Brainbridge skinął głową. Jego jedno zdrowe oko zamrugało, a gdy Spoon nadal czekał powiedział:

- Wyjdź z pentagramu. I nie ważne co będzie się dziać, nie wchodź do środka.

Spoon stanął pod ścianą, najpierw upewniając się, że to ściana i gdy się o nią oprze, to nie zniknie za ukrytymi drzwiami. Po chwili przyszły jeszcze trzy kobiety i jeden mężczyzna. Ubrani w długie szaty i kaptury. Po nich pojawił się jakiś mężczyzna w jeansach i białym t-shircie. Spoon na moment poczuł ulgę, bo ten ostatni zdawał się nie pasować do wystroju mistycznej ceremonii równie mocno jak on sam. Mężczyzna w kapturze podprowadził tego w jeansach na środek pentagramu, po czym lśniące ostrze rozcięło mu gardło.

Zdawał się nie mieć pojęcia co się dzieje. Złapał się za szyje, jakby próbował dłońmi pochwycić ulatującą z niego duszę. Krew jednak nie spowalniała. Wylewała się przez palce zalewając t-shirt. Zakapturzony opuścił pentagram, a zakrwawione zwłoki w białej koszulce upadły na zakołkowanego wampira.

Brainbridge w dłoni miał jakąś księgę i czytał coś w języku, którego brzmienie wywoływało ciarki na plecach. Nagle, w małym ciasnym pomieszczeniu zaczął wiać wiatr.

***

Chun Hei stała o pół kroku za Catheriną. Również patrzyła na miasto.
- Gdy staniesz przed nim, to poczujesz, że on jest bogiem i oddasz mu wszystko, co on zechce nie pragnąc nic w zamian. Im większą zabierzesz obstawę, tym więcej luf będzie skierowane w twoją stronę. Ja, będąc tutaj chciałabym mu ściąć głowę i zatknąć na kołku. Ale tam… Tam on jest bogiem. Nie mam w sobie siły, żeby stanąć przeciw niemu. Ale wydaje mi się… wydaje mi się, że z tym przywróceniem go do życia jest coś nie tak. Jakby się bardzo śpieszył.

***

Spoon nie miał pojęcia ile czasu minęło. Zastanawiał się, czy w obecnej sytuacji czas w ogóle płynął. Działo się tak dużo dziwnych rzeczy, że fakt cofajacych się wskazówek nie zaskoczyłby bardziej. Trup w okrwawionej koszulce i z ziejącym otworem od jednego, do drugiego ucha przez środek krtani stał i wpatyrwał się w Brainbridg’a.

- Twój pan zginął, a ty jesteś w mojej władzy - przemawiał mag z połową twarzy.

- To tylko czasowa niedogodność - odpowiedział stojący trup, od niechcenia wkładajać okrwawione dłonie do kieszeni jeansów. - Twoja magia jest żałosna. Moi słudzy już idą po was. Przywiozłeś mnie wprost do waszej siedziby. Głupi ruch.

- Twoje wezwania nie wychodzą poza barierę. Twoja magia nie działa w tym ciele.
- Tak?

Ciałem człowieka w białej koszulce zaczęły targać drgawki. Jego oczy zaszły czernią i po chwili z jego ciała zaczynała się sączyć gęsta i czarna substancja. Tak czarna, że zdawała sie wręcz pochłaniać światło w pomieszczeniu. Dziwne Zombie powstałe z połączonych czarów Brainbridge’a i Rogera de Camden ruszyło wprost na starszego Czarowników. I wtedy wybuchło rozbryzgując czarną maź na wszystkich.

Kobieta stojąca najbliżej Spoona padła pierwsza. Na oczach Brujah jej ciało postarzało się i umarło. Z ładnej dwudziestolatki stała się pięćdziesięciolatką, potem kurczącą się osiemdziesięciolatką.A potem zaczynała przypominać zasuszoną mumię., tylko po to, by zmienić się w kości leżące w prochu.

Po drugiej stronie pentagramu ten sam los spotkał mężczyznę. Brainbridge zaś odrzucił księgę i uniósł siłą umysłu zakołkowane ciało Camdena.

