Eyriashko - zauważ dopisek na końcu - "lekoman". Tak bardzo chorego kogoś, jak wynika z tekstu, nikt by samopas raczej nie puścił, zwłaszcza ze stwierdzonymi innymi problemami. Albo może mam po prostu zbyt dużą wiarę w przysięgę Hipokratesa?

I ja się nie doszukuję realizmu, ja się doszukuję sensu...

Ja nie podejmuję się oceniać cudzej twórczości, ale skoro już przejrzałam temat, to chciałabym jedną drobną rzecz naprostować.

Podział mitotyczny to termin całkowicie prawidłowy, często zresztą używany. Po iluś latach studiów i pracy naukowej ręczę za to głową. Aczkolwiek do tego paranormalnego też bym się przyczepiła - chyba, że rzeczywiście chodziło o synonim nadprzyrodzonego.

Pisz pisz, trening czyni mistrza

Ja wskazałam, jak mi się wydawało, błędy (chociaż, od strony językowej to i tak...), a mnie i autorce muszą je prostować inni czytelnicy. Nie wiem, czy to bardziej śmieszne, czy żałosne.

I to jest właśnie to, o czym mówię - zwłaszcza dlatego ten tekst jest zły. Bo autorka napisała go tylko dla kilku słów poklasku, nie mając za grosz pojęcia, o czym właściwie pisze.

Po rozmowie z Nalice przez PW okazało się, że moja interpretacja była dobra sądząc po źródłach inspiracji, którymi się posłużyła.

Chyba istotne tu będzie porównanie do obrazu. Przedstawia on samotnego człowieka targanego przez koszmary, prawdopodobnie umierającego. Malunek nie ma być fotografią tylko ma autor postanawia użyć własnego stylu - to właśnie te "trochę mniej banalne opisy". Równocześnie stosuje dość interesujący koloryt - "wyrazy - klucze" - i stąd większa część mojego wcześniejszego zachwytu.

Dodatkowy plus, już bez porównania do obrazu, to długość tekstu. Dzięki temu, że jest krótki odbiorca nie jest przytłoczony zbyt dużą ilością lepszych lub gorszych "trochę mniej banalnych opisów". A są przecież jeszcze głosy! Zakazy, nakazy i trochę informacji z, jakby, innego źródła niż punkt widzenia narratora.

I już tak na koniec nie wiem czy ktoś oprócz mnie zwrócił uwagę (czy sama autorka była świadoma), ale ostatni "akapit" zmienia smak. Dość brutalnie i ostro. Jakby ktoś olbrzymim ostrzem otworzył wrota do innego wymiaru przy okazji przecinając jakiegoś człowieka od prawego płuca do lewego krańca biodra.

ps. "chemioterapia", czy "inne uzależnienie" to tylko głębokie tło wysuwające na pierwszą linię poczucie obecności śmierci i zarazy. Główny bohater równocześnie wzbudza współczucie (wrak człowieka) jak i satysfakcji z kary, która go spotkała za to czego dokonał (tłumaczy się - winni się tłumaczą) - tak jakby znoszące się emocje, które stanowią integralną część wniosków jakie można wyciągnąć z tekstu. Wnioski mogą być wypowiedziane (np. "pamiętaj o śmierci") jak i niewypowiedziane (ogólny zespół odczuć).