[Savage Worlds] BiB - Fortuna i Sława! - Strona 13

Prince_Iktorn · 09-04-2018, 14:41

Na słowa Bhatry i widok Samarythy „jeńca” opuściła odwaga. Stwór zaczął się trząść i w końcu odezwał się przez szczekające zęby.
- Są pod miastem, wiele, wiele kobiet, przywozili je w tajemnicy, tak, tak. A braci mam dużo, o wiele, wiele więcej.
Dodał z nutką groźby w głosie, jakby wzmianka o licznym „rodzeństwie” dodała mu nieco odwagi

Mike · 09-04-2018, 14:59

- Kto je przywoził? - zapytała amazonka drapiąc Zgubka pod brodą. - A braćmi się nie przejmuj, dobrze ich obsłużymy, we trójkę z zaskoczenia, prawie śpiąc załatwiliśmy was. Pomyśl, co może zrobić cały oddział gotowych na wszystko wojowników.

Slan · 09-04-2018, 15:29

Samarytha przesłuchiwaczka.

- Taak, a po za tym możemy zabić waszego papę, on jest silny, ale jeden siek w tłusty bamboch i jelita wypłyną. A potem przyjdziemy po was i zabjemy i... myślicie, że zjadanie tych pokrak to kanibalizm?

Prince_Iktorn · 10-04-2018, 14:05

Trzaskanie ogniska przerywały słowa pojmanego stwora.

- Mag z złotej masce przywoził kobiety, razem ze swoimi ludźmi, tak. Różne kobiety, z różnych wysp, tak, tak. Chciał zyskać przychylność Ojca, głupi, głupi. Teraz jest nas wielu i nie boimy się nikogo. A naszego Ojca nigdy nie zabijecie. On żył setki, setek lat. Broń łamie się na jego skórze, tak, tak.
To ostatnie dodał z dumą, choć ton jego głosu nie wskazywał na to aby był nieustraszony, przynajmniej w tej chwili. Zerkał co chwila na Samarythe i Zgubka, który zajadał ciała jego „rodzeństwa”.

- Mogę was zaprowadzić, tak, tak. Wiem gdzie one wszystkie są. Znam przejścia. Najpierw trzeba zejść w rozpadlinę tak, tak…
Energicznie pokiwał głową.
Za okręgiem światła coś zwróciło uwagę Marcusa. Patrząc poprzez drzewa na pogrążoną w nocnym mroku, rozciągającą się pod nimi wyspę, mogłoby się zdawać, że w miejscu, gdzie mógłby być obóz załogi „Jednorożca” palił się jakiś wielki ogień.

Mike · 10-04-2018, 16:05

- Będzie nas opóźniał, albo ucieknie - podziałała Bhatra nie spuszczając wzroku z potworka i mrużąc złowróżbnie oczy. - Powiedział co wiedział. Na przewodnika nijak bym, go i tak nie najęła.
- Ruszaj za braćmi do piekła - powiedziała wznosząc sztylet do ciosu.

Slan · 11-04-2018, 17:30

Samarytha taka łaskawa.
- Czekaj! Ja kcem. Proszem, pozwól mi go rozrąbać. On taki pokrak jest - popatrzyła na Bhatrę, jak dziecko na matkę, co zabrania niewinnej zabawy.
- Czujesz to? To prawdziwe żelazo, które zabija wszystek zło - przyłożyła mu ostrze do policzka[/i]

Mike · 11-04-2018, 22:58

- Dobra Sami, jest twój. Załatw to szybko, musimy jeszcze wypocząć przed szybkim marszem przez dżunglę - podziałała amazonka chowając sztylet.

Prince_Iktorn · 16-04-2018, 14:36

Ostrze Samarythy zakończyło życie jeńca. Po wyniesieniu ciał do dżungli, towarzysze wpierw przypalili, a potem okładami Marcusa opatrzyli swoje rany. Widząc, że nie zdążą wrócić do obozu zanim cokolwiek, co tam się dzieje, się zakończy, zdecydowali się wypocząć. Jutrzejszy dzień zapowiadał się nie mniej interesująco. Leżąc przy dogasającym ogniu, wśród głosów nocnych ptaków zasnęli.
Ich sen był niespokojny, jednak nad ranem obudzili się wypoczęci. Zebrawszy ekwipunek, wyruszyli w długą drogę powrotną do obozu. Tym razem szło im się nieco łatwiej, stromizna wyspy tym razem działała na ich korzyść, a w świetle dnia wędrówka była niemal przyjemna. Jedynie wąski słup dymu, unoszący się czasem nad drzewami mógł przyprawiać o ukłucie niepokoju.

Opatrzone rany nadal dokuczały, jednak najgorsze minęło i nie utrudniały zanadto
Przy jednym z kolejnych postojów, na małej polance przy ścieżce trafili na pierwszego człowieka.

Manu, wyspiarz, którego ocalili na morzu razem z Malalą, wyszedł im na spotkanie spomiędzy drzew. Jego już wcześniej poranione ciało, pokrywały kolejne, świeższe rany. W ręku trzymał krótki miecz, taki, jakich używali marynarze i tarczę jednego z gwardzistów. A w zasadzie pół tarczy, gdyż wyglądało na to iż potężny cios przełamał ją na pół, szczęściem zostawiając fragment umożliwiający założenie na ramię. Wymęczona, pokryta tatuażami twarz rozjaśniła się nieco w uśmiechu na widok powracających.

- Żyjecie!
Głos barbarzyńcy był niski, chrapliwy, wymęczony równie mocno, jak jego ciało.
- Zaatakowano nas. W nocy, horda małych potworów prowadzona przez parę gigantów, jednego z wielką maczugą, a drugiego tak obrzydliwego jak…
Tu urwał, przez chwilę zdawało się że szuka dobrego porównania, ale widocznie nie znalazł, gdyż po chwili podjął.

- Walczyliśmy z nimi, ale choć zabijaliśmy małe stwory, to ten duży był nie do powstrzymania. Ostrza łamały się na jego skórze, gdy ze śmiechem rozbijał grupki w których stawialiśmy opór. Twoja kuzynka – wskazał na Marcusa – zabiła drugiego giganta, rzuciła w niego jakąś flaszką, ogarnął go jakiś dym, a potem padł, martwy. Wasi ludzie walczyli dzielnie, marynarze i żołnierze, ale po śmierci stwora, ten drugi wpadł w szał. Jego ciosy były nie do powstrzymania, powalił na ziemię wszystkich, a do kulawej alchemiczki powiedział, że zastąpi mu żonę. – tu Manu skrzywił się, a wyraz jego twarzy przez chwilę przypominał zwierzęcą.

- Krzyczał, żeby brać wszystkich żywcem. I chyba tak właśnie było, nawet te mniejsze bestie próbowały nas chwytać i powalać na ziemię, ale nie zabijać. Walczyliśmy, w końcu oberwałem w głowę i spadłem do rowu. Gdy się ocknąłem, nie było już nikogo. Zabrali wszystko, zapasy, broń, narzędzia. I ludzi. Nie było żadnych ciał. Mnie musieli przeoczyć, albo nie miał kto szukać. Całkiem wielu z nich zabiliśmy. Zgadywałem, że przyszli z tych ruin, więc ruszyłem za nimi. Wy też ich spotkaliście?
Wskazał na ranę Samarythy.

- I czy wiecie gdzie mogą być?

**Kerm** · 16-04-2018, 14:56

- Szlag, szlag, szlag... - Marcus przeklinał, co niezbyt często mu się to zdarzało. - Trzeba było zarżnąć tego przeklętego Garpa - wyraził na głos swoje uczucia.

- Tak, domyślamy się, o kogo chodzi - odpowiedział na pytania Manu. - Paru takich usiłowało nam przeszkodzić w spokojnym spędzeniu nocy. I wiemy, gdzie ich szukać. Jeśli masz siły, to chodź z nami.

- A co z naszym statkiem? - zadał jedno z ważniejszych pytań.

Slan · 16-04-2018, 15:06

Samarytha Egzekutorka.

Sami więła zamach i odrąbała mu głowę w półobrocie, a potem pokłoniła się wyimaginowanej publiczności, i prawie natychmiast zasnęła. Potem się opatrzyła ja potrafiła. Rano się obudziła wspominając dziwny sen o inwazji śledzi z morza, a potem poszli do obodu.
Na miejscu oczywiście okazało się, że Garth najechał ich wspaniały obóz. Samarytha zaczęła kląć na czym świat stoi.
- To był nasz kumpel Garth. Zdradziecki piździec! Pewno porwał wszystkich, aby zrobić z nich takie pokraczne co zabiliście. Czy z facetów też może robić mamusie? Ciekawe, jak wygląda poród?

09-04-2018, 14:41	#1
Prince_Iktorn Reputacja: 1	Na słowa Bhatry i widok Samarythy „jeńca” opuściła odwaga. Stwór zaczął się trząść i w końcu odezwał się przez szczekające zęby. - Są pod miastem, wiele, wiele kobiet, przywozili je w tajemnicy, tak, tak. A braci mam dużo, o wiele, wiele więcej. Dodał z nutką groźby w głosie, jakby wzmianka o licznym „rodzeństwie” dodała mu nieco odwagi __________________ -To, że 99% ludzi jest innego zdania niż Ty, wcale nie znaczy, że to oni mają rację.

09-04-2018, 15:29	#3
Slan Reputacja: 1	Samarytha przesłuchiwaczka. - Taak, a po za tym możemy zabić waszego papę, on jest silny, ale jeden siek w tłusty bamboch i jelita wypłyną. A potem przyjdziemy po was i zabjemy i... myślicie, że zjadanie tych pokrak to kanibalizm? __________________ Myśl tysiąckrotna to tysiąckroć powtórzone kłamstwo. Myśl jednokrotna, to niewypowiedziana prawda... Cisza nastanie. Awatar Rilija

10-04-2018, 14:05	#4
Prince_Iktorn Reputacja: 1	Trzaskanie ogniska przerywały słowa pojmanego stwora. - Mag z złotej masce przywoził kobiety, razem ze swoimi ludźmi, tak. Różne kobiety, z różnych wysp, tak, tak. Chciał zyskać przychylność Ojca, głupi, głupi. Teraz jest nas wielu i nie boimy się nikogo. A naszego Ojca nigdy nie zabijecie. On żył setki, setek lat. Broń łamie się na jego skórze, tak, tak. To ostatnie dodał z dumą, choć ton jego głosu nie wskazywał na to aby był nieustraszony, przynajmniej w tej chwili. Zerkał co chwila na Samarythe i Zgubka, który zajadał ciała jego „rodzeństwa”. - Mogę was zaprowadzić, tak, tak. Wiem gdzie one wszystkie są. Znam przejścia. Najpierw trzeba zejść w rozpadlinę tak, tak… Energicznie pokiwał głową. Za okręgiem światła coś zwróciło uwagę Marcusa. Patrząc poprzez drzewa na pogrążoną w nocnym mroku, rozciągającą się pod nimi wyspę, mogłoby się zdawać, że w miejscu, gdzie mógłby być obóz załogi „Jednorożca” palił się jakiś wielki ogień. __________________ -To, że 99% ludzi jest innego zdania niż Ty, wcale nie znaczy, że to oni mają rację.

10-04-2018, 16:05	#5
Mike Reputacja: 1	- Będzie nas opóźniał, albo ucieknie - podziałała Bhatra nie spuszczając wzroku z potworka i mrużąc złowróżbnie oczy. - Powiedział co wiedział. Na przewodnika nijak bym, go i tak nie najęła. - Ruszaj za braćmi do piekła - powiedziała wznosząc sztylet do ciosu. Jak się nikt nie sprzeciwi to potworek idzie do piachu.

11-04-2018, 17:30	#6
Slan Reputacja: 1	Samarytha taka łaskawa. - Czekaj! Ja kcem. Proszem, pozwól mi go rozrąbać. On taki pokrak jest - popatrzyła na Bhatrę, jak dziecko na matkę, co zabrania niewinnej zabawy. - Czujesz to? To prawdziwe żelazo, które zabija wszystek zło - przyłożyła mu ostrze do policzka[/i] __________________ Myśl tysiąckrotna to tysiąckroć powtórzone kłamstwo. Myśl jednokrotna, to niewypowiedziana prawda... Cisza nastanie. Awatar Rilija

09-04-2018, 14:59	#2
Mike Reputacja: 1	- Kto je przywoził? - zapytała amazonka drapiąc Zgubka pod brodą. - A braćmi się nie przejmuj, dobrze ich obsłużymy, we trójkę z zaskoczenia, prawie śpiąc załatwiliśmy was. Pomyśl, co może zrobić cały oddział gotowych na wszystko wojowników.

11-04-2018, 22:58	#7
Mike Reputacja: 1	- Dobra Sami, jest twój. Załatw to szybko, musimy jeszcze wypocząć przed szybkim marszem przez dżunglę - podziałała amazonka chowając sztylet.

16-04-2018, 14:36	#8
Prince_Iktorn Reputacja: 1	Ostrze Samarythy zakończyło życie jeńca. Po wyniesieniu ciał do dżungli, towarzysze wpierw przypalili, a potem okładami Marcusa opatrzyli swoje rany. Widząc, że nie zdążą wrócić do obozu zanim cokolwiek, co tam się dzieje, się zakończy, zdecydowali się wypocząć. Jutrzejszy dzień zapowiadał się nie mniej interesująco. Leżąc przy dogasającym ogniu, wśród głosów nocnych ptaków zasnęli. Ich sen był niespokojny, jednak nad ranem obudzili się wypoczęci. Zebrawszy ekwipunek, wyruszyli w długą drogę powrotną do obozu. Tym razem szło im się nieco łatwiej, stromizna wyspy tym razem działała na ich korzyść, a w świetle dnia wędrówka była niemal przyjemna. Jedynie wąski słup dymu, unoszący się czasem nad drzewami mógł przyprawiać o ukłucie niepokoju. Opatrzone rany nadal dokuczały, jednak najgorsze minęło i nie utrudniały zanadto Przy jednym z kolejnych postojów, na małej polance przy ścieżce trafili na pierwszego człowieka. Manu, wyspiarz, którego ocalili na morzu razem z Malalą, wyszedł im na spotkanie spomiędzy drzew. Jego już wcześniej poranione ciało, pokrywały kolejne, świeższe rany. W ręku trzymał krótki miecz, taki, jakich używali marynarze i tarczę jednego z gwardzistów. A w zasadzie pół tarczy, gdyż wyglądało na to iż potężny cios przełamał ją na pół, szczęściem zostawiając fragment umożliwiający założenie na ramię. Wymęczona, pokryta tatuażami twarz rozjaśniła się nieco w uśmiechu na widok powracających. - Żyjecie! Głos barbarzyńcy był niski, chrapliwy, wymęczony równie mocno, jak jego ciało. - Zaatakowano nas. W nocy, horda małych potworów prowadzona przez parę gigantów, jednego z wielką maczugą, a drugiego tak obrzydliwego jak… Tu urwał, przez chwilę zdawało się że szuka dobrego porównania, ale widocznie nie znalazł, gdyż po chwili podjął. - Walczyliśmy z nimi, ale choć zabijaliśmy małe stwory, to ten duży był nie do powstrzymania. Ostrza łamały się na jego skórze, gdy ze śmiechem rozbijał grupki w których stawialiśmy opór. Twoja kuzynka – wskazał na Marcusa – zabiła drugiego giganta, rzuciła w niego jakąś flaszką, ogarnął go jakiś dym, a potem padł, martwy. Wasi ludzie walczyli dzielnie, marynarze i żołnierze, ale po śmierci stwora, ten drugi wpadł w szał. Jego ciosy były nie do powstrzymania, powalił na ziemię wszystkich, a do kulawej alchemiczki powiedział, że zastąpi mu żonę. – tu Manu skrzywił się, a wyraz jego twarzy przez chwilę przypominał zwierzęcą. - Krzyczał, żeby brać wszystkich żywcem. I chyba tak właśnie było, nawet te mniejsze bestie próbowały nas chwytać i powalać na ziemię, ale nie zabijać. Walczyliśmy, w końcu oberwałem w głowę i spadłem do rowu. Gdy się ocknąłem, nie było już nikogo. Zabrali wszystko, zapasy, broń, narzędzia. I ludzi. Nie było żadnych ciał. Mnie musieli przeoczyć, albo nie miał kto szukać. Całkiem wielu z nich zabiliśmy. Zgadywałem, że przyszli z tych ruin, więc ruszyłem za nimi. Wy też ich spotkaliście? Wskazał na ranę Samarythy. - I czy wiecie gdzie mogą być? __________________ -To, że 99% ludzi jest innego zdania niż Ty, wcale nie znaczy, że to oni mają rację. Ostatnio edytowane przez Prince_Iktorn : 16-04-2018 o 14:39.

16-04-2018, 14:56	#9
Kerm Administrator Reputacja: 1	- Szlag, szlag, szlag... - Marcus przeklinał, co niezbyt często mu się to zdarzało. - Trzeba było zarżnąć tego przeklętego Garpa - wyraził na głos swoje uczucia. - Tak, domyślamy się, o kogo chodzi - odpowiedział na pytania Manu. - Paru takich usiłowało nam przeszkodzić w spokojnym spędzeniu nocy. I wiemy, gdzie ich szukać. Jeśli masz siły, to chodź z nami. - A co z naszym statkiem? - zadał jedno z ważniejszych pytań.

16-04-2018, 15:06	#10
Slan Reputacja: 1	Samarytha Egzekutorka. Sami więła zamach i odrąbała mu głowę w półobrocie, a potem pokłoniła się wyimaginowanej publiczności, i prawie natychmiast zasnęła. Potem się opatrzyła ja potrafiła. Rano się obudziła wspominając dziwny sen o inwazji śledzi z morza, a potem poszli do obodu. Na miejscu oczywiście okazało się, że Garth najechał ich wspaniały obóz. Samarytha zaczęła kląć na czym świat stoi. - To był nasz kumpel Garth. Zdradziecki piździec! Pewno porwał wszystkich, aby zrobić z nich takie pokraczne co zabiliście. Czy z facetów też może robić mamusie? Ciekawe, jak wygląda poród? __________________ Myśl tysiąckrotna to tysiąckroć powtórzone kłamstwo. Myśl jednokrotna, to niewypowiedziana prawda... Cisza nastanie. Awatar Rilija

Narzędzia wątku
Wersja do druku Wyślij na email
Wygląd
Wygląd liniowy Hybrid Mode Wygląd wątkowy