Poniższy materiał jest kompilacją materiałów do świata Warhammera w kontekście kultu Morra i religijności jako takiej, dla zachowania czystości kanonu, przy stosunkowo niewielkim wkładzie twórczym mego autorstwa, które w pełni obejmuje tylko kończące to opracowanie opowiadanie.

Do tekstu nie trafił szczegółowy opis wszystkich dni świątecznych kultu oraz profesji podstawowych i zaawansowanych.









KULT MORRA




SIEDZIBA KULTU
Największa Świątynia Morra w Luccini, Tilea

GŁOWA KULTU
Oficjalnie nikt

ZAKONY GŁÓWNE
Wróże, Zakon Całuna

ŚWIĘTE KSIĘGI
Księga Bramy, Pieśni Kruka

ŚWIĘTA GŁÓWNE
Hexensnacht, Geheimnisnacht

SYMBOL KULTU
Czarna Róża, Kruk, Brama





MORR – BÓG UMARŁYCH


Morr jest synem Ulryka i Rhyi oraz bratem przyrodnim Khaina. To mąż Vereny i ojciec Myrmidii i Shallayi. Morr to bóg Umarłych, lecz nie Śmierci. Ten obrońca nieżyjących i władca podziemnego królestwa, przedstawiany jest jako wysoki mężczyzna o wyglądzie arystokraty. Wszystkie dusze zmarłych należą do tego przewodnika, który dba aby bezpiecznie dostały sie do jego mrocznego królestwa. Przez wielu jest również czczony jako Bóg Snów, gdyż Ziemia Snów jest zaraz obok Królestwa Śmierci a dzięki jego możliwościom wywoływania u ludzi potężnych, przerażających snów i iluzji, wielu czci go jako Boga Proroctwa.


LEGENDA I MIT

Jedna z legenda głosi, że na początku czasu Ulryk, Taal i Morr zamierzali podzielić świat pomiędzy sobą i gdy Ulryk z Taalem walczyli o żywych, Morr wycofał się z konfliktu wybierając umarłych, czemu pozostali się nie sprzeciwili. Aby zapełnić swe królestwo, Bóg Umarłych przeszedł przez ziemie innych bogów zabijając ludzi, co spotkało się z natychmiastowym protestem Ulryka i Taala. Żądali zaniechania tego i ograniczenia się do przebywania w podziemnej domenie. Morr zgodził się stawiając warunek, aby jego własnością stały się dusze po śmierci, do których praw bogowie winni się wtedy zrzec.

Inny mit naucza, że Morr stanął w obronie duszy pierwszego zmarłego człowieka, broniąc go przed pół bratem Khainem, a potem czyniąc to dla wszystkich umarłych. Kolejną legendą jest podanie głoszące, że Pan Snów został zabity przez zazdrosnego Khaina, który włada odtąd potajemnie wszystkimi duszami umarłych, zawładnąwszy podziemnym królestwem, którego fundamentem był niegdyś Morr.



PRZYSŁOWIA I POWIEDZENIA LUDOWE

„Pilnuj swego Ogrodu” – śmiertelna groźba i ostrzeżenie przez kultystę Morra

„Niechaj kruki wylądują na tobie” – życzenie łatwej śmierci

„Dostał czarną różę” – o osobie która niedawno zmarła

„Umawiaj się z córką – poznaj ojca” – staroświatowe przysłowie, które znaczy mnie więcej tyle, że kto często odwiedza leczniczą świątynię Shallyi ten prędko zagości u Morra.



KULT W OCZACH LUDU

„Co hodujesz w ogrodzie? Jedzenie! A myślisz czemu kapłani Morra są zawsze dobrze odżywieni nawet w czasach głodu?”

- Ghunter Jagerson, rzemieślnik z Nordlandu

„Reaktywni głupcy, którzy przeszkadzają postępowi naukowemu i wszelkich naszych starań, aby polepszyć warunki żyjących!”

- Mistrz Augustus Limmerskind, lekarz z Altdorfu

„Kupcy walczą z kupcami, arystokraci z arystokratami a kapłani Morra z nekromantami! Tyle mam do powiedzenia w tej sprawie.”

- Magritta, najemnik z Tilei

ZNAK MORRA

Pozdrowienie kultystów Morra to przejechanie otwartą ręką od czoła po brodę. Ten salut znany jest jako Całun Morra i symbolizuje ciemność oraz imituje gest zamknięcia oczu zmarłym. W kulturze ludowej ten znak jest przywoływany również na wspomnienie zmarłych jako okazanie nadziei, że Morr przyjął ich dusze do swego królestwa. Wykonywanie tego gestu w kontekście innym jak wyżej wymienione uważane jest powszechnie za zły omen i znak przekleństwa, gdyż podobno ma przyciągać uwagę Morra do osoby, które była adresatem tego gestu.



STRUKTURY KULTU







POLITYKA KULTU

Kult nie przejmuje się i nie wtrąca do tego co sobie myśli świat żywych, gdyż wcześniej lub później, ostatecznie każdy wyląduje na wieczność w królestwie Morra. Z tego powodu kapłani o wiele bardziej przywiązują wagę do tych, którzy już są mieszkańcami ich domeny, aniżeli tymi, którzy jeszcze żyją w Starym Świecie. Choć żywi nie są odpowiedzialnością kultu, wyznawcy na swój sposób dbają i troszczą się o żywych, zwłaszcza rodziny świeżo umarłych. Niemniej bardzo częstym widokiem na polu bitwy jest obraz kapłana, który omija ignorując jęki rannych, aby w pierwszej kolejności zająć się odprawieniem pogrzebowych rytuałów nad zabitymi. Służba umarłym jest najważniejsza i w kulcie ceni się męczenników, którzy oddali swe życia zostając do końca w terenach ogarniętych plagą zarazy, aby chować trupy do samego końca, mimo iż wszyscy zdrowi już dawno ewakuowali się w celu uniknięcia śmierci. Kultyści i kapłani Morra czasami również spełniają ostatnie życzenia umarłych w świecie żywych, ale jest to rzadkością. Jedynym wyjątkiem jest polityki nie wtrącania sie w sprawy Starego Świata jest nastawienie do nekromancji. Kult Morra jest jednym z najzagorzalszych przeciwników tej przeklętej praktyki, gdyż parający się tym nekromanci są największymi wrogami Morra. Nie dosyć, że kradną z jego królestwa dusze, to jeszcze podważają jego autorytet, a skoro wskrzeszeni nieumarli znajdują się poza bezpośrednią ochroną Morra, to są najbardziej narażeni na Siły Chaosu. Jednak paradoksalnie wierzy się powszechnie, że na opiekę Boga Umarłych mogą liczyć nawet dusze nekromantów, nad którymi odprawiono odpowiednie, skuteczne rytuały pogrzebowe.

Nacisk na opiekę nad duszami umarłych jest fundamentalna podstawą istnienia kultu w Starym Świecie. Wierzy się w obowiązek niesienia pomocy zmarłym i odprawiania ceremonii w celu bezpiecznego ich przejścia na druga stronę. W innym przypadku dusze lgną do świata uczepione jako Duchy, wystawione na ataki bogów Chaosu a zwłaszcza Khaina. Z tego powodu niezwykle istotne jest zakopywanie ciał, gdyż ono samo w sobie jest gwarantem bezpieczeństwa duszy oraz rytuały nad przedmiotami zmarłych w przypadku zaginięcia ciała a nawet modlitwy nad imieniem nieżyjącej osoby.



REGUŁA KULTU

• Nigdy nie odmawiaj nikomu obrzędów pogrzebowych.
  
• Walcz z nekromantami i nieumarłymi gdziekolwiek i kiedykolwiek staną na twej drodze.
  
• Bądź delikatny i szanuj zmarłych oraz ich rodziny pogrążone w żałobie świata żywych.
  
• Słuchaj swych snów.

ŚWIATYNIE

Świątynie są całkowicie niezależne od siebie i nie są w stałym kontakcie, a i ceremoniały odprawianych rytów pogrzebowych różnią się między sobą w regule różnych prowincji, regionów a nawet sąsiadujących miast i wsi. Miejsca kultu są zawsze wzniesione przy cmentarzu a ich struktura jest zawsze solidna budowlą, wyróżniającą się szerokimi, zawsze otwartymi wrotami lub całkowitym ich brakiem. Jest to symbol wiecznie otwartej bramy królestwa Morra. Inna cechą wspólną miejsc kultu jest brak jakiegokolwiek wystroju ich wnętrz i mebli, ich częste położenie w podziemiach, miejscach wypełnionych chłodem i świetnym systemem wentylacyjnym.

Największa Świątynia, uważana za główne centrum kultu znajduje sie w Tileańskim mieści-państwie – Luccini. Tamtejszy Wysoki Kapłan jest nieformalnie uważany za tytularną głowę kultu i tam organizowane jest co dziesięć lat walne zgromadzenie kapłanów Morra, którzy debatują nad sprawami i problemami teologii i doktryny kultu. Członkami tych posiedzeń są głowy największych świątyń boga umarłych w Starym Świecie: Luccini, Margitta, Remas, Marienburg, Nuln i Gisoreux.

Świątynie znajdują sie w każdym większym mieście. Kapliczki, zazwyczaj zbudowane z dwóch filarów – bardzo często jeden z nich jest bazaltowy a drugi marmurowy, na których spoczywa trzeci kamień poprzeczny, spotyka się przy drogach i wiejskich cmentarzach. Ołtarzyki i symbole Morra nie są popularne w domach mieszkalnych, gdyż wyjęte z kontekstu pogrzebowego powszechnie uznawane są za znaki przynoszące pecha.




ZAKONY GŁÓWNE


ZAKON CAŁUNU

Świątynie tego zakonu sa miejscem pochówku, więc codzienne obowiązki kapłanów to sprawowanie ceremoniałów pogrzebowych, dbanie o Ogród Morra oraz obrona umarłych przed hienami cmentarnymi i nekromantami. Zajmują sie tym głównie młodzi adepci kultu, jednakże duża ofiara za duszę zmarłego jest gwaratem posługi starszego rangą kapłana, natomiast pogrzebem członka okolicznej rodziny szlacheckiej niemal zawsze zajmuje się głowa lokalnego zakonu.

Świątynie Całunu są opisane na bazie prostokąta z przylegającymi bocznymi komorami, w których przygotowywane są zwłoki do pogrzebów. Ołtarz znajduje się zawsze na ścianie przeciwległej wejściu do świątyni, a za nim znajdują się wrota do Ogrodu Morra. Te drugie drzwi w odróżnieniu od zawsze otwartej bramy głównej, mogą być zamknięte.



Ogród Morra

Ogród otoczony jest wysokim murem i ludzie z zewnątrz mają do niego dostęp tylko w towarzystwie kapłana. Jedynym wejściem do tego świętego miejsca są drzwi wiodące ze świątyni. Wzdłuż jednaj ze ścian zazwyczaj znajdują się cele mieszalne kapłanów oraz pomieszczenia gospodarcze zakonu. W ogrodzie rosną tylko czarne róże, pieczołowicie pielęgnowane przez zakonników, pomiędzy którymi znajdują sie niewielkie rzeźby i figurki symbolizujące zmarłych patronów świątyni i kultu, choć zdarza się, że bogaci arystokraci są stanie przekonać Przeora, że rozmiar mały to pojęcie relatywne. Doskonałym tego przykładem jest Ogród Morra w Altdorfie.





ZAKON WRÓŻY

Do świątyń Zakonu Wróży ludzie przychodzą po poradę i przewodnictwo duchowe do kapłana, który ma dar proroctwa, jasnowidzenia i interpretowania snów. Reszta pełni posługę pomocnicza zajmując się wszystkimi pozostałymi ceremoniałami oraz witaniem penitentów, przyjmowaniem darowizn i prowadzeniem do wróża, którego sława zależy od ilości odwiedzających go ludzi.

Kapłani generalnie spędzają całe swoje życie w jednej Świątyni służąc lokalnej społeczności. Zdarzają sie jednak kapłani wędrowni, którzy przemierzają Stary Świat podążając za swymi wizjami sennymi lub w ślubując posługę zmarłym wszędzie tam, gdzie może być potrzebna. Tych wędrowców spotyka się rzadko, gdyż wybierają sobie odludne tereny, trudno dostępne i niebezpieczne okolice, gdzie zajmują sie napotkanymi szczątkami awanturników, ofiar zwierzoludzi i przechodzącej przez ziemię zarazy. Ponieważ rzadko sie zdarza, aby wędrowny kapłan mógł sobie pozwolić na asystę Czarnej Gwardii, to towarzysza mu bardzo często drużyny szukające przygody na szlakach. Kapłani często nawiedzają grobowce, krypty, lecz nie dla ukrytych tam bogactw, lecz aby odprawić obrzędy nad kośćmi poległych poszukiwaczy skarbów.

Świątynie Zakonu Wróży są owalnego kształtu ze spadzistym dachem uwieńczonym na jego szczycie symbolicznym znakiem oka. Kapłani mający dar prorokowania przesiadują w okręgu na kamiennej ziemi otoczeni dymem z kadzideł. Wróże nie mają na swym terenie Ogrodu Morra, ale zazwyczaj oba zakony kultu znajdują się w bliskim sąsiedztwie.




ZAKONY MNIEJSZE


Czarnowróże

Niemal wszyscy wędrowni kapłani Morra wywodzą się z szeregów tego zakonu. Dwa rodzaje Czarnowróży, którzy wędrują natchnieni wizjami boga, są szczególnie obdarzeni łaską Morra.

Pierwszy rodzaj nawiedza ludzkie osiedla i skupiska ludności w przeddzień dziesiątych urodzin dziecka lub dokładnie w chwili zgonu mieszkańca tej społeczności. Co prawda w wielu przypadkach jest to zasługą rączego konia i sieci szybkiego podróżowania informacji dzięki wędrownym domokrążcom, którzy słynni są z doręczania prócz plotek wielu ważnych wieści. Niemniej równie często nie da się w sposób naturalny wytłumaczyć ich nadejścia w samą porę godziny śmierci.

Drugim rodzajem są wędrowni zwiastunowie klęsk i tragedii. Pojawiają się zazwyczaj przed bitwami, naturalnymi klęskami żywiołowymi lub plagami spodziewając się przejścia do królestwa Morra licznych dusz. Niektórzy z boskiej woli chcą zapobiec przedwczesnym odejściem ze świata żywych, niegotowych na to jeszcze ludzi, choć większość wyznawców kultu uważa takie działania za nieczyste i potępia taka interpretację snów.



Czarna Gwardia

Jest to zakon templariuszy Morra. Ich główną regułą jest obrona Ogrodów Morra oraz czuwanie nad bezpieczeństwem kapłanów, pogrzebów i grobowców. Wywodzą się zazwyczaj z ludzi, którzy przeżyli wstrząsające wydarzenia ocierając się blisko o śmierć, mając bliskie spotkanie z Nieumarłymi lub są nimi kapłani, którzy w ten sposób pragną służyć dla Morra.

Szczególne ważne i uroczyste pogrzeby mogą liczyć na obecność honorowej gwardii tego zakonu podczas nabożeństwa. Mimo zakucia od stóp po głowy w czarne płytowe zbroje, rycerze Czarnej Gwardii bez najmniejszego poruszenia i zmiany pozycji, biorą udział w obrzędach niczym zaklęte posągi na straży.




SEKTY


Strażnicy Bramy

Sto lat temu był to pełnoprawny zakon kultu Morra, który specjalizował się w walce z nekromantami i nieumarłymi. Kiedy Wieki Mistrz Ingund Groźny u szczytu potęgi zakonu zmienił oblicze zakonników w niebezpiecznych fanatyków, Strażnicy Bramy zostali wyklęci przez kult Morra i ogłoszeni wyznawcami Khaina. Ingund w swojej gorliwości nauczał, że nieumarli są abominacją nie dlatego, że byli nieżywi, lecz dlatego, że opuścili królestwo Morra. Podobnie nekromanci nie są przeklęci tylko dlatego, że pracują ze zmarłymi, bo wszak i kapłani Morra robią to samo, lecz z tego powodu, że wykradają dusze z mrocznej domeny pana podziemi. Na tym nie skończyła się nauka tego mistrza. Ogłosił on lekarzy, znachorów i uzdrowicieli Shalayi wrogami Morra, jeżeli ratują życie ludziom, którzy na wskutek odniesionych ran, bez ich ratunku, niechybnie odeszliby z tego świata. Strzeżenie bramy do krainy umarłych biorą niezwykle dosłownie i choć jako zakon zostali szybko rozbici i rozproszeni po Imperium, to zakonspirowane szczątki dawnych szeregów zakonników, od czasu do czasu organizuje pogromy świątyń Shalayi, wykonuje wyroki śmierci na lekarzach oraz tropi i niszczy nekromantów, nieumarłych oraz wszystkich wrogów Morra.



Błogosławieni

Ta sekta w swojej regule wiary naucza, że królestwo Morra jest miejscem nieustającego szczęścia i ekstazy. Z tego powodu wyznawcy garną sie do śmierci jak ćmy do światła. Popularne są samobójstwa na terenie świątyni Morra, jako niechybnie największy skrót do raju i zjednoczenia z bogiem. Kapłani żarliwie przekonują fanatyków, że ich wiara jest bzdurą, nie dlatego, że im zależy na ich życiu, lecz, że zazwyczaj odbierający sobie życie przysparzają im dodatkowej pracy przy sprzątaniu po trupach miejsc samobójczych zgonów z krwi i flaków.

Sekciarze nie poprzestają na odbieraniu sobie życia, które jest spełnieniem rytuału przygotowawczego do przejścia na druga stronę. Aby obficie czerpać z błogosławieństwa Morra, najgorliwsi z wyznawców torturują swoje ciała tak długo, aż Morr zabierze ich dusze osobiście. Im dłużej wystawiają sie na cierpienie tym lepiej i cnotliwej. Błogosławieni w odróżnieniu od zakonów biczowych Sigmarytów, nie torturują się publicznie, choć też i wcale się ze swa wiarą nie kryją. Bardzo popularne są pasy i obroże i buty z kolcami na wewnętrznej ich stronie skierowane w stronę ciała oraz wykonywanie najbardziej niebezpiecznych i ciężkich fizycznie prac, jak pomocnicy murarzy lub pracownicy kamieniołomów i kopalni. A wszystko w nadziei rychłego skrócenia przez Morra ich męki egzystencji w świecie żywych.









ŹRÓDŁA:
Podręczniki Główne do I i II edycji
Podręcznik Tome Of Salvation
Wycofany z druku podręcznik Realm of Divane Magic