- Klejnocie, przykro mi. Byłeś naprawdę dobrym agentem. Ceniłem cię za łatwość nawiązywania kontaktów z Cienkokrwistymi - de Worde najwyraźniej dał się złapać na haczyk rozmowy.
- Niestety wiem też co ten rytuał miał z wami zrobić. Mitra nigdy nie tolerował nielojalności. Rytuał czyni was więc lojalnymi za cenę życia. Mitra ma milenia. Ludzkie uczucia są mu obce. Nie waha się zabijać dzieci i niewinnych. Wierzy, że sam jest bogiem i decyduje o egzystencji wszystkich wkoło. Tego chcesz? Chcesz, żeby powrócił na tron królestwa Londynu?

Tony wychwycił, że ton de Worde lekko się zmienił. Emocjonował się.

- Czy ja go zabiłem? Chciałbym. I zrobiłbym to ponownie. Dla niego wszyscy byliśmy marionetkami. Liczył się tylko jego kochanek. Dlatego go porwałem. Dlatego zamknąłem w magazynie amunicji. Długo planowaliśmy to z Valeriusem. On jako Seneszal Mitry z pierwszego rzędu widział jak nasz szlachetny władca stał się słońcem spalającym wszystkich w swoim żarze. Valerius powiedział mu o mojej zdradzie. Zaprowadził go praktycznie wprost do pułapki. Ja odpaliłem detonator i uwolniłem świat od złego Boga.

- Brzmi jak kolejne kłamstwo zdrajcy, chcącego się wybielić na kartach historii. - odparł krótko Yusuf, ostrożnie sięgając po wiszącą ponad jego głową pajęczynę - Ale tak, zgodzę się. Mitra… Nie myślał naszymi kategoriami. Patrz jednak na chaos na ulicach Londynu. Nasi młodsi bracia polują na nas jak na szczury. Myślisz że pod jego władzą do czegoś takiego by doszło? Potrzebujemy go. - Sędzia zamilkł na moment - Ja zawsze miałem jeden cel, wpojony mi w Krew przez mojego Ojca. Zaprowadzić ład. Odtworzyć chwałę Konstantynopola, nawet jeśli w nowym miejscu, aby wszystkie wampiry, czy to antyczne, czy młodziki którym ledwo wyrżnęły się kły miały miejsce gdzie mogą się spotkać, wymienić poglądy i tworzyć piękno. Gdzie nasza krew może tętnić w jednym rytmie. Wiem że czujesz o czym mówię. Twoje Arkana opierają się o to właśnie powiązanie. Mitra… Był jedyną osobą która miała dość siły, dość wpływów by ku temu nas pchać. - Yusuf znów zamilkł, przygotowując wojskową menażkę, której wcześniej użył do rytuału prawdy na złapanym komandosie.
- Nie zawsze się z nim zgadzałem. Ale zawsze szedłem obok niego. Nigdy nie bałem się wyrażać swoich opinii, nawet jeśli nie były zgodne z Jego zamysłami. I robiłbym to dalej.

- Rytuał działa. Głosie Mitry - de Worde zaśmiał się, a jego charkotliwy śmiech odbił się echem po całym pomieszczeniu i po ścianach dołu.
- Niczego nie pamiętasz. Nigdy nie sprzeciwiłeś się Mitrze. Nawet słowem. Żaden z was. Dlatego was wybrał. Byliście predestynowani. Teraz to nie ważne. Tak czy inaczej nie oddam wam sztyletu. Ten jest repliką. Prawdziwy jest ukryty w mym królestwie, a Wy nie znajdziecie go nigdy. Rea idziemy.

Yusuf w tym czasie skończył szeptać mistyczne słowa nad menażką i naciął swój nadgarstek kłami. Do środka wpłynęło kilka kropel krwi, które zabulgotały cichutko i zaczęły syczeć w styku z resztkami pająka. Wymieszał palcem zawartość i jednym haustem wypił miksturę. Zrzucił z nóg obuwie i zaczął pełznąć po pionowej ścianie ku górze, dzięki potędze swojej Krwi nie wydając nawet najcichszego szmeru. Niestety potrzebował obu wolnych dłoni.

Chwilę później był już na górze i rzucił się na De Worde, gotów posłać go rzutem profesjonalnego judoki w głąb rowu z którego właśnie się wydostał.

Utamukeeus zagadywał, a de Worde najwyraźniej cenił sobie interakcje społeczne. Mówił. I mówił. Był zagorzałym przeciwnikiem Mitry. Starał się uświadomić Heroldom, że jego postępowanie było słuszne. Że Mitra był uosobieniem wszystkiego co najgorsze w wampirach. Że musiał zginąć.

Tymczasem Yusuf po zakończeniu rytuały niczym pająk wspinał się bezszelestnie po ścianie. Gdy dotarł do brzegu postanowił wybić się i skoczyć wprost na nosferatu. Zaskoczenie było po jego stronie.

Wzrok nosferatu spotkał się na moment ze wzrokiem Yusufa. Turek trzymał mocno elegancki frak. Nawet na moment nie chciał walczyć, miał jeden cel: posłać mistrza szpiegów Mitry prosto pod ogień ciągły z karabinu Navaho. Ciało uderzyło o ścianę dołu i dalej w dół, aż opadło na zakołkowanego Qwertego.

Teraz powstały dwa teatry walki.
U góry Rea z pistoletem w dłoniach przeciw Yusufowi, którego wielki miecz był nadal w pochwie na plecach. Starszy wampir wiedziony doświadczeniem rzucił się na Reę, idąc po delikatnym łuku, od zewnętrznej strony jej broni. Nie próbował wyciągnąć swojego miecza, licząc na to że uda mu się szybko obezwładnić mniejszą kobietę i zaspokoić swój Głód. Nie pozwolił sobie też na oderwanie od niej wzroku. Już wcześniej zaimponowała mu mocą swojej Krwi, zdecydowanie nie chciał walczyć z niewidzialnym przeciwnikiem.*

Na dole dwóch Heroldów miało moment na zareagowanie na leżącego obok nich nosferatu.

Utamukeeus pozwolił Yusufowi przejąć inicjatywę, samemu nie mając pomysłu jak podejść do całego starcia od strony taktycznej. Nie potrzebowali komunikacji głosowej - traper zrozumiał plan Turka w momencie, gdy ten wspinał się po ścianie. Pierwsze kule opuściły lufę, gdy De Worde jeszcze upadał.
- OGNIA!!! - krzyknął do Toniego.

Cath ciągnęło do biżuterii wiktoriańskiej. Może dlatego, że lubiła świecidełka, a może dlatego, że przypominały jej ... dom.... pierwsze życie.

Pomyślała, że z Arywny może być podobnie i od razu zaczęła żałować, że nie wie zbyt wiele na temat. Mogła jednak wysnuć pewne przypuszczenia. Arwyn jest stara i lokalna może więc być zainteresowana Rzymską Brytanią to ta mimo wszystko może przypominać jej dom. Z drugiej jednak strony Rzymskie podboje mogły jej się źle kojarzyć i w takiej sytuacji pewnie będzie wolała obejrzeć coś innego

- jak myślisz, gdzie znajdziemy naszą zgubę - zapytała Spoona kierując się w stronę holu.

Muzeum Brytyjskie, Weston Gallery

Rzymska Brytania była aktualnie największą ekspozycją w muzeum. Pozostałości cywilizacji sprzed blisko dwóch tysięcy lat robiła wrażenie.

Cath chodziła powoli i z gracją. Kieliszek szampana był nieodłączną ozdobą. Wokół było wiele osób. Byli też przewodnicy, którzy opowiadali o eksponatach.

Spoon był zupełnym przeciwieństwem Cath. Rozglądał się i szukał. Przyszedł tu w konkretnym celu i nie dało się tego ukryć. Mimo kilkukrotnego upominania Cath, nadal taksował spojrzeniem niemal wszystkich szukając czegoś podejrzanego. Zauważył nawet, że jeden z mężczyzn w garniturze uniósł rękę do ust i coś powiedział do guzika.

Tymczasem wokół makiety Londonium właśnie przewodnik opowiadał o tym jakie konsekwencje polityczne miało za sobą zbicie Budyki. Spoon zatrzymał się. Nawet zapytał o los jej córek.

- To bardzo dobre pytanie. Szacuje się, że najstarsza z nich mogła mieć wtedy trzynaście lat. Nie udało się jednoznacznie ustalić ich losu, ale źródła każą nam myśleć, że przynajmniej częściowo odbudowywały powstanie. Choć trudno wyobrazić sobie, żeby trzynastolatka potrafiła pociągnąć za sobą tłumy. Na pewno stał za nimi jakiś wysoko postawiony dowódca wojskowy, który realizował swoje cele. W kilka miesięcy po tym grupy buntowników zdziesiątkowała zaraza. Żadne późniejsze źródła nie wspominają jej córek, stąd prawdopodobnie zmarły w czasie epidemii. Musimy pamiętać, że w I wieku naszej ery do osiemnastego roku życia dożywała co siódma osoba.

