Kiedy Kurg zaczął wydzierać się na całe gardło wzywając boga, który z tą drobną potyczką nie miał wiele wspólnego, Szarańcza parsknęła bardziej w odwecie, niż w ramach jakiejś własnej chęci wyśmiania półorka. Nie należała do osób wyśmiewających się z innych, ani grożących im. Mimo to wiedziała swoje, miała swój kodeks i jego się trzymała. Bóg zapewne istniał, ale nie był on jedynym bogiem. Wątpiła również w fakt, by interesowała owego boga taka drobna potyczka, starcie. Nie było to nic, przy czym mogliby wykazać się umiejętnościami lub chociażby narazić własne życie. Nawet sama kobieta nie poczuła się zagrożona ze strony goblinów, choć to może dzięki Lorathowi? Nawet nie potrafiła sobie przypomnieć, jak długo go zna i kiedy to się zaczęło. Czy to przez to, że obydwoje byli inni i niechciani? Na pewno poznała go niedługo po swoich dwudziestych urodzinach, kiedy nie potrafiła poradzić sobie z tym, co ją spotkało.

Błądząc po pobojowisku ciągle zerkała na Elfa, zastanawiając się, kiedy stał się tym, kim jest. W jej oczach był lepszy od jego pobratymców, miał więcej odwagi i oddania, które w nim ceniła. Pragnęła mu pomóc i wierzyła, że potrafi. Potrzebowała tylko więcej czasu. Coraz więcej...

* * *

- Mała, nie smuć się. Czemu płaczesz? - rosły mężczyzna w średnim wieku, ze zmarszczkami wyraźnymi jak wgłębienia w postaci długich kresek, ukucnął obok młodej Aasimarki.
- Bo oni mnie nie znoszą - zaszlochała chowając pulchną buzię w rękaw, a jej ramiona drżały z każdą chwilą coraz mocniej.
- Skąd wiesz, że tak jest? Może po prostu nie rozumieją tego, kim jesteś. - odparł mężczyzna ze spokojem i usiadł obok dziewczynki. Wyglądała jak ludzkie dziecko w wieku lat 8, a miała chyba już ponad 20. Blada cera, włosy białe z metalicznym blaskiem i smutne oczy, niby szare, niby błękitne. Metaliczne.
- Ponoć jestem darem. Od bogów.
- Jesteś. Więc czemu płaczesz?
- Bo nie chcę nim być. - zaszlochała i ponownie zaczęła płakać. Pierwsze próby rozmowy jednak przynosiły skutek w zwolnionym tempie, ale zawsze to coś.
- Uśmiechaj się, Słodka. Jak Cię zwą?
Aasimarka wzruszyła ramionami i pociągnęła nosem. Każdy, prócz Szamana, wołał na nią jak chciał, nikomu nie robiło to różnicy. Określenie Aasimarka było dla nich wystarczającym imieniem, zaś inne dzieci nie lubiły jej za to, że lubił ją każdy inny.
- Popracujemy nad tym... Pamiętaj tylko o jednym; gdy ktoś jest dla Ciebie niemiły, uśmiechaj się. Po co dawać im satysfakcje, że Cię zranili? Po co pokazywać, jak bardzo im się udało? Wyśmiej to, mała Szarańczo. - mężczyzna poczochrał ją po głowie, po czym wstał. Uniosła głowę zdziwiona tym, że znał jej imię. Nie rozumiała zaś, czemu chciał jej pomóc, po co była ta cała rozmowa. Łzy płynęły jej po policzkach, a kąciki ust uniosły się ociężale ku górze, rysując na jej buzi wymuszony, acz szeroki uśmiech, z którym to wstała i odeszła, ścierając wściekle natrętne łzy.

