lastinn - [Warhammer] Wewnętrzny Wróg

lastinn (http://lastinn.info/)

- Archiwum sesji z działu Warhammer (http://lastinn.info/archiwum-sesji-z-dzialu-warhammer/)

- - [Warhammer] Wewnętrzny Wróg (http://lastinn.info/archiwum-sesji-z-dzialu-warhammer/16711-warhammer-wewnetrzny-wrog.html)

Szlachcic nadal nie widział nic co wskazywałoby, że te ślepy zaułek jest czymś więcej niż ślepym zaułkiem. Może co najwyżej sypialnią tego humanoida, który za nimi łaził. Na wszelki wypadek odwrócił się zatem i szeroko otwierając oczy pilnował, by nikt ich nie wziął od tyłu, póki mag rozglądał się w środku.

Jako że mag był ich światłem w ciemnościach, nie można było zrobić nic innego jak czekać, aż Wolfgang nie skończy oględzin i nie poprowadzi dalej ich małe grupki. No i rozglądać się na wszystkie strony, by nie zostać zaskoczonym przez mieszkańców podziemnych korytarzy.

Zingger w skupieniu przyglądał się oględzinom maga.

- Wolfgang, ruchy, ruchy. Nie mamy całego dnia - szepnął w końcu zniecierpliwiony.

Mag jak ponaglał Bernhardt uwinął się szybko. Wrócił od razu do kompanów ponownie im przyświecając.

- To legowisko naszego gospodarza. Ruszajmy dalej nim się rozzłości jeszcze bardziej.- Dodał po czym był gotów na dalszą drogę.

Wrócili do jaskini będącej siedzibą nietoperzy. Tym razem nie zaatakowały, mimo iż słychać było ich piski. Latały gdzieś pod sufitem, sądząc po poruszających się po stropie i ścianach cieniach. Awanturnicy tym razem wybrali korytarz wiodący w prawo, a dokładniej ten znajdujący się bliżej końca kawerny. I znów korytarz nie był długi. Dotarli do rozwidlenia. Można było skręcić w lewo, w stronę słyszanego w oddali podziemnego strumienia, albo pójść dalej prosto.

Nim jednak podjęli decyzję, znów podziemia przeszył przeraźliwy skowyt. W korytarzu wiodącym w lewo coś było. Jakiś ruch na granicy widzenia w słabym świetle Wolfgangowego zaklęcia. Chrobot kamieni obsypujących się na skutek ruchu istoty. Lothar stanął w pół kroku, powstrzymany znanym sobie, tajemniczym impulsem. Przez miejsce, w którym by się znalazł gdyby poszedł dalej przeleciał ze świstem ciśnięty gdzieś z głębi ciemnego korytarza kamień. Szlachcic nie zdążył ostrzec kompanów, że coś się dzieje. Gdy otwierał usta, aby krzyknąć „uwaga!” albo „padnij!”, kawałek skały odnalazł swój cel. Axel niemal zawył z bólu, kiedy ostrokrawędzisty kamień uderzył go w nogę, tuż powyżej kolana.

Zaskoczenie było, i to niezbyt przyjemne.
Axel nie spodziewał się takiego "podarku" i przeklął mieszkańca plątaniny jaskiń, życząc mu połamania wszystkich kości... i nie tylko. A równocześnie podziękował bogom za to, że rzucony kamień nie rozwalił mu kolana...

Najchętniej by strzelił, by odpłacić się rzucającemu pięknym za nadobne, ale cel nie był widoczny i strzał byłby tylko i wyłącznie zmarnowaniem bełtu.
Dlatego też Axel jedynie przysunął się do ściany.

- Wolfgangu, mógłbyś swoje światełko wywołać tam, gdzie stał ten drań? - spytał.

Lewo, lewo, w jaskini z grzybami drugi od lewej, w jaskini nietoperzy nie lewo... - powtrzał sobie w myślach Lothar, starając się zapamiętać trasę, gdy nagle coś kazało mu się zatrzymać.
- U... - zaczął mówić Lothar - ...waga - dokończył już ciszej po jęku Axela - Chce nas stamtąd odgonić? A to ciekawe. Ale nie dajmy się sprowokować do bezmyślnej szarży - dodał. Po raz kolejny pożałował, że nie wziął pochodni. I po raz pierwszy, że nie ma tarczy.

Wolfgang zatrzymał się na dźwięk jęku Axela. Gospodarz wreszcie zaczął działać. Zaatakował, chociaż prymitywną bronią w postaci kamienia, ale jednak.
Na prośbę Axela kiwnął głową. Stanął i zaczął skupiać moc a następnie wysłał stworzone bagienne ogniki do jaskini. Sam mag widział w ciemnościach dzięki czarom, ale musieli przeciwnika wszyscy zobaczyć.

- O żesz w mordę jeża - zaklął Zingger. Przykucnął i szukał wzrokiem napastnika, gotów wystrzelić bełtem w każdym momencie.

Ugrzęźli na rozwidleniu, przyklejeni do ścian. Axel i Berni wodzili kuszami po ciemnym korytarzu, w poszukiwaniu celu. Mag splótł zaklęcie i w tunelu pojawiły się wątłe, tańczące ogniki. Efekt był piękny i urzekający, ale światła zbyt wiele nie dawał. Jednak wystarczająco dużo, żeby awanturnicy byli w stanie zobaczyć cień dziwacznego stwora, jeszcze bardziej groteskowy dzięki iluminacji. Z całą pewnością można było stwierdzić, że był humanoidem. Miał dwie kończyny dolne i dwie górne, długą szyję i sądząc po ułożeniu cienia właśnie zwisał z sufitu. Minęła krótka chwila i cień zniknął. Tajemniczy mieszkaniec podziemi oddalił się.