- Co za wciórności! – zakrzyknął Ludo wczesnym rankiem, gdy obudziły go dzwoneczki. W kominku już wygasło i w izbie zrobiło się ciut chłodniej. Dlatego też niziołek wychylił nosa, zaszczękał zębami nakrył się ponownie i przekręcił na drugi bok. Już rozumiał dlaczego jego krewni nie zakładali takich zakonów. Wino winem, a ser serem, ale wstawanie o takiej porze, gdy można leżeć w łóżku? Ludo nie zaznał jednak spokoju. Wystarczyło, że zmieniając pozycję ruszył stopą, a ta mała bestia rzuciła mu się na wystającego palca.
- Puszek! – niziołek warknął i uciekł nogą. Zorientował się też, że w sumie to jest trochy już głodny, a te dzwonki to może na śniadanie wołają. Strasznym czymś by było, gdyby później go nie dali tylko zabrali i pochowali, albo żeby reszta sama wszystko zjadła!
Łowca wampirów zebra się więc pośpiesznie, złapał kota i pognał do jadalni. Śniadanie było solidne, tak więc Ludo i jego kot byli zadowoleni. Dostali również prowiant na drogę, brakowało tylko czegoś dla wierzchowców. Ale tyle to już może z własnych zapasów po korzystać. Ciut gorzej zrobiło się za to na dworze, ten wiatr był straszny. Ale skoro już wzięło się zaliczkę to trzeba zadanie wykonać. Niziołek otulił się szczelnie płaszczem i skulony podążał w środku grupy.
Powoli się ściemniało, gdy dotarli do Frugelhofen. Wioska jak wioska, nic tu niezwykłego nie widział. Do czasu aż dotarli do gospody. Ktoś zakrzyknął, że jej nazwa to "Jak u Mamy". Ludo kiedyś gościł w Meissen, była tam jadłodajnia “Jak u mamy” prowadził ją jego imiennik z rodziną. Krewniak, syn, wuja, stryja ze strony matki. Czy jakoś tak, ale jadło to on miał przecudowne.
- Dobry znak. – Ludo wspomniał by coś więcej, ale usta miał pełne śliny, do tego był mocno opatulony aby chronić się przed wiatrem.
W środku było gwarno, głośno, a najróżniejsze zapachy mieszały się ze sobą. Elfka się im przyglądała, ciekawe co tu robiła. Niziołek pomachał jej przyjacielsko, mając nadzieje że ta się przynajmniej odruchowo uśmiechnie. Rzadko widywał elfkę, ale oni sami stanowili dziwną grupę, w niczym mu ona nie przeszkadzała. Przy szynku stał gospodarz, zdawał się przyjazny. Ludo świerzbił język aby z nim porozmawiać, wypytać o tą zabawę i święto. Ale zajęła się tym reszta, zagadał więc tylko do drużynowych kobiet, a w sumie to do magiczki, gdyż pani sierżant zagadywała gospodarza.
- Bianca przygarniesz jak coś dwóch zmarzluchów. Jak się zgodzisz to i Viktoria na pewno zmięknie. – Ludo spojrzał na kobietę robiąc duże oczy.
-Puszek przy święcie, tam gdzieś w stajni może się zapodziać, wystraszyć. A z pokoju sam by nie wyszedł. Przypilnuje go nawet, co by wam po rzeczach nie grzebał! Puszek będzie grzeczny. – Przyłożył rękę do serca, a jego głos był całkiem poważny. Spanie na sianie nie stanowiło dla Ludo problemu, ale po zabawie zapewne mieszkańcy sioła będą się kręcić, hałasować, zwracać, a jacyś młodzi mogą gzić się i ze spania nic nie wyjdzie.

- Ależ oczywiście, że przygarniemy ciebie i Puszka - rzuciła z radością w głosie Bianca, gdy Ludo skończył mówić. - Będzie nas miał kto bronić, jakby co. - Zaśmiała się, puszczając niziołkowi oczko. Bardzo go lubiła i to nie tylko za to, że robił świetne jedzenie.
Pokój, do którego poszła z Viktorią i gospodarzem okazał się być naprawdę do rzeczy, więc czarodziejka zostawiła swój plecak i zeszła na dół, gdzie niedługo później podawano kolację. Jadła ze smakiem, co jakiś czas włączając się do rozmowy, którą prowadzili towarzysze. Burza, która nagle rozpętała się za oknem, nieco ją zmartwiła i zaniepokoiła. Te wyładowania nie były naturalne, kobieta po prostu czuła to w środku, kompani zresztą również.

Butelkę wina od nieznajomego przyjęła z uniesionymi brwiami i zupełnym zaskoczeniem. Do te pory nie zwracała zbytnio uwagi na gości w gospodzie, ale na dobrze ubranego mężczyzny z Południa po prostu nie dało się jej nie zwrócić. Bianca wzięła więc swoją szklanicę z winem nalanym tylko do połowy i podeszła do nieznajomego, który to wino im podarował.
- Chciałam podziękować w imieniu swoim i koleżanki za prezent. To bardzo miłe z pańskiej strony, ale zwykle nie pijam alkoholu. - Uśmiechnęła się lekko.
- Och, następnym razem będę bardziej precyzyjny w dobieraniu podarunków, panno...? - Spytał męskim, głębokim głosem.
- Bianca. Bianca Schmidt. - Przedstawiła się.
- Giovanni Di Lorenzo. - Mężczyzna wstał z krzesła i ukłonił się delikatnie. Wskazał wolne miejsce. - Proszę, niech pani usiądzie ze mną i sprawi, że ten wieczór będzie zdecydowanie przyjemniejszy, niż pogoda za oknem.

Czarodziejka odgarnęła kosmyk włosów za ucho i przyjęła zaproszenie szarmanckiego mężczyzny.
- Tak, pogoda nie rozpieszcza. Właściwie wydaje się to być bardzo podejrzana burza... - Zerknęła za szybę, widząc tylko spływające po niej stróżki wody.
- Podejrzana? W jakim sensie? - Spytał. - Wie pani, pierwszy raz jestem w Górach Szarych, zupełnie nie znam się na panującej w okolicy pogodzie. - Uśmiechnął się szeroko, ukazując rządek równych, białych zębów.
- Mówmy sobie po imieniu, dobrze? Po prostu Bianca.
- Po prostu Giovanni, bądź Gio, jeśli pa... jeśli wolisz, Bianco. - Skinął jej lekko głową, uśmiechając się zadziornie.
- Miło mi cię poznać, Gio. Co do twojego pytania, mamy podejrzenia, że w górach może dziać się coś... złego. Moi towarzysze bardziej znają się na tych sprawach, więc nie będę tutaj się mądrzyć, ale niedawno spotkaliśmy na tych terenach martwe wilki, które jednak nas zaatakowały. Nieumarłe. Żywe truchła.
- To naprawdę zastanawiające... - rzucił Di Lorenzo. - Jadąc tutaj przez Parravon nie zetknąłem się z niczym takim, ale pewnie dlatego, że podróżowałem w towarzystwie dwudziestu wielkich najmitów, którzy wracali do Imperium. Raz tylko musieliśmy się bronić przed orkami. Szybko poszło.
- Tak, te góry zdecydowanie nie są najbezpieczniejsze. - Bianca westchnęła. Musiała przyznać, że przyjemnie jej się z nim rozmawiało. - Czym się zajmujesz na co dzień, Gio?
- Powiedzmy, że wynajmuję swój rapier i pistolet ludziom, którzy są w stanie pozwolić sobie na moje usługi. - Uśmiechnął się, świdrując ją wzrokiem.
- Czyli jesteś najemnikiem?
- Wolę określenie szermierz, badź zwadźca, ale w sumie walczę za pieniądze, więc najemnik też do mnie pasuje - rzucił wesoło. - A czym ty zarabiasz na chleb, Bianco? Czyżbyś była czarodziejką? - Wskazał wzrokiem na kostur, który Bianca zostawiła oparty o stół, gdzie siedzieli towarzysze.
- Tak, jestem Piromantką, to znaczy czarodziejką ognia.
- Naprawdę? Władasz ogniem? - Giovanni postawił oczy. - Potrafisz zrobić ognistą kulę?
- Potrafię. I wiele innych rzeczy - odrzekła Bianca. Jego zachwyt nieco połechtał jej serduszko, gdyż zwykle ludzie się jej obawiali, a nie podziwiali. - Nie martw się, nie zrobię ci krzywdy.
- Ależ wcale się nie boję, wręcz przeciwnie. Jestem tobą zafascynowany. - Upił łyk wina, posyłając jej pewne spojrzenie. - Długo tutaj zabawisz, Bianco?
- Nie wiem, to zależy, jak ułożą się nam tutaj pewne sprawy - powiedziała.
- Rozumiem. Nie powiesz, co to za sprawy?
- Nie, przynajmniej nie teraz, bo i nie jest to rzecz, o której warto rozmawiać. Poza tym tajemnicza kobieta zyskuje w oczach mężczyzny, czyż nie? - Uśmiechnęła się do niego.
- Jak najbardziej - odparł Gio, również uśmiechając się spod wąsa i Bianca nie mogła rozszyfrować cóż ten uśmiech może oznaczać.

