Skradali się dość dobrze. Alarm oznaczał więc, że już wcześniej dowiedziano się o ich ucieczce - Burda nawet zdawała sobie sprawę kiedy to było.
Teraz jednak nie było czasu na wyrzucanie sobie braku dyskretności. Nie było czasu na nic! Musieli wydostać się z tych podziemi i dać nogę zanim zbiegną się tłumy goblinów.
- Biegiem - popędziła tych na przedzie, samej napierając delikatnie na przód. Delikatnie, gdyż nie miała zamiaru się na nikogo pchać, czy przepychać się pomiędzy towarzyszami - jedynie zachęcać ich do pośpiechu.
Skoro wiedzieli gdzie napastnicy mogą ich zaskoczyć, zasadzka ta w pełni traciła element zaskoczenia. Dodatkowo zaś, osobnik podnoszący alarm powinien być niegotowy do walki. Musieli tylko uderzyć szybko! I najlepiej, jak zauważył Variel, zacząć od podnoszącego alarm.

Ogień znowu zapłonął w oczach mnicha. Próba skradania się nie odniosła sukcesu. Teraz pozostało tylko jedno. Walczyć, lub uciekać. Jeśli gobliny faktycznie miały smoka po swojej stronie ta druga opcja dawała mu minimalną szansę na przeżycie, choć wątpił by dał radę uciec przed latającym drapieżnikiem. Jeśli nie… Zabierze ze sobą do grobu tak wiele zielonoskórych pokurczy ile tylko pozwoli mu Serenrae.

- Pani Świtu, daj nam siłę. - wyszeptał pod nosem, zacisnął dłonie na świętym symbolu i ruszył truchtem za towarzyszami.

Jak się okazało, jeden pokurcz narobił im kłopotów, jednym dmuchnięciem w róg rujnując ich plany i uniemożliwiając spokojną wędrówkę przez siedzibę goblinów. Variel najchętniej rozwaliłby mu łeb, ale znajdował się zbyt daleko i wiele czasu minęłoby, nim zdążyłby dopaść kurdupla.

- Niech mu ktoś rozwali czerep i idziemy dalej - zasugerował. - Nie możemy tracić czasu.

Jeden mały drań, a rozwalił im cały plan cichego wydostania się z niewoli. Alrok miał ochotę pójść za radą Variela i zlikwidować goblina, ale zanim zadziałał, coś innego przyszło mu do głowy.
- Ty! – warknął na pokurcza w goblińskim, machając na niego ręką - Jak chcesz żyć, to ani się rusz! Uciekniesz albo w róg zadmiesz, wypatroszymy cię jak prosiaka! Będziesz się słuchał, to będzie dobrze –
- Burda, Velius – odezwał się do towarzyszy już we wspólnej mowie - Złapcie go, nie róbcie mu krzywdy – powiedział, jednocześnie gestami przekazując „związać, jeniec, informacje”.

A więc pochwycili goblińskiego podrostka. Szaman potrafił zrozumieć jej przerażenie - wiedział, jak to jest znaleźć się w podobnej sytuacji. Z tą drobną różnicą, że to nie oni byli tu agresorami, a więźniami, którzy dopiero co wyrwali się z niewoli.
Wziął głęboki oddech, wyciszając się - teraz musieli zdobyć informacje i zmyć się stąd. Na zemstę miał jeszcze przyjść czas.- Posłuchaj - odezwał się w goblińskim, spokojnym głosem - Jak odpowiesz zgodnie z prawdą, zostawimy cię tutaj i nie zrobimy krzywdy. Jak nic nie powiesz albo spróbujesz nas oszukać, to będzie z tobą źle. Jak wiele z was jest teraz w tym miejscu? Ilu gdzieś sobie poszło? I jak stąd trafić do najbliższego miasta długołydów? Jednocześnie towarzyszom przesłał migową wiadomość "Pytajcie"

Długołydy - robocze tłumaczenie longshanks

Sukces. Tak jakby. Złapali goblinkę i uciszyli.
Pomysł chłopaków z jeńcem do przesłuchania był bardzo dobry - sama Burda go popierała, gdyż nie kwapiła się do zabijania. Ona sama miała jedno podstawowe pytanie: Czy goblinka podnosiła alarm aby powstrzymać ich ucieczkę, czy też zwyczajnie wzywała kolegów na obiad? To drugie oznaczałoby, że w obecnej sytuacji nie ma pojęcia co się dzieje, a jej zachowanie na to właśnie wskazywało.
Orczyca szybko rozejrzała się jeszcze po pomieszczeniu, aby potwierdzić lub zaprzeczyć swemu przypuszczeniu.
- Podnosisz alarm bojowy? - spytała krótko. Jeśli tak nie było, to musieli ukryć goblinkę lub zabrać ją ze sobą. Może jednak zbyt się pospieszyli z tym natarciem.

Goblinka była jednak sparaliżowana strachem i kompletnie nie reagowała na ich pytania. Zadawanie kolejnych, bez względu na ich charakter, nie miało więc sensu.
Musieli się stamtąd wynosić! Szybko! Razem z nią! Z pewnością przyda im się później, gdyż wskazanie kierunku za cenę życia to niewiele.
- Teraz nie jest w stanie mówić. Zabierajmy ją i wynośmy się stąd. - Burda zwróciła się do towarzyszy.
Sama, mówiąc to, podniosła róg w który dmuchała goblinka. Nie należało tego zostawiać na widoku! Najlepiej było zabrać ze sobą.