Lało coraz bardziej. Nad zamkiem huczała burza. Wolfgang aż czuł dreszcze za każdym razem gdy niebo przecinała wstęga błyskawicy. Od ilości Azyru aż kręciło mu się w głowie. A teraz nadarzała się okazja, aby wykorzystać pełny potencjał nawałnicy szalejącej wokoło. Pstryknął palcami, po których ku zdziwieniu wszystkich (w tym i jego) przeskoczyły iskierki.

- Odsuńcie się – rozkazał i postąpił krok w tył. W jego dłoni pojawił się kolejny kamerton. Znak, że planował użyć zaklęcia błyskawicy. Odczekał chwilę, zbierając Wiatr Magii. A potem w oślepiającym błysku uwolnił go, kierując na furtkę do stróżówki. Drzwi były mocne, solidnie okute i jedna błyskawica nie wystarczyła aby je rozbić. Okucia pogięły się i popękały, a drewno dymiło, jednak drzwi nadal broniły wejścia. Ze środka słychać było krzyki zaniepokojonych strażników. – No to jeszcze raz – Wolfgang znów wypowiedział zaklęcie i piorun z nieba zagrał unisono z błyskawicą wylatującą z ręki maga. Rozżarzone odłamki z sykiem rozsypały się po mokrym bruku. Chmura dymu spowiła wejście do bramy i trudno było orzec, czy drzwi tam nadal są czy nie.

Wolfgang przygotował się do trzeciego strzału, który jednak nie nastąpił. Zdołał wypowiedzieć początek zaklęcia, zachwiał się i upadł na bruk. Tuż poniżej jego obojczyka wystawał bełt. Na pierwszej kondygnacji bramy znajdował się rząd otworów strzelniczych. Do jednego z nich, takiego przez który widać było czarującego magistra podszedł strażnik i zdołał trafić maga z kuszy.

- Trzech na górę! Reszta barykadować wejście! – rozkazywał ktoś z wnętrza.

Dopóki bełt znajdował się w ciele, życiu Wolfganga nie zagrażało niebezpieczeństwo. Magister był przytomny, a pocisk nie naruszył żadnych ważnych narządów. Przy założeniu, że nie będzie się poruszał, a operację wyciągnięcia bełtu przeprowadzi ktoś wprawny w rzemiośle, Techler miał duże szanse na powrót do zdrowia. Tymczasem Berni przeciągnął go pod same schody, gdzie nie groziło mu żadne niebezpieczeństwo.

We trzech podbiegli do potrzaskanej furty. Zawiasy były wypaczone, a poczerniałe drewno w kilku miejscach ledwo trzymało się osmalonych okuć. W pewnym momencie z tyłu rozległa się komenda. To banici kryli ostrzałem piętro wieży, z którego strażnicy mogli razić bełtami znajdujących się niżej awanturników. Ci dopadli do furtki, która ze względu na swój mizerny stan nie stanowiła skutecznej przeszkody w dostaniu się do wnętrza budynku bramnego. Problemem mogli okazać się znajdujący się wewnątrz, przygotowani do obrony strażnicy.

Zingger nie brał tego pod uwagę. Wysforował się do przodu, wpadł na drzwi, które nie wytrzymały impetu uderzenia. Dymiące resztki osadzone w osmalonym murze ustąpiły i Berni wpadł do środka. Dosłownie. I to uratowało mu życie. Nad jego głową świsnęły bełty wystrzelone przez strażników, które jednak wyleciały na zewnątrz, a postępujący za kapłanem Lothar i Axel nie mieli problemu z ich uniknięciem. Obaj wbiegli do stróżówki, przestępując nad poobijanym Bernhardtem, który zbierał się z podłogi.

- Na dół! Są w środ... – wrzasnął jeden z pancernych. Sądząc po pagonie przytwierdzonym do blach, dowódca bramy. Więcej nie powiedział, bo bełt Axela wbił mu się w naręczak, co spowodowało okrzyk bólu. Ci na górze zostali jednak ostrzeżeni i za chwilę mogli stworzyć przewagę liczebną. Lothar krzyczał na banitów by pomogli, a potem z świętym mieczem w dłoni zaatakował strażników. Ich przekonanie, że blachy są skuteczną obroną przed ostrzem znów dało znać, gdy szlachcic jednemu niemal odrąbał rękę, co skutecznie wyłączyło go z walki.