Erwinowi się to zupełnie nie podobało, chciał wrócić napić się wina i położyć się spać. Miał dość goblinów, wilków, mułów i targania wszystkiego na plecach. Sądzenie wiedźm o czary wykraczało poza zakres jego obowiązków i kompetencji.
- Po czym wnioskujecie, że ma w sobie demona? - Starając się zachować rozsądek w obłędzie Erwin zadał pytanie.
- Ma w sobie demona, albo wchodzi w konszachty z jakimś. Na tafli lodu widziałem rysującą się wiadomość w tym ich przeklętym języku. Dziewczyna nie odrywała od niego wzroku i nie reagowała na nic - odparł Nathan.
- Albo jako czarodziejka widząc magiczny fenomen postanowiła go zbadać by nas chronić i wtedy padła ofiarą uroku. Jeżeli nie wiemy co oznaczają napisy to nie możemy stwierdzić co zaszło. Chyba, że ktoś zna język i pismo demonów? - Erwin zapytał zebranych.
- A skąd niby wiesz, że to był język demonów? Znasz taki? To może sam jakieś umowy z chaosem zawierasz, co? - zagrzmiała Gloria, stając przed mężczyzną niczym kat nad swoją ofiarą. Ten nieco skonfundowany, cofnął się o krok i spojrzał na wspierających go w tłumie ludzi, jakby szukając wsparcia.
- Jak ci nie pasuje, że ona tutaj jest, to drogę do wyjścia znasz, nikt was tutaj siłą nie trzyma. Niech Pech sama powie, co się stało. Łatwo jest osądzać słabszych, nie znając ich wersji wydarzeń, prawda? - zerknęła w stronę tłumu, a jej ton głosu był twardy i karcący, mający na celu wzniecić w innych choć resztki myślenia.
- Nikt jej nie tknie, aż sama nam nie opowie co się stało. - obwieściła Crilia, siadając obok Pech. - I pamiętajcie, że mamy za sobą ciężki dzień i jeśli ktoś będzie nas prowokował… - jej głos zaczął stawać się zimny jak lód, a jej wściekła twarz wykrzywiła na podobieństwo warczącego psa. - ...to może się polać krew. A nawet jeśli nie to moja w tym głowa, żeby nikt z tu obecnych, oprócz mnie, już nigdy w życiu nie upolował żadnego zwierzęcia i nie złowił żadnej ryby. Bogini wysłucha pierwszej klątwy w moim życiu. - zagroziła, ciągle szczerząc kły. Jakby na potwierdzenie tych słów Keks usadowiła się obok, warcząc na zebranych.
Słowa Glorii i Crilii rozeszły się głuchym echem po jaskini i najwyraźniej zrobiły wrażenie na rozwścieczonym tłumie. Nawet najgłośniejszy dotychczas Orulf jakby zmiękł pod groźnym spojrzeniem obu kobiet i zamilkł. Jednak w spojrzeniach ludzi popierających poglądy Nathana ciągle można było dostrzec gniew, tym razem jednak skierowany na dwie obrończynie wiedźmy.
- Niech wam będzie - powiedział z nieukrywaną niechęcią kapłan. - Poczekamy aż się obudzi, ale do tego czasu nie spuszczajcie jej z oczu. Jak się ocknie, to wszystkim nam ma wyjaśnić tą sytuację...
No ładnie, pomyślał Ruppert. Dziewczynę zostawili na chwilę samą, a wieśniacy już ją na stos rzucają. W sumie nie dziwota, łotrzyk sam by chętnie wszystkich tych magików powrzucał w te pułapki co je zakładają w lochach. Iluzoryczne podłogi pod którymi czekają ostre włócznie, eksplodujące kule ognia, ożywione trupy… Chłopakowi aż ciarki przeszły po plecach na samą myśl o tych wspomnieniach.
- A Ty co o tym myślisz? - Ruppert cicho zapytał stojącego obok niego Esura. Trzymał się na uboczu. Postanowił że poczeka aż atmosfera trochę się podgrzeję…
- Szczerze? - powiedział równie cicho Esur, przyglądając się nieprzytomnej Pech. - Jebie mnie to…
To powiedziawszy, kryminalista bez słowa przeszedł przez tłum, który na jego widok rozsunął się pospiesznie, i wyszedł z jaskini.
Crilia bez słowa odprowadziła Esura wzrokiem, korzystając z chwili, gdy cała uwaga była skupiona na nim. Gdy ten zniknął z pola widzenia, zwróciła się do reszty zebranych:
- Przypilnujemy. Jeśli będzie coś z nią nie tak, na przykład będzie opętana tak jak stwierdziliście przed chwilą, zabijemy ją zanim dowiecie się, że się ocknęła. A teraz przestańcie marnować czas i nasze nerwy i zróbcie coś pożytecznego! - ponownie warknęła ciągle wściekła pół-drowka. Nathan warknął coś pod nosem i zdecydowanym krokiem skierował się w inną część wielkiej sali. Kilkoro z popierających go ruszyło wraz z nim. Zaś reszta zgromadzenia szybko rozpierzchła się.
Kapłanka zabrała kilka głębokich wdechów, aby się uspokoić, kiedy ostatnia osoba zniknęła z jej pola widzenia. Uspokojona spojrzała na tych, których nie wygoniła:
- Pierwsza jej popilnuję. Za godzinę lub dwie niech ktoś z was mnie zmieni. Powinniśmy też spróbować ją ogrzać, może wtedy szybciej się obudzi… - stwierdziła Crilia, przykrywając Pech swoim płaszczem.
- Mam nadzieję, że wiecie co robicie. - Erwin zwrócił się do kobiet, które wstawił się za Pech. - Pewnie pierdolą bzdury z nudów by przypisać sobie jakieś bohaterskie czynny ale jeżeli mówiłby prawdę? Szkoda, że nie ma z nami Xandrosa, on jest magikiem i elfem to by się znał. - Podrapał się po podbródku patrząc na Crilie. - Ty też jesteś elfem. Elfy znają się na magii czy muszą się jej uczyć?
- I wyrosłam w lesie z magicznych liści, a krasnoludy wykopuje się z ziemi… - mruknęła do siebie pół-drowka, ciągle lekko zdenerwowana. - Jestem kapłanką, nie magiem. Najlepsze co możemy zrobić to poczekać na Xandrosa lub do ocknięcia się Pech. - stwierdziła już głośno. - Chyba, że ktoś z was zna się choć trochę na magii, nawet w teorii.
- W lesie? - Erwin zastanowił się i porównał to z tym czego był uczony. - Dlatego jesteś w połowie czarnym elfem? Kapłan na kazaniu mówił, że mroczne elfy lęgną się z grzybów w kształcie pająków. Z teorii magii to nas uczono teorii walki z czarownikami, nie próbować, zabić zanim coś wyczaruje. - Wzruszył ramionami. - W tym raczej nie pomogę, moja edukacja ograniczała się do legend, plotek i innych bzdur wątpliwej wiarygodności.
Crilia na wzmiankę o grzybach westchnęła tylko ciężko i załamała ręce, ale nie skomentowała.
- Więc zostawiam przywoływaczkę w waszych rękach idę wyznaczyć warty coś zjeść i spać. Oby jutrzejszy dzień był choć trochę lepszy od dzisiejszego. - Nie mając nic konkretnego do roboty a co ważniejsze nie mając chęci by cokolwiek zrobić Erwin odszedł realizować swój plan.
- Mogę przy niej posiedzieć przez jakiś czas - odezwał się w końcu kapłan Geoffry. Kiedy tłum się rozszedł w końcu usiadł przy stole, przecierając twarz dłonią. Erwin i Crilia przyglądając się mu, nie mogli nie zauważyć, że te kilka dni w Nowym Świecie mocno odcisnęły na nim swe piętno. Wyglądał naprawdę okropnie.
- Obudźcie mnie kiedy będziecie potrzebować zmiany - rzekł na odchodne Pleufan, który odezwał się po raz pierwszy od wejścia do jaskini. Wyraz jego twarzy był nieprzenikniony, dlatego nie sposób było ocenić co myśli o tej sytuacji.
Solidarność kobiet nie ma sobie równych. Aby uniknąć rozwścieczonych bab, Ruppert ulotnił się razem z tłumem. Ruszył w głąb jaskini. Podobno sytuacja miała miejsce przy stawiku. Łotrzyk postanowił sprawdzić co tam się wydarzyło. Śladów pozostało tam niewiele, jednak bez wahanie można było stwierdzić, że słowa kapłanów pokrywają się z prawdą.
Ruppert od razu zadrżał z zimna, kiedy wkroczył do pomieszczenia. Ognisko, które wcześniej się tu paliło już zgasło, jednak zapewne ono niewiele by pomogło na przenikliwy chłód. Co prawda oczko wodne nie było pokryte już lodem, jednak na posadzce wokół można było dostrzec jego pozostałości. Gdzieś w kącie pomieszczenia leżał pozostawiony przez Pech bukłak.

Jakiś czas przed wyruszeniem grupy myśliwskiej, Crilia, korzystając z okazji, że Gloria zwolniła ją z warty przy Pech, postanowiła nieco zainteresować się stanem dzieci w jaskini. Doskonale wiedziała, że życie w Nowym Świecie było ciężkie nawet dla dorosłych, a dzieciom w szczególności musiało być ciężko.

Trina - dziewczynka, której towarzyszyły dwa psy (spadek po kapłanie Hendriku) - wyglądała nieco lepiej niż pierwszego dnia kiedy przybyli do tego świata. Mimo to prędko dała Crilii do zrozumienia, że do towarzystwa wystarczą jej jedynie psy i szybko wymknęła się w ich towarzystwie na zewnątrz, pozostawiając półdrowkę za sobą. Kapłanka uszanowała jej decyzje, skupiając się na drugiej osieroconej przez los dziewczynce, która przybyła dwa dni wcześniej z grupą Anny.

Avishag, bo tak się właśnie owa dziewczynka nazywała, siedziała skulona pod kocem, nieopodal ogniska. Crilia już z daleka dostrzegła, że coś jest nie tak. Dziewczynka była blada i wyglądała tak jakby lada moment miała się rozpaść. Obok niej klęczała Rose, próbując wcisnąć jej kubek z jakimś napojem.

- Kochanie, wypij to, a od razu poczujesz się lepiej - kobieta mówiła troskliwym, łagodnym głosem, uśmiechając się ciepło do dziewczynki.

Kapłanka uklękła obok Rose. Z niepokojem przyjrzała się dziewczynce, a następnie zwróciła się do alchemiczki:
- Źle wygląda… Wiesz co jej dolega? - zapytała wyraźnie zmartwiona.

- Wszystko w porządku, to tylko przeziębienie - odparła kobieta, jednak w spojrzeniu, które posłała półdrowce rysowało się również zmartwienie. - Już wkrótce z pewnością poczuje się lepiej.

- Nie potrzebuje czegoś? Jedzenia, ziół, okrycia? To nie są warunki dla chorego dziecka… - dopytywała, chcąc jakoś pomóc dziewczynce.
Kobieta spojrzała na dziewczynkę.

- Dobrze kochanie, to wypij to i zawołaj jakbyś poczuła się gorzej - powiedziała. Dziewczynka skinęła głową i zaczęła powoli pić gorący napar. Następnie Rose spojrzała na Crilię. - To my może porozmawiamy o tym na osobności?

- Dobrze. - zgodziła się pół-drowka.

Obie kobiety oddaliły się od dziewczynki, tak by tamta nie mogła ich zobaczyć ani usłyszeć. Dopiero teraz Crilia mogła dostrzec przejęcie na twarzy Rose. Kobieta przyglądała się półdrowce, nie wiedząc nawet jak ma zacząć.

- Jeżeli nie znasz jakichś zaklęć, które mogłyby ją uzdrowić, to raczej na nic zda się twoja pomoc… - powiedziała. - Kiedy tamta grupa tu przybyła, dziewczynka była już chora. Nie tak poważnie jak teraz, ale z biegiem czasu jej stan się pogarszał. Elizabeth poprosiła mnie o pomoc. Jest z nią coraz gorzej, a moje napary na nic się zdają. Jak tak dalej pójdzie, to jeszcze kilka dnia i ona... nie wytrzyma.

- Niestety nie znam… - odpowiedziała smutnym głosem kapłanka, by po chwili dodać z odrobiną nadziei w głosie. - Może Pan Geoffry będzie znał odpowiednie zaklęcie? Jest bardziej doświadczonym kapłanem, więc nie zaszkodzi zapytać. - zaproponowała.

- Nie zna. Elizabeth w pierwszej kolejności zgłosiła się do niego, a kiedy okazało się, że nie może pomóc, to przysłał ją do mnie - odparła Rose.

- Czy nie ma może jakiegoś zioła, za którym mogłabym się rozejrzeć? - dopytywała zmartwiona Crilia. - Jeśli nie… To pozostaje nam liczyć, że Pech szybko się obudzi i będzie znała przepis na jakąś miksturę, która pomoże…

- Istnieje… - zaczęła Rose niepewnie. - Pewien rodzaj grzybów, które podobno, po odpowiednim przygotowaniu, potrafią wyleczyć niektóre poważne choroby. Nie mogę jednak zagwarantować, że pomoże.

- Ale warto spróbować! - rzuciła kapłanka. - Ostatecznie co możemy stracić? Jaki to grzyb, jak wygląda, w jakich miejscach najczęściej występuje? Poszukam go podczas polowań i w czasie wolnym. Może nawet namówię kogoś do pomocy. - upierała się.

- I tu pojawia się problem - po chwili powiedziała Rose. - Grzyb ten jest bardzo rzadki i pojawia się tylko na całkiem świeżo wykopanych mogiłach. Kapłani Boga Wiecznego Spoczynku w Starym Świecie zwykle mieli ich pod dostatkiem. Ale tu nie mamy cmentarzy.

- Ale koło portalu pochowaliśmy kilka osób po pojawieniu się w tym świecie. Wyprawa tam zajmie trochę czasu i mogę dziś nie zdążyć, ale spróbuję znaleźć kogoś do pomocy i ruszyć tam jutro. - zaproponowała Crilia.

- Grzyb pojawia się zazwyczaj w przeciągu dwóch dni od złożenia ciał w grobie, ale później pojawia się tylko przez parę dni. Może jeszcze uda wam się je znaleźć - zgodziła się Rose.

Krępującą ciszę przerwały kroki Crilii, która podeszła powoli do Pech. Stanąwszy nad dziewczyną delikatnie zaczęła głaskać ją po głowie:
- Nasz Śpiąca Królewna wstała na czas. Reszta dzieci z naszej małej gromadki bardzo się o ciebie martwiła. Ciągle przychodzili sprawdzić jak się czujesz. No, teraz ładnie wstań i chodź do nas opowiedzieć co narozrabiałaś ostatnio, bo wyglądałaś naprawdę źle. No, Słoneczko, chodź do nas… - choć głos pół-drowki był miły i ciepły to było w nim coś karcącego i ponaglającego, co jasno dawała do zrozumienia, że Pech powinna mieć jakieś dobre usprawiedliwienie, bo inaczej czeka ją kara.
- Dobrze, że jesteście mieliśmy problem magiczny. Niektórzy uważają, że Pech zaprzedała duszę demonom. - Erwin mówił do nowo przybyłych, głównie w kierunku Xandrosa. Jednocześnie sięgnął po kuszę, którą wycelował ponad śpiącą królewnę. - Więc przydałaby się nam wiedza magiczna jak i wyjaśnienia oskarżonej-
- Kto tak uważa, i na jakiej podstawie? Ktoś może dokładnie wyjaśnić, co się stało? - Xandros chciał wiedzieć więcej, a tłumaczenia zgromadzonych ludzi były zdawkowe.

Czarodziejka nadal była skołowana. Najpierw sprawdziłą swoją rękę, kiedy dotarło do niej, że ostatnie co widziała przed utratą przytomności, był szarżujący kapłan. Nie zwróciła przez to nawet uwagi na Crilię, która starała się wylać na dziewczynę odrobinę empatii.
- Muszę przygotować zaklęcia...-
Nie podnosząc się z wyrka, powiedziała głosem, który ledwie dotarł do zgromadzonych. Czarodziejska rutyna i macosza laga nakazywała przygotowywać zaklęcie jako pierwsza rzecz po przebudzeniu, gdyż okienko nieubłaganie przemijało wraz z czasem i przyswajaniem kolejnych informacji.
- Ktoś się jeszcze nie obudził… - mruknęła Crilia i zaczęła delikatnie poklepywać Pech po policzku. - Nie śpimy. No, obudź się, moja panno, bo masz kłopoty i musisz ładnie opowiedzieć co narozrabiałaś.-
Czarodziejka natychmiast odskoczyła, odsuwając się od dłoni elfki, zasłaniając przy tym własną twarz.
- Ja nic nie zrobiłam - niemal zaskomlała.
- Żadnego czarowania. - Kusza trzymana przez Erwina poruszyła dostosowując się do ruchu Pech. Co prawda wciąż celował w puste miejsce ale powinien móc łatwo wycelować poprawnie, tym razem. - Nie wierzę w te bajki o demonach ale nie będę ryzykował niczyjego życia. Nathan widział zajście i oskarżył ją o konszachty z demonami, on powinien móc coś opowiedzieć. Chyba nie jest tego typu kapłanem co lubuje się w krzywdzeniu małych dziewczynek, w końcu ma żonę-
- Nie spuszczaj jej z oczu Erwinie i nie wahaj się strzelać, jakby zaczęła coś kombinować - powiedział Nathan, po czym spojrzał na Pech. - A ty nie przygotujesz żadnych zaklęć, dopóki nie powiesz nam co wczoraj zrobiłaś i co znaczył ten napis na lodzie. Bo widzisz elfie… - Kapłan niechętnie przeniósł spojrzenie z dziewczyny na Xandrosa. - Wczoraj mieliśmy tu pewny incydent… Nie byłem przy tym jak to się zaczęło, ale z relacji Louisa wynika, że dziewczyna w jednej chwili zamroziła wodę w tamtej części jaskini. A kiedy ja z Geoffrym przybyliśmy, dziewczyna jak zahipnotyzowana spoglądała na lód, na którym zaczęły same z siebie kreślić się jakieś symbole - jakaś plugawa wiadomość od niewiadomo kogo. Dziewczyna za nic nie chciała odstąpić, a kiedy próbowałem siłą ją odciągnąć, to mnie ugryzła… Dopiero jak zniszczyłem taflę lodu dziewczyna jakby ocknęła się, ale zaraz straciła przytomność. Chcieliśmy od razu się jej pozbyć, ale te oto wielkoduszne panie - tu wskazał na Glorię i Crilię - wstawiły się za nią, dlatego teraz oczekujemy aż ta wiedźma wyjaśni nam wszystko…
Pech popatrzyła na kapłana, jak dzikie, przerażone zwierzę zagonione w pułapkę. Bała się mężczyzny, już wcześniej okazał, że pragnie jej śmierci i jak dziewczyna potrafiła wytrzymywać fizyczne znęcanie, tak nigdy jeszcze nie spotkała się z tak drastycznym przejawem wrogości od drugiego człowieka. Wyglądało na to, że zrobi to, co zazwyczaj robiła w takich sytuacjach... zacznie płakać. Łzy już zbierały się do jej oczu, ale starała się je powstrzymać.
- Nie zrobiłam nic złego, czego ode mnie chcecie?
- No już, już… - pół-drowka próbowała uspokoić dziewczynę. - Uspokój się. Chcemy tylko, żebyś nam powiedziała co się stało zanim straciłaś przytomność. - kapłanka przytuliła Pech, ciągle próbując ją uspokoić. Rzuciła przy tym spojrzenie na Nathana i warknęła. - Widzisz, wystraszyłeś ją! Moim zdaniem jesteś do niej zwyczajnie uprzedzony!
Zdezorientowana, Pech nie zareagowała od razu na czułości Crilii. Dopiero kiedy elfka odezwała się do kapłana, czarodziejka z całej siły odepchnęła ją od siebie, nie szczędząc przy tym kopniaka.
- Nic nie zrobiłam! Nie wiem czego chcecie!
Niedawna bezradność przerodziła się w gniew, którego pierwszą ofiarą padła nie mająca złych zamiarów drowka, która właśnie zwracała ostatni posiłek po ciosie w brzuch.
- I widzisz jak kończy się ta twoja litość do niej! - Nathan niemalże krzyknął, wstając gwałtownie na równe nogi, niemal przewracając przy tym stół.
- Nathanie... - żona kapłana próbowała go uspokoić, jednak ten zaraz gniewnym spojrzeniem obrócił w perzynę jej dobre chęci.
- Koniec z czułościami - powiedział, kierując spojrzenie na Pech. - Albo tu i teraz wyjaśnisz nam co wczoraj zrobiłaś, albo skończymy z tym raz a dobrze!
- Trzeba było ją związać - powiedział spokojnie Raul. - Jest teraz przestraszona i trudno jej się dziwić. Jeszcze trochę ją postraszysz, to nie powie ani słowa. A zabijanie byłoby głupotą. Przynajmniej w tej chwili.
- A wczoraj jakoś nie była przestraszona - powiedział Nathan.
- Poprawcie mnie jeśli się mylę - wtrącił się Ruppert. - Dziewczyna zamroziła jezioro i nie mogła się od niego oderwać? Kapłan Nathan dodatkowo utrzymuje, że dziewczynę opętał demon. Ale jeśli ona jest opętana to po co demon, który jest w niej, piszę do siebie wiadomość na tafli lodu? Coś mi się to kupy nie trzyma...
- Jest opętana, czy utrzymuje konszachty z demonem, jak zwał, tak zwał. Wszystko sprowadza się do tego samego - odparł kapłan.
- Ja się na tym nie znam. - Ruppert uniósł dłonie. - To ty jesteś kapłanem. Osobiście nie chciałbym dzielić domu z diabłem. Tylko powiedz mi kapłanie. Zabijając tą czaromiotkę obiecasz, że już nikomu się to nie przydarzy?
- Też się na czarostwie nie znam. Dlatego czekaliśmy na Xandrosa, elfa, uczonego w gusłach, by nam powiedział czy diabeł i czy powinniśmy wrzucić ją do wody by sprawdzić. Woda czysty żywioł, sił nieczystych nie przyjmie. - Erwin powtórzył znaną prawdę ludową.
Raul spojrzał na Xandrosa, chcąc zobaczyć jego reakcję, po czym ponownie przeniósł wzrok na Pech. Czarodziejka już od pewnego czasu zdawała mu się dość kłopotliwym 'nabytkiem', ale nie na tyle, by utopić ją w najbliższym jeziorku lub spalić. A wyczyny z lodem już kiedyś widział w wykonaniu Pech. Jeśli czarodziejka nie panowała nad swymi umiejętnościami, to było to równie niebezpieczne, jak konszachty z demonem. Ale zabijanie? Tak na wszelki wypadek? Może lepiej podrzucić ją wrogom, żeby tam narobiła zamieszania?
- Xandrosie? Co ty na to? - spytał.
- Nie. Nie dam zgody ani na porzucanie kogokolwiek, ani na zabijanie kogokolwiek, choć nie do mnie należy decyzja. W końcu wybraliście sobie wodza. My elfy respektujemy swoich przywódców, a każdy, kto nie chce się im podporządkować odchodzi sam. Wy ludzie odczuwacie dziwną chęć władzy, i zabijania lub niszczenia wszystkiego, czego nie rozumiecie lub nie chcecie rozumieć. Nie zamierzam przykładać do tego ręki, i zgodnie z obyczajem mojego ludu odejdę, jeśli “przywódca” zadecyduje wbrew moim przekonaniom - elf popatrzył po zgromadzonych w jaskini z politowaniem i zaczął wyjaśniać, mając nadzieję, że ludzie w jakiś sposób się opamiętają - Dziewczyna może być ofiarą bóstwa, które czczone było w tej jaskini zanim tu przybyliśmy. Zbeszcześciliście tę świątynię pod nieobecność wielu z nas, nie mogę powiedzieć, jakie moce uwolniliście, lub jakiej istocie się naraziliśmy. Nie dziwię się, że dawni opiekunowie tego miejsca próbują kontaktu z osobami, wyczulonymi na moc. Pewnie zrobią to znowu. Być może próbują zemścić się za śmierć swoich sług, a być może po prostu próbują nas ostrzec….tego nie wiemy. Wiem, że posąg prymitywnego bożka został okradziony, i wiem, że nie była to czarownica, która jako jedyna okazała pewną chęć współpracy ze mną, kiedy badaliśmy co zostało z posągu. Nic już jednak nie znalazłem, dlatego nalegałem na opuszczenie tej jaskini jak najszybciej się da, i dlatego też zwiadowcy cały czas próbują znaleźć inne, lepsze miejsce na osadę. Wciąż nalegam, mimo, iż dwóch naszych towarzyszy nie wróciło z nami z patrolu. Ich bohaterska śmierć roztrwoniona będzie przez tych, co oskarżają tych co działają dla waszego bezpieczeństwa. Aby jednak sprawdzić wasze obawy, mogę spróbować wykryć emanację magii od dziewczyny, choć nie wygląda na opętaną. Raczej jestem zdania, że nie potrafi zapanować nad tym, co dał jej los. Potrzebuję czasu aby odpocząć, i nieco spokoju aby przygotować wszystko to, co niezbędne jest do rytuału, bo zaklęcia są wyczerpujące i niełatwe. -
- Więc póki co Pech ma szczęście. - Stwierdził żartobliwie Ruppert jakby ignorując całą powagę tej sytuacji. - Większość z nas tu uważa że dziewczyna jest niewinna. No chyba że chcesz się do czegoś przyznać? - Skierował badawczo wzrok na czarownicę albo czarodziejkę. Sam już nie wiedział na co.
- Nie mamy wśród nas żadnego kapłana, który mógłby rzucić odpowiedni czar? - spytał Raul.- Są wszak czary zdolne wykryć zło. Nikt nie potrafi tego zrobić?
- Sama mogłabym to zrobić, ale niektórzy… - tutaj Crilla rzuciła spojrzenie na Nathana. - ...mogliby nie uwierzyć w moje słowa. Panie Geoffry, mógłby pan? - zapytała grzecznie Crilia jedynego kapłana, który zachował neutralność w tej sprawie.
Dziewczyna, która była tematem przewodnim całej dysputy, skulona siedziała w kącie. Popatrzyła z żalem na Crilię, jakby chciała ją przeprosić, ale jednocześnie wolała się nie odzywać, nie chcąc pogorszyć swojej sytuacji. Wychodziło, że oprócz kapłana, nikt tak naprawdę nie chciał zrobić jej krzywdy - może Erwin celujący kuszą, ale jeszcze nie strzelił - i nie miała się czego obawiać, a już tym bardziej nie musiała kopać elfki. Nie dało się ukryć: spanikowała. Myślała, że zaraz zaczną przeprowadzać na niej lincz za jakieś urojone krzywdy.
- Musiałbym przygotować to zaklęcie jutro - odparł Crilii Geoffry. - W domenie wielu kapłanów wykrywanie zła jest naturalną zdolnością, lecz nie w mojej.-
- W naszej też nie - dodała Elizabeth, żona Nathana.
- A niech was - mruknął Nathan, z rezygnacją siadając na swoje miejsce. Najwyraźniej spodziewał się znaleźć wśród zebranych większe wsparcie w swojej sprawie. Jednak ostatecznie wypowiedź elfa zniszczyła jego plany. - Można spróbować, chociaż wątpię by to cokolwiek dało… Ale nie mam zamiaru ustąpić w jednej sprawie. Ta dziewczyna wciąż nie wyjaśniła co znaczyły te symbole na lodzie, a jestem pewien że je rozumiała. Tak więc oczekuję, że klarownie wyjaśni nam to tu i teraz.-
- Problemy z czarami, rozwiązać nowymi czarami? Co może się nie udać? - Choć Erwin musiał przyznać, że pomysł nie był zły, to źródło pomysłu było. - Jak na chwilę obecną fachowiec stwierdził, że to mogła być zemsta demona, lub coś innego nie spowodowane przez dziewczynę. Ponadto stwierdził, że zabicie jej lub ukaranie byłoby złym pomysłem Jedynym dowodem są zeznania kapłana, który nie wie co widział, do tego sam pląta się w zeznaniach raz stwierdzając, że to opętanie raz, że konszachty z demonem. - Odłożył kuszę na bok. - Jak dla mnie sprawa jest jasna, nie ma żadnych konkretnych dowodów na związek zaklinaczki z demonami. Zamrożenie tafli stawu jest czynem jaki mógłby dokonać każdy mag bitewny, a nie każdy mag jest demonologiem. Choć symbole na lodzie mogą mieć znaczenie, ich treść zna tylko Pech i wątpliwym jest, by sama się oskarżyła i nie mamy jak zweryfikować jej słów, więc sprawa ta nie może mieć wpływu na całość naszego osądu. Przez co znaczenie tych symboli choć potencjalnie ważne, jest sprawą prywatną, a wyjawienie ich tajemnicy zależy od dobrej woli czarownicy.-
- Już się nie mądrz Erwin. - Wciął się znudzony Ruppert. - Niech Pech mówi co tam wyczytała. Sprawa dotyczy nas wszyszystkich.
Nie ma to jak podpowiadać podejrzanej, w jaki sposób ma się wydostać z tarapatów, pomyślał Raul.
Spojrzał na Pech zastanawiając się, czy dziewczyna wydusi z siebie jakieś wyznania, czy nie.
Xandros podszedł do Pech uważnie ją oglądając - może jednak skorzystamy z pomocy obecnych tu kapłanów? Prosty egzorcyzm, zabezpieczający przed złem powinien być chyba znany każdemu kapłanowi - Xandros popatrzył na Crilię i Geoffreya. - Składała ofiary z krwii? Pisała na ziemi jakieś kręgi i otwierała portale do otchłani? Jeśli nie….proponowałbym pójść spać i odpocząć, bo komuś tu odbija - elf spojrzał bardzo znacząco na Nathana
- Skoro nie zrobiła nic złego, to chyba nie ma powodu, dla którego nie mogłaby nam powiedzieć, co znaczyły te symbole - mruknął Nathan.
- A wy musicie jeszcze opowiedzieć nam o swojej wyprawie - zwrócił się nagle Pleufan do Raula i Xandrosa. Elf nie odzywał się przez cały czas, jednak jego mina i spojrzenia, które od czasu do czasu posyłał Pech wskazywały na to, że wcale mu się ta sytuacja nie podobała. Tak samo jak pobłażliwość reszty.
- Panie mają pierwszeństwo - powiedział Raul, spoglądając na Pech.
Czarodziejka wygrzebała się z kąta i zbliżyła do reszty. Chociaż była wyraźnie skonfundowana, postanowiła odpowiedzieć na pytanie.
- To była wiadomość... ja nie wiem od kogo, ale ktoś próbuje się z nami skontaktować. Ostrzega przez ziemiami na zachodzie i przekazuje, że na wschodzie znajdziemy spokój. Musimy być tylko wytrwali…
- Dobrze. Skoro już się wyjaśniło, to czy ktoś jeszcze ma jakieś pytania? - zapytała Crilia, która chwilę wcześniej pozbierała się z ziemi.*
- I tyle? - zapytał z niedowierzaniem Nathan. Wbił w Pech przeciągłe spojrzenie, które następnie zwrócił na pozostałych. Zaraz jednak westchnął, a jego twarz przybrała wyraz zrezygnowania. - Nie wierzę w ani jedno jej słowo, ale to was pewnie nie obchodzi, więc zostawmy ten temat…

Gdy słońce wspięło się już na najwyższy punkt nieba i zaczęło swą wędrówkę ku horyzontowi, Ruppert w końcu skończył budowę pułapki i ruszył do jaskini. Jak się jednak okazało, nie zastał tam zbyt wielu osób. Kilka kobiet oraz Esur (który okazał się świetnym kucharzem) przygotowywali kolejne racje żywnościowe z upolowanych wczoraj przez Erwina psów, Gloria wciąż siedziała u boku Pech, a co jakiś czas przychodził ktoś z zapasami drewna zebranymi w zagajniku. Byli jednak jeszcze tacy, którzy nie kwapili się do pracy.

Przy jednym ze stolików Ruppert dostrzegł dwoje mężczyzn. Nie miał większego problemu z rozpoznaniem pierwszego z nich. Mimo swoich problemów ze wzrokiem, łotrzyk od razu dostrzegł zapitą twarz Orlufa, który jak zwykle miał przy sobie kufel wina. Drugiego z nich jednak sobie nie przypominał. Mężczyzna z kapeluszem z szerokim rondem, spod którego wypływały blond włosy po ramiona, siedział naprzeciw pijaka, potrząsając drewnianym kubkiem. Dźwięk, który temu towarzyszył natychmiast przypomniał Ruppertowi o tych wszystkich pijackich nocach w karczmach Starego Świata, podczas których on, albo jego towarzysze tracili ciężko zdobyte złoto w grach hazardowych. Po krótkiej chwili, mężczyzna przechylił kubek nad stołem, po którym zaraz poturlały się kości do gry. Zadziorny uśmiech pojawił się na ustach blondyna.

- Oho, dziś sprzyja ci szczęście mój przyjacielu - zaśmiał się i sięgnął do kieszeni, z której po chwili wydobył srebrny sygnet. - Szczerze mówiąc, nie sądziłem, że uda ci się go odzyskać, niemniej jednak, gratuluję!

- Spierdalaj - odparł Orluf, który zabrał pierścień i swój kufel, a następnie odszedł od stołu.

Blondyn pomachał mu teatralnie lewą ręką na pożegnanie. Zaraz jednak dostrzegł przyglądającemu się całej scenie Ruppertowi, któremu niemal od razu posłał aż nazbyt przyjazny uśmiech.

- A może ty chciałbyś sprawdzić swoje szczęście, mój przyjacielu?

- Ja? - Zapytał zaskoczony Ruppert. Wiedział że o niego chodzi więc dosiadł się do stołu. - A o cóż tu grać w tym zapomnianym świecie?

- Wszystko się nada - odparł mężczyzna, podsuwając Ruppertowi kubek z kośćmi. - Dodatkowe porcje żywnościowe, biżuteria, bronie, narzędzia, nawet kapelusze... - Wspominając o tych ostatnich, blondyn złapał za rondo swojego kapelusza. Najwyraźniej oryginalnie nie był jego własnością. Ruppert również dostrzegł, że mężczyzna nie miał serdecznego palca w prawej ręce. - A nawet przysługi. Dosłownie o wszystko co jest w twoim posiadaniu. To co ty na to?

- W sumie możemy się rozluźnić. - Zgodził się chłopak. - Ja daję na początek swój łuk, który odebrałem goblińskiemu ścierwojadowi. Co stawiasz w zamian… No właśnie. Jak się nazywasz kapeluszniku? - Zapytał rozbawiony rzucając okiem na kapelusz.

- Mateus. A ty jesteś Ruppert, jeśli się nie mylę. Nieco o tobie słyszałem. Wczoraj byłeś szukać Anny razem z resztą ekipy, no i należysz do naszej szanownej rady Goblińskiego Stołu. - Hazardzista zaśmiał się bardzo rozbawiony z własnego żartu. - A co do łuku… No cóż, mógłbym postawić to samo… Goblińskch łuków to akurat mamy pod dostatkiem i każdy może sobie jakiś wziąć. Nie masz może czegoś ciekawszego? Informacje też są w cenie. A przysługa z twojej strony byłaby cenniejsza niż złoto.

- Jeśli chcesz żeby obrady oficjalnie tak nazwać, mogę to zrobić nawet i bez gry w kości. - Zaśmiał się Ruppert. - Czyli zagramy o przysługę? Tylko co taki jegomość jak Ty mi zaoferuję w zamian?

- Mam niezły sztylet, nigdy mnie nie zawiódł, wiele razy uratował życie. Poza tym ostatnio wygrałem od pewnej damy ładny naszyjnik, który z pewnością wart jest niemało. Oceniam, że wart musi być przynajmniej około stu złotych monet. - Mówiąc to Mateus wyciągnął na stół sztylet z misternie grawerowaną rączką oraz srebrny naszyjnik z jakimś zielony kamieniem. Po chwili dołożył do nich kapelusz. - No i do każdej z tych nagród dorzucam kapelusz. A jeżeli nie interesuje cię żadna z tych rzeczy, to zawsze mogę podzielić się jakimiś informacjami, bo nie powiem, podczas gry można dowiedzieć się naprawdę wielu interesujących rzeczy o ludziach w tej jaskini. No i mogę oczywiście uczynić dla ciebie jakąś przysługę, oczywiście… w granicach rozsądku.

- Widzę że godny przeciwnik z Ciebie. - Stwierdził Ruppert oglądając rzeczy, które udało się zgromadzić Mateusowi w tym zatraconym świecie. - Może i mógłbym się skusić na jedną z tych rzeczy. Ale zanim zagramy.. Czego oczekujesz ode mnie dokładnie?

- Hm… Czego mógłbym chcieć? - Mateus przybrał minę, jakby się nad czymś zastanawiał, jednak Ruppert był pewny, że mężczyzna jedynie udaje. - O, już wiem! Co powiesz na to, że wkręcisz mnie w szeregi waszego wspaniałego zgromadzenia przy Goblińskim Stole? Szepniesz temu kapłanowi dobre słówko o mnie, zachęcisz by mnie zaprosił do stołu. Nic trudnego, ani ryzykownego.

- Interesujące. - Ruppert zastanawiał się, co chodziło po głowie Mateusowi. - Wiesz, że nie mogę Ci tego gwarantować. Mógłbyś wygrać jedynie szanse. Wprowadzę Cię i powiem dwa dobre słowa o Tobie. Czy to wystarczy? Trudno powiedzieć. Ale jeśli przegrasz też będziesz mieć swoją szansę bo przyłączysz się do najbliższego zwiadu, w którym będę uczestniczył.

- Jestem hazardzistą, a więc ryzyko mi nie obce. Ważne, żebyś tylko postarał się mnie tam wkręcić. A co do zwiadów… No cóż… Takie rozrywki mnie nie interesują, ale jeszcze się zastanowię…

Przysługa za przysługę. O cóż można było więcej grać tutaj? W miejscu gdzie klejnoty i świecidełka traciły swą wartość na rzecz psiego mięsa. Smutne ale prawdziwe. Łotrzyk poprawił grzywkę i ze zawadiackim uśmiechem zapytał:

- To jak, gramy?

Mateus skinął głową. Na początek tylko tak dla formalności przypomniał zasady gry. Łotrzyk wprawdzie dopiero co go poznał, jednak po kilku chwilach gry mógł przysiąc, że blondyn jest z pewnością zawodowcem w swoim fachu. Kości toczyły się po stole wielokrotnie, a za każdym z rzutów, Ruppert był w coraz gorszej sytuacji. Pod koniec przypomniał sobie, dlaczego wszyscy jego towarzysze z dawnych lat denerwowali się, za każdym razem kiedy wciągnęli się w taką rozgrywkę.

- No cóż, wygląda na to, że szczęście jest tym razem po mojej stronie - uśmiechnął się Mateus, widocznie zadowolony z wygranej. - Ale, nic nie stoi na przeszkodzie by zagrać jeszcze raz. W sumie miałby jeszcze jedną sprawę, z którą mógłbyś mi pomóc. To jak?

Kości nie sprzyjały łotrzykowi. Dlatego minę miał nietęgą. O ile w tunelach i jaskiniach szczęście mu sprzyjało równoważył to pechem przy stole. Odszedł od stołu by nalać sobie wina do drewnianego kubka.

- Chyba nie sądzisz że tak łatwo odpuszczę. - Uśmiechnął się Ruppert.

- Nie śmiałem w to nawet wątpić. Wiedziałem, że jesteś osobą, która tak łatwo nie da za wygraną - zaśmiał się blondyn. Kiedy Ruppert ponownie przysiadł się do stołu, Mateus nagle spoważniał. - Moja następna prośba, jest… nieco bardziej delikatna. Teraz może powiem tyle, że chciałbym byś coś dla mnie zdobył, a resztę wyjaśnię dopiero jak poznamy wynik następnej rozgrywki. A ja stawiam to samo co przedtem, tylko że tym razem wszystko za jedną grę - sztylet, naszyjnik i kapelusz.

- Sprawdźmy komu bédzie sprzyjać szczęście. - Zaakceptował warunki Ruppert.

Kości ponownie poszły w ruch, tym razem jednak Ruppert grał bardziej rozważnie. Uczył się na swoich błędach. Natomiast to Mateusowi tym razem kości nie sprzyjały. Umiejętności to jedno, jednak prawdą jest, że w hazardzie liczy się przede wszystkim szczęście. I w tej rozgrywce przeszło ono na stronę Rupperta.

- No cóż, łatwo przyszło, łatwo poszło - stwierdził blondyn, przesuwając swoje skarby w stronę Rupperta. - To jak, gramy dalej? Do trzech razy sztuka. Może tym razem nie będę ryzykował więcej swoich skarbów, ale zawsze mogę sprzedać ci jakieś informację na temat ludzi z jaskini.

Ruppert obejrzał kapelusz i założył go na głowę. Sztylet wcisnął za pas. Naszyjnikowi przyjrzał się dłużej zastanawiając się ile byłby wart w starym świecie. Mateus mówił że 100 złotych monet ale mógł kłamać.

- To naszyjnik tej arystokratki? - Zapytał Mateusa. Skinieniem głowy pokazał piękną kobietę której imienia nie pamiętał.

- Zgadza się - odpowiedział. - Wczoraj wieczorem była w podłym nastroju i postanowiła wyładować się przy grze i winie. Ten jej facet, Cyne, próbował ją nawet hamować, ale na niewiele się to przydało. Pod koniec była nawet jeszcze bardziej wściekła niż przed - wraz z ostatnimi słowami Mateus zaśmiał się.

- Owszem chciałbym uzyskać informację ale oby ta informacja była warta swej ceny… Czy wiesz coś o Esurze? - Zapytał Ruppert. - Jeśli tak to rzucaj.

- Niestety, wiem zapewne jeszcze mniej niż ty. Raz próbowałem go namówić by ze mną zagrał, ale usłyszałem jedynie “spierdalaj”. Wiem tylko tyle co inni o nim opowiadają.

- Szara eminencja. - Podsumował Ruppert. - Sam wiesz kto ma najciekawszą historię, której bym się nie spodziewał., Powiedz mi lepiej jak byś chciał aby wyglądało Twoje wprowadzenie w grupę. Będziemy poruszać temat wyprawy z tej jaskini. Może masz jakieś cenne informację, które chciałbyś przekazać?

- Liczę, że coś wymyślisz - uśmiechnął się Mateus. - Moja wiedza ogranicza się do ludzi tutaj. Znam nastroje jakie panują wśród ocalonych, wiem czego potrzebują, czego im brakuje, co im się nie podoba. Wy możecie tam naradzać się o wyprawie, zwiadach i innych problemach, ale chyba nikt z was, no może poza tym starszym kapłanem, nie interesuje się tym co myślą ocaleni. A ja, no cóż, mogę być ich głosem w tej radzie.

- Ciekawe co na to ludzie jakby się dowiedzieli że ich reprezentujesz? - Zaśmiał się Ruppert.

- Nie można dogodzić wszystkim, ale z pewnością będą zadowoleni z faktu, że ktokolwiek ich reprezentuje niż gdyby zostać miało tak jak jest.

- Może i jest w tym ziarno prawdy… - Zastanowił się Ruppert. Poprawił kapelusz na głowie i odsunął się od ławy. - Będę już leciał. Miło było się trochę odprężyć jak za dawnych czasów…

- Cała przyjemność po mojej stronie. W razie czego wiesz gdzie mnie szukać - odparł Mateus.

Ruppert przy stawie nie znalazł niczego ciekawego… Wrócił do jaskini by się trochę ogrzać. Przenikliwy mróz panujący tam na dole przyprawił go o dreszcze. Nie za bardzo mógł spać więc ruszył do drowki pilnującej małej wiedźmy. W ręce trzymał jej bukłak. Spojrzał na Pech z przymrużonymi oczami a potem przeniósł wzrok na Crilie.
- Dlaczego to dla niej robisz? - Zapytał bez ogródek.

Kapłanka spojrzała na Rupperta zaskoczona tak nagłym i niespodziewanym pytaniem. Po chwili spojrzała na Pech smutnym wzrokiem i równie smutnym głosem odpowiedziała:
- Bo przypomina mi moją młodszą siostrę… - jej głos załamał się lekko przy ostatnich słowach.

Jak do tego podejść. Ruppert był skołowany. Mroczne elfy, o których słyszał były krwiożerczymi bestiami lubujący się w torturach. Crilla była drowem ale na widok krwi i trupów ciągle wymiotowała więc do sali tortur raczej się nie nadawała.
- Wybacz ale czemu taka jesteś? Przecież mroczne elfy powinny być… mroczne. - Ruppert był coraz bardziej ciekawy kim jest Crilia.

Kapłanka skrzywiła się na słowa “mroczne elfy”. Nie lubiła, gdy ktoś tak ją nazywał. Nigdy nie zaprzeczała, że w jej żyłach płynie drowia krew, ale była to tylko jej część, nie całość. Takie patrzenie na nią było, jej zdaniem, krzywdzące.
- Jestem tylko pół-drowem. Pół! - zaznaczyła z wyrzutem. - Moja matka była człowiekiem! - dodała z urażoną miną.

Niezbyt zaczęła się ta rozmowa. Ruppert starał się być delikatny ale widać z tego wszedł na grząski grunt.
- To jej bukłak. - Zmienił temat łotrzyk i wyciągnął do niej rękę z wodą. - Nalałem tam świeżej wody. Może być spragniona jak się obudzi.
Crilia spojrzała niepewnie na mężczyznę i ostrożnie wzięła bukłak.

- Dziękuję. - powiedziała krótko. - I przepraszam… Nie powinnam się unosić… - po krótkiej przerwie dodała: - Jak twój wzrok?

- O dziwo lepiej. - Zauważył chłopak. - Pech przygotowała mi jakiś wywar, