem tego pewien. Wyrżnęli wioskę i przerobili na punkt kontrolny. Prędzej czy później ktoś tu wróci, a wtedy los tej dziewczyny będzie przesądzony. Dlatego pytam raz jeszcze, naprawdę chcecie ją tutaj zostawić?

Szanowni gracze, pozwoliłem sobie na fabularny wstęp do konwersacji umiejscawiając Magika, Altego i Świrka w jednym miejscu z Cichym. Branka i pilnujący jej Łasica znajdują się w pobliskiej chacie (tak długo jak Lua będzie potrzebowała na dołączenie do wymiany poglądów). Myślę, że to dobry moment na pokonwersowanie między BG, czy to poprzez krótkie posty czy wspólną scenkę na docu.