Spoon poczuł jak wokół niego temperatura rośnie. Płomienie świec były teraz wysokie na pół metra, ale z każdej kropli czarnej mazi wokół rozlewała się żywa ciemność. Tak czarna, że nawet jego zmysły nie mogły jej przeniknąć. I wtedy go usłyszał.

- Pomóż mi.

Nekromanta odezwał się wprost w jego głowie. Bezbronne ciało unoszące się w powietrzu, z kółkiem w środku. A jednak w tej chwili prosił Spoona o pomoc. A Brujah wiedział, że być może ma przed sobą najważniejszą decyzję w życiu. Brainbridge kompletnie nie zwracał na niego uwagę, skupiał się na swoim ognistym zaklęciu.

***

Cath poczuła, że Mitra ją wezwał. Nie mogła już dłużej grać na czas. Szła w stronę swego Boga osłaniana przez Chun Hei i ekipę Brujah. Czuła na sobie wagę każdego kroku. Im bliżej podchodziłą tym bardziej czuła na sobie ciepło słońca. Słyszała też dziwny dźwięk. Potrzebowała chwili, żeby uświadomić sobie, że to helikopter. Czy to możliwe, że wracał Antigen? Z jednej strony czuła, że to ostatnia chwila, żeby ostrzec swojego Pana i zyskać jego przychylność.

Z drugiej strony jeżeli wrócili, to byli lepiej przygotowani. Na tyle dobrze, żeby zabić Mitrę. Mogła spróbować wyprowadzić go w pole. Odsłonić na atak. I być może zyskać przychylność najszybciej rosnącej siły w Londynie? Żadna decyzja w życiu szlachcianki nie miała takiego znaczenia jak to.

Cath spojrzała w niebo. I uśmiechnęła się do nadlatujących helikopterów. A następnie wykorzystała całą swoją siłę woli, aby maksymalnie spowolnić swoje kroki. Od zawsze z całego serca nienawidziła niewoli. Nie po to wyrwała się spod władzy konwenansów i rodziny, aby wpaść pod władzę Mitry. Nie po to wyrwała się znowu spod panowania Mitry, aby teraz pozwolić, by zniewolił nie tylko ją, ale i jej całe ukochane miasto. Niech płonie.

Spojrzała na otaczających ją ludzi Parr. Mitra ich nie zna więc nie może ich wezwać. Nie byli jeszcze chyba na tyle blisko, by mógł ich zdominować.

Odezwała się więc:
- Czy któryś z was byłby taki miły i dałby radę mnie zanieść do Justycariuszki? Myślę, że za chwilę tu się zacznie robić naprawdę nieprzyjemnie - musiała sobie kupić trochę czasu jeśli nie chciała spłonąć razem z Mitrą. Wszak tym razem ludzie wiedzieli, z kim mają do czynienia i najpewniej wracali z odpowiednią bronią.

Choć samej jej nie mieściło się to w głowie, to w starciu pomiędzy Antigenem a Mitrą trzymała kciuki za ludzi. Spokrewnieni wszak już raz dali sobie radę z Inkwizycją i nie widziała powodu, żeby nie miało to się im udać powtórnie.

Lady Catherine Montague i Anthony Castelli zostali mianowani Archontami Juliet Parr. Większość wampirów była temu bardzo obojętna. Ot, kolejni młodzi dochłapali się stanowiska. Jedyna istotnie zdenerwowana tym faktem była królowa Anna. Londyn został oficjalnie uznany strefą wojny. Oznaczało to, że Anna, chociaż nadal pozostawała Księciem Londynu w myśl nomenklatury Camarilli, to nie miała już realnej władzy. Zajmowała się administracją. Musiała organizować zaopatrzenie i generalnie dostarczać to, czego Cath i Tony potrzebowali.

Juliet po potwierdzeniu śmierci Mitry wyjechała z Londynu. Wewnętrzne kręgi Camarilli wiedziały, że Operacja Antigen to dopiero początek. Skoro ludzie postanowili wypowiedzieć wojnę wampirom, to należało podjąć istotne działania w kierunku wzmocnienia władzy Camarilli.