Po chwili zagrzmiało tak, że Bianca aż podskoczyła na krześle.
- Boisz się burzy?
- Nie, po prostu nie lubię, jak wali tak znienacka. I nie lubię deszczu, dlatego dobrze, że siedzimy teraz w ciepłej sali. - Wzięła kolejny łyk wina. - Jesteś Estalijczykiem, Gio?
- Tileańczykiem. Czyżbyś nie rozpoznała tileańskiego akcentu w moim śednim reikspielu? - Zaśmiał się.
- Nie znam żadnych Tileańczyków, więc nie. A twój reikspiel jest naprawdę świetny - odparła.
- Dziękuje, twój również. - Zarechotał, a Piromantka mu zawtórowała.
- A co ciebie sprowadza w te strony? To raczej nie jest dobre miejsce dla człowieka z południa. - Wbiła w niego spojrzenie.
- Postanowiłem wziąć urlop od zleceń i przyjechać w te góry, żeby zażywać rześkiego powietrza i nacieszyć się przyrodą. - Wyszczerzył się.
- A poważnie? - Bianca uniosła brwi.
- Mówię poważnie. Człowiek nie może cały czas żyć tylko kolejnymi zleceniami, musi mieć też czas na inne rzeczy, na przykład odwiedzanie różnych miejsc, droga Bianco.

Zastanowiła się chwilę nad jego słowami. Ciekawe, czy ona kiedyś będzie mieć na tyle pieniędzy, by po prostu podróżować, żeby zwiedzać i odpoczywać? Kiedyś marzyła, żeby zobaczyć Albion i Jałowe Krainy, teraz ta wizja oddaliła się. Nawet bardzo.
- No cóż, skoro tak twierdzisz, pewnie coś w tym jest - powiedziała. - Wybacz, muszę wracać do towarzyszy. Bardzo miło było mi cię poznać, Gio.
- Mi ciebie również, Bianco. Liczę, że jutro również porozmawiamy - rzucił.
- Oczywiście, było bardzo przyjemnie. - Wstała i pożegnała się z nim, wracając do stolika.
Posłała mu jeszcze wesołe spojrzenie, po czym powiedziała do Viktorii.
- Całkiem do rzeczy ten Południowiec. Taki wesoły i błyskotliwy. Giovanni się nazywa.

Porozmawiała jeszcze z towarzyszką, posiedziała we wspólnej izbie, a gdy zaczęła czuć się zmęczona po prostu poszła na górę, żegnając się z wszystkimi. Obmyła się nieco, korzystając z tego, że była sama, a potem wskoczyła do łóżka w samej halce i nakryła się kołdrą po same uszy. Miała tylko nadzieję, że ani Viktoria, ani Ludo nie będą w nocy chrapać, bo o Puszka mogła być chyba spokojna. No i że ta przeklęta burza da im wszystkim pospać.

Douko rozgościł się za stołem w głównej sali. Usiadł blisko towarzyszy słuchając ich rozmów, sam nie odzywał się jednak. Gdy przynieśli jadło i piwo najadł się do syta. Jedzenie było przednie a piwo ciepłe, ale i tak rad był z tego, że mógł opłukać gardło czymś innym niż woda.

Gdy rozpoczęła się burza podszedł do okna obaczyć co się dzieje. Gdy wrócił do stołu łyknął haust piwa


- Ta burza jest dziwna, nieprawdaż? - Douko zapytał Dietera. Kislevita nie szukał przyjaźni w grupie, ale jeśli mieli spędzić ze sobą więcej czasu warto byłoby poznać niektóre osoby.
- Widziałem podobne kilka razy, ale zawsze było widać że nadchodzą, z tą jest coś nie tak. - Odpowiedział na pytanie wyraźnie skierowane do niego od rosłego Kislevity.
- Nie jestem zbytnio przesądny, ale coś zdaje mnie sie, że ta burza ma coś wspólnego z tymi nieumarłymi wilkami, z którymi przyszło nam walczyć - ciągnął Douko, chcąc potwierdzić lub zaprzeczyć swoim przeczuciom.
- Też odnoszę takie wrażenie. - Wtrąciła Piromantka, zajadając się kaszą z mięsem.
- Wilki mógł ożywić podrzędny nawet nekromanta, ale jeśli potrafi zmieniać pogodę na dużym terenie to musimy mieć się na baczności. - Dieter dodał swoje trzy grosze do przemyśleń Douko na temat nieumarłych.
- Ty pewno miałeś w swym życiu więcej do czynienia z nieumarłymi. Ja tylko biłem się ze zwierzoludźmi nawiedzającymi okolice stolicy Kislevu. - odrzekł Douko
- Miałem przyjemność spalić już truchła kilku nieumarłych w swoim życiu, nie spotkałem jeszcze nekromanty z prawdziwego zdarzenia. - przywołał z pamięci jednego guślarza któremu posłał bełt prosto w krtań za wskrzeszanie trupów na cmentarzu.
- Specjalizowałem się jeszcze niedawno w łapaniu bandytów za pieniądze, ale ostatni z nich okazał się czymś więcej niż tylko szaleńcem. - wspomninenie barona aż wykrzywiło mu twarz.
- No ja mam jednak nadzieję, że żadnego nekromanty nie spotkamy, a tamto z wilkami to był tylko jednorazowy epizod - rzuciła Bianca. - Chociaż pewnie okłamuję samą siebie, bo z pogodą naprawdę jest coś bardzo nie tak....

- Mój brat stryjeczny Gustav padł ofiarą podobnego jegomościa. Zginął ciosu pewnego zwierzoczłeka, który nie pożył dalej zbyt długo. Pochowano go na okolicznym cmentarzu, który jak się okazało był nawiedzany przez nekromantę Xaviera z Estalii, który wypędzony ze swej ojczyzny osiedlił się 30 mil na północ od Belavy. Nekromanta ten ożywiał po jednym trupie w miesiącu, zawsze w pełnię Morrslieba. Wysłano na niego ludzi trudniących się jak ty profesją łowcy. Udało im się zgładzić bandytę, ale ciała nieumarłych straszyły jeszcze przez kilka miesięcy po jego śmierci ożywieni jakąś dziwną mocą. - Kislevicie, aż włosy jeżyły się na rękach gdy opowiadał tą historię.
- Przykro mi to słyszeć, mam nadzieje że bydlakowi odpowiednio podziękowano za plugawienie zwłok? - pomyślał co sam zrobiłby takiemu jeśli złapałby go żywcem.
- Takie skurwyesyny gorsze są nawet od bandytów, bandyta odbierze ci życie i sakiewkę, ale taki męczyć będzie twoją duszę i ciało przez wieki, tylko stos i tortury dla takiego - widocznie obruszył się na myśl że ciała jego rodziców mógłby spotkać podobny los.
- Do końca nie wiemy co stało się z Gustavem, ale od tego czasu raz na jakiś czas w obejściu stryja w pełnie Morrslieba słychać wycie umęczonej osoby. Jeno jak wejdzie się do izby to nikogo nie ma. - dodał Douko.
- Zła moc widocznie nie pozwala mu spocząć w spokoju, kapłana trzeba poprosić o pomoc i może wtedy Gustavowi uda się odpocząć wreszcie. - słyszał o duszach zaniepokojonych przez plugawą moc, która nie pozwala im odejść.
- Może być, jak wrócę do dom, o ilę wrócę to zajmę się tym. - Douko zakończył wątek kuzyna.
- Ja ducha na swojej drodze nigdy nie spotkałam, ale matka mnie wielokrotnie nimi straszyła w dzieciństwie. W sumie nie byłam zbyt łatwym dzieckiem, to i matka musiała różne sposoby na mnie wymyślać. - Bianca uśmiechnęła się pod nosem na wspomnienia niektórych chwil. - Myślicie, że z tymi grobowcami czy co tam mamy szukać pójdzie nam łatwo?
- Gdyby miało nam iść łatwo, to mnisi sami by poszli do kurhanu. - Douko odpowiedział Piromantce - Sądze, że nie jesteśmy pierwszą grupą którą tam wysłali.
- Albo Dintrans nie chce ich narażać na cokolwiek i dlatego woli opłacić ludzi, którzy tam pójdą i to zrobią. Pewnie nie jesteśmy pierwsi, warto w sumie o to popytać lokalnych - powiedziała, wciskając do ust kolejny niewielki kęs mięsa.


Po chwili siedząc z boku ławy blisko Viktori odezwał się nieco ściszonym głosem
- Pani sierżant? Wybacz że tak prosto z mostu pytam cię o to, ale to jakie tradycje rodzinne, że do armii wstąpiłaś? - Douko zapytał Viktorię
Viktoria uśmiechnęła się ciepło do kislevity.
- Ojciec był sierżantem i gdy poznał moją matkę osiadł we wsi. Jako doświadczony żołnierz był dowódcą milicji. Ja przejęłam to po nim kilka lat po rodziców śmierci. Byłam dowódcą milicji i zajmowałam się zabezpieczaniem okolic wsi. Czy to armia? - Zastanowiła się na koniec. - Chyba prywatna. Dopiero od niedawna ruszyłam poza wieś i jej okolice co zresztą sam wiesz. - Nachyliła się nad kufelkiem piwa uśmiechając się.
- Rozumiem, tradycje rodzinne to inaczej jak u mnie - Douko skrzywił się nieco na myśl o tym, po czym podniósł kufel piwa i upił łyk - Ale pewno miło tak mieć chłopów pod butem co ? - zaśmiał się - Wyglądasz na zaprawioną w boju kobietę, której lepiej nie zaleźć za skórę.
Viktoria skrzywiła się na tekst o butach.
- Nie o to chodziło. Po prostu najbardziej ja się nadawałam.- Dodała.
- Tam skąd pochodzisz nie miałaś dużo wrażeń, że wybrałaś życie podróżnika? - Kislevita zapytał pani sierżant.
Dziewczyna popatrzyła na kompanów i zatrzymała wzrok na Bardaku.
- Błękitnokrwiści mają za nic kobiety niższego stanu. Więc wyruszyłam bo nic dobrego mnie tam nie czekało. - Posmutniała, ale chwilę później rozpogodziła się.
- A Ty jak na szlak trafiłeś? -
Łypnął wzrokiem po towarzyszach i również przez chwilę zatrzymał wzrok na krasnoludzie - Mój ojciec o mnie zapomniał przy podziale majątku, wszystko przypadło mojemu starszemu bratu, z którym nie mam najlepszych stosunków, wybrałem więc drogę wojaczki - odparł Douko - ale może jeszcze kiedyś wrócę w swoje rodzinne strony.
- Wrócisz bogaty to i brat nic nie będzie mógł powiedzieć. Zresztą póki co świat jest ciekawy i warto go całego obaczyć. - Uśmiechnęła się i popiła piwa.
- Chyba brodaty - zaśmiał się - Brodaty jak twój przyjaciel Bardak, dawno się znacie?
Viktoria się szczerze zaśmiała.
- W Ubesreiku go spotkałam przy kufelku Ale. Doczepił się jeden natręt a nie chciałam kłopotów więc przysiadłam się do niego i zaczęłam grać w karty. - Popatrzyła na khazada.
- No i tak się zaczęło. On wędrował a ja także musiałam więc połączyliśmy siły. - Podsumowała i czuć było, że coś jeszcze skrywa, ale nie chce mówić.
- Dobrze mieć przy sobie towarzysza broni, na którym można polegać, a na Bardaku chyba można. Sam nie miałem dużo styczności z khazadami, ale wyglądają na solidnych towarzyszy - Douko zaśmiał się z dwuznaczności jaką powiedział.
Viktoria spojrzała na kislevitę, ale gdy on sam zaśmiał się dziewczyna się uśmiechnęła.
- Chociaż potrafię sobie radzić z mieczem czy z łukiem to jednak Bardak jest nieocenionym kompanem w walce. Danego słowa nie złamie. Jestem tego pewna. - pokiwała głową i uśmiechnęła się do zabójcy.
- Obyśmy wyszli z tego cało! Za nasz powrót, bogactwo i rodzinę! - Douko wzniósł toast, po czym wstał - Dziękuję - rzucił na odchodne Viktorii i podszedł do Hansa płacąc za wypite trunki.
Viktori do toastu nie trzeba było przekonywać i z chęcią wzniosła swój kufel.

Niziołek z czupryną gęstą i kręconą jak baranie runo, tyle że rude rozpromienił się niezmiernie.
- Dziękuje Bianca, będziemy grzeczni, a nikogo za drzwi nie przepuścimy. – Ludo z tej całej radości aż objął i przytulił kobietę. Wśród jego krewniaków wylewność nie była niczym szczególnym, to też czasem zapominał się. Widząc niepewną minę Viktorii zreflektował się, ale też skinęła głową więc wszystko było dobrze.
- Puszek też będzie strzegł, we śnie pilnuje żeby żadne zło nie z tego świata nie przyszło. Tak powiadają o kotach. – Kołodziej mówił to z pełną wiarą we własne słowa. W tym też momencie niebo przecięła pierwsza błyskawica. Kociak zerwał się ze snu, wyraźnie bał się takiej burzy. Przeleciał między ławami i krzesłami z paniką w oczach szukając znajomych sobie osób. Podświadomie czół jak drga Zasłona. Pod nogami niziołka przypadł płasko do ziemi, wpijał pazury w gliniastą posadzkę, bezgłośnie otwierał wąsaty pyszczek i czekały. Byłemu strażnikowi pól nie pozostało nic innego jak podnieść i przytulić do serca malucha. Nie był tylko pewny, czy wesoły rytm jego serca uspokoi Puszka, czy strach zwierzaka zlęknie i jego.
Ludo skłonny był i bawić na poczęstunku choćby i do rana, ale skoro ten został odwołany, a dziewczyny szykowały się do spania to i on zbyt długo nie posiedział przy ławach. Chętnie posłuchał by plotek, podpytał karczmarza o okazję i historię tego poczęstunku. Musiał jednak zajmować się kotem, który drżał i boleśnie wbijał pazurki w nogi niziołka przy każdym silniejszym grzmocie, czy błysku. Tym się właśnie różnili, łowca wampirów lubił oglądać burzę, pioruny i potęgę natury. Nie lękał się ich, a podziwiał. No ale kot jest trochę mniejszy o młodszy, ma prawo się bać. Na całe szczęście różnego rodzaju skórki z mięsa były najlepszym lekiem na wszelkie zło w kocim świecie.
Kołodziej przyglądał się też elfce, wcześniej jej pomachał, ale nie zwróciła na to uwagi. Teraz jakiś fircyk się do niej przystawiał. Podsłuchać w tym gwarze się ich nie dało. Było to trochę irytujące. Dlatego też, gdy kociak już się uspokoił łowca wampirów wziął się do działania. Zwrócił kociakowi uwagę na kamyczek walający się po, tak że ten kręcił już grzbietem i tyłkiem szukając się do pochwycenia zdobyczy. Wtedy też Ludo niby przypadkiem kopnął lekko kamyczek, tak aby ten potoczył się w pobliże stolika białowłosej, długouchej. Puszek wystrzelił jak z niziołczej procy, a Kołodziej pognał za nim.
- Cholibka! Kocie! – zakrzyknął dla niepoznaki, zanurkował za kotem,a gdy go pochwycił to siłą rzeczy przysiadł się już do elfki.
- Cholibka, przepraszam. To ta burza, albo co, młode toto. – Zaśmiał się niziołek, przerywając mężczyźnie jego starania. Puszek w tym czasie uwolnił się z uścisku niziołka, zeskoczył i zaczął ocierać o nogi wszystkich obecnych przy stoliku.
- Ludo jestem, machałem wcześniej. Ale widzę, że coś smuci, to pomyślałem, że się przysiądę. – Zagadywał dalej nie dając dojść do głosu facetowi.
- Nietypowe miejsce jak na spotkanie, ale jak nie byliście w klasztorze w La Maisontaal, to powiem Wam, że jadła mają takie ilości, że to aż po ich brzuchach widać i dobre to miejsce na szlaku jest.



Niedługo później Ludo wraz z Puszkiem poszedł spać. Viktoria i Bianca już przysypiały, dlatego też niziołek starał się wszystko robić po cichu, na paluszkach. Znalazł sobie w miarę przyjemne miejsce i cieszył się, że nie nocuje w stajni, gdzie przeciągi kradły by całe ciepło i rano byłby odrętwiały. Kociak zapewne po zapoznaniu z pokojem zwinie się w kłębek gdzieś przy/na nogach którejś z dziewczyn. Ludo był co do tego przekonany. W sumie zastanawiał się, czy samemu też tak nie zrobić. Ale to może innym razem.