Wygody, wygody. Worek kaszy nie tylko skurczył się, to już go nie dźwigała i zamiast tego spoczywał na grzbiecie Kaszanka. Najgłupsze imię dla zwierzaka, jakie w życiu słyszała, ale wolała nie mówić tego właścicielowi, żeby nie złamać mu serca. Zresztą, Berwin był w porządku, przeciwnie do tego zboczucha Wankera, który wymacał Jagodę przed wartą.

Niziołka obrzuciła Bodo zdziwionym spojrzeniem i przeszło jej przez głowę, żeby poszczuć go myszołowem, ale odpuściła, bo ten nie wyglądał, jakby planował coś więcej.
Przez niemal resztę drogi miała obmacywacza na oku. Przeszło jej dopiero, kiedy znalazła kamień, którym ucieszyła się jak głupia. Pokazała go najbliższej osobie, a potem schowała do kieszonki. Kamień był bardzo krągły, a oprócz tego... cóż, był kamieniem.

Podziemia nie były dobrym miejsce dla ptaka, dlatego Dziubek został oddelegowany do wartowania przy wejściu i pilnowania Kaszanka.

Jagoda zbiegłaby po schodach, gdyby nie ich opłakany stan. Miejsce wyglądał, jakby nikt do niego nie zaglądał od co najmniej kilkunastu lat. Byłoby to całkiem ekscytujące, gdyby nie walające się pod ścianą truchło. Cała podnieta eksploracją uleciała z Jagody w jednej chwili, zostawiając wystraszoną niziołkę, która po raz pierwszy zaczęła zastanawiać się, czy to na pewno był dobry pomysł, żeby podejmować się tej misji. Mogła zawsze nawiać, najwyżej ścigaliby ją listem gończym, ale czy taki list miałby władzę w Krainie Zgromadzenia? Nie znała się na prawie.

Postanowiła, że najlepiej będzie poczekać, aż reszta podejmie jakieś sensowne decyzje. Oby nie polegały one na „Jagoda, wciśnij się w tamtą szparę”.