Jednookim paskudem po raz kolejny wstrząsnęły magiczne wyładowania z wyzwolonego przez Raifa zaklęcia. Bestii nie spodobało się to ani trochę. Mocno już poraniona, z trudem utrzymująca się w pionie, na powrót otworzyła swoją pojedynczą patrzałkę zdradzając, że jedna z mistycznych kul boleśnie nadpaliła jej gałkę oczną. Spojrzenie, którym stwór obdarzył maga, choć nieco już zamglone, ziało niezaprzeczalną nienawiścią. Należało też do tych, które podważały sobą maksymę „Gdyby wzrok mógł zabijać…” – bo tak się składało, że ten mógł. Z tęczówki z prędkością błyskawicy pomknęła w stronę czaroklety nieznacznie zakrzywiona wstęga bladego błękitu. Mag nie był w stanie uchylić się na czas i gdyby monstrum wymierzyło dokładniej, zapewne pozbawiłoby go jednej z kończyn. A przynajmniej to sugerowała ściana za Raifem, wzdłuż której wykwitła wypalona na głębokość kilkunastu centymetrów szrama. Paraliż Roalda nieznacznie osłabł – teraz krasnolud był nawet w stanie odczuć delikatne mrowienie palców u nóg. Natomiast jego zakapturzony pobratymiec już przymierzał się, by rozpłatać monoocznego maszkarona na równe połówki. Szkoda tylko, że podczas tej przymiarki powietrze nad głową Goga przecięła cała seria szponiastych pchnieć i zamachów autorstwa brnącej po suficie aberracji. Chcąc zachować łeb na karku krasnolud musiał się pochylić w połowie własnego natarcia. Zmienił tym samym trajektorię ostrza topora sprawiając, że to zaledwie o parę centymetrów ominęło czerep Roalda. Gdyby nie realność zagrożenia, całą rozgrywającą się w komnacie scenę można byłoby uznać za komiczną.

Cytat:

Tura II CBZM: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa – spiorunowanie spojrzeniem [Raifa] (11 – pudło). Raif: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa: Magiczny Pocisk; - Zadane obrażenia (CBZM): 2k4 (2,4)+2=8. Gog: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa – atak toporem (7 – pudło). Bezskóry Sufitołaz: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja całorundowa – pełny atak – pokraczne kończyny [sięgają po Goga] (15 – pudło, 11 – pudło, 13 – pudło). Roald: - Sparaliżowany (5 Tur).

Gdy zwęglone ślepię po raz kolejny rozgorzało błękitem, Raif był gotowy do wyprowadzenia kontry. Mistyczny ostrzał przebił się przez pokiereszowane cielsko aberracji, targając nią na wszystkie strony. Potworność wykazała się jednak nie lada determinacją - nim raz na zawsze wyzionęła ducha, zdołała wyzwolić własny ładunek energetyczny, podejmując ostatni atak. Zacietrzewienie niewiele miało jednak wspólnego z celnością - wyładowanie wyzwolone zostało na ślepo, a wcześniejsza kanonada maga bitewnego drastycznie zmieniła kierunek i kąt nachylenia niebieskiego promienia. Wiązka ominęła czarokletę, świsnęła nad głowami dwójki brodaczy i ugodziła prosto w rezydującą na suficie karykaturę ludzkiej sylwetki, odcinając kilka z jej powykrzywianych kończyn. Odgłos ich upadania na podłoże został zagłuszony przez przepełniony bólem i wściekłością jazgot. Okaleczony potwór wpadł w furię, na ślepo wymachując odnóżami, które mu pozostały w kierunku Goga. Ta desperacka nawałnica ciosów, choć całkiem chaotyczna i zupełnie pozbawiona jakiejkolwiek koordynacji, była na tyle uporczywa, że obracający się w stronę ostatniego przeciwnika szelma po raz kolejny mizernie chybił.
- Kurwa twoja mać, przestań mendo wierzgać jak paralityk!

Przez odgłosy rzucanego mięsa odbijające się po ścianach podziemnego korytarza przedarł się równomierny metaliczny dźwięk. Miarowy, rezonujący i… ponuro pasujący do lokalizacji, którą badali awanturnicy. Rytm… dzwonków? Obok Raifa, na wysokości tułowia, przesączyła się srebrna emanacja nakrapiana złotymi, migotliwymi drobinami. Chmura ta roztaczała sobą przyjemne ciepło i była w dotyku niczym wełniana tkanina. Ale nim czaromiot zdążył dokładnie oszacować, z czym ma do czynienia, lśniąca kłębowina sprężyła się, przybrała kształt zbliżony do oszczepu i wystrzeliła bezbłędnie w stronę Roalda, trafiając go prosto między łopatki. Migotanie wygasło. Obrażeń nie było. Był za to ponowny ruch ze strony brodacza, którego mięśnie momentalnie opuścił paraliż. Pełny żywotnej energii, wściekły na świat, jednooką maszkarę i siebie samego, krasnoludzki wojownik obrócił się wokół własnej osi ze sprawnością godną baletnicy. Naprężone mięśnie jego ramion także poszły w ruch, bezbłędnie prowadząc oręż ku górze, w kierunku zajętej szelmą sufitowej groteski. Sromotny dźwięk metalu z łatwością przebijającego pogrubioną skórę i rozszczepiającego mnogie przeszkody w postaci losowych knag. Trzask kości i chlupot organów podczas wydzierania oręża. No i w końcu… łupnięcie wybebeszonej kreatury o podłogę w akompaniamencie spazmatycznych podrygów jej okaleczonych odnóży. A potem… potem klaskanie?

Z mroku za Raifem, istotnie klaszcząc, wystąpiła młoda, kruczowłosa kobieta. Miała na sobie białą szatę z czarno-złotymi wykończeniami. Sam jej ubiór posiadał krój kapłański, ale ciężar i kompleksowość wykonanych ze szlachetnego kruszcu ozdób przywodziły sobą na myśl nie tyle ugrzecznione duchowieństwo Cormyru, co teokracje odległych krain wschodu. Miejsc, gdzie kapłanki i kapłani nie są sługami ludu, miast tego sprawując władzę nad hołotą jako ucieleśnienia boskiej woli na ziemskim padole.
- Ładnie. Niektórzy rzeź mają we krwi – podsumowała z tonem uznania, apatycznie lustrując truchło leżące u stóp Roalda. Długowłosa opuściła dłonie i zbliżyła się do mężczyzn spokojnym, wyważonym i pewnym siebie chodem. Ten, w połączeniu z jej powitalną kwestią, potwierdził wstępne przypuszczenia grupy – fundamenty boskiego powołania kapłanki nie zostały osadzone na łasce i miłosierdziu.
- Fia ubzdurała sobie, że będziecie potrzebować pomocy i wysłała mnie z „odsieczą”. Raczej niepotrzebnie, z tego co widzę. Mówcie mi Vestee. Tak będzie łatwiej – uśmiechnęła się koncyliacyjnie do awanturników.

Cytat:

Tura III CBZM: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa – spiorunowanie spojrzeniem [Raifa] (1 na kości – krytyczne pudło!). - Atak przekierowany na Sufitołaza (17 – trafienie). - Zadane obrażenia (Sufitołazowi): 3d6 (3,3,6) = 12. Raif: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa: Magiczny Pocisk; - Zadane obrażenia (CBZM): 2k4 (2,2)+2=6. - CBZM podziurawiony jak ser cormyrski [KO]. Vestee: - Dołącza do walki; - Ruch na B6 (poza mapą); - Akcja standardowa: Usunięcie Paraliżu (na Roalda); - Efekt paraliżu zniwelowany. Gog: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa – atak toporem w Sufitołaza (11 – pudło). Bezskóry Sufitołaz: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja całorundowa – pełny atak – pokraczne kończyny [ponownie molestują Goga] (8 – pudło, 11 – pudło, 4 – pudło). Roald: - Brak deklaracji ruchu; - Akcja standardowa – atak toporem w Sufitołaza (19 – trafienie); - Zadane obrażenia (Sufitołazowi): k10 (7) + 3 = 10; - Sufitołaz porąbany na części pierwsze[KO]. Zdobyte PD: 1200, po 300 na głowę.

Roli tragarza nikt nie chciał się podjąć, więc Vestee była zmuszona sama zaopiekować się książką. Po ukatrupieniu wszystkich obrzydliwości wygląd porzuconej świątyni zaczął z wolna się zmieniać. Mięsne narośle szpecące kamienne ściany traciły na masie i wiotczały. W końcu wchłonęły się całkowicie. Podobnie rzecz miała się z wędrującymi przez mętne powietrze purpurowymi zarodnikami. Ich lotność uległa zmniejszeniu, podobnie jak intensywność irytującej barwy. Grzybie kapelusze także wygasły, więdnąc jeden za drugim. Wiązało się to z chwilowym brakiem oświetlenia, ale przybytek Lathandera zaopatrzono w wiele ściennych pochodni, toteż w przeciągu kilku chwil światło rozgorzało na nowo. Patrząc na teraz na miejsce kultu, cała horrendalna eksploracja jawiła się teraz jako mara na jawie. No… prawie cała. Rozbebeszona jednooka maszkara i porąbane pozostałości sufitowego straszydła wciąż były na swoim miejscu, nie pozwalając uznać całego zajścia za zły sen. A to znaczyło, że truchła mięsożernych mebli i wypaczonego posągu zapewne także się ostały. Zmiany wystroju nie przeszkodziły Gogowi przejść do plądrowania pomieszczenia – wręcz przeciwnie. Teraz, gdy pokój dało się sklasyfikować jako kapłański alkierz, łatwiej było odnaleźć potencjalne fanty. Przerzucając zawartość szafy, szuflad i schowka pod łóżkiem szelma znalazł – prócz wielu bezużytecznych sakralnych klamotów – pięknie zdobiony napierśnik, ornamentalną buławę przyozdobioną garścią niewielkich topazów oraz dość znoszone skórzane buty, od których Raif i Vestee byli w stanie wyczuć delikatny magiczny rezonans. Kapłanka miała dość kwaśną minę w czasie działalności szabrowniczej, ale nie raczyła jej skomentować. Najwyraźniej wiedziała, że tego typu działania są u awanturników na porządku dziennym. Zaspokoiwszy swoją chętkę na łupy, poszukiwacze książki skierowali się ponownie ku górze po spiralnych schodach i ruszyli w stronę (pozostałości) drzwi.

Cytat:

Zdobyte przedmioty: - Napierśnik (mistrzowski) - Buława (mistrzowska) - Buty (magiczne, efekt nieznany)

W momencie, gdy znaleźli się na kamiennych schodach, Roald dostrzegł zbliżającą się w ich kierunku sylwetkę. Instynktownie ujął topór, ale biegnącą przez dziedziniec postacią okazał się młody strażnik, który pomógł grupie podczas walki z posągiem. Ciężko zziajany, prawie potykając się o ostatni stopień, wykrztusił:
- Aresztować….ha….ah. Idą… idą was aresztować!
Zanim grupa zdążyła przetworzyć nieskładną wypowiedź – nie mówiąc o zareagowaniu na nią – na świątynny placyk wbiegło pięciu strażników z dobytą bronią. Za nimi, nieudolnie próbując zachować pozory godności, której potencjalnie nigdy nie miał, brnął stary, siwy grubas w szlafroku i z przewieszonym przez szyję glifem piastowanej funkcji. Obok niego, dreptając nerwowo i oglądając się na wszystkie strony, brnął młodszy mężczyzna o odziedziczonych rysach – zapewne syn lub bliski krewniak – kiedy zobaczył osobę Goga natychmiast wycelował weń palcem i wszczął raban.
- To ten! Właśnie ten psi syn dobijał się do naszych drzwi i odgrażał się jakimś medalikiem od tej czarnowłosej jędzy! A teraz jeszcze obrobił świątynię, brodaty bandyta!
- Już dobrze, Atosie. Już dobrze, ja się tym zajmę. Straż! Natychmiast pojmać tych szabrowników za złamanie oficjalnego nakazu burmistrza, włamanie, kradzież i… i niszczenie mienia publicznego! – Naprędce dodał ostatni element wyliczanki, spoglądając na roztrzaskane fragmenty posągu. Jeśli dostrzegł trzecie oko i pozostałości czarnej brei sączące się z pęknięć, to nie dał tego po sobie zauważyć. Strażnicy postąpili wartko do przodu, Roald, Raif i Vestee wymienili między sobą spojrzenia, a Gog bezskutecznie starał się upchnąć napierśnik do plecaka, by było go widać jak najmniej.

- Zaraz, zaraz - odezwał się Roald, mocno już wkurzony bezpodstawnymi oskarżeniami - o ile zdążyłem poznać mojego ziomka, to pewnie byłby zdolny do czynów jakie mu zarzucacie. Choć osobiście nic o tym nie wiem. Jednak my - wskazał na siebie, spoglądając jednocześnie na maga i kapłankę - nic złego nie zrobiliśmy. Świątynia, której splądrowanie nam zarzucacie, została opanowana przez ciemne moce i byliśmy tu po to by je wykurzyć. Ten chłopak - wskazał tym razem na młodego strażnika - może to poświadczyć, gdyż sam pomógł nam ubić jedną z abominacji. Jeśli to będzie mało, to we wnętrzu świątyni znajdziecie kilka kolejnych trucheł diabelskiego pomiotu. Zapraszam do zwiedzania - dodał sarkastycznie.