[WFRP 2ed.][Warsztaty] Przednówek - Strona 14

**Dekline** · 01-05-2023, 10:33

Dla Mary i Joachima

Dla Manfreda i Bestiana

**Ketharian** · 04-05-2023, 08:14

Ruiny zameczku w Sieperting

Zmrużone oczy akolity myszkowały po zmurszałych ścianach ruin, po porastających je zaroślach i pryzmach gruzu znaczących podejście do głównej części niszczejącego od dawna zameczku.

- Po prawdzie może to i lepiej - odpowiedział po chwili namysłu - Jam człek wyrozumiały, ale pewnikiem bym nie zdzierżył i ci nakładł po ryju płazem miecza. Tedy słuchaj, co mam ci do powiedzenia. Czasy waszych rządów w wiosce przeminęły. Wysłałeś przed chwilą prezent dla chłopów, w zakrwawionym worku? To oni mają dla ciebie własny podarunek, też w worku. Łap!

Manfred wziął mocarny zamach ręką i cisnął makabrycznym pakunkiem w stronę ruin.

- Dostałeś trzy głowy, bo czwarta by się już nie zmieściła - zełgał gładko Acker - To znaczy, że zostało was już tylko dwóch, a nas tutaj cała kupa i jedyne, co was skursywynów ratuje, to ta zgraja pacholąt. Tylko dlatego jeszcze się nie przywitaliście z Morrem. I tylko dlatego dostaniesz ode mnie pewną ofertę, chociaż mierzi mnie na samą myśl o niej.

Akolita przerwał na chwilę pełen namacalnego niesmaku wywód, uniósł w górę wisior prezentując ukrytym w ruinach dezerterów święty symbol.

- To znak Sigmara Mlotodzierżcy i kultu, któremu służę. Na ten znak zaklinam się, że jeśli wypuścicie te dziatki i odejdziecie bez zwłoki z wioski, dostaniecie pół dnia czasu na ucieczkę. Nawet jeden parszywy włos wam z głów nie spadnie, Sigmar świadkiem mojej obietnicy. Pójdziecie, gdzie chcecie i żaden z nas nie zagrodzi wam drogi, wszelako musicie zdecydować tu i teraz. Odrzucicie propozycję, do południa wasze parszywe łby własnoręcznie na piki nadzieję, choćby to miało kosztować żywoty wszystkich tych bachorów! Odpowiedź dawajcie, a żwawo, sucze syny!

**Dekline** · 04-05-2023, 21:15

W odpowiedzi na słowa Akolity, po zaledwie chwili, z jednego z okien parteru, wyskoczył bełt. Zarówno Manfred jak i Falko nie byli pewni tego skąd ów pocisk poleciał, lecz zdecydowanie miał dosięgnąć ich. Bohaterowie odruchowo drgnęli, próbując uniknąc trafienia, co oczywiście byłoby bezcelowe, jeśli pocisk byłby dobrze wycelowany.

**Ketharian** · 06-05-2023, 13:38

Przy ruinach placyku w Sieperting

Bełt świsnął zdradziecko w powietrzu i Manfred zrozumiał, że jego ryzykowny plan spełzł na niczym. Akolita łudził się nadzieją, że dezerterzy - chociaż zbrodzienie i heretycy - okażą dość zdrowego rozumu, aby spróbować ocalić skórę. Że może chwilę się potargują, ale potem przystaną na propozycję, pozbierają swoje manatki i czmychną w głuszę.

Lecz świst bełtu był niczym okrzyk „Pierdol się” i nie pozostawiał żadnych złudzeń. Bandyci byli szaleni i gotowi walczyć do ostatniej kropli krwi, a skoro w ich głowach rozgościł się tak silny obłęd, mogli w każdej chwili dla okrutnego kaprysu wymordować trzymane pod kluczem pacholęta.

Kiedy ta myśl pojawiła się w głowie Manfreda, wciąż stojącego nieruchomo pośrodku ścieżki, coś pękło znienacka w jego sercu, a czerwona gorączka przemożnego wzburzenia przesłoniła mu ponownie oczy.

Taka widać była wola Młotodzierżcy, aby mordercy i świętokradcy tego dnia i w tym miejscu zapłacili za swoje grzechy!

I wtedy u jego boku rozległ się głos Bestiana.

Zedytowałem ostatni akapit pierwotnego posta, aby umożliwić Falko dołączenie do rozmowy.