Miasto po śmierci Brainbridge’a zostało pozbawione magów. Co Spoon przyjął z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony nikt nie powinien mu zagrozić. Z drugiej zaś nie miał do kogo się zwrócić po ochronę. Po tygodniu ciągłego oglądania się za siebie wyjechał do Edynburga spotkać się ze Sri Sansą. Tremere nie miał dla niego dobrych informacji. Podobno duchy z zaświatów cały czas go obserwują, ale same w sobie są zbyt słabe, żeby mu zagrozić. Jedyne co otrzymał, żeby się uspokoić, to kurzą łapkę z paciorkami, która miała powodować, że duchy nie widzą go w nocy. Na ile był to magiczny talizman, a na ile część show jaki zazwyczaj Sansa robił wokół siebie, tego Spoon nie wiedział.

To tylko pogłębiło jego paranoję. Potrzebował za wszelka cenę wyciągnąć Brusillę z rąk Drugiej Inkwizycji.

Nie było to łatwe. Jak się okazało Anna utrudniała jak mogła działania nowo powołanych Archontów. Atak nie wchodził w grę. Negocjacje były odciągane w czasie. Anna zaznaczała teren jak tylko mogła. Przeciwwaga jaką miała być Arwyn nie wchodziłą w grę, toteż po tygodniu od opuszczenia Londynu przez Parr Anna znów czuła się niepodzielnym władcą. Tony nie mógł sobie z tym poradzić. Robili przecież wszystko, żeby ją obalić, a koniec końców wypłynęła na wierzch. Odciął się od “dworu” i skupił na toczonej skrycie wojnie. Odnowił kontakty w światku przestępczym, dzięki czemu gang Chun Hei zyskał broń wojskowej jakości. Granatniki i amunicja wielkokalibrowa wyrównywała szanse.

Do tego też cały czas walczył o podburzanie tłumów. Godzina policyjna i nakaz zamykania ludzi w domach nie był czymś, co londyńczycy łatwo akceptowali. Wybuchały zamieszki za zamieszkami. I dziwnym trafem Tony był zawsze na miejscu.

W czasie gdy jeden z Archontów walczył oddolnie, to Catherina uderzyła z góry. W ciągu trzech tygodni zbudowała sieć składającą się z finansistów i członków Izby Lordów. Oni w jej imieniu rozpoczęli naciski na Ministerstwo Obrony. Policjanci z granatnikami, wojskowi z miotaczami ognia, helikoptery z ciężkimi karabinami. Nic z tych rzeczy nie było dobrym środowiskiem dla zarabiania pieniędzy. Dlatego nie trzeba było nawet sięgać po wampirze moce.

Antigen musiał znacząco spowolnić, gdy grupa lobbystów zaczęła naciskać na premiera, że agresywne działania policji wywołują zamieszki i narażają miasto na wielomilionowe straty. Jednak wampiry wcale nie mogły czuć się pewniej.

***

Centrala Łączności Rządowej GCHQ
Ściśle tajna, podziemna część kompleksu.

Siedział na efektownie wykonanej pryczy, w pomieszczeniu z idealnie kontrolowaną temperaturą, wilgotnością i ciśnieniem. W każdym rogu pomieszczenia były kamery i inne detektory. Siedział bez ruchu. Miał blisko sto osiem lat. Samo to nauczyło go cierpliwości. Wiedział co się będzie dziać, bo co noc działo się to samo. Za chwilę w ścianie otworzy się półka, a na niej na srebrnym talerzu pojawi się worek z krwią.

Tym większe było zdziwienie, gdy nagle z sykiem wyrównywanego ciśnienia otworzyły się drzwi pomieszczenia. Stała w nich młoda kobieta w jeansach i skórzanej kurtce. Jeden rzut oka wystarczył, żeby stwierdzić jednoznacznie, że to cywil.

Utamukeeus miał na sobie jaskrawo pomarańczowe spodnie, których nogawka skrywała nadajnik przykuty do lewej kostki. Górną część ciała okrywał mu biały podkoszulek. Opinał się, na jego ciele, co chyba zaimponowało kobiecie bo lewą dłonią poprawiła okulary. Obdarzyła go uśmiechem i weszła do celi. Zupełnie swobodnie usiadła na drugiej pryczy i otworzyła sporą torbę, którą miała przerzuconą przez ramię.

- Cześć. Jestem Gabriela Stevens. Dostałam komplet twoich papierów.

Wyjęła z torby żółtą teczkę, która zawierała co najmniej kilkadziesiąt kartek. Gdy ją otworzyła Indianin natychmiast zauważył, że jest to zlepek nowych wydruków i zdjeć wysokiej jakości przeplatany pożółkłymi kartkami i odręcznym notatkami.

- Projekt Codetalker. Baza przerzutowa w Wielkiej Brytani, wsparcie wojsk alianckich w walce z nazistowskimi Niemcami. Nie dopuszczony do operacji Market Garden, ze względu na specyficzny stan - czytała spokojnym tonem.
- Znaczy spłonąłbyś w słońcu. Potrafię to zrozumieć. Zresztą i tak zawalili to. Nieposzlakowana opinia. - Część kartek powędrowała obok niej.

- Wykazał chęć współpracy w czasie incydentu na Bucklersbury. Mhm - pokiwała głową z aprobatą, po czym odłożyła teczkę na wyjęte wcześniej wpisy. Pochyliła się i splotła przed sobą ręce opierajac łokcie na kolanach.

- Mam dla ciebie pracę. Chcę, żebyś dołączył do zespołu, który formuję. Wprowadzę cię w struktury. Nie będzie łatwo, ale będziesz mógł zrobić coś dobrego. Może nie dla kraju, ale dla ludzkości.

Zanim odpowiedział znów zaczęła grzebać w swojej torbie. Tym razem wyjęła z niej worek z krwią. Antigen pakował krew we worki z nakrętką, niczym musy w sklepie spożywczym. Odkręciła go i wypiła spory haust, po czym podała go Utamukeeusowi.

- Wypijmy za owocną współpracę.

Dopiero teraz zauważył, że kobieta miała na lewej kostce nadajnik taki sam jak on.

Ktoś żyjący w drugiej dekadzie dwudziestego wieku mógłby uznać, że Camarilla cofnęła się w czasie. Telefony komórkowe i e-maile zniknęły z użycia, tak samo jak niedawno się pojawiły. Rząd wprowadził obowiązek rejestracji kart sim. Owszem, można go było obejść. Można było zakładać numery na ghule.

Cath dysponowała niezwykłymi zdolnościami adaptacji. Postanowiła zweryfikować co to takiego internet, sieci społecznościowe i jak to się stało, że świat staje się globalną wioską. Jej szeroka wiedza ekonomiczna pomogła zrozumieć znaczenie komunikacji w rozwoju handlu. Ale dowiedziała się również o czymś takim jak PRISM. Wojskowym oprogramowaniu pozwalającym podsłuchiwać rozmowy i czytać wiadomości. Na masową skalę.

Dlatego też wiadomości z Juliet Parr wymieniała jedynie przez zaufanych kurierów, zapisywała je piórem na papierze i zamykała woskiem, który pieczętowała własnym pierścieniem. A teraz była wyraźnie zadowolona. Zbierała żniwo wielomiesięcznych negocjacji.

Czy była zdenerwowana? Tak. Czy była zadowolona? Tak. Skąd więc takie dwa sprzeczne uczucia? Camarilla oddawała Londyn. Rok ciągłych starć z Antigenem przynosił straty. Paradoksalnie w największym stopniu obrywały młode wampiry. Te, które żyły w świecie nowinek technicznych. Antigen śledził ich transfery gotówki i szkolił algorytmy rozpoznawania twarzy na zdjęciach z mediów społecznościowych. W marcu 2013 roku Catherina rozpoczęła wdrażanie protokołu minimalizacji strat. Struktury władzy rozpadały się, a Anna nie potrafiła ich utrzymać. A Cath bardzo, ale to bardzo dokładnie opisywała każde potknięcie Królowej w listach do swojej zwierzchniczki.

Antigen nie chciał negocjować. Diaz okazała się nie dość ważna, żeby uzyskać w zamian zabezpieczone ciało Arwyn, czy kogokolwiek z zabranych po wskrzeszeniu Mitry. Dlatego Cath zaplanowała szeroką akcję dywersyjną. Gambit królowej. Poświęcała wszystko, żeby wygrać. Najbardziej było jej żal, że opuszcza Londyn i pewnie do niego nie wróci za jakiś czas. Tylko tak mogła ochronić to co kochała.

Odchodząc podpaliłą jeszcze szczegółową mapę posiadłości Królowej Anny, której fotokopię przekazała w czasie swoich ostatnich negocjacji.

***

W helikopterze było strasznie głośno. Nie mogli praktycznie ze sobą rozmawiać. Ale nie musieli. Byli jak doskonale naoliwiona lokomotywa, która właśnie rozpędza się po torach.

On skakał pierwszy. Nie miał spadochronu, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Helikopter przeleciał na niedużej wysokości. Skakał ledwie ze stupiędziesięciu metrów. Gdy spadł na trawniku za rezydencją zerknął na zegarek. Pokazywał trzy minuty i czterdzieści dwie sekundy, ale odliczał wstecz.

Dwa pierwsze ghule padły trupem, gdy karabin z cichym sykiem wypuścił pierwsze dwa naboje. Nie czekał aż ciała opadną, ruszał dalej. Do drzwi willi. W tym czasie kolejne cztery osoby wylądowały w czarnych strojach na trawniku. Zwinęli swoje slidery, których używali zamiast spadochronów. Jeden umieścił przy drzwiach niewielki kwadratowy pakunek. Po odpaleniu biały płomień wypalił wokół zamka niewielki otwór. Wszystko trwało mniej niż dwanaście sekund. Nie było żadnego wybuchu. Kumulacyjny ładunek termitu wypalił zbrojony zamek, praktycznie bez efektów ubocznych. Drzwi do pałacu stały otworem.

Kolejni czterej strażnicy nie zdążyli sięgnąć po broń, a już byli martwi. Teraz kończyła się zabawa. Nie ma więcej ghuli.

Sięgnął do magazynka u dołu broni. Wyjął go i przełożył. Karabin obsługiwał amunicję 5,56mm. Jednak wcześniej nie było sensu stosować tego z czerwoną taśmą. Amunicja zapalająca była tylko na specjalne okazje.

Zegarek pokazywał równo trzy minuty, gdy sforsował kolejne drzwi.

- Trzy blanki. Ognia - powiedział cicho. Nie musiał krzyczeć. Słuchawki przenosiły informacje wprost do uszu towarzyszy.

Broń zaklekotała. Amunicja zapalająca wydawała zupełnie inny dźwięk przechodząc przez tłumik. Z drugiej strony trafienia rozszarpywały nawet wyjątkowo twardą skórę kolejnych Ventrue. Drużyna zmierzała wprost do celu, praktycznie nie zwalniając. Jak gdyby dokładnie wiedzieli gdzie się kierować, a jakich pomieszczeń unikać.

- Zdechniecie! - usłyszał głos za plecami.

- Blank na szóstej, biorę go.

Przed jego oczami ukazał się Terence Gardener. Bicz Londynu, osobisty zabójca królowej. W dłoni dzierżył ogromną maczetę. Skrócił dystans z szybkością z jaką zrobiłby to Spoon i wyprowadził serię ciosów. W zwarciu z Biczem trudno było przetrwać jakiemukolwiek człowiekowi. Kilka ataków sparował kolbą karabinu, a potem maczeta przebiła się przez kamizelkę wchodząc na szerokość dłoni pod żebra. Akceleracja w połączeniu z potencją była bardzo rzadka u Ventrue. Ale Terence był doskonałym zabójcą właśnie dzięki temu. Jednak było coś jeszcze rzadszego.

Kolba karabinu uderzyła w twarz kilka razy z rzędu łamiąc ząb Bicza Londynu. Szybki obrót i strzał z przyłożenia. Krótkie serie. Trzy naboje w brzuch. Trzy w klatkę. Trzy prosto w twarz. Pociski zapalające doskonale omijały nadludzką wytrzymałość Ventrue.

- Blank usunięty. Czekajcie z wejściem. Nie patrzcie jej w oczy.
Powoli wyjął maczetę z rany. Wampirza wytrzymałość zdarzała się bardzo rzadko w szeregach drugiej inkwizycji. Ale gdy się zdarzała, to zmieniała zasady gry.

***

- Chcę negocjować. Dużo wiem. Powiem wszystko.

Czterech komandosów pochylało głowy, żeby nie patrzeć Annie Bowsley Churchil w oczy.

On jeden strzelił jej w kolana. Kobieta padła na podłogę.
- W imieniu rządu ZjednoczonegoKrólestwa zostałaś skazana na śmierć. Od decyzji nie przysługuje odwołanie.

Uniósł ją za włosy, a później maczetą, która jeszcze chwilę temu tkwiła pod jego żebrami obciął jej głowę. Ciało zaczęło się rozkładać, a z twarzy nie znikał wyraz przerażenia. W najśmielszych wyobrażeniach nie sądził, że tak zakończy się jego relacja z księżną Londynu.

Zegarek pokazywał, że zostało im jeszcze kilka sekund do pełnoskalowego szturmu. Odstawił głowę na elegancki stół i wywołał Gabrielę przez radio.

- Samotny Wilk melduje wykonanie zadania.

Zegar pokazał 0:00:00 i wokół zawyły syreny, a Utamukeeus skupił w sobie swoje zasoby krwi, żeby zaleczyć powstałą po maczecie ranę.

***

Spoon długo zbierał się do szturmu na obwarzanek. W zasadzie jeszcze dłużej wierzył w negocjacje z Antigenem. Gdy okazało się, że nikt nie uwolni Brusilli po dobroci wpadł w szał. Wybiegł na miasto i zamordował dwie osoby. Nie pomogło to Camarilli, a Antigenowi dało dodatkowy argument, żeby się nie pakować w negocjacje.

Z pomocą przyszedł Tony. Po pierwsze miał kontakty. Proces był czasochłonny. Samo dotarcie do pracowników obwarzanka było łatwe. Dużo gorzej było z ludźmi, którzy zajmowali się jego podziemną częścią. Wszystko było tajne przez poufne. Nawet sprzątaczki były weryfikowane przez agencję bezpieczeństwa wewnętrznego.

Ale miesiące mijały, a Spoon miał coraz więcej. Częściowe plany budynku. Listę sprzątaczek i cieciów z parkingu. Chciał coś zrobić… chciał posunąć wszystko do przodu. Nie miał za grosz cierpliwości. Miotał się jak zwierze w klatce… do czasu aż zdawał sobie sprawę, że gdzieś zostawił kurzą łapkę. I nagle się uspokajał. Przynajmniej do czasu aż ją znalazł.

W końcu opracowali sposób wejścia i wyjścia. Spoon znowu wpadł w szał, gdy Tony uświadomił mu, że nie wchodzi. Wchodziły tylko dwa wampiry i dwoje ludzi. Ludzie pracowali dla ministerstwa. Wampiry zaś: Tony i Adisa były niewidzialne.

Spoon miał wrażenie, zwariuje. To on chciał pochwycić Bru w ramiona i odbiec w stronę zachodzącego słońca. To znaczy w przenośni w stronę słońca. Chciał się znaleźć daleko.

A potem… potem nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Wydostali czworo wampirów. Ale Spoon miał to tak głęboko gdzieś, jak nigdy dotąd. W tej czwórce była jego Bru. Jego ukochana. Jego życie wreszcie odzyskało sens i tylko to się liczyło. Był dłużnikiem Adisy i Toniego. Wtedy był pewny, że zrobi dla nich wszystko… jak się okazało miał jeszcze pięć lat, żeby pożałować.

***

Ciało Arwyn udało się odzyskać. Podobnie jak Qwertego i Yusufa. Niestety starożytna pozostawała w letargu dłużej niż się ktokolwiek spodziewał. Adisa opiekowałą się Yusufem, do czasu aż jego ręce odrosły. Był to czasochłonny proces i wymagał ogromnej ilości krwi, ale Adisa była wytrawną łowczynią.

Qwerty za to zamknął się w sobie ze wszystkimi swymi głosami. Świadomość, że jego wspomnienia nie są jego wspomnieniami, i że sam nie jest sobą przytłaczała. Jednak pewnego dnia przyszedł do Yusufa i Adisy opowiedzieć swą wizję. Wizję Nowego Londynu. W którym wampiry będą równe i nie będzie nad nimi zwierzchności Camarilli. Zaczął roztaczać tę wizję. W różnych kręgach. Zaczął wieszczyć, o królu szczurów, panu w Żelaznej Masce, dla którego wszystkie wampiry znaczą tyle samo. Który pomoże odeprzeć Drugą Inkwizycję.

***

W 2018 roku Camarilla była w Londynie wspomnieniem. Oficjalnie nie było też Anarchistów, czy Sabatników. Londyn na wampirzej mapie był martwy. Była to konsekwencja wieloletnich działań wielu jednostek. Camarilla na świecie mierzyła się z podziałami i Drugą Inkwizycją.

Z Edynburga dochodziły słuchy o tym, że odradza się Kult Mitry. Ponoć wielki wampir miał się przebudzić z letargu i poprowadzić powstanie przeciw Antigenowi. Miał odbudować chwałę wampirów. Coraz więcej młodych wampirów kusił ów kult. Podobno jego członkowie brali udział w dziwnych rytuałach krwi, a na jego czele stał niejaki Pater Thomas.

Londyn pozostawał strefą wojny. Podzielił się na dzielnice, a w każdej dzielnicy rządził wampirzy watażka, który na swój sposób pozostawał poza podejrzeniami Antigenu. Nie było oficjalnych władz. Nie było nikogo, kto byłby ponad tym. Prawie nikogo…

Jedną z najważniejszych watażków była Adisa. Dysponowała ona elitarnym oddziałem asamickich zabójców i stała się największą siła zbrojną w mieście. Pięć lat szkolono ich w zabijaniu z niesamowitą szybkością i brutalnością. Pośród wampirów krążyły plotki, że dla Adisy szkolenia prowadził dawny osobisty zabójca samego Mitry.

Pojawiła się też samospełniająca się przepowiednia. Król Cieni.

Ponoć w podziemiach jakiś nosferatu budował swoje podziemne królestwo. Nie zawierał sojuszów, ale też nie toczył wojen. Stał się sędzią sporów między watażkami, a oni bez wyjątku godzili się z jego osądami.

***

Październik 2018 roku. Dawna siedziba wywiadu, podziemia Londynu, bunkier do 2012 roku zajmowanego przez nosferatu występującego pod nazwiskiem de Worde.

Adisa klękała przed żelaznym tronem. Siedziała na nim postać w żelaznej masce i długich szatach z kapturem. Wszyscy wiedzieli, że to nosferatu skrywający swe zdeformowane oblicze. Właśnie skończyłą raportować informacje o gotowości swoich zabójców. Król Cieni teraz odprawił ją gestem dłoni. Gdy wyszła, do pomieszczenia wszedł Spoon. Właz bunkra zamknął się. Zza filaru wyszła Catherina. Qwerty i Tony pojawili się znikąd. Yusuf zaś wstał i zdjął z twarzy niewygodną maskę. Maskę, która od miesięcy przechodziła pomiędzy czwórką zebranych. Wiele razy się nie zgadzali. Wiele razy długo dyskutowali, ale jak dotąd zawsze dochodzili do porozumienia. Cath i Tony oficjalnie należeli do Camarilli i byli bardzo wysoko w jej szeregach, jednak żadnemu nie odpowiadało porzucenie Londynu przez starsze wampiry. Qwerty sięgał w przyszłość i uważał, że to jedyna droga, która pozwoli im rządzić. I jedyna droga, która zapewni długotrwały pokój. Yusuf zaś miał największe doświadczenie w wydawaniu sądów.

Spoon o niczym nie wiedział. Żył w ukryciu ze swoją ukochaną, a teraz wypełnił swoje zobowiązania. Mógł opuścić Londyn na zawsze, a to mógł być ostatni raz, gdy widzieli się w tej grupie, w której sześć lat wcześniej wybudzono ich z letargu.