Bhatra potrząsnęła głową, rozjaśniając myśli. Błyskawicznie sięgnęła po nieodłączną flaszkę, z żalem pociągnęła ostatni łyk, po czym wylała resztę na leżące na ziemi posłania. Następnie uderzeniem miecza o rant tarczy skrzesała iskry, które spadły na pokryty gorzałką materiał. Suche koce szybko zajęły się ogniem, a Amazonka ruchem miecza zarzuciła je na niski murek, oświetlając obozowisko. I wtedy wszyscy je zobaczyli. Nie większe niż półtora metra, pokurczone i zdeformowane ciała, ni to ludzkie, ni to zwierzęce. Przepełnione nienawiścią oczy spoglądały na wędrowców, zaś paszcze wszystkich stworów wydały z siebie gniewny syk na widok ognia, który rozświetlał mroki nocy. Długie zęby wyszczerzały się w stronę towarzyszy, zaś łapy uzbrojone w kamienie i potężne pazury wyciągały się w stronę trójki wojowników. W tym momencie brzęknęła cięciwa. To Marcus, przemieściwszy się nieco dla lepszego pola widzenia posłał jednego ze stworów z powrotem w czeluści piekieł. Łuk z żelazodrzewa posłał strzałę z siłą, która wystarczyła aby ta przeszła na wylot, niewielkie ciało padło do tyłu. Jednocześnie Samarytha lekko rozkręciła czakram na palcu, po czym cisnęła w najbliższego stwora. Wirujący dysk przeleciał nad murem i z wielką siłą wbił się w czaszkę bestii, która okręciła się w półobrocie zachlapując krwią swoich towarzyszy.