* * *

Po zabraniu wartościowych rzeczy z goblińskich ciał i nieprzyjemnej rozmowie, zakończonej jak zawsze uśmiechem, Szara podbiegła do Loratha, obserwując co się dzieje. Udało jej się uprosić przemiłego Tyriona, żeby pozwolił zejść jej jako pierwszej, ale po prostu nie chciała zostawać bez Barbarzyńcy, bo nie tylko martwiła się o niego, ale i martwiła się o siebie bez niego... Czasami miała wrażenie, że bez niego nie istnieje i sama nie byłaby w stanie tutaj dotrzeć.
Aasimarka miała ochotę wrócić już do miasta i wtopić się w tłum radosnych ludzi, którzy świętowali i bawili się na festynie. Wyrocznia potrzebowała dużo monet, by móc w końcu zdobyć to, o czym tak bardzo marzyła. Postanowiła, że musi się pospieszyć. Przekonana, iż będą wracać tą samą drogą, schowała swoje cięższe zdobycie w krzakach, z nadzieją, że nikt nie wpadnie na to, by je przeczesywać; a jeśli tak, no to trudno, nic na to nie poradzi. Przynajmniej miała amulet Shar, a ten na pewno był wart bardzo dużo.
Będąc już na górze Szarańcza przykleiła się mocno do Loratha, jakby się bała, że ktoś zaraz będzie próbował być dla niej złośliwy i niemiły.

Lorath otworzył szeroko oczy. Okrwawiony, z włócznią, na którą nabite zostały dwa truchła goblinów, z wyrazem dezorientacji na twarzy, rozglądał się wokoło, jakby nie do końca wiedział gdzie się znajduje. I w rzeczywistości tak było. Przez krótką chwilę. Trawa porastająca ziemię pociemniała i stała się lepka. Krewa była wszędzie. Choć Odmieniec nie dostrzegał barw, bez problemu zawsze rozpoznał krew. Zbyt wiele razy, w swoim życiu miał z nią kontakt.
Odgarnął jasne włosy opadające mu na twarz. Nie był do końca pewien co przed chwilą, tak właściwie się stało. Walka. Tak, to było oczywiste, jednak ostatnią rzeczą jaką pamiętał, była szarża na pierwszą wyznaczoną na jego cel poczwarę. Jego późniejsze wspomnienia stanowiły zamazaną plątaninę krzyków, uderzeń i bitewnego chaosu. Nie mógł sobie przypomnieć więcej. Walka zadziałała na niego, niczym zioła, które palił wraz z Szarą poprzedniego wieczora.
Nagle przypomniał sobie o towarzyszce. Gwałtownie począł ją wypatrywać, z bijącym sercem, które uspokoiło się zaraz, gdy szybko dostrzegł ją całą i zdrową, stojącą przy reszcie towarzyszy. Westchnął z ulgą, a zarazem zezłościł się na siebie. Nie powinien tracić czujności. A to instynkt zawładnął nim w czasie walki. Zdawał sobie sprawę, że nie wyzwolił swojej pełnej żądzy krwi i nie wpadł w szał, ale mimo to krwawy zew zawładną nim. Czy żyjąc tak wiele lat na uboczu, w głuchej dziczy, rzadko widując się nawet ze swoim ludem, zaczął upodabniać się do zwierzęcia? Czy zdołałby się opanować i ruszyć na ratunek Szarej, gdyby zaszła taka potrzeba? Musiał coś z tym zrobić.
Ponownie zanurzając się w melancholijnym nastroju, przybierając ponurą minę, Odmieniec ruszył w stronę towarzyszy.

* * *

Elf nie za bardzo obchodziły fanty znalezione przy goblinach, dywagację filozoficzno-religijne czy przesłuchanie jeńca. Szybko znalazł się na dole przy trupach bandytów, gdzie przy ciele tropiciela odnalazł użyteczną broń - długi łuk i krótką włócznię - które bez większego oporu sobie przywłaszczył. To samo zrobił z dobrze wykonaną zbroją. Nie czuł żadnych wyrzutów sumienia bezczeszcząc zwłoki. Trup to trup, z pewnością nie przejmie się zbyt bardzo utratą przedmiotów.