Elenorsar · 09-05-2023, 21:35

Falko szedł ciężkim krokiem rzężąc zbroją na całą okolicę, już za wczasy informując, że kieruje się w stronę ruin. Zbliżyli się wraz z Manfredem na tyle ile było to możliwe, aż usłyszeli męski głos. Dowódca lub fałszwy kapłan - pomyślał Bestian. Innego wyjścia nie ma i obstawiał ten pierwszy wariant.

Milczał. Nie odzywał się. On był tu bardziej w roli towarzysza, który w zbroi ma pokazać, że oni też nie są w ciemię bici, że też wojaczki potrafią, więc co ich strachem mogą wziąć. Z jednej strony dobrze, że Śmieciarz miał się nie odzywać. Ostatnie krwawe wydarzenia ciągle działały na psychikę młodego chłopaka. Ciężko mu było uwierzyć w to, czego był świadkiem, a nawet czynnym uczestnikiem. Z drugiej jednak strony żałował, że to jednak nie on przemawia. Jak się okazało Manfred nie był mistrzem dyplomacji. Groźbami i zastraszaniem raczej niezbyt mu się uda przekonać zbirów do współpracy i rzeczywiście przewidywania Falka sprawdziły się. Odpowiedzią na ostre słowa Sigmaryty była odpowiedź w postaci strzały, która powirowała w ich stronę. Na szczęście dla nich chybiona.

Nim Bestian zdążył się dobrze skryć w pobliskich krzakach przed kolejną strzałą Acker nawołał do chłopów znajdujących się na skraju wsi do szerzenia mordu, samemu rzucając się w szarżę na zamek.

- Stój Sigmaryto! - Udało mu się wykrzyczeć przez zaciśnięte gardło, co pozwoliło mu odzyskać ponownie głos. - A wam życie nie miłe? To koniec! Chłopy krwi posmakowały i krwi tera żadne. Dziatki już wam nie pomogą. Spieprzajta czym prędzej! Tylnym obejściem! - Krzyczał na całe gardło, co by go i ich skradający się towarzysze dobrze usłyszeli. Pytanie tylko, czy zbóje go posłuchają i czy jego kompani odpowiednio odczytają jego intencje.

**Dekline** · 15-05-2023, 21:17

Dla Manfreda i Bestiana

Dla Mary i Joachima

Elenorsar · 18-05-2023, 16:52

Adrenalina ponownie sprawiła, że Trajkota stał się Trajkotą. Pomimo tego, że zagrażało ok życie, on musiał się wygadać, mimo tego że z jego gadania nie było żadnego pożytku. Ledwo słyszał sam siebie wśród krzyków wkurzonych chłopów, a co dopiero aby go usłyszeli wśród ruin.

Leżący Bestian uniósł głowę i spojrzał na szarszującego Manfreda, gdy ten nagle upadł. Stąd nie widział co się stało, wyglądało na to jakby w coś wpadł. Za to doskonale zobaczył to co wydarzyło ułamek sekundy później. Oczy otworzyły mu się szeroko z przerażenia. Nie miał na tyle odwagi, aby powtórzyć czyn Akolity i liczyć na cud, że mu się uda i przeżyje frontalny atak.

Falko spojrzał przed siebie i stwierdził, że się doczołga, będzie dłużej ale bezpieczniej. Niestety nie wziął pod uwagi jeden sprawy. Miał na sobie zbroję, która to skutecznie utrudniała. Nie byłoby sensu kontynuować drogi po ziemii. Wstał i pobiegł. Nie prosto, a po łuku, aby zajść ruiny od lewej strony.

- Chłopy, bokiem ich! Bokiem! - Krzyknął na całe gardło. - Uwaga na pułapki!

