Tasselhof

Gdy odciągnęli owcę dosyć daleko, Tas zaproponował powrót w pobliże pierwszego obozu. Tutaj wciąż byli zbyt blisko osady i nie było mowy o rozpaleniu ognia, który mógłby ich zdradzić, a surowego mięsiwa też nie widziało mu się jeść.

Tas podszedł do Tupika i przyglądał się po cichu jego robocie. Lubił Jagnięcinę, nawet bardzo, ale zauważył to samo co jego przyjaciel niziołek. Z pewnością na jednej owcy nie wyżywią się w górach a tam los ich przecież gnał. Położył rękę na ramieniu przyjaciela i z uśmiechem spytał.
- Mógłbyś przyjacielu oprawić dla mnie i Heinza po dwa kawałki jelita na żyłkę do wędek? Udalibyśmy się na ryby, zabili czas i nie marnowali go na przyglądaniu się jak szykujesz się do gotowania. Od samego patrzenia mało mi żołądek nie wyskoczy gardłem.
Gdy otrzymał dwa opróżnione i oprawione przez przyjaciela kawałki flaka, zawołał do siebie Heinza i wytłumaczył mu na czym mniej więcej polega jego pomysł. Zmontował dwie prowizoryczne wędki, a za haczyki posłużyły mu jego obydwa kolczyki z prawego ucha. Z wyraźną obawą i prośbą w głosie odezwał się do Heinza.
-Tylko proszę nie zgub go, jest dla mnie bardzo cenny.
Po czym wręczył przedmiot łowów kamratowi. Ruszył po woli do rzeki, którą zostawili trochę dalej, zagwizdał na psa i wygrzebał trochę robaków z ziemi które zawinął w kawałek ucha, który wcześniej do tego celu podwędził Tupikowi. Gdy dotarł do strumyka poszukał odpowiedniego kawałka kory. Gdy go znalazł zrobił na nim dwie dziurki, przeplótł przez nie jelito i miał gotowy prowizoryczny spławik. Potem już tylko na dźgał robaka na haczyk i zarzucił wędkę. Kora oczywiście pływała płasko po powierzchni wody, jednak była tak mała, że ryba o zadowalającej wielkości dla Tassa z pewnością bez problemu ją wciągnie pod wodę.

 

zgrzyt

PSIA GÓRA (LAS)

Zastawienie pułapki na owcę nie było zbyt trudne. Właściwie to sama wpadła w wasze łapska. Po tym jak Heinz złapał ją za nogę poszło już z górki. Następnie ucieczka nieco głębiej w las, rozpalenie ogniska , zarżnięcie zdobyczy i po chwili na patyku piekła się apetyczna jagnięcina. Rzuciliście się na nią jak wilki ogałacając wszystko do kości. Tak jak się spodziewaliście nie było tego dużo ale wystarczy chociaż do kolacji.

Skóry z tego biednego malca także nie ma wiele. Co najwyżej na jakieś rękawiczki albo ostatecznie czapkę. O żelaznych racjach można niestety pomarzyć. W między czasie Tass zabrał się za łowienie ryb. Wykorzystał do tego celu bardzo nowatorską metodę, którą można chyba ochrzcić mianem "Na owcę". Czy przy pomocy zwierzęcych wnętrzności da się coś złowić? O dziwo tak, aczkolwiek niewiele. Na jeden haczyk złapał się mały pstrąg natomiast na drugą wędkę rzuciły się...raki. Żeby było ciekawiej nie interesował ich robak ale owcze organy, które okazały się dla nich niezłym przysmakiem. Nie czekając długo wyłapywałeś jednego po drugim aż w końcu wróciłeś do obozu z całym workiem tych stawonogów.

W pewnej chwili pies Tassa po prostu pobiegł na pastwisko by pobawić się z innymi psami. Nie pomogły żadne nawoływania ani powtarzane w myślach przekleństwa. Zanim zdążyliście zareagować zwierze bawiło się już z owcami i pasterzami. Ci drudzy widocznie nie skojarzyli, że jeden z ich sąsiadów go wam sprzedał toteż pomyśleli, że to po prostu pies ich kolegi. Zwierzak bawił się jeszcze przez dłuższą chwilę po czym pobiegł do osady znikając jednocześnie z pola waszego widzenia.

W między czasie przemyśleliście sytuację w której się znaleźliście. Żaden z was nie jest dobrym geografem dlatego nie za bardzo macie pojęcie jak poruszać się po tych okolicach. Co więcej, nawet jakbyście się na tym znali to i tak nie macie odpowiednich map. Jak na razie jedynymi punktami orientacyjnymi w terenie są dla was: most, rzeka, osada, szlak do Nuln oraz ewentualnie ten las w którym teraz jesteście. Możecie oczywiście próbować zwiedzać dzikie górskie odstępy ale wtedy ryzykujecie zgubieniem się. Jeżeli spróbujecie wrócić do osady to macie tak jakby 2 drogi ku temu.

Pierwszą metodą jest próba wśliźnięcia się od strony obozu pielgrzymów. Okazuje się, że z samego rana do wioski przybyła pierwsza poważna grupa wiernych. Ludzie Ci nie widząc szans na znalezienie noclegu w wiosce rozbili złożone z namiotów i ognisk obozowisko. Ciągle ich przybywa toteż szanse na pozostanie nie zauważonym są dosyć duże.

Druga metoda jest bardziej drastyczna jednak pozwala na wdarcie się niezauważonym pod same zabudowania. Mowa o wspinaniu się po stromym urwisku, które graniczy z wioską od strony południowej. Miejsce to nie jest pilnowane bo nikt nie zakłada zagrożenia z tej strony. Widok stromych kamieni napawa lękiem jednak na myśl przychodzi tutaj także powiedzenie, że ten kto nie ryzykuje ten nie zyskuje.

 

Eliasz

Tupik wreszcie nasycił głód, myślał, że już umrze z powodu zagłodzenia... nie było jednak tak źle a na dodatek jeszcze pojawił się pstrąg i ... raki.

- Wisz Tass, jak będę głodny to na pewno je zjem... ale chyba będzie lepiej wymienić je u tych pielgrzymów na coś solidniejszego do żarcia... Zresztą myślę, że warto byłoby się koło nich zakręcić, zdobyć jakąś szatkę z kapturkiem i wmieszać się w ich tłum... udając kolejną partię wiernych. Spróbujemy zdobyć mapę, choć nie obawiajcie się znam się na astronomii i z gwiazd będę wiedział jak sie poruszamy, jeśli będziemy iść cały czas na północ to ja doprowadzę was z powrotem na południe, ale jak zaczniemy kluczyć - co w górach jest nieuniknione... to przyda nam się mapa a pielgrzymi na pewno jakąś mają, sami by aż tak daleko nie dotarli. Proponuję rozejrzeć się wśród nich uzupełnić zapasy tak jak się da... a potem zobaczymy, jak nam starczy sił i środków to ruszymy po te cholerne zwłoki Hieronima, a jeśli nie , to poczekamy i zbierzemy siły i zapasy... i dopiero wtedy ruszymy.

Ucieczką psa właściwie się nie przejął, choć szkoda mu było , bo zawsze pies mógł ostrzec przed niebezpieczeństwem... teraz zaś pozostawał im tylko kuc w roli strażnika..., ale i kuc nie był najgorszy, zwierzęta kopytne miały czuły słuch i węch pozwalając dostrzec i uciec przed napastnikiem.

- Chmmm mam pewien pomysł jak szybko odzyskać choć część straconej mamony

Tupik wyjął kartki z juk i począł przepisywać fragmenty dziennika, te najciekawsze fragmenty dotyczące wiary, Sigmara i modlitw jakie Hieronim zapisywał...na modlitwach skupiał się najbardziej - wiedząc jak ciężko takową stworzyć bez znajomości dokładnej kultu. A Arcykapłan musiał ją mieć wielką, dlatego każde przepisane słowo wyglądało oryginalnie...a pielgrzymi... wierzyli w to co chcieli wierzyć. Może i nie mieli zbyt wiele pieniędzy - choć jakieś mieć musieli, skoro wyruszyli na taką wyprawę, ale mogli mieć mnóstwo żarcia i innych dóbr na wymianę, w zamian za bezcenne, "własnoręczne i orginalne" zapiski Hiewronima... Tupik był dobry w graniu przedstawiń i nie wątpił, że uda mu się przekonać pielgrzymów do zakupu - podzielił się pomysłem z kamratami, prosząc by w żaden sposób mu nie przeszkadzali w jego realizacji.

- Jeśli chcecie pomóc to proszę bardzo, ale nie zaskakujcie mnie jak ostatnio... - miał na myśli nie tylko "rozmowę" z rycerzem, wywalenie drzwi, spłoszenie koni i cała masę innych rzeczy które uniemożliwiły im spokojny pobyt w wiosce.