Niewyspani i zmęczeni, ale wciąż żywi i nie niepokojeni przez noc Bernhardt i Lothar opuścili świątynię wczesnym rankiem. Słońce wstawało nad Wittgendofem, ale poranne oświetlenie wcale nie sprawiało, że wieś wyglądała lepiej. Z kilku kominów unosił się dym, co wskazywało na to, że część domostw wyglądających na opuszczone jest zamieszkała. Przy akompaniamencie marsza grającego w kiszkach, awanturnicy zeszli do wsi.

Ich uwagę przyciągnął zbliżający się harmider i pokrzykiwania. Ulicą biegła biała owieczka, z gracją przeskakując nad kałużami. Byłaby zupełnie normalna, gdyby nie dwie głowy. Beczała przeraźliwie, ale jej głos nie zagłuszał podążającej za nią grupy wieśniaków. Część z nich kulała, wspierając się na laskach i kulach, inni poruszali się na skrzypiących, skleconych z byle czego wózkach. Nie zwracając uwagi na dwójkę mężczyzn pognali za zmutowanym zwierzęciem w stronę lasu. Wyglądało na to, że posiłek zdoła im uciec.

A co do posiłku, to szlachcic i kapłan również o nim pomyśleli i ich myśli pobiegły ku karczmie. Skierowali się Pod Spadającą Gwiazdę. Wczesna godzina spowodowała, że oberża była pusta i długą chwilę musieli czekać, aż pojawi się ktoś, kto ich obsłuży.

- Ach, przyjezdni goście. Pierwsi od... trzech lat - powitanie było nad wyraz mało entuzjastyczne, a witający ich karczmarz nawet się nie uśmiechnął. Ścierką przetarł czysty blat stołu i gestem zaprosił do stołu. - Piwo raczej marne. A z potraw jedynie kurczak i warzywa - oznajmił ponuro. - Podać?

Noc na łodzi minęła spokojnie, jeśli nie liczyć dziwacznych i niepokojących odgłosów dobiegających z leżącego powyżej lasu. Wolfgangowi i Axelowi siedzącym na łodzi towarzyszyły jakieś jęki, chichot, zawodzenie i inne, nieokreślone głosy wydawane nie wiadomo przez co. W końcu jednak przestali na nie zwracać uwagę i w miarę spokojnie przespali noc, oczekując na dwójkę kompanów. Zaczęli się niepokoić rankiem, kiedy Lothar i Bernhardt nie wrócili ze wsi.

Noc minęła w miarę spokojnie, lecz ranek nie zaowocował powrotem śmiałków, którzy wybrali się na wyprawę do wioski.
Zapewne to sprawiło, iż naprędce sporządzone śniadanie nie smakowało Axelowi tak, jak powinno. Fakt - Bernhardt i Lothar byli dorośli i nocami mogli sobie robić, co chcieli i sypiać gdzie i z kim chcieli, ale okolica była nie najlepszej jakości i zawsze istniała obawa, że któremuś z tamtej dwójki coś się stało...

- Czekamy na nich, czy spróbujemy podpłynąć do wioski? - zagadnął Wolfganga.

Gospodarz zakrzątnął się, jak na razie ignorując próbę wkupienia się Lothara. Zniknął gdzieś we wnętrzu budynku, prawdopodobnie w kuchni. Nie było go długą chwilę, a gdy przyszedł to ponuro, bez cienia emocji oświadczył, że na posiłek trzeba będzie poczekać.

- Panie wielmożny – popatrzył na złoto, ale nie sięgnął po nie. Mówił wolno, nieco ospale. – Tu we wsi nic się nie dzieje. Takie życie. Tu nikt nic do Wittgensteinów nie ma. Panowie to dobrzy, jeno fortuna teraz im nie sprzyja. Nieurodzaj i bieda nastała, ale pewnie wkrótce się to zmieni.

Raczej nie wyglądało na to, żeby od karczmarza dowiedzieć się czegoś interesującego, nawet za cenę złota. Po kilku minutach gospodarz wyszedł, mówiąc że posiłek pewnie już się ugotował. Wrócił niosąc na tacy miskę z warzywami i brytfankę z kurczakiem. Gdy położył naczynia na stole, awanturnicy zdębieli. Upieczony kurczak miał trzy nogi. Gotowana marchewka była niebieska, a ziemniaki różowe.


Wolfgang siedział na pokładzie i wpatrywał się w niebo. Mimo, że było już jasno swoim wiedźmim wzrokiem widział znajdujące się nad sobą konstelacje. Wiatr magii przelatywał, krążył i zataczał dziwaczne znaki na nieboskłonie. Z ich ułożenia magister odczytał, że łódź będzie bezpieczna zarówno w miejscu, gdzie się znajduje obecnie jak i w przystani, ale tylko przez najbliższe dwa, trzy dni. Coś w układzie gwiazd sugerowało też Techlerowi, że powinni jak najszybciej udać się do Wittgendorfu.