Tildan · 18-05-2023, 18:04

„Łaska bogów na pstrym koniu jeździ” – to powiedzenie przemknęło Marze przez głowę, gdy mimo bystrych oczu Śwista i czujności psiego towarzysza, wleźli na sprytnie zamaskowany potykacz. Mogliby łudzić się jeszcze, że zaabsorbowani rozmową bandyci nie zauważą alarmu, ale chwilę potem przestało to mieć jakiekolwiek znaczenie.
Najpierw słowa Falka, a potem bojowy wrzask akolity uświadomiły im, że tak negocjacje jak i ich własne plany właśnie trafił szlag. I to zanim w ogóle się zaczęły. ”Co za cholerny paliwoda” – pomyślała o Manfredzie, mieląc w zębach dużo mniej pochlebne określenie. – „Czemu nie zyskał nam więcej czasu?!”
Nawet biorąc pod uwagę wpadkę na potykaczu, przeciąganie rozmowy działałoby przecież na ich korzyść, bo chcąc sprawdzić co się dzieje, bandyci musieliby się rozdzielić.
Teraz, w sytuacji otwartej walki, Olga uznała, że ona i Joachim mogą zrobić tylko jedno – wesprzeć towarzyszy i dołączyć do akcji. Spojrzała na Łowcę oczami pociemniałymi z gniewu i mocniej ścisnęła kij w garści.

- Na nic nasze podchody, panie Świst, - rzuciła ponuro. – Albo ubijemy zbirów, albo będzie rzeź. Ja uciekać nie myślę, tedy łuk narychtuj, jeśli wola, i niech nas Morr wesprze!

Krótkim gwizdem i gestem przynagliła Bryta naprzód i ruszyła za nim, bacząc by znów nie wdepnąć w coś niespodziewanego.

**Ketharian** · 18-05-2023, 18:59

Ruiny dworku w Sieperting

Heroiczna szarża poniosła Manfreda Ackera wprost na bastion dezerterów, iście żywcem ściągnięta z kart opowieści o największych bohaterach Imperium. Chrzęszcząc metalem i dysząc spazmatycznie, mężczyzna biegł przed siebie ściskając w rękach wierny młot.

I kiedy przykryta darnią pułapka sprawiła, że szarża ta została brutalnie przerwana, akolita w pierwszej sekundzie nawet nie zrozumiał, co takiego się stało. Uwięziony w miejscu z kończyną przeszytą drewnianymi szpikulcami, wygięty w pozycji, z której nie potrafił podnieść się o własnych siłach przez wzgląd na ciężar zbroi, przez krótką chwilę bezradnie poruszał rękami próbując się jakoś podeprzeć.

Bełt przebił jego napierśnik z ogłuszającym klangiem, utkwił w metalu zbroi i ludzkim ciele niosąc ze sobą ból, który był dziwnie niepozorny, ale który mógł wieścić rychłą śmierć. Pomagając świątynnym medyceuszom Manfred nie raz i dwa słyszał opowieści o ludziach, którzy walczyli pomimo śmiertelnej rany, tak ogromna niosła ich determinacja i żądza krwi. I którzy upadali bez życia chwilę później, częstokroć pojęcia nie mając o tym, że zadano im ranę, która przesądziła o ich losie.

- Wy skurwysyny! - krzyknął bardziej wściekle niźli boleśnie - Wyłaźcie z tej zaszczanej nory! Stańcie do walki twarzą w twarz, oparszywiałe tchórze!

A to się załatwiłem na cacy, litościwy Sigmarze!

Adi · 19-05-2023, 08:43

Wszystko szło gładko jak po sznurku, czuł się doskonale jako skrytobójca, ale pamiętajmy jednakże był zmęczony cały czas nie miał chwili by poleżeć i pomyśleć sobie w trawie. Nie on musiał się zająć jeszcze czymś co miało być skończone. Skradał się razem z Olgą pod ruiny. Omijając wszelkie pułapki i zarośla, w końcu dotrzeć do miejsca, gdzie jak się później okazało wszystko wzięło w łeb. Świętojebliwy Manfred trzymając w torbie parę łbów wykrzykiwał obelgi, zupełnie jakby nie był wielkim sługą kultu Sigmara. Chwilę później wystrzelił w jego kierunku bełt co nie umknęło faktowi Bestianowi, który postanowił zatrzymać akolitę.

Pies Olgi też chciał się przedstawić swoją rację bytu. Cały plan poszedł sobie do piachu.
Kurwa z kim ja muszę pracować - pomyślał mężczyzna i schował się bardziej zdjął łuk z pleców i był gotowy do wypuszczenia strzały jak tylko ujrzy wroga.

04-05-2023, 08:14	#132
Ketharian Dział Postapokalipsa Reputacja: 1	Ruiny zameczku w Sieperting Zmrużone oczy akolity myszkowały po zmurszałych ścianach ruin, po porastających je zaroślach i pryzmach gruzu znaczących podejście do głównej części niszczejącego od dawna zameczku. - Po prawdzie może to i lepiej - odpowiedział po chwili namysłu - Jam człek wyrozumiały, ale pewnikiem bym nie zdzierżył i ci nakładł po ryju płazem miecza. Tedy słuchaj, co mam ci do powiedzenia. Czasy waszych rządów w wiosce przeminęły. Wysłałeś przed chwilą prezent dla chłopów, w zakrwawionym worku? To oni mają dla ciebie własny podarunek, też w worku. Łap! Manfred wziął mocarny zamach ręką i cisnął makabrycznym pakunkiem w stronę ruin. - Dostałeś trzy głowy, bo czwarta by się już nie zmieściła - zełgał gładko Acker - To znaczy, że zostało was już tylko dwóch, a nas tutaj cała kupa i jedyne, co was skursywynów ratuje, to ta zgraja pacholąt. Tylko dlatego jeszcze się nie przywitaliście z Morrem. I tylko dlatego dostaniesz ode mnie pewną ofertę, chociaż mierzi mnie na samą myśl o niej. Akolita przerwał na chwilę pełen namacalnego niesmaku wywód, uniósł w górę wisior prezentując ukrytym w ruinach dezerterów święty symbol. - To znak Sigmara Mlotodzierżcy i kultu, któremu służę. Na ten znak zaklinam się, że jeśli wypuścicie te dziatki i odejdziecie bez zwłoki z wioski, dostaniecie pół dnia czasu na ucieczkę. Nawet jeden parszywy włos wam z głów nie spadnie, Sigmar świadkiem mojej obietnicy. Pójdziecie, gdzie chcecie i żaden z nas nie zagrodzi wam drogi, wszelako musicie zdecydować tu i teraz. Odrzucicie propozycję, do południa wasze parszywe łby własnoręcznie na piki nadzieję, choćby to miało kosztować żywoty wszystkich tych bachorów! Odpowiedź dawajcie, a żwawo, sucze syny! __________________ Królestwo i pół księżniczki za MG gotowego poprowadzić Degenesis!

04-05-2023, 21:15	#133
Dekline Opiekun działu Warhammer Reputacja: 1	W odpowiedzi na słowa Akolity, po zaledwie chwili, z jednego z okien parteru, wyskoczył bełt. Zarówno Manfred jak i Falko nie byli pewni tego skąd ów pocisk poleciał, lecz zdecydowanie miał dosięgnąć ich. Bohaterowie odruchowo drgnęli, próbując uniknąc trafienia, co oczywiście byłoby bezcelowe, jeśli pocisk byłby dobrze wycelowany. __________________ ORDNUNG MUSS SEIN Odpowiadam w czasie: PW 24h, disco: 6h (Dekline#9103)

06-05-2023, 13:38	#134
Ketharian Dział Postapokalipsa Reputacja: 1	Przy ruinach placyku w Sieperting Bełt świsnął zdradziecko w powietrzu i Manfred zrozumiał, że jego ryzykowny plan spełzł na niczym. Akolita łudził się nadzieją, że dezerterzy - chociaż zbrodzienie i heretycy - okażą dość zdrowego rozumu, aby spróbować ocalić skórę. Że może chwilę się potargują, ale potem przystaną na propozycję, pozbierają swoje manatki i czmychną w głuszę. Lecz świst bełtu był niczym okrzyk „Pierdol się” i nie pozostawiał żadnych złudzeń. Bandyci byli szaleni i gotowi walczyć do ostatniej kropli krwi, a skoro w ich głowach rozgościł się tak silny obłęd, mogli w każdej chwili dla okrutnego kaprysu wymordować trzymane pod kluczem pacholęta. Kiedy ta myśl pojawiła się w głowie Manfreda, wciąż stojącego nieruchomo pośrodku ścieżki, coś pękło znienacka w jego sercu, a czerwona gorączka przemożnego wzburzenia przesłoniła mu ponownie oczy. Taka widać była wola Młotodzierżcy, aby mordercy i świętokradcy tego dnia i w tym miejscu zapłacili za swoje grzechy! I wtedy u jego boku rozległ się głos Bestiana. Zedytowałem ostatni akapit pierwotnego posta, aby umożliwić Falko dołączenie do rozmowy. __________________ Królestwo i pół księżniczki za MG gotowego poprowadzić Degenesis! Ostatnio edytowane przez Ketharian : 09-05-2023 o 09:45.

18-05-2023, 16:52	#137
Elenorsar Reputacja: 1	Adrenalina ponownie sprawiła, że Trajkota stał się Trajkotą. Pomimo tego, że zagrażało ok życie, on musiał się wygadać, mimo tego że z jego gadania nie było żadnego pożytku. Ledwo słyszał sam siebie wśród krzyków wkurzonych chłopów, a co dopiero aby go usłyszeli wśród ruin. Leżący Bestian uniósł głowę i spojrzał na szarszującego Manfreda, gdy ten nagle upadł. Stąd nie widział co się stało, wyglądało na to jakby w coś wpadł. Za to doskonale zobaczył to co wydarzyło ułamek sekundy później. Oczy otworzyły mu się szeroko z przerażenia. Nie miał na tyle odwagi, aby powtórzyć czyn Akolity i liczyć na cud, że mu się uda i przeżyje frontalny atak. Falko spojrzał przed siebie i stwierdził, że się doczołga, będzie dłużej ale bezpieczniej. Niestety nie wziął pod uwagi jeden sprawy. Miał na sobie zbroję, która to skutecznie utrudniała. Nie byłoby sensu kontynuować drogi po ziemii. Wstał i pobiegł. Nie prosto, a po łuku, aby zajść ruiny od lewej strony. - Chłopy, bokiem ich! Bokiem! - Krzyknął na całe gardło. - Uwaga na pułapki!

18-05-2023, 18:04	#138
Tildan Bellis perennis Reputacja: 1	„Łaska bogów na pstrym koniu jeździ” – to powiedzenie przemknęło Marze przez głowę, gdy mimo bystrych oczu Śwista i czujności psiego towarzysza, wleźli na sprytnie zamaskowany potykacz. Mogliby łudzić się jeszcze, że zaabsorbowani rozmową bandyci nie zauważą alarmu, ale chwilę potem przestało to mieć jakiekolwiek znaczenie. Najpierw słowa Falka, a potem bojowy wrzask akolity uświadomiły im, że tak negocjacje jak i ich własne plany właśnie trafił szlag. I to zanim w ogóle się zaczęły. ”Co za cholerny paliwoda” – pomyślała o Manfredzie, mieląc w zębach dużo mniej pochlebne określenie. – „Czemu nie zyskał nam więcej czasu?!” Nawet biorąc pod uwagę wpadkę na potykaczu, przeciąganie rozmowy działałoby przecież na ich korzyść, bo chcąc sprawdzić co się dzieje, bandyci musieliby się rozdzielić. Teraz, w sytuacji otwartej walki, Olga uznała, że ona i Joachim mogą zrobić tylko jedno – wesprzeć towarzyszy i dołączyć do akcji. Spojrzała na Łowcę oczami pociemniałymi z gniewu i mocniej ścisnęła kij w garści. - Na nic nasze podchody, panie Świst, - rzuciła ponuro. – Albo ubijemy zbirów, albo będzie rzeź. Ja uciekać nie myślę, tedy łuk narychtuj, jeśli wola, i niech nas Morr wesprze! Krótkim gwizdem i gestem przynagliła Bryta naprzód i ruszyła za nim, bacząc by znów nie wdepnąć w coś niespodziewanego. __________________ Życie to ciągłe czekanie: na dorosłość, na miłość, na autobus, na ulubiony serial, na szczęście, na wakacje, na przyjaciela... aż w końcu na śmierć.

09-05-2023, 21:35	#135
Elenorsar Reputacja: 1	Falko szedł ciężkim krokiem rzężąc zbroją na całą okolicę, już za wczasy informując, że kieruje się w stronę ruin. Zbliżyli się wraz z Manfredem na tyle ile było to możliwe, aż usłyszeli męski głos. Dowódca lub fałszwy kapłan - pomyślał Bestian. Innego wyjścia nie ma i obstawiał ten pierwszy wariant. Milczał. Nie odzywał się. On był tu bardziej w roli towarzysza, który w zbroi ma pokazać, że oni też nie są w ciemię bici, że też wojaczki potrafią, więc co ich strachem mogą wziąć. Z jednej strony dobrze, że Śmieciarz miał się nie odzywać. Ostatnie krwawe wydarzenia ciągle działały na psychikę młodego chłopaka. Ciężko mu było uwierzyć w to, czego był świadkiem, a nawet czynnym uczestnikiem. Z drugiej jednak strony żałował, że to jednak nie on przemawia. Jak się okazało Manfred nie był mistrzem dyplomacji. Groźbami i zastraszaniem raczej niezbyt mu się uda przekonać zbirów do współpracy i rzeczywiście przewidywania Falka sprawdziły się. Odpowiedzią na ostre słowa Sigmaryty była odpowiedź w postaci strzały, która powirowała w ich stronę. Na szczęście dla nich chybiona. Nim Bestian zdążył się dobrze skryć w pobliskich krzakach przed kolejną strzałą Acker nawołał do chłopów znajdujących się na skraju wsi do szerzenia mordu, samemu rzucając się w szarżę na zamek. - Stój Sigmaryto! - Udało mu się wykrzyczeć przez zaciśnięte gardło, co pozwoliło mu odzyskać ponownie głos. - A wam życie nie miłe? To koniec! Chłopy krwi posmakowały i krwi tera żadne. Dziatki już wam nie pomogą. Spieprzajta czym prędzej! Tylnym obejściem! - Krzyczał na całe gardło, co by go i ich skradający się towarzysze dobrze usłyszeli. Pytanie tylko, czy zbóje go posłuchają i czy jego kompani odpowiednio odczytają jego intencje.

18-05-2023, 18:59	#139
Ketharian Dział Postapokalipsa Reputacja: 1	Ruiny dworku w Sieperting Heroiczna szarża poniosła Manfreda Ackera wprost na bastion dezerterów, iście żywcem ściągnięta z kart opowieści o największych bohaterach Imperium. Chrzęszcząc metalem i dysząc spazmatycznie, mężczyzna biegł przed siebie ściskając w rękach wierny młot. I kiedy przykryta darnią pułapka sprawiła, że szarża ta została brutalnie przerwana, akolita w pierwszej sekundzie nawet nie zrozumiał, co takiego się stało. Uwięziony w miejscu z kończyną przeszytą drewnianymi szpikulcami, wygięty w pozycji, z której nie potrafił podnieść się o własnych siłach przez wzgląd na ciężar zbroi, przez krótką chwilę bezradnie poruszał rękami próbując się jakoś podeprzeć. Bełt przebił jego napierśnik z ogłuszającym klangiem, utkwił w metalu zbroi i ludzkim ciele niosąc ze sobą ból, który był dziwnie niepozorny, ale który mógł wieścić rychłą śmierć. Pomagając świątynnym medyceuszom Manfred nie raz i dwa słyszał opowieści o ludziach, którzy walczyli pomimo śmiertelnej rany, tak ogromna niosła ich determinacja i żądza krwi. I którzy upadali bez życia chwilę później, częstokroć pojęcia nie mając o tym, że zadano im ranę, która przesądziła o ich losie. - Wy skurwysyny! - krzyknął bardziej wściekle niźli boleśnie - Wyłaźcie z tej zaszczanej nory! Stańcie do walki twarzą w twarz, oparszywiałe tchórze! A to się załatwiłem na cacy, litościwy Sigmarze! __________________ Królestwo i pół księżniczki za MG gotowego poprowadzić Degenesis!

19-05-2023, 08:43	#140
Adi Keelah Se'lai Reputacja: 1	Wszystko szło gładko jak po sznurku, czuł się doskonale jako skrytobójca, ale pamiętajmy jednakże był zmęczony cały czas nie miał chwili by poleżeć i pomyśleć sobie w trawie. Nie on musiał się zająć jeszcze czymś co miało być skończone. Skradał się razem z Olgą pod ruiny. Omijając wszelkie pułapki i zarośla, w końcu dotrzeć do miejsca, gdzie jak się później okazało wszystko wzięło w łeb. Świętojebliwy Manfred trzymając w torbie parę łbów wykrzykiwał obelgi, zupełnie jakby nie był wielkim sługą kultu Sigmara. Chwilę później wystrzelił w jego kierunku bełt co nie umknęło faktowi Bestianowi, który postanowił zatrzymać akolitę. Pies Olgi też chciał się przedstawić swoją rację bytu. Cały plan poszedł sobie do piachu. Kurwa z kim ja muszę pracować - pomyślał mężczyzna i schował się bardziej zdjął łuk z pleców i był gotowy do wypuszczenia strzały jak tylko ujrzy wroga. __________________ I am a Gamer. Not, because i don't have a life. But because i choose to have Many. Discord: Adi#1036