Kanonada argumentów okazała się nader skuteczna, awanturnicy wspierali się w wywodzie nie gorzej niż w boju. Spostrzeżenia Roalda doprowadziły do wyraźnego spowolnienia pochodu oraz obniżenia gotowości bojowej zbrojnych, cegiełka użyczona przez Vestee sprawiła, że czterech ze strażników zatrzymało się w pół kroku opuszczając oręż, a wisienka na werbalnym torcie dodana przez Raifa ostatecznie przekształciła formację w bandę zakłopotanych chłopiąt, którzy na zmianę bełkotali podzięki i przeprosiny w stronę poszukiwaczy księgi.

Zmiany nastawienia nie udało się jednak wywrzeć na mocno podchmielonym młodym paniczu. A przynajmniej nie pozytywnej, bo kiedy zauważył, że podkomendni jego ojca odmówili wykonania rozkazu, różowe lica zalała mu czerwień gniewu, któremu to dał niemal natychmiastowy upust.
- Róbcie, co powiedział ojciec, bando zapyziałych ochlaptusów! Natychmiast!
Odpowiedzią był zbitek bliżej niesprecyzowanych, odmownych pomruków. Te wytykały synowi lokalnego władyki niegodność zachowania, ordynarność, brak szacunku dla grupki, która bardzo możliwe, że ocaliła Oakhurst oraz, ze wszystkich innych możliwych rzeczy, paskudny charakter po pijaku.
- Kmioty żałosne! Jak śmiecie! Na miejsce każdego tutaj dybie dziesięciu nowych! – wył w najlepsze. - Jutro wypierdolę wszystkich na zbity pysk! A wy… was sam zaraz zatrzymam!
Sięgnął dłonią do uwiązanej przy szlafroku pochwy, po czym nieumiejętnie wyszarpnął z niej krótki miecz, którego czubkiem – nader chwiejnie – wskazał stojącego na schodach brodatego wojownika.
- A zacznę od ciebie, ty ryży pokurczu! W tej chwili odrzuć tę siekierkę! – wychrypiał, czyniąc pierwsze kroki w stronę Roalda oraz pozostałych awanturników. Niektórzy strażnicy kręcili w zniesmaczeniu głowami. Pozostali, zażenowani, starali się nie podnosić wzroku.

- Atosie, opanuj się w tej chwili! Nie ma potrzeby się tak unosić! Poza tym, ci młodzi ludzie wyglądają na… na bardzo obeznanych ze swą profesją. Hm, hm – wtrącił się mer, dokonując pośpiesznej rewaluacji sytuacji, kładąc dłoń na barku syna i robiąc, co mógł, aby przywołać chłopaka do porządku. - Jestem pewien, że uda nam się dojść do porozumienia! – Energicznie pokiwał głową, jakby ten gest był w stanie zmienić rzeczywistość. Ale ośli upór pieniącego moczymordy wziął górę w młodziku. Odtrącił rękę ojca.
- Nie, tato! Tego już za wiele! Najpierw pozwoliłeś jakiejś kurwie ze stolicy wejść sobie na głowę i dyrygować w najlepsze wszystkim wokół! A teraz jeszcze te jej pachołki wtykają nos w nieswoje sp–
- Zgadzam się. Dosyć już tego – Zza starszego mężczyzny wyrosła nagle utkana z mroku sylwetka. Masywna, otulona czarną peleryną postać górowała nad osobami mera i jego dziedzica, przewyższając je o dobre ćwierć metra. Osadzone w apatycznej, trupo bladej twarzy turkusowe ślepia przyglądały się potomkowi władyki z niesmakiem zarezerwowanym dla rozwodnionej drobiny gówna znalezionej na podeszwie. W tym wzgardliwym spojrzeniu Raif przez ułamek sekundy był w stanie dopatrzyć się… znajomej iskierki czerwieni. Dziwnie podobnej do tej, którą nie tak dawno dostrzegł na krawędzi dachu posterunku.

Raif wybrał odpowiedni moment na rozładowanie napięcia. Wszedł w słowo nieumarłemu i ściągnął na siebie uwagę paniczyka, a ekspresja burmistrza zdradzała, że starzec jest za to magowi niezmiernie wdzięczny. Nieco mniej zadowolony z takiego obrotu spraw zdawał się masywny wysłannik panny Sunat. Przez jego napiętnowaną apatią twarz przedarło się mimowolne drgnięcie lewego kącika ust. Jeśli wziąć pod uwagę dramatyczne wejście w kluczowym momencie, bladolicy bez wątpienia miał coś zaplanowane dla narwanego Atosa. Tylko, że drużynowy czarokleta zburzył cały domek z kart przed ostatnim rozdaniem. Syn mera zdał sobie w końcu sprawę z nieprzychylności ogółu dla swojej sprawy i, niemal splunąwszy mężczyźnie w kapocie pod buty, schował swój oręż. Ojciec poklepał chłopaka pochwalnie w bark z racji pierwszych prześwitów wstrzemięźliwości, a mąż o długich włosach w kolorze nocy odstąpił, uznając konfrontację za zakończoną. Przynajmniej na razie. Spojrzenie skierował w stronę stojącej na schodach grupki awanturników, pozornie ignorując przy tym czarodzieja i kapłankę. Istotnie, najwięcej uwagi poświęcił dwójce krasnoludów, badając postawę bojową podjudzonego niedawno Roalda i… z przebłyskiem delikatnego rozbawienia kręcąc głową w reakcji na poczynania Goga, któremu w końcu udało się odpowiednio zamaskować wszystkie łupy.

- Panna Sunat nakazała mi przypomnieć, że zlecona wam sprawa jest tą z rodzaju niecierpiących zwłoki. Sugerowałbym najpierw dopełnić kontraktu, a dopiero potem zabawiać lokalnych włodarzy. Ale zrobicie, co uznacie za słuszne. Dobrej nocy. – W tym miejscu spojrzał na pierwsze prześwity wschodzącej złotej kuli rysujące się ponad linią horyzontu. - Choć wiele z niej nie zostało – dodał i, niezachwianie wyminąwszy poszukiwaczy księgi, zniknął w półmroku za świątynnym winklem. Vestee nie była do końca pewna, czy winna cieszyć się z faktu, że ich nowy znajomy nie jest owładniętym pragnieniem krwi wygrzebańcem, czy raczej lękać się tego, do czego zdolny wskrzeszeniec trzymający swój głód na krótkiej smyczy.

Nie zdążyła się jednak namyślić, bo mer pojedynczym gestem odprawił syna i skołatanych strażników, a następnie podszedł do grupy chyląc czoła, świecąc porcelanowym uzębieniem i próbując uczynić swój szlafrok bardziej prezentowalnym. Lub przynajmniej kapkę mniej komicznym.
- Panowie. No i oczywiście szlachetna pani! Jeszcze raz bardzo dziękuję za wyjaśnienie całego tego nieporozumienia! Wzięliśmy was za grupę zwykłych rzezimieszków… - kłamał jak z nut, ale żachnął się mizernie zjeżdżając wzrokiem na Goga. Natychmiast jednak odzyskał werwę skupiając swoją uwagę na drugim krasnoludzie, tym o mniej lepkich palcach. - Ehm. Zupełnie niesłusznie! Bezpodstawnie i pochopnie! Żeby wam to jakoś wynagrodzić, niniejszym zapraszam wszystkich na uroczystą… uroczyste śniadanie w moim domostwie! Tak, właśnie! – Pokiwał energicznie makówką, trzęsąc wolem i rzucając ukośne spojrzenie na budzące nowy dzień słońce. - Słyszałem oczywiście, że macie do załatwienia jakąś pilną sprawę, ale to wcale nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie! Dzięki temu moja służba będzie miała czas, by przygotować posiłek odpowiedni dla bohaterów Oakhurst!

Długo wędrować nie musieli. Żeby stanąć przed karczemnymi drzwiami wystarczyło opuścić świątynny ogród, a potem skręcić w prawo przy tutejszym sklepie z zaopatrzeniem. Z Dzika dawno już wywiało lokalnych moczymordów, ale karczmarz, zapewne z polecenia namiestniczki, nie zamknął przybytku. Ten stał otworem, czekając na powrót poszukiwaczy księgi. Podobnie jak ich pracodawczyni, którą mimo słabego oświetlenia w postaci garści rozmieszczonych losowo świeczek dostrzegli przy jednym ze stolików. Tym samym, który zajmowała podczas pierwszego spotkania z grupą. Mimo lekkiego zaspania i odrobiny porannego roztargnienia, Fia uśmiechnęła się widząc że wszyscy z wynajętych przez nią zakapiorów zdołali ostać się przy życiu. Zapraszającym ruchem dłoni chciała wskazać im miejsca siedzące, ale zamarła w połowie gestu.

- Widzę, że nocna msza obfitowała w liczne rozrywki – powiedziała spoglądając na dwóch krasnoludzkich mężów, na których pozostałości licznych potyczek zdążyły już całkiem wyschnąć. Teraz brodacze z każdym postawionym krokiem ronili z siebie niewielkie rdzawe płatki. Te łatwo można było skojarzyć z odpadającymi strupami. Sunat z wolna uniosła dłoń i wyszeptała garstkę magicznych frazesów, pośród których Raif i Vestee zarejestrowali podstawowe zwroty ze szkoły transmutacji. W towarzystwie odgłosów szorowania i pucowania poszukiwaczy księgi otoczyły cienkie lazurowe pasemka. Odgłosy czynionych porządków uległy chwilowemu nasileniu, a emanacje wykonały trzykrotną horyzontalną pętlę wokół każdej osoby dotkniętej zaklęciem. Potem zniknęły. Wraz z nimi przeminęły także jucha, flaki i kurz sprawiając, że ubiór nowoprzybyłych mienił się czystością. Ślady doświadczonych starć usunięto także z ich twarzy i… odmętów owłosienia, a Roald zauważył, że uszczerbki, których doznał w świątynnych piwnicach jego pancerz zostały połatane nie gorzej niż u kompetentnego płatnerza. Fia z uznaniem przytaknęła samej sobie.

- Proszę. Co prawda niektórych nie doczyściło całkiem za uszami, ale prezentujecie się teraz jak należy. Siadajcie! Siadajcie i opowiedzcie mi dokładnie o wszelkich świństewkach, jakie klerycy Lathandera wyczyniali za zamkniętymi drzwiami. – Spoglądając zachęcająco na Vestee, poklepała stołek obok swojego. O książce – ani o wynagrodzeniu za jej pozyskanie – nic na razie nie wspomniała, ale nieporęcznego pakunku taszczonego przez "kapłankę" nie mogła przecież nie zauważyć.