Wolken nienawistnym wzrokiem mierzył przeciwników. Oddalili się już od ogniska i cienie stopniowo stawały się bardziej koszmarne. Kątem oka widział Bladina i Konrada, szykujących się do dalszego boju. Osłanianie kapłana sprawiło, że to oni mieli za chwilę przyjąć na siebie dziki impet ataku bestii. Zacięcie na twarzach wojowników wskazywało, że świadomie podjęli taką decyzję, godząc się na ryzyko.

W tym czasie Peter rozglądał się za jakąś uszkodzoną ścianą zrujnowanej chaty, aby zwabić tam ghule w pułapkę. Po namyśle wybrał ruderę, gdzie nocował Heinmann.

Pokraczne sylwetki zbliżały się, Ostlandczyk przełknął ślinę, na szczęście przeciwnicy wydawali się wolni i nieporadni. Z drugiej strony ich szponiaste dłonie i wykrzywione w szale kły budziły zgoła nieprzyjemne skojarzenia. Zanim uderzył, usłyszał świst strzały. Patrzył zaskoczony, jak ostry niczym brzytwa grot wbija się w ciało, targając najbliższym mutantem jak szmacianą lalką.

Na pozostałych atakujących nie wywarło to wrażenia, ale Wolken poczuł nagły przypływ sił związany z myślą, że elf wspiera go swym łukiem i niepoślednimi umiejętnościami. Ramię wystrzeliło do przodu w zabójczym odruchu. Miecz zatopił się w ciele z mlaśnięciem, przecinając kości. Potwór osunął się na błotnistą ziemię, mężczyzna odskoczył poza zasięg kolejnych stworów chaosu. Pazurzaste zdeformowane dłonie ledwie musnęły tarczę, nie wyrządziwszy mu szkody. Niestety wylądowawszy w kałuży najemnik stracił równowagę i legł zaskoczony, tłumiąc w ustach przekleństwo.

Obok szlachcic radził sobie nieźle fechtując. Z zimną wprawą wbił rapier głęboko w brzuch ghula. Ten, niczym kapłon nabity na rożen, postąpiwszy dwa kroki, zsunął się bezwładnie z ostrza. Kolejne pomioty dziko zawarczały, próbując pochwycić mężczyznę. Czyniły to jednak z taką niezdarnością, że Konrad mógłby pozwolić sobie nawet na uśmieszek politowania. Tutaj zwyciężył jednak jego rozsądek i świadomość, że to nie sala treningowa, lecz zagorzała walka, która się jeszcze nie skończyła. Na lekceważenie wroga i okazywanie gestu tryumfu było stanowczo zbyt wcześnie...

Dzielny Khazad wyraźnie nie robił sobie nic z przewagi liczebnej wynaturzonych nieprzyjaciół. Rozpalone walką oczy Bladina, bacznie śledziły mozolne ruchy bestii. Krasnolud z łatwością unikał zagrożenia, topór pomagał utrzymać mu balans krzepkiego ciała, a kiedy trzeba raził przeciwników jak grom. Wyznawca Grimnira nie poświęcał jednak całej swej siły na uderzenia, bacząc na zdradliwe podłoże. Skutkowało to tym, że żadne truchło nie leżało jeszcze u jego stóp. Jeszcze...

Wszyscy, poza gramolącym się z błota albinosem, stopniowo cofali się w stronę chaty, gdzie czekali Peter i Marval, który sposobił się już do bezpośredniego udziału w potyczce.

Bladinowi szczęście nie dopisywało. Jego topór mijał się z celem, a tymczasem przeciwnicy szarpali go po kawałku. Rany nie były groźne, ale podkopywały jego morale. Miał nadzieję być wsparciem dla towarzyszy, a związany był cały czas walką.

Gdyby wiedział, iż Wolken został właśnie powalony, czułby się pewnie jeszcze gorzej. Ale tego nie mógł widzieć, byli zbyt oddaleni i było zbyt wielu przeciwników. Na szczęście dla wszystkich, Marval zeskoczył z dachu i zastawił albinosa przed wrogami.

Khazad jedynie mógł zauważyć, iż tuż obok Konrad zawstydza go, położył bowiem trupem już dwóch przeciwników. Na więcej przemyśleń nie miał czasu. Po kolejnym ciosie trupojada nagle zawirowało mu w głowie, a topór wypadł mu z ręki. Nogi się pod nim ugięły. Nie widział wyraźnie. Z trudem podniósł lewą rękę z tarczą, by zasłonić się przed kolejnymi atakami.

Nie wiadomo, czy jego los nie dokonałby się właśnie tu, na ruinach Wittgendorfu. Ale nie był tu sam. Z pomocą ruszył mu nie tylko Peter, ale i Heinmann. Bardziej od ran piekło go jednak sumienie. Okrył się takim wstydem, nie odniósł żadnego zwycięstwa i towarzysze, których uważał za słabszych wojów od siebie, musieli go ratować. Wytężył siły, aby otrząsnąć się z niemocy.

Bladin, ciągle oszołomiony jadem ghula, wstał na miękkich nogach. Kręciło mu się w głowie, a obrazy widział podwójnie. Przed nim, na granicy światła ogniska, kłębiły się stwory. Krasnolud nie zauważył wcześniejszego strzału Konrada. Szlachcic trafił kreaturę w nogę, a wtedy dwie kolejne rzuciły się na nią i zaczęły w makabrycznym szale wyrywać kłami kawałki ciała. Gladenson, mamrocząc na przemian prośby do Grimnira o wybaczenie i khazalidzkie przekleństwa, ruszył chwiejnie w ich stronę. Jego silny organizm zwalczał szybko działającą, ale niezbyt mocną truciznę. Bez namysłu uniósł topór i potężnym ciosem odciął głowę jednemu z ghuli. Drugi, nim zdążył się zorientować co się dzieje, oberwał kilka razy. Ostrze rozrąbało jego tułów, łamiąc przy tym żebra i masakrując narządy wewnętrzne. Ostatni, ciężko już ranny, próbował się odczołgać popiskując cicho. Dla ciebie, Grimnirze, pomyślał Bladin, wbijając swoją broń w czaszkę potwora.

* * *

Heinmannowie byli wdzięczni za pomoc i ratunek. Liza pomogła opatrzyć rannego krasnoluda. Nie chcieli jednak słyszeć o opuszczeniu tego miejsca. Następnego dnia mieli przypłynąć kolejni ludzie, którzy kiedyś opuścili Wittgendorf.

- Oczyścimy to miejsce, z bożą pomocą.

Trzymali do samego rana warty, ale nic ciekawego już się nie wydarzyło tej nocy. No, prawie nic. Peter, czuwający jako ostatni przed wschodem słońca, aż szarpnął się, gdy Marval poderwał się gwałtownie z cichym krzykiem.

- Nie, nic, coś mi się śniło – wyjaśnił elf, drapiąc się w okolicach serca.

* * *

Pustkowie. Szare pustkowie ciągnące się aż po horyzont.


Gdzieś w oddali wieża. Czarna, ponura, zwężająca się ku górze wieża.

Mroczna i budząca grozę.

Marval spojrzał w niebo i zapatrzył się w gwiazdy rozmasowując pierś.

- A może ważniejszym ten sen niż zwykłe majaki. - dodał do Petera zawiesiwszy głos i nie odrywając wzroku od układów konstelacji.

Minęła dłuższa chwila po czym dokończył.

- Pustkowie. Szare pustkowie ciągnące się aż po horyzont. Gdzieś w oddali wieża. Czarna, ponura, zwężająca się ku górze wieża. Mroczna i budzącą grozę.

- Na pogaduszki im się zebrało - jęknął Bladin, od jakiegoś czasu próbujący łapać resztki snu z zamkniętymi oczami. Bezskutecznie. - Dziwne... przypomniałem właśnie sobie, że też miałem taki sen. O szarym pustkowiu bez końca - zadumał się. - Nawet więcej niż raz. I wieża też tam była - resztki snu wyparowały khazadowi z głowy, gdy przypominał sobie ten inny sen. Gdyby miał czas się nad tym zastanowić, uznałby to za zabawne. Ale nie było mu teraz do śmiechu.

- Taka zwężająca się ku górze - rozpamiętywał na głos. - Goblinia jucha, to nie może być przypadek. To coś znaczy, ale na Grimnira, nie wiem co. Może zamiast do Altdorfu powinniśmy udać się na te, jak je nazywacie? Jałowe pustkowia? A zresztą - machnął ręką. - Elf nie może się i tak nigdzie ruszyć. Jeżeli to zaraza, to ją rozniesie.