Przystań

Zaczepiony mężczyzna był zaskoczony pojawieniem się dwójki elfów. Gdy odezwali się do niego otworzył usta ze zdumienia jakby się z miejsca zakochał. Bez przekonania przystał na propozycję Eryastyra, że nie jest to najbezpieczniejsze miejsce w obliczu zbliżającego się ataku.
- Mam dom przy zachodniej bramie, tam się udam. Matki będę doglądał. Ino żaru wezmę, bo drugi raz rozpalać - machnął ręką.

Coruja spojrzała na człowieka, najwyraźniej ich przeczucie było błędne.

Wróciła do obserwacji reszty portu widząc, iż kobieta którą mieli obserwować zamiast zdobywać informacje teraz obserwuje ich i zwraca na nich uwagę odeszła od mężczyzny i skierowała się do niej.

- Wypytałaś o wszystko co chciałaś?

Eryastyr przez moment tylko się zastanawiał, czy mieli do czynienia z miejcowym głupcem, czy też młodzian udawał jedynie idiotę, by odwrócić uwagę od tego, co własnie robił. Bo tłumaczenie było tak głupie, że trudno było wymyślić coś mniej rozsadnego.

- Nie będziemy ci przeszkadzać - powiedział. - To, że dbasz o matkę, świadczy o tym, że jesteś dobrym człowiekiem.

Oba zdania brzmiały całkiem ładnie i miały tylko jeden cel - uspokoić młodzieńca.
Eryastyr natomiast miał zamiar oddalić się nieco, a potem stale obserwować tego miłośnika ognia.

Przystań

Bycie uspokajanym przez Eryastyra przypominało poniekąd bycie karconym kojącym tonem głosu. Niezupełnie doczyszczony po starciu w wąskich uliczkach wokół placu przywodził na myśl wracającego z polowania myśliwego. Między mężczyznami atmosfera była napięta i chwilę spoglądali sobie w oczy wyczytując w nich kolejne powody do podejrzeń i niepewności. W końcu jednak młodzieniec z Siegfriedhofu spuścił wzrok. Elf oddalając się dostrzegł, że tamten dołożył do ognia cały przygotowany opał i oddalił się ku zachodniej bramie.
Hul, bo tak nazywał się ów młodzian, czuł, że zaraz wybuchnie. Pędził do domu i odetchnął z ulgą dopiero, gdy oparł się od wewnątrz o zamknięte drzwi. Zaklinał się na Sigmara, że za nic nie opuści domu tej nocy. Morr puścił to płazem, bo nie patrzył. Miał inne zmartwienia.
Z południa dobiegały pojedyncze przerażone wrzaski. Rozdzierały zmierzch. Sprawiały, że ostatni przebywający na ulicach ludzie znacznie przyspieszali. Pod burdelem zgromadziło się kilku tęgich mężczyzn z różnorakim uzbrojeniem. Odpalili pochodnie i słuchali jednego spośród siebie. Tamten mówił cicho.
Tymczasem Coruja wskazała ręką na rzekę. Z powstającej w okamgnieniu mgły wyłoniła się długa łódź wiosłowa. Podróżowało nią kilka ciemnych postaci. Zręcznie manewrowali krypą i oszczędzając własne siły dobili w końcu do pomostu.
Krzyki przybrały na sile. Od strony rynku na przystań wbiegła pośpiesznie cała rodzina z niewielkimi pakunkami. Kobieta szarpała się z dwójką dzieci i koszem na plecach a mężczyzna niósł torbę, lekki, pękaty worek i trójkę potomstwa.

Cmentarz

Droga na miejsce grzebalne nie dłużyła się tak okrutnie, gdy było się w siodle. Autorytet zakonu sprawił, że wartownicy przy bramie nie robili problemów. Zatrwożyło rycerza po części, że niemal obcy człowiek był w stanie skłonić strażników do rozwarcia bramy. Tłumaczył sobie jednak, że nie poznał rozkazów, jakie kapitan przekazał swym podwładnym.
Opadający na okolicę mrok nie upiększał jej. Wokół zrobiło się ciemno i wilgotno od mgły powstającej nad bagniskiem i przelewającej się przez groblę, po której jechał, niby woda przez bobrze żeremie.
Brat Mormił objawił mu się dopiero po chwili, tworząc wokół siebie aurę tajemniczości. Chwilę po Haraldzie na cmentarzu pojawiła się Liz. Zignorowała rycerza.
- Spotkaliśmy go w mieście. Przyszedł za Rona.
- Coś złego stało się w mieście, widzieliście coś? - Zapytał kapłan, a widząc przeczące ruchy głową zmełł przekleństwo pod nosem.
- Tu jest nasz posterunek. Zostajemy. Musimy jednak wyglądać sygnałów, na wypadek nieprzewidzianego.

Nieprzewidziane nastąpiło niedługo. Liz dotykiem zwróciła uwagę pozostałych na kształty broczące przez bagnisko. Co do ich plugawego pochodzenia Harald nie miał złudzeń. Dopiero co pozbył się kilkunastu nieumarłych i musiałby mieć zaniki pamięci by nie rozpoznać tego pokracznego sposobu poruszania się. Zombie nadchodziły. Ich celem był jednak nie cmentarz, a Siegfriedhof.

- Suczy syn... - W głosie Eryastyra brzmiała wyraźna niechęć. - Głowę bym dał, że daje komuś sygnały. Jeśli moje podejrzenia się sprawdzą, to osobiście zaciągnę go do kapitana. A wcześniej obetnę mu to i owo.

Na płonące ognisko nic już nie można było poradzić, podobnie jak i na łódź, która do pomostu podpłynęła. Pozostawało tylko schować się w cieniu, cierpliwie obserwować... i czekać na dalszy rozwój sytuacji.

- Coś złego? Cóż, moi towarzysze twierdzą, że ktoś może chcieć wykorzystać zamieszanie do porwania mieszkańców waszego miasteczka. Nic nie słyszałem o łowcach niewolników w tym rejonie, ale kto wie, może to i racja.

* * *

Harald poczuł nagły przypływ adrenaliny, gdy Liz wskazała palcem na niezgrabne postacie powoli przemieszczające się przez mokradła w stronę Siegfriedhofu. Atak na miasto rozpoczął się! Ożywione trupy mogły podejść niezauważone prawie pod same mury, na szczęście wokół nich ciągnął się dość szeroki pas wykarczowanej i osuszonej ziemi. Rycerz wytężał wzrok, ale mało co widział. Robiło się już ciemno, mgła gęstniała, a do tego bagniska porastały tataraki i pojedyncze, powykrzywiane drzewa.

- Ilu? – szepnął w stronę wojowniczki.

- Mniej, niż dziesięciu.

Grossheim usłyszał jednak cichy plusk, gdzieś dalej na południe. Wskazał ten kierunek Liz, która szybko przyjrzała się kolejnej grupce zombich.

- Z tymi będzie tuzin, mniej więcej.

- Wyciągnijcie choć kilku w tę stronę, na twardy grunt. – Morryta wiedział, co może stać, gdy wjedzie w grząski teren. – Spróbujemy sobie z nimi poradzić, a potem dopaść resztę między bagniskiem, a murami. Wartownicy niech powiadomią strzelców w mieście, niech ustawią się za blankami. Macie łuczników w mieście, prawda?

Liz potwierdziła kiwnięciem głową. Kapłan natomiast naprostował rycerza.

- Nie wychodź przed szereg, wojowniku. Choć zgadzam się, że możemy napaść tych nieumarłych to nie na twoich zasadach.

Z torby na ramieniu wydobył kilka drewnianych kołków.

- Jest nas niewielu. Nie mamy wsparcia, a głównie musimy pilnować cmentarza. Czuję przewodnika tych zombie. Jest w mieście. I jest czymś zajęty. Spróbujemy więc wybić tylu, ilu się da bez zwracania na siebie uwagi. Musicie mnie ubezpieczać - nakazał spoglądając dwójce towarzyszy głęboko w oczy.

- Muszę móc podejść cicho do pojedynczego umarlaka. Unieszkodliwię go, ruszamy na następnego i tak dalej, póki będzie to bezpieczne i nie oddalimy się zbytnio od cmentarza.

Rycerz westchnął tylko i wskazał palcem na swój pancerz.

- Jak wyobrażasz sobie moje ciche podchodzenie do czegokolwiek? Nie wspomnę już o chodzeniu po mokradle z takim ciężarem na sobie. Nie przydam ci się tam, co innego tutaj, jeśli Liz skupi ich uwagę na sobie i przyciągnie tu jakąś grupkę.

- Żyjesz w innym świecie. Nie dasz rady nawet trzem, czterem ożywionym zwłokom gdy czarownik wykryje cię i wyda im polecenie. Brzmisz, jakbyś nigdy nie miał z nimi do czynienia - zagrzmiał Mormił zciszonym wzrokiem.

- Myśl - nakazał, by odciągnąć uwagę Haralda od reprymendy - jesteś konno. Jesteś doskonałym odwodem, gdyby sytuacja się zaogniła. Nadasz się również na posłańca.

- Na… posłańca… - Grossheim zacisnął pięści. - Wyjeżdżając z miasta nie widziałem ludzi na murach, pojadę więc jako posłaniec z ostrzeżeniem dla dowódcy obrony.

- Musisz być jednak możliwie cicho. Przekaż ostrzeżenie i wracaj, opowiesz nam co spostrzeżesz po drodze. My zostaniemy na cmentarzu do tego czasu.

Rycerz wsiadł na swojego konia, zastanawiając się głęboko, jak połączyć szybką jazdę z byciem cicho.

- Jeśli czarownik jest w mieście, czego mamy tutaj pilnować? Czy ktoś z Zakonu poszukuje jego śladów?

- Czy tobie się łeb gotuje? To największe skupisko surowców do nekromanckiej magii. Z tego miejsca czarownik będzie w stanie powołać całą armię na raz, tu leży kilka setek ludzi! Jedź, opat na pewno obserwuje wroga i rozdysponuje nasze siły - rozsierdził się kapłan.

- Do tej pory nekromanta, czy kim nie jest ten zły, radził sobie z wszystkim na odległość. Jeżeli ma taką moc, powoła ich do życia z miasta, w czym nikt mu przeszkodzi, a wy zostaniecie zaatakowani przez ożywioną armię. Obym się mylił.

Grossheim wbił ostrogi w boki konia i popędził w stronę miasta. W głowie miał natłok myśli. Ostatnie kilka lat życia poświęcił na przygotowania do zostania rycerzem Zakonu Kruka. Wszystkie historie, które słyszał, opowieści starego kapłana Adalbertusa… Cóż, rzeczywistość okazała się być zupełnie inna. Harald czuł się tutaj nie na miejscu, przyświecające mu ideały różniły się od podejścia członków Zakonu. Podejrzane używanie magii, hodowla magicznych grzybów na własnym ciele, dość duża swoboda w zachowaniu. Być może to miejsce, Sylvania, w jakimś stopniu usprawiedliwiało to wszystko. Rycerze Kruka i ich przełożeni najwyraźniej uznawali, że każda metoda walki ze złem jest dobra, jeśli jest skuteczna. To jednak nie do końca przekonywało Grossheima, który mocno opierał się na zasadaach przekazanych mu i wpojonych przez kapłanów Morra.

Tymczasem jednak dotarł do bramy południowej, gdzie jedno skrzydło zostało mu uchylone, by nie musiał nawet odrobinę zwalniać. Miejscy strażnicy najwyraźniej znali już i kojarzyli rycerza w czarnej zbroi. Harald w ostatniej chwili wyhamował, zawrócił konia i zbliżył się do nich.

- Jeden z was, do kapitana! Przekażcie mu, że przez bagna zbliżają się nieumarli! Na razie tuzin, ale kto wie ilu jeszcze nadejdzie i z której strony.

Ci patrzyli to na niego, to na siebie wzajemnie, nie byli pewni jak zareagować na polecenie obcej przecież osoby. Zdenerwowany rycerz krzyknął głosem nie znoszącym sprzeciwu, niczym jego ojciec poganiający służbę w rodowej posiadłości.

- Już!

Jeden ze strażników odwrócił się i pobiegł w stronę strażnicy.

- Ktoś z was widział elfiego maga?