Barbarzyńca błyskawicznie znalazł się po drugiej stronie płytkiej rzeczki i natychmiast zaczął wypatrywać wygodnego miejsca do wspinaczki. Nie upłynęło kilkanaście sekund, gdy znalazł odpowiednie i, przerzuciwszy sobie wcześniej linę przez ramię, zaczął szybko wdrapywać się na górę. Odmieniec mógł nie być nazbyt elokwentny czy towarzyski, ale jego zdolności radzenia sobie w dziczy, nikt nie mógł kwestionować. Urwisko, takie jak to, nie stanowiło dla niego wyzwania. Po upływu zaledwie kilku minut, zrzucał już linę pozostałym na dole towarzyszom.

Kiedy cała drużyna znalazła się z powodzeniem po drugiej stronie, Lorath już badał ziemię, w poszukiwaniu śladów pozostałych bandytów. Wszyscy mieli przed sobą jeszcze sporo pracy tego dnia. I sporo krwi do przelania. A barbarzyńca miał tylko nadzieję, że przy następnej potyczce, nie pozwoli opanować się instynktowi. Musiał być wciąż czujny, by chronić Szarą. Niezależnie od wszystkiego, nie mógł pozwolić by coś jej się stało.

Pokonanie wąwozu zajęło trochę czasu, ale na szczęście obyło się bez połamanych kończyn i innych przykrych niespodzianek. Na szczycie rumowiska znajdującego się tuż obok bystrej rzeki, poszukiwacze przygód natrafili na dwa naszpikowane goblińskimi strzałami ciała, które niewątpliwie należały do wyjętych spod prawa awanturników. Po bliższych oględzinach okazało się, że zgon nastąpił stosunkowo niedawno, co dodatkowo potwierdziły słowa Gibo, który z dumą opisywał jak własnoręcznie przeciął sznury mostu linowego. Utwierdziło to w przekonaniu resztę drużyny, że ścigani przez nich bandyci muszą znajdować się gdzieś niedaleko, a to z kolei oznaczało, że gwarantowana za ich głowy nagroda jest już w zasięgu ręki...

Po wdrapaniu się na szczyt urwiska, awanturnicy ruszyli tropem degeneratów. Ślady prowadziły dalej przez las, lecz tym razem ich ofiary z obawy o własne życie zmieniły trasę i zamiast kierować się dalej ścieżką, wbiegli w gęste zarośla na wschód od szlaku.

Raz jeszcze poszukiwaczom przygód przewodził Lorath, który bez trudu odnalazł odciski butów w runie leśnym, pomimo, że bandyci najwyraźniej dołożyli starań, by zamaskować pozostawiane przez siebie ślady. Czujne oko elfa potrafiło wyłapać nawet nawet najmniejsze nienaturalne zgięcia źdźbła trawy, a to było więcej niż wystarczające w odnalezieniu właściwego tropu.
Z ręką na orężu, zagłębili się w serce lasu spodziewając się ujrzeć przestępców lada moment. Minęli kilka wielkich drzew, przedarli się przez parę kolejnych gęstych zarośli, aż tu nagle wyłonił się przed nimi brukowany gościniec i to w samym sercu lasu! Swój początek miał przy gęstej kępie krzewów, którą minęli, po czym nagle urywał się, tak jakby jego konstruktorzy zrezygnowali z ukończenia swego działa. Bruk z którego został wykonany wydawał się być niezwykle stary i przynajmniej od wielu dziesiątków lat nikt tu nie uczęszczał, co można było łatwo wywnioskować po grubej warstwie mułu i roślin, które zalegały na kamiennej ścieżce.

Droga prowadziła w jednym kierunku i choć Lorath zgubił trop na chwilę przed odnalezieniem gościńca, awanturnicy bez trudu domyślili się, w którą stronę udali się bandyci i ruszyli w tym kierunku.
Idąc wzdłuż traktu natrafili na dziwne, pokryte pnączami posążki przedstawiające wężopodobne stworzenia, które według wielu niemalże zapomnianych legend, niegdyś zamieszkiwały te rejony. Jeszcze na długo przed elfami z Myth Drannor i pierwszymi królestwami ludzi, na terenie obecnego Ciernistego Lasu, który w tamtych czasach był parną puszczą rozciągającą się od podnóża Rozszczepionych Gór, aż po brzegi Jeziora Pary, rosła tu w siłę potężna cywilizacja łuskowatych istot, znanych jako Yuan-Ti.
Nie wiadomo co przyczyniło się do ich upadku, lecz ruiny, które zostawili po sobie wciąż budzą zachwyt i stały się grobem dla wielu dzielnych poszukiwaczy przygód…

Jak można było się spodziewać; brukowany gościniec zaprowadził awanturników do wykutej w litej skale świątyni, którą strzegły dwa gigantyczne posągi słoni, z oddali wyglądające jak żywe. Frontową ścianę zdobiły liczne runy zapisane w jakimś starożytnym języku, lecz nie sposób było go odczytać.
Nawet Gibo wyglądał na zaskoczonego tym widokiem i za nic w świecie nie miał zamiaru przekroczyć progu świątyni. Plemienna starszyzna z jego wioski naopowiadała mu wielu strasznych historii na temat podobnych ruin i kryjącej się w ich wnętrzu straszliwej magii. Z początku nie brał tych opowieści zbyt poważnie, ale teraz, gdy na własne oczy ujrzał wrota pokrytej pnączami i pędami roślin świątyni, jego koszmary urzeczywistniły się.

Gorzej dla niego; poszukiwani listem gończym bandyci najprawdopodobniej tutaj znaleźli sobie schronienie, a towarzyszący mu awanturnicy wyglądali na zdeterminowanych, by ich odnaleźć.

Walka nie trwała nawet pół minuty - wszystko poszło dość... sprawnie.
Kruchość życia potrafi zaskakiwać.
Wygasił swoją gotowość do użycia magii, jednocześnie sprawiając, że jego żyły przestały świecić.

Działania drużyny, które nastąpiły potem, nie zasługiwały na aprobatę Sadima, jednak nie miał zamiaru się z nikim kłócić - złoczyńcom niewiele się należy, jednak każdego zmarłego w jakiś sposób należało uszanować. Dlatego zdarzało się, że po wojnach tworzono masowe groby zamiast zostawiać martwych na polu bitwy.

Zabrał się za ściąganie trupów goblinów na jeden stos, by je później należycie spalić. Wlókł ciała po ziemi, ponieważ brakowało mu siły, by je unieść - skupiał się bardziej na treningu magicznym, niż fizycznym, to jest przyczyną. Tamarie mu oczywiście pomagała, a choć siły jej nie brakowało, to przyglądała się ciału każdego z zabitych bez znanego Sadimowi powodu. W międzyczasie Ferval go poprosił o pomoc. Oczywiście - zajął się tym.

Słysząc okrzyki półorka, rzucając kolejnego trupa na stos krzyknął do wszystkich:

- Będziemy świętować nasze zwycięstwo jak wyjdziemy z lasu. Pomóżcie mi jak możecie! Łypnął tylko okiem na Szarańczę sprawdzając, czy przypadkiem za bardzo się nie oddaliła. Gdyby było tutaj więcej takich band, to mogłoby się to dla niej skończyć źle - Nie chcemy mieć nieumarłych goblinów hasających po pobliskich łąkach, co?

-Nie chcemy?- Daegr wzruszył potężnymi ramionami, wyraźnie nieporuszony.

- Nie chcemy. Zapewniam. - rzekła Tamarie będąc w pobliżu mężczyzny i rzuciła kolejne truchło goblina w wyznaczone miejsce. Nawet celnie, choć ciało groteskowo się przeturlało na bok, gdy sięgnęło swego celu - Mamy wystarczająco dużo zmartwień.

Kiedy już wszystko było gotowe przywoływacz podszedł do Kurga ciężko podpierając się na swym kiju podróżnym z powodu zmęczenia będącym efektem solidnego wysiłku fizycznego. Stopy jednak stawiał pewnie. Stanął obok kapłana.

- Kurg. Mógłbyś poprosić Uthgara, by trochę nam pomógł i spalił te ciała za pomocą zaklęcia Iskry? - zapytał poważnie przypatrując się plądrującym zwłoki towarzyszom.

Półork spojrzał na niego tępym wzrokiem. Bez słowa zabrał się do pracy.

- Dziękuję - rzekł z wdzięcznością, gdy ten poszedł, by podpalić stos.

I ten zapłonął powoli trawiąc ciała pokonanych - równie powoli, jak spadający na północy śnieg w czasie pogodnego, niezbyt wietrznego dnia. Lecz nie dane mu było ujrzeć efektów, bowiem ruszyli dalej za Lorathem.

W czasie podróży zagaiła do Sadima Tamarie:

~ No chodź na festyn. Będzie fajnie. - miała ton pragnącego się pobawić dziecka.

~ Osobiście wolę iść w dalszą drogę lub rozejrzeć się, czy ktoś nie potrzebuje pomocy. Chociaż zaraz... - przypomniał sobie nagle Sadim - W nocy ma nastąpić atak goblinów! Ktoś musi ostrzec straże, bo znając życie wszyscy o tym zapomną. Jedynie Rathan wygląda na rozsądnego człowieka.

~ Umie obchodzić się bronią, jest to pewne. W przeciwieństwie do walczącego w pierwotny sposób Loratha, ten mężczyzna ma wyszkolenie. Na pewno byłby godnym przeciwnikiem. - stwierdziła kobieta zerkając kątem oka na osobę, o której rozmawiają.

~ A co myślisz o Kurgu? Słyszałem, że z powodu jego modłów miałaś dość nieprzyjemną rozmowę z resztą grupy.

~ Uthgar jest ważnym sprzymierzeńcem na polu bitwy, dokładnie tak samo jak Tempus czy Czerwona Rycerka. Bogowie działają poprzez swych wybranych ludzi, czyli kapłanów noszących ich światło lub mrok. Porządek lub chaos. Przychylność bogów bitwy, nawet w najmniejszym starciu, będzie dla nas przychylna. - stwierdziła bez emocji.

~ Wiem. W jakiś sposób cieszę się, że mamy kapłana po swej stronie, bowiem może okazać się wartościowym sprzymierzeńcem. W sumie nigdy u ciebie nie słyszałem takich wywodów. Stąd się wzięły? - zapytał poważnie, choć od razu tego pożałował.

~ Jesteś młody, Sadimie. Jeszcze wiele lat przed tobą. W trakcie nich wszystkiego się dowiesz - mentorski ton odezwał się w myślach półelfa.

~ A Szarańcza?

~ Głupia dziewczyna, której kaprysy mogą ściągnąć na nas zgubę. Nie myśli dokładnie tak samo, jak Daegr. Nie ma na to rady. - wzruszyła ramionami - To co, idziemy na festyn? Dawno na żadnym nie byłam.

~ No dobra, niech ci będzie. - zakończył rozmowę Sadim, jednocześnie wyczuwając ze strony swej rozmówczyni jakiś rodzaj ekscytacji.

*

- Mam złe przeczucia - szepnęła Tamarie bardziej do siebie, niż do kogokolwiek innego.

Świątynia budziła jakiś rodzaj niepokoju, gdyż to właśnie w starożytnych ruinach czaiło się zło. Najczęśniej właśnie starożytne. A że przez środek lasu prowadzi do nich równie starożytna brukowana ścieżka... Aż lepiej nie mówić zbyt wiele.

~ Rozejrzę się - rzekła Sadimowi Tamarie używając łącza telepatycznego.

Przywoływacz, podejrzewając, iż każde starożytne ruiny muszą kryć w sobie jakąś magię, postanowił zbadać to miejsce na jej obecność. Miał cichą nadzieję, że słonie nie są golemami, a goblin nie zacznie piszczeć, bo jeszcze umarli wstaną z grobów... A nieumarłe wężoludzie to niezbyt zachęcająca perspektywa.