Gdy narada dobiegła końca, pośpiesznie zebrali ze sobą najważniejsze rzeczy i ruszyli. Nim ich ścieżki rozeszły się w trzech różnych kierunkach, wymienili się szczerymi życzeniami udanej i, co najważniejsze, bezpiecznej podróży. Po raz ostatni zwrócili się w stronę zgromadzonych przed wejściem do jaskini ludzi, którzy odprowadzali swoich bohaterów spojrzeniami. Twarze ocalonych ukazywały ogrom nadziei jakie pokładali w zwiadowcach. Ci jednak wiedzieli, że może po raz ostatni widzą te twarze.

Jako pierwsza odłączyła się drużyna złożona w większości z kobiet - Crilli, Anny i Pech. Jej jedynym męskim pierwiastkiem, nie licząc dwójki psów, był Ruppert. Niemalże od razu skierowali swe kroki na wschód, w kierunku kompletnie im nieznanym. Zachód przez ostatnie dni zaprezentował się im w mrocznym świetle, jednak dlaczego wschód miałby okazać się inny? Bohaterowie tej opowieści mieli jednak nadzieje, że ich przeczucia okażą się prawdziwe i to na wschodzie odnajdą swoją ziemię obiecaną.

Prędko stracili z oczu zagajnik, w którym skryli się ocaleni, jak również pozostałe grupki, które również wyruszyły na zwiad. Równiny z początku wydawały się płaskim jak blat stołu trawnikiem, jednak mnogość różnych zagajników, pojedynczych drzew, a nawet różnorakich, niskich pagórków powodował, że otoczenie wcale nie było tak monotonne. Zwiadowcy szybko przekonali się również, że skrywa w sobie nie tylko same dzieła natury.

Kiedy minęli w końcu kolejny, złożony z wysokich iglastych drzew zagajnik, ich oczy skupiły się na dosyć stromym zboczu, które wyrastało samotnie na trawiastej płaszczyźnie. Wzgórze przyozdobione było licznymi, niewysokimi drzewami, jednak to nie one przykuły ich uwagę. Na stromo opadającym zboczu, po ich stronie dostrzegli coś jeszcze. Obiekt, który widzieli był wciąż daleko, jednak bez zawahania wszyscy (poza Ruppertem, którego wzrok pozwalał dostrzec jedynie szarą plamę na zielonym tle) stwierdzili, że nie było to dzieło natury. Przywodziło raczej na myśl pozostałość jakiejś pojedynczej budowli. Może twierdzy, lub pojedynczej wieży?

Wszyscy spojrzeli po sobie, a na ich twarzach widniało wyraźne pytanie - czy powinni to zbadać z bliska?

Druga grupa zwiadowców skierowała się na północ. W tym czteroosobowym składnie, dla odmiany nie było ani jednej kobiety. Xandros i Raul kroczyli naprzód stanowczym krokiem, zaś zaraz za nimi, niczym cienie, podążał Dorne oraz ich nowy towarzysz Aristodemos. Ten ostatni był jednym z grupy ocalonych, która przybyła do jaskini wczoraj. Trudom poprzednich dni jednak nie udało się złamać w nim ducha przygody. Sprawiał wręcz przeciwne wrażenie!

Niski “awanturnik” - jak sam siebie raczył nazywać - wydawał się uradowany perspektywą podróży. Nie wyglądał na młodego, jednak swym zachowaniem reprezentował wszystko to, co ledwo wchodzący w dorosły świat mężczyzna zazwyczaj przedstawiał. Przez całą podróż gęba mu się nie zamykała, a głowa gdyby mogła zapewne non-stop obracałaby się wokoło, chcąc uchwycić każdy nawet najmniejszy fragment otoczenia. W jego oczach iskrzyła się, wręcz szalona żądza przygód. I takim właśnie człowiekiem był Aristodemos.

Jednak już w ciągu jednej godziny uszy reszty zwiadowców przywykły do dźwięków wydawanych przez awanturnika i zaczęły stapiać się z otoczeniem. Wszyscy woleli skupić się na nieznanych, czyhających w zagajnikach zagrożeniach. Poznali się już na tym świecie - wiedzieli, że jeden nieostrożny krok może stanowić o ich zgubie.

I właśnie z powodu tych obaw, zwiadowcy nagle przystanęli ze spojrzeniem przykutym w rozciągającą się przed nimi granicę wielkiego lasu. Zaczęli zastanawiać się, czy na pewno chcą dalej kontynuować podróż w głąb goblińskiego terytorium.

Trzecią i ostatnią już grupą, która wyruszyła tego dnia z obozowiska, była drużyna myśliwych składająca się z trzech osób - wojownika Erwina, sokolnika Pleufana i podróżnika Vincenta. Ten ostatni, mimo że towarzyszył im od chwili gdy przedostali się na ten świat, stanowił dla wszystkich wielką zagadkę. Vincent zdaniem wszystkich był po prostu dziwny. Uczestniczył w wieczornych zabawach i popijawach, jednak zawsze trzymał się na uboczu, nigdy nie robił nic z własnej inicjatywy, ale kiedy ktoś mu coś polecił, ten wykonywał to absolutnie bez słowa sprzeciwu. I tym razem również to Pleufan musiał poprosić go o pomoc w przy polowaniu, gdyż wiedział, że Vincent znał się na strzelaniu z łuku niemal tak samo dobrze jak elf.

Polowanie jednak tym razem wyglądało inaczej niż te poprzednie. Erwin nie miał ochoty spędzać całego dnia na łażeniu za zwierzyną, kiedy ta mogła przecież przyjść do nich sama. Najpierw ruszyli na północny zachód, gdzie w dalszym ciągu rozciągały się trawiaste równiny. Kiedy zaś oddalili się już na znaczną odległość od jaskini, wojownik zaczął natychmiast rozglądać się za dogodnym miejscem, w którym mogliby się przyczaić na zwierzynę.

I nawet nie tak długo musieli szukać. Nos Erwina niemal natychmiast doprowadził go do niewielkiego stawu, przy którym pełno było śladów zwierząt. Z pewnością stanowił on wodopój dla wielu zamieszkujących okolicę jeleni, saren czy dzikich koni. Łowcy usadowili się w wysokiej trawie u brzegu wody. Wystarczyła tylko szczypta cierpliwości i bez problemu mogli zapewnić sobie prowiant na kolejne kilka dni.

Minuty mijały im w kompletnej ciszy, przerywanej jedynie powiewami silnego wiatru. Jednak i ten zdawał się w końcu ustępować i łagodnieć.

- Do dobrze - stwierdził szeptem Pleufan. - Teraz przynajmniej łatwiej będzie strzelać. Gdyby…

Nagle umilkł, gdyż nieopodal nich, po drugiej stronie jeziora rozległ się jakiś dźwięk. Nim jeszcze zorientowali się, co się dzieje, zza zarośli wyskoczyła sarna. Jednak nikt nie zdążył zareagować wystarczająco szybko. Wszyscy byli zbyt zaskoczeni nagłą reakcją zwierzyny, która rozpędzona wskoczyła do mulistej wody. Myśliwi z początku nie mogli zrozumieć niespodziewanego zachowania sarny, jednak odpowiedź przybyła zaraz za nią.

Z zarośli wyskoczyła nagle sporych rozmiarów bestia, która nie wahając się nawet przez moment, rzuciła się za tonącą sarną. Najwyraźniej nie miała zamiaru odpuścić swojej ofierze. Ostre kły wbiły się w jej kark, a woda zabarwiła się na czerwono. Kiedy drapieżnik zaczął płynąć ze swoim łupem, na brzegu pojawiła się piątka jego towarzyszy, która łakomym wzrokiem spoglądała na upolowaną sarnę.

Erwin przeklął w myślach. Nie mieli szczęścia do polowań. Wczoraj trafił im się niedźwiedź, a dzisiaj wataha wygłodniałych wilków.

Erwin polowania nie mógł zaliczyć do nieudanych, jednak zdecydowanie dalekie było od zadowalającego sukcesu. Dla małej grupy jaką byli na początku sarna zapewne mogła starczyć na jeden, a nawet dwa dni, jednak w obecnej sytuacji zdecydowanie przydałaby im się jakaś większa zwierzyna. Wojownik poczuwał się do odpowiedzialności za ocalonych, dlatego nie miał ochoty widzieć w przyszłości jak cierpią z powodu głodu. Już i tak mieli wiele zmartwień.

Słońce znajdowało się już na linii z horyzontem. Niebo przybrało w tamtym miejscu piękną, pomarańczową barwę. Łowcy przystanęli po części by odpocząć, a po części by wyrazić wyraz uznania dla piękna tego świata. Czy kiedyś będą w stanie stworzyć tu swój upragniony dom? To pytanie dręczyło zapewne każdego ocaleńca ze Starego Świata, któremu udało się dożyć do tej chwili.

- Ej, a to co? - chwilę zadumy przerwał głos Pleufana, którego spojrzenie umknęło nieco na północ. Erwin z początku nie miał pojęcia o co mu chodzi, jednak po chwili dostrzegł mknącą w ich kierunku postać i to niecałe ćwierć mili od nich! Wojownik zaraz w myślach zganił siebie za swoje roztargnienie i brak uwagi.

- Wygląda… jak człowiek! - elf niemalże krzyknął ze zdumienia. Erwin musiał przyznać mu jednak rację. Coraz wyraźniej zaczął dostrzegać sylwetkę zbliżającej się do nich postaci. I z jeszcze większym zdumieniem musiał przyznać, że… to była kobieta! Jednak dlaczego biegłą jakby jakby ją sam Pan piekła ścigał.

Odpowiedź na to pytanie przyszła niespodziewanie wraz z odgłosem ujadających wściekle psów. Myśliwi najpierw usłyszeli je, a dopiero potem zobaczyli. I to samo tyczyło się ich wrzeszczących wściekle właścicieli. Erwin instynktownie zacisnął dłoń na rękojeści miecza, kiedy dostrzegł pędzące nieco z tyłu sylwetki dwóch, znajomych kreatur - hobgoblinów. Z jednym takim już sobie poradził, jednak czy da sobie radę z dwoma? A w dodatku z ich trzema wściekłymi psami? Jednak czy mógł tak po prostu zostawić damę w potrzebie?

Kapłanka Wielkiej Matki, gdy dostrzegła ruiny, zatrzymała grupę gestem dłoni, puściła kantar prowadzonego muła, którego nazywała Drakul.

— A co to za cholerstwo, tak blisko obozu? Poczekajcie chwilę sprawdzę, czy nie wyczuję od tego zła.

Anna sięgnęła po miecz będący jednocześnie symbolem Wielkiej Matki, jak każdy krzyż, gdyż reprezentowała cztery dziedziny życia, którymi zajmował się bogini: walkę ze złem, macierzyństwo, rolnictwo i hodowlę. Chwilę medytowała, modląc się do Wielkiej Matki, by ta pozwoliła jej wykryć czy w budowli tej zagnieździło się zło.
Następnie przyklękła przy ziemi, by sprawdzić, czy widać jakieś ślady. Interesowały ją przede wszystkim ślady humanoidów, a zwłaszcza ludzi. Szukała zdeptanej ziemi, przygniecionej połamanej trawy, gałązek. Potem obserwowała również reakcję Szarpa - jej wiernego psa - zwłaszcza, czy nie informował o wyczuciu czegoś ciekawego: ludzi, zwierzyny łownej, zwierzyny drapieżnej. Przy zwietrzeniu, usłyszeniu każdej z tych “zwierzyn” Szarp przyjmował inną pozę ciała.

— No, malutka, poszukajmy jakiś śladów — Crilia zwróciła się do Keks i obydwie zaczęły szukać czegoś co świadczyłoby o niedawnej obecności jakiś żywych w ich najbliższej okolicy.

Wykrywanie zła Anny nie przyniosło żadnych efektów, jednak nie było w tym nic dziwnego. W końcu budowla znajdowała się półtora mili od nich. Dlatego jakkolwiek by się starała, kapłanka nie mogła wyczuć z budowli żadnej emanacji.
Szukanie śladów również nie przyniosło oczekiwanego efektu. W końcu zwiadowcy nie wiedzieli nawet za bardzo gdzie mają ich szukać. Okolica była rozległa, a i łatwo było przegapić odciski stóp czy innych odnóż.

— Może zwyczajnie podejdziemy? Jest to ryzykowne, ale warto spróbować — zaproponowała Crilia.

— Dobry punkt obserwacyjny — spostrzegła Pech — powinniśmy chociaż spróbować. Z góry będzie widać dalszą drogę, oszczędzi sporo czasu.

— Nie bezpośrednio prosto, póki nie potwierdzimy czy w tym czymś nie czai się zło. Podejdziemy bliżej pod wzgórze a Szarp będzie tropił. Szarp trop. Potem okrążymy wzgórze z ruinami i będziemy się powoli zbliżali. W ten sposób nie przeoczymy śladów, o ile jakieś ślady są do znalezienia, a psy będą miały pewną szansę na zwietrzenie zwierzyny czy to dwunogiej czy czteronożnej.

Anna wydała polecenie psu tak, żeby skoncentrował się na wykryciu najbliższych ludzi, zwierząt łownych i zwierzyny drapieżnej (w tym potworów). Anna ruszyła w kierunku ruin poszukując. Gwizdnęła, a Drakul ruszył za Anną w odległości kilkunastu jardów.

„Cholera. Co mnie nawiedziło?” Ruppert wciąż powtarzał to pytanie w swojej głowie. Oczywiście nie chciał zostać w jaskini bo zaraz ktoś zaciągnąłby go do jakiejś nudnej roboty. Zgłosił się na zwiad ale kiedy zobaczył przed jaskinią z kim idzie, to zwątpił w swoją decyzję. Trzy baby, jeden ślepy i muł. Po prostu profesjonalna grupa zwiadowcza. Wtedy jeszcze mógł zrezygnować. Teraz było już za późno.

— Hej dziewczyny co jest? Co wy tam widzicie? — Dopytywał się łotrzyk przecierając oczy.

— Pozostałości jakiejś budowli. Wieży, może twierdzy? Z tej odległości ciężko powiedzieć, ale to może być to czego szukamy — odpowiedziała pół-drowka.

— Jeśli gobliny jej nie przejęły to kto wie co tam siedzą za paskudztwa — Stwierdził Ruppert i ruszył za towarzyszkami w kierunku wieży.

Krok za Ruppertem szła Pech, nie chcąc wadzić łowczyniom podczas zwiadu. Szukała nieco innych rzeczy, niż śladów: roślin jadalnych i niejadalnych, może leczniczych, a nawet odurzających czy trujących. Nigdy nie można było być pewnym, co okaże się przydatne.
Zwiadowcy ruszyli niespiesznie naprzód, niepewnie spoglądając na mroczną pozostałość po… no właśnie, po kim? Tego mieli nadzieje się dowiedzieć. Wraz z każdym kolejnym krokiem budowla zaczynała wyglądać coraz wyraźniej i teraz bez wątpienia mogli stwierdzić, że niegdyś musiała to być wieża, jednak to nie była jedyna rzecz jaką ujrzeli.
Nagle zwiadowcy zaczęli dostrzegać kształty, które zaczęły poruszać się obok i po ruinach. Nie mogli ich jeszcze zidentyfikować, jednak mogli naliczyć co najmniej trzy małe istoty i cztery nieco od nich większe. Szybko przeszła ich myśl, że to oni mogą być powodem tego nagłego poruszenia w ruinach. W końcu stamtąd nieznani mieszkańcy budowli mogli bez problemu dostrzec zbliżającą się do nich grupę.
Zwiadowcy zwolnili kroku, niepewni co powinni zrobić dalej. Jednak nim nawet jedno słowo padło z ich ust, wzrok wszystkich skupił się na wielkiej postaci, która nagle pojawiła się na murach zniszczonej wieży. Nawet Ruppert nie miał problemu z dostrzeżeniem jej, jednak tylko kobiety były w stanie rozpoznać czym owa istota była. Wszystkich przeszedł nieprzyjemny dreszcz.
Być może poprzedniego dnia poradzili sobie z niedźwiedziem, jednak czy dadzą sobie radę z wpatrującym się w nich niedźwiedziożukiem? Istota wykonała jakiś słabo widoczny z tej odległości gest, a następnie jedna z mniejszych kreatur ruszyła w ich stronę. Cała reszta przystanęła na skraju budowli, jakby wyczekując na dalsze rozkazy ponad dwumetrowej istoty.
Crilia na widok niedźwiedziożuka wydała z siebie jęk, który można było zrozumieć jako „No nie…” Odwróciła się do reszty i zapytała.

— Umm… Skoro to niedźwiedziożuk i ma jakieś mniejsze stwory do pomocy to może się wycofamy? Jesteśmy na tyle daleko, że raczej nie zaczną nas ścigać. Ominiemy je szerokim łukiem i pójdziemy dalej. Chyba, że wolicie wrócić i jutro wrócić tu większą grupą… — proponowała pół-drowka.

— Nie możemy sprowadzić zwiadowcy do kryjówki. Nie mamy wyboru. Zwiadowce trzeba pojmać i wycofać się szybko. Jeśli nie da rady, trzeba go zabić. Nie może pójść naszym tropem, lecz cofnąć się nieco możemy obserwując ich zachowanie — Anna odpięła procę, potem nie spuszczając małej postaci z oka cofnęła się kilkadziesiąt jardów. — Może chcą paktować, dla pewności sprawdzę jaki ma charakter, gdy zbliży się. Jeśli będzie się kryć, wtedy się wycofamy, zaś zasadzkę na zwiadowcę zastawimy po drodze.

To mówiąc Kapłanka Łowca Wielkiej Matki ujęła rękojeść miecz, gotując się do wykrycia charakteru istoty, gdy ta podejdzie.

— Nie chcą paktować — powiedziała Pech, nie dowierzając w naiwność Anny — spotkaliśmy już jednego takiego. Przyczaimy się trochę głębiej w lesie, kiedy podejdzie bliżej, obezwładnię go. Tylko dajcie mi sygnał, kiedy będzie w odległości jakichś… 30 jardów — dodała pewnie.

Wycofała się i schowała za drzewem. Wzięła garść ziemi i ścisnęła w piąstce. Była gotowa do rzucenia zaklęcia, potrzebowała tylko, żeby ktoś powiedział jej kiedy.

— Też wątpię w ich dobre intencję. Prędzej ten nas czymś zajmie, a reszta otoczy i weźmie z zaskoczenia. A nawet jeśli chcą paktować to nie mamy czym. Chyba, że ktoś chce się poświęcić i zostać ich posiłkiem. Lepiej go zabić — mruknęła Crilia z wyjątkowo poważną miną, pasującą do jej drowich rysów twarzy. — Poczekam z Pech za drzewami — dodał i razem z Keks ruszyły za dziewczyną.

Pech wolała się nie wypowiadać w sprawach zabijania. Mogła tylko marzyć, że dałaby radę z taką lekkością decydować o życiu innej istoty, nawet tak podłej jak goblin, który prawdopodobnie się do nich zbliżał.

— To może ja… po prostu poczekam? Bez… obezwładniania? — zapytała cicho Crillę.

— Jeśli go nie obezwładnisz to może uciec i sprowadzić resztę. Jeśli zginie to będziemy mieć chwilę na ucieczkę zanim pomyślą o sprawdzeniu czemu nie wraca. Może dzięki temu nie ruszą za nami. Wolisz zabić jednego, czy ryzykować walkę z nimi wszystkimi? — zapytała pół-drowka.

— To znaczy… zabijanie wolę zostawić wam. Ja nie umiem walczyć…

— Podpuść go jak najbliżej zabijanie weźmiemy na siebie — mówiąc to Anna nie spuszczał wzroku z ruin i grupy znajdującej się w niej, oraz ze zbliżającej się istoty.

— Wystarczy, że go obezwładnisz. My go zabijemy — zgodziła się Crilia.

Zwiadowcy wycofali się trochę i przystanęli za pojedynczym drzewem, które stanowiło raczej słabą osłonę czy kryjówkę dla tak dużej grupy. Jednak mimo tej reakcji, sytuacja nie zmieniła się zbytnio. Pojedyncza istota ciągle zmierzała wprost na nich, zaś pozostali, włącznie z wielkim niedźwiedziożukiem, stali bezruchu na pozostałościach dawnej budowli, wpatrując się w nich. W końcu idących na ich spotkanie posłaniec był już na tyle blisko, by mogli go z łatwością zidentyfikować. Żaden z nich nie miał problemu z rozpoznaniem, do jakiej rasy należała ta poczwara. W końcu wczoraj mieli już okazję aż zanadto naoglądać się jemu podobnych.

— Goblin — padła prosta uwaga z ust jednej ze zwiadowczyń.

Kiedy zielonoskóry był już zaledwie dwieście metrów od nich, uniósł ręce w górę, jakby chciał pokazać, że jest bezbronny. W gruncie rzeczy, nikt nie miał wątpliwości, że w istocie tak było. Goblin wprawdzie miał przy pasie jakąś broń, jednak w pojedynkę zdecydowanie nie mógł stanowić zagrożenia dla tak licznej grupy.

— Ktoś spróbuje z nim porozmawiać, czy jednak trzymamy się planu? — zapytała cicho Crilia.

— Spróbuję z nim pogadać. Miejcie na nich oko stąd. Jeśli gada normalnym językiem oczywiście, zna może ktoś gobliński? — Anna z ciekawością przyglądała się towarzyszom.

— Ja nie… — odpowiedziała pół-drowka.

Pech również nie znała goblińskiego i w takim geście poruszyła głową.

— Elfi znacie? Crilia zapewne tak? A wy Pech? Rupert? — zapytała kapłanka w elfim.

Crilia przekrzywiła głowę pytająco, lekko zakłopotana faktem, że nie zrozumiała ani słowa. Ruppert zaś wolał, żeby goblin padł trupem, tymczasem musiała paść odpowiedź.

— Tak ja znam ich mowę — Stwierdził Ruppert.
Odłączył się od grupy, by zacząć dialog, a po chwili Anna dołączyła do niego.
— Jak miło że wyszedłeś nam na przywitanie… — Powitał goblina z ironią w głosie w jego języku. — Zacznijmy od wspólnego, zobaczymy czy mamy do czynienia ze sprytniejszymi goblinami czy też bestiami — potem zwróciła się do goblina we wspólnym — Czego chcecie?

Goblin zatrzymał się kiedy dwójka ludzi wyszła mu naprzeciw. Z bliska mogli w końcu uważnie przyjrzeć się kreaturze i zrozumieć, dlaczego akurat on został wysłany na to spotkanie. Pomarszczona zielona skóra naznaczona była wieloma bliznami i śladami po oparzeniach. Jego oczy były szkliste i mętne, podobnie jak te Rupperta, choć zdecydowanie przypadek goblina był nieco poważniejszy. Zdecydowanie jego strata nie zrobiłaby mieszkańcom ruin wielkiej różnicy.
Zachrypniętym głosem poczwara odezwała się w swoim języku, całą swoją uwagę skupiając na Ruppercie, który jako jedyny potrafił go zrozumieć. Po słowach wypowiedzianych przez goblina, Ruppert machnął ręką aby dwie towarzyszki podeszły bliżej.

— Jeśli damy im muła to rozejdziemy się w pokoju. Co robimy?

Zdaniem Pech, goblin albo Ruppert - zależnie czyj to pomysł, żeby wydać osła - był niespełna umysłu.

— To jakiś żart? — zapytała, niedowierzając.

— A nie mamy nic innego, czym moglibyśmy ich przekupić? Mamy trochę zapasów, które zabraliśmy. Może zgodzą się na taką wymianę? — zaproponowała Crilia, której nie spodobał się pomysł oddania zwierzęcia.

— Chyba są głupsi niż myśleliśmy. Nic im nie oddamy. Teraz muł, za chwilę inne zwierzęta, potem wszystko co upolujemy, a może broń i dzieci, które są pod naszą opieką. Są od goblina o pół mili oddaleni. Zabijmy goblina i uchodźmy — Anna była wściekła.

— Hola, hola dziewczyny — uspokoił bitną niewiastę Ruppert — oddamy im muła. Tak zyskamy czas. Wrócimy po resztę i wytępimy te szkarady. Muszą być słabi skoro nas nie zaatakowali od zarazu.

Po tych słowach łotrzyk odczepił zapasy od muła i podał lejce goblinowi.

— Już więcej tu nie wrócimy — powiedział do goblina.

— Zapytaj, czy nie oddali by nam go, gdybyśmy jutro przynieśli im jedzenie o podobnej wadze do muła. Żywego rzecz jasna. Moglibyśmy go jutro odbić i nic byśmy nie stracili, bo ciągle by żył — zaproponowała Crilia.

— Czy my... płacimy im daninę? Za wolny przejazd? — zapytała zdezorientowana Pech. — W ogóle uważałabym, co mówisz, nikt nie powiedział, że on nie rozumie wspólnego.

— I nikt nie powiedział, że nie przeczesujemy szlaku dla większej grupy, która niedługo tu będzie. Czy ktoś bez mocnych pleców ryzykowałby takie otwarte mówienie przy ewentualnym przeciwniku? — odpowiedziała Crilia.

Pech nachyliła się w stronę pół-drowki i cichutko wyszeptała.

— Nie mów do mnie tak, jakbym nie była z wami.

— On nie musi tego wiedzieć, a taki blef, nie skierowany bezpośrednio do niego może lepiej zadziałać, bo pomyśli, że ci to tłumaczę — odpowiedziała szeptem kapłanka bogini łowów.

Ruppert pokiwał przecząco głową drowce w odpowiedzi.

— Ruszajmy zanim zmienią zdanie. Te szkarady nigdy nie były cierpliwe.

— Drakul do mnie — muł wierzgnął obalając goblina, w końcu mułu dziedziczą najgorsze cechy obu ras, tylko osoby o umiejętnościach łowcy potrafią je poskromić. Przybiegł do Anny. — Idź sam się im ofiaruj. Nie oddaje się przyjaciół, a temu knypkowi powiedz, że jak nie potrafi utrzymać to jego strata, my oddaliśmy dwa raz płacić za to samo nie mam zamiaru. Jak zapłacimy teraz, będziemy płacić cały czas — Anna była wściekła, trzymała już dłonie na rękojeściach mieczy. Błyskawicznie zaczęła załadowywać zapasy na muła.

— Z tego będą kłopoty... Jest coś, czego nam Ruppert nie powiedział, prawda? Bo inaczej to cała sytuacja jest jednym, wielkim nieporozumieniem.

Pośród zamieszania, czarodziejka już zupełnie się pogubiła. Jednocześnie cieszyła się, że jest długodystansowcem, bo czuła, że zaraz ta umiejętność się jej przyda. Zrobiła zapobiegawczo kilka długich kroków do tyłu, żeby mieć przewagę w gonitwie lub czymś jeszcze gorszym, co wisiało w powietrzu jak czarna chmura na pogodnym niebie.

Crilia, która kątem oka dostrzegła ruch Pech, wzięła z niej przykład i ostrożnie zaczęła się cofać. Coś faktycznie wisiało w powietrzu i jej zdaniem był to zapach muła, który podczas ucieczki zostanie w tyle przez obładowanie zapasami.
Ruppert stał jak wryty patrząc na przebieg sytuacji. Dobrze że szalony muł nie kopnął jego tylko goblina. Szybko do niego dotarło, że to elfka broniła swojego pupila. Cholerne babsko. Teraz już nie było innego rozwiązania. Łotrzyk dobył szybko miecz i postanowił przedziurawić obalonego goblina na wylot. Wiedział, że reszta goblinów obserwuje ich z wieży. Było jasne że w tej sytuacji zaraz rozpocznie się pościg. Uciekając do jaskini sprowadzą wroga prosto do swojej kryjówki. Ale czy było jakieś inne rozwiązanie?

Goblin najwyraźniej był zbyt bardzo zdumiony reakcją muła by zareagować, jednak wkrótce odzyskał rezon. A przynajmniej na kilka chwil przed tym, jak Ruppert przeszył go mieczem. Widząc nadciągającą śmierć, zielonoskóry wydał paniczny krzyk, który dudnił w uszach zwiadowców jeszcze kilka chwil po tym, jak ten wyzionął ducha. Z przerażeniem spojrzeli w stronę zrujnowanej wieży, gdy doszły ich z jej kierunku złowróżbne ryki. Ich oczom ukazała się wizja przyszłej zguby, kiedy banda poczwar, na czele z niedźwiedziożukiem, pędem rzuciła się w ich stronę. Najmniejsze wyraźnie zostawały w tyle za przywódcą, jednak te nieco bardziej wyrośnięte biegły z nim łeb w łeb.
Widok ten sprawił, że Crilia i Pech cofnęły się jeszcze bardziej. Ruppert wyciągnął miecz z brzucha goblina i był już gotów do szaleńczego odwrotu, natomiast Anna stanęła przed nie lada dylematem. Nie było szansy by mogła na nowo załadować swój sprzęt na muła, nie tracąc na to cennych minut.
Anna klnąc pod nosem na zidiociałego, pewnie nawet na wpół ślepego Ruperta, załadowała plecak, w którym były najcenniejsze rzeczy, w tym zapasy, na muła. Powinna go ukarać jak każe się bratających się ze złem i złodziei, odrąbując dłonie, lecz nie uczyniła tego, gdyż nawet taki drań może być przydatny dla społeczności. Potem szybko podążyła za Cirillą, którą uważała za odważniejszą od Pech.

Wszelkie pertraktacje zakończone przebiciem posłańca mieczem zwykle niosły ze sobą niepożądane konsekwencje. I tak było i w tym przypadku. Choć muł był wręcz bezcenny w nowym świecie, to czy wart był takiego ryzyka? I choć opinie zwiadowców były podzielone, to decyzja Anny i zwieńczenie całej sytuacji prze Rupperta automatycznie wywołał, łagodnie ujmując, nieprzychylną im reakcje wielkiego niedźwiedziożuka i bandy towarzyszących mu kreatur. Teraz nie było co płakać nad rozlanym mlekiem. Teraz trzeba było wiać.

Nie patrząc za siebie wszyscy pomknęli, w całkowicie przeciwnych kierunkach. Tracąc towarzyszy z oczu każdy równie zażarcie pędził w swoją stronę, słysząc potęgujące się okrzyki za plecami. Misja zwiadowcza zdecydowanie nie poszła po ich myśli.

Po kilku minutach biegu wszyscy zorientowali się, że coś jest nie tak. Okrzyki zielonoskórych straciły na sile, a już po kilku kolejnych chwilach umilkły całkowicie. Kiedy zwiadowcy w końcu przystanęli (każdy samotny), byli już tak daleko, że nie mogli już nikogo dostrzec za sobą. A więc się udało! Uciekli! Nie pozostało im nic innego, jak odnaleźć resztę i wspólnie zadecydować o dalszych losach owej pechowej ekspedycji.

Wszyscy ruszyli w kierunku jaskini i szybko z odległości się dostrzegli. Kiedy w końcu ponownie się zjednoczyli, uświadomili sobie, że jednej osoby brakowało. Gdzie była Anna z mułem?

Czarodziejka miała trudności ze złapaniem oddechu. Dyszała, jakby przed chwilą ktoś ją dusił. Popatrzyłą z ulgą na okolicę, którą przeszli jeszcze tego ranka. Zmęczona biegiem, padła jak długa na trawie.

— Brakuje Anny… — Crilia stwierdziła oczywistość. — Czekamy, licząc, że odbiegła dalej od nas i niedługo tu będzie, czy zakładamy, że ją złapali i wracamy do jaskini po pomoc? — zapytała resztę.

Była zmęczona, ale musieli podjąć szybko taką decyzję.

— Wrócimy tam — Odpowiedział Ruppert łapiąc oddech — ale tylko z odpowiednią obstawą.
Łotrzyk podszedł do leżącej czarodziejki. Wyciągnął do niej dłoń by pomóc jej wstać.
— Zostajesz tu czy wolisz jednak przenocować w jaskini? — Zapytał dziewczynę, którą uważał za wiedźmę. No ale może szkoda ją tu było zostawiać? Tego Ruppert jeszcze nie był pewny.

— Dasz radę iść, czy mamy ci pomóc? — zapytała zaniepokojona pół-drowka. Nie mieli czasu do zmarnowania, więc musieli iść nawet, gdyby już nie mogli. — Myślicie, że reszta już wróciła? — zapytała, myśląc nad ilością potencjalnych posiłków.

— Dam — odpowiedziała krótko czarodziejka, podnoszona przez Rupperta. — Powinniśmy... powinniśmy wrócić do reszty i powiedzieć, co się stało…

— Powinniśmy i to właśnie zrobimy, ale pamiętaj nie przemęczać się za bardzo. Po takim biegu powinnaś chwilę odpocząć, zwyczajnie idąc, żeby nie stracić przytomności. Mielibyśmy problem, gdyby tak się stało — stwierdziła Crilia.

— Nie, mogę szybciej iść. Oni mogą wciąż za nami podążać.



Zwiadowcy jeszcze przez kilka następnych minut musieli ocierać pot z czoła po tak karkołomnym biegu. Wprawdzie udało im się uciec, jednak nikt nie mógł się zmusić do wykazania entuzjazmu z tego powodu. Zielonoskóre kreatury chciały tylko muła, a w skutek błędnych decyzji oddali im nie tylko zwierzę, ale i jego właścicielkę. Z przykrością musieli stwierdzić, że tym razem zawiedli...
Po kolejnej godzinie marszu ukazał się przed nimi znajomy zagajnik. Już na wstępie obskoczyło ich kilkoro ciekawskich osób.

— Spodziewaliśmy się was o wiele później. Nawet myśliwi jeszcze nie wrócili — powiedział zaskoczony Geoffry, przyglądając się im zmartwionym spojrzeniem. Jego uwadze z pewnością nie uszedł brak jednej osoby. — Co się stało?

— Coś tym razem spierdolił? — zapytał Rupperta krasnolud Gottri, biorąc się pod boki. Z tonu jego głosu i spojrzenia łotrzyk nie mógł wywnioskować, czy tamten pyta się go poważnie czy tylko śmieje się z niego.

— Spotkaliśmy grupę z niedźwiedziożukiem na czele, która zajęła ruiny wieży. Zażądali muła za puszczenie nas wolno. Ruppert chciał go oddać, bo nie byliśmy pewni, czy damy sobie radę, ale Anna się sprzeciwiła. W efekcie tej kłótni zginął goblin, którego wysłali do negocjacji z nami, a reszta jego grupy rzuciła się na nas. Zaczęliśmy uciekać, a po kilku minutach, gdy już nikt nas nie ścigał i zebraliśmy się razem, zauważyliśmy jej brak. Dlatego wróciliśmy po pomoc, chcemy ją odbić, póki jest szansa, że nie została zabita i zjedzona — zrelacjonowała Crilia, wyraźnie błagalnym tonem.

— Po... poradzi sobie, chyba — dodała Pech. — Może odwiodła pogoń w innym kierunku? Pójść tam teraz, bez większości zdolnych do walki, to samobójstwo.

— Ile ich było i w którym kierunku ta wieża? — Zwrócił się do Crilii krasnolud, wyraźnie zadowolony perspektywą starcia. — Wiedziałem, że zostawianie wam, długonogim, jakiejś ważnej sprawy skończy się tragedią!

— Hm — zasępił się kapłan. — Tylko, że większość zdolnych do walki osób wyruszyła na zwiady lub polowania… A nie możemy zostawić tych ludzi bez opieki kogoś, kto byłby w stanie ich obronić w razie czego...

Crilia smutno opuściła uszy, robiąc minę strofowanego dziecka.

— Um… nie policzyłam dokładnie, ale… ale było ich około ósemki, a jeden już nie żyje. Byli na północ od portalu. Znaczy, na północny-wschód od nas. I… liczyłam, że któraś z grup już wróci, ale skoro ich nie ma… — pół-drowka całkowicie sposępniała — …nie możemy narażać całej grupy dla jednej osoby. Poczekajmy, aż ktoś wróci. Jeśli chcą ją zjeść, to mają jeszcze muła, którego chcieli. Może zaczną od niego… — jej głos brzmiał, jakby straciła nadzieję.

— Raczej nie będą... — Pech chciała coś powiedzieć, ale w porę ugryzła się w język.

Pełne usta nie pozwalały łotrzykowi włączyć się do rozmowy. Cały ten stres wycisnął z niego resztki energii. Upieczone mięso przepił przegotowaną wodą. Zdecydowanie wolałby wino…

— Anna była… znaczy jest, wytrawną wojowniczką — wtrącił się Ruppert. — Dzięki niej stado goblinów nie urządza rzezi w tej jaskini. Ruszymy jej w odwecie. Niech tylko wrócą nasi wojownicy.

Po ciężkim, owocującym w niespodziewaną ilość zdobyczy dniu, Erwin jak i reszta myśliwych uśmiechnęła się na widok znajomego zagajnika. Żadnych więcej wilków, psów czy Hobgoblinów. Teraz byli w domu. W obskurnym i cuchnącym goblinem domu, gdzie przynajmniej mogli w spokoju wypocząć, porozmawiać z przyjaźnie nastawionymi ludźmi i napić się, bądź co bądź dobrego wina.

- Dobra, to ja od razu idę do kapłana, żeby zrobił coś z tą raną - powiedział Pleufan, kierując się do wejścia do jaskini, kiedy niespodziewanie wyskoczył stamtąd Lousi - chłopak, który przybył do tego świata wraz z Erwinem, i który wśród ocalonych zyskał miano “Grajka”. Wyglądał, jakby miał coś ważnego do powiedzenia, jednak widok zranionego elfa i nieznajomej kobiety jakby go zdezorientował. Dopiero po chwili niezręcznej ciszy, spojrzał na Erwina i powiedział przejętym głosem.

- Pani Crilia, ta magiczna, dziwna dziewczyna i Ruppert wrócili wcześniej ze zwiadu. Coś się stało tej kapłance, z którą byli. A zwiadowcy z którymi poszedł Dorne wciąż nie wrócili… Czekaliśmy na was. Wielebny Geoffry właśnie wysłał mnie bym pobiegł po was, bo przypuszczał, że będziecie już wracać i może potrzebujecie pomocy w niesieniu upolowanych zwierzyn. - W tym momencie spojrzenie Lousia padło na niesione przez nich na barkach truchła psów. Na jego twarzy pojawiło się wyraźne obrzydzenie, jednak chłopak potrząsnął głową i dokończył. - Wszyscy czekają na was w środku.

Chłopak wprowadził ich do wnętrza jaskini, gdzie Erwin i reszta myśliwych zaraz zostali powitani szerokimi uśmiechami i krzepiącymi pochwałami. Natomiast Gloria mogła liczyć jedynie na zdziwione spojrzenia.

- Erwin, wiedzę, że nie tylko zwierzynę dziś upolowałeś - odezwał się drwal Frewyn, kiedy mijali się w wejściu do wielkiej sali, spoglądając wesoło w stronę Glorii. On i troje innych ocalonych wzięli od nich upolowane zdobycze. Mimo, że na psy spoglądali z podobnym do Louisa wyrazem twarzy, nic nie powiedzieli.

W głównej sali napotkali jeszcze więcej ocalonych. Eriwn musiał przyznać, że w pomieszczeniu było już naprawdę ciasno i tylko dzięki otworowi przy suficie było tu czym oddychać. Jakoś udało im się przedostać do schodów prowadzących na wyższy poziom pomieszczenia, gdzie czekali już na nich członkowie pierwszej grupy zwiadowczej. Wszyscy poza Anną.