- Albo dowódczyni - głos dobiegł spod jednej ze ścian.
- Przepraszam? - Zapytał nie rozumiejąc przewodnik..
- W armii Budyki walczyły kobiety. Ona sama rządziła będąc kobietą. Rebelię miały kontynuować jej trzy córki. Zatem dowódca wojskowy zarządzający zza ich pleców nie musiał być mężczyzną, prawda?

Zwiedzający rozstąpili się, odsłaniając niewysoką kobietę ubraną w czerwoną balową suknię.
- Ma pani słuszność - powiedział przewodnik. Kobieta uśmiechnęła się i oddała ukłon. Wtedy jej spojrzenie skrzyżowało się ze spojrzeniami Heroldów.

***

Szarpnięcie przyszło identycznie jak na balu u Królowej. Było ciemno. Z Cath potrzebowali chwilę, żeby przyzwyczaić się do ciemności. Przed nimi stała niewielk osada zbudowana głównie z drewna i minimalnej ilości kamienia. Wokół było widać całkiem sporo ludzi. Bez wątpienia rozpoznali mężczyznę w paskowanej spódnicy z gladiusem przy pasie. Rzymski legionista. Patrzył z uwagą przed siebie.

Wzrok wampirów powędrował w to samo miejsce. Jeden budynek się wyróżniał. Równo ciosane kamienie sięgały kilka metrów nad ziemię. Budynek był długi i wąski. Nie miał żadnych okien.

Legionista wszedł do środka.

Była to świątynia. Na tle całej osady wydawała się najważniejszym budynkiem. Legionista maszerował pewnym krokiem. Wewnątrz była cała masa rzemieślników. Wygładzali ściny, wyrównywali posadzkę. Dwóch dyskutowało przy postawionej do połowy ścianie. Cath i Spoon musieli chwilę się skupić zanim zaczęli rozumieć ten dziwny język. Legionista położył dłoń na ścianie.

- Tutaj powinna być głowa, a byk musi być monumentalny. Tak, żeby każdy rozumiał jak potężny jest bóg-słońce, skoro powalił go gołymi rękami.

Obaj rzemieślnicy kiwali głowami z entuzjazmem.

Ściana stała do połowy, więc legionista ją obszedł. Za ścianą były schody. Spoon zauważył też dziwny mechanizm z przekładniami i wskazał go Cath. Dziewczyna natychmiast skojarzyła, że za jeszcze nie stworzonym malowidłem miało być tajne przejście. Teraz mogli zejść schodami, bo wszystko jest w trakcie budowy. Ale za kilka miesięcy tylko ktoś wiedzący dokładnie gdzie jest mechanizm będzie wstanie zejść tymi schodami.

Na schodach spotkali drugiego legionistę.

- Markus Verus - powiedział ten, za którym podążali. Markus dochodził pod pięćdziesiąt lat. Miał wokół siebie aurę wyniosłości i szlachectwa, tak silną, że Spoon odruchowo zerknął na niego to na Cath. Nie było wątpliwości Markus Verus należał do klanu Ventrue.

- Dobrze was widzieć Arkadiuszu Augustusie - Verus sięgnął dłonią do uścisku, a Cath poczuła mocno jak ściska jej dłoń.

- Jak idą postępy w pracach?

Cath wykonała szeroki gest ręką, zapraszając gościa do dokonania samodzielnej oceny sytuacji.

- jak widać - odpowiedziała - nasi rzemieślnicy robią co mogą, ku chwale naszego Pana i powoli zbliżamy się do końca prac.

Catherina miała wrodzony talent do rozmów z ludźmi. I z wampirami. Potrzebowała tylko chwili, żeby zrozumieć relację Arkadiusza i Markusa. Młodszy wampir był ułożony. Służalczy. Z całą pewnością łączyły ich zależności służbowe. Obaj byli wojskowymi.

Ale było coś jeszcze. Ich spojrzenia. Markus patrzył na Arkadiusza jak swego syna. Wydawał się ojcem surowym i wymagającym. Ale w spojrzeniu była też miłość. Za to w spojrzeniu Arkadiusza miłość mieszała się z oddaniem.

Czy byli kochankami? Mogli być. Na pewno zaś byli potomkiem i stwórcą.

Markus Verus słysząc odpowiedź pokiwał głową. Wydawał się być usatysfakcjonowany.

- Słyszałem o problemach z osunięciem stropu w części podziemnej. Musimy dokończyć budowę nie ważne ilu niewolników pochłonie. Chodź ze mną. Czas oddać pokłon słońcu.

***

Wspomnienie rozmyło się i zaczęło składać na powrót. Stali we czworo w świątyni będącej lustrzanym odbiciem tej budowanej u góry. W centralnym punkcie zamiast ołtarza z bykiem stał wielki kamienny tron. Na tronie siedział On. Mitra. Wszyscy zebrani wiedzieli, że to imię w żadnym wypadku nie ukazuje jego potęgi. Wokół niego świeciło słońce. Promienie raziły zebranych. Mitra zdawał się nie mieć materialnej formy. Wszyscy mieli tylko jedno pragnienie: paść na kolana przed boskim majestatem.

Spoon i Cath padli z tyłu. Markus i Arkadiusz z przodu. Wtedy rozległ się głos:

- Chodź do mnie synu.

Markus Verus ruszył na kolanach w stronę Słońca, a Spoon i Cath poczuli przeogromny żal w sercu, że to nie oni zostali wybrani.

- Opowiedz jak idzie budowa nowej świątyni?

Varus opowiadał. Opowiadał o drobnych problemach, jednak wszystkie były czasowe. Wszystko szło zgodnie z planem. Spoon i Cath rozumieli to, co przekazano między wierszami. Świątynia kosztowała życie dziesiątek niewolników. I to nie miało się skończyć, bo pracują ponad miarę, ku chwale ich boga. Jak cudownie byłoby móc oddać życie dla Mitry.

Na koniec Markus Verus ucałował złoty pierścień z rubinem. Ten pierścień…

- A teraz reszta może odejść - Bóg rzekł. Arkadiusz zginając się w ukłonie wycofywał się.

Spoon wiedział, że lepszej szansy może nie być. Teraz! Musiał to powiedzieć. Musiał to wykrzyczeć, żeby Mitra wiedział! O zamachu… o tym jak się go pozbyli. Otworzył usta i ujrzał swego pana stojącego w płomieniach słońca. Mrużył oczy, bo nie był w stanie wytrzymać blasku.

- Powiedziałem wyjść.

Głos odbił się echem, a Spoon miał wrażenie, że w promieniach słońca jego spalona twarz rozpada się. Jego ciało zaczęło się cofać bez udziału jego woli. Kilkukrotnie zgiął się w ukłonie. Wszyscy zginęli się w ukłonie. On, Cath i Rzymianin.

Szli po schodach a Spoon czuł jak krew mu spływała po policzkach. Tak bardzo chciał służyć Mitrze, a jednak jego własny Bóg odprawił go…

Po chwili spróbował jeszcze raz. Ruszył schodami w dół. Wychylił się zza rogu i zobaczył jak Varusa klęczącego w blasku słońca. Mitra w dłoni trzymał czapkę. Rdzawo czerwoną.

- Przysięgnij na swojego syna, że będziesz pilnować, żeby czapka była bezzpieczna - Mitra przemawiał z mocą trzymając w dłoni twarz klęczącego legionisty - Jeśli nadejdzie noc, gdy będziesz musiał wybrać między bezpieczeństwem czapki a życiem Augustusa…
- Przysięgam moje Słońce, - odpowiadał Verus kiwając głową - przysięgam, że wybiorę czapkę.

***

Stali pod błękitnym niebem. Catherina natychmist skoczyła w cień drzewa przerażona. Spoon rozglądał się w panice za schronieniem. Na niebie świeciło słońce. Czuli jego ciepło na swoim ciele. Przyjemne ciepło, nie ciepło niosce ból. Oboje mieli na sobie jakieś łachmany. Spoon był przepasany jedynie w biodrach. Cath swoimi szmatami zakrywała jedynie jedną pierś. Obydwoje byli też brudni.

Stali nad rzeką. Miała wartki nurt. Była czysta tak bardzo, że można było w niej zobaczyć ryby. Wszędzie była zieleń. Ptaki śpiewały. Ciepło prawdziwego słońca i jego blask były cudowne. Cath czuła, że światło jakim emanował Mitra było ledwie marnym cieniem. Nie był bogiem. Był tylko bardzo starym i bardzo silnym wampirem, a każde wspomnienie które mieli przybliżało ją do przeświadczenia, że nie powinni pomagać w jego przywróceniu do życia.

Za nimi stała świątynia. Była ogromna. Z równo ciosanych kamieni. Chwilę trwało, zanim dotarło do nich, że jednak nie była aż tak duża. Ale ich umysły myślały inaczej. W całej osadzie nie było niczego nawet w połowie tak monumentalnego. Wokół było jeszcze kilkanaście osób ubranych tak jak oni. Kobiet i mężczyzn. Nie mówili po łacinie. I wtedy pojawił się mężczyzna w stroju legionisty.

- Do roboty psy!

Nawoływał nadzorca niewolników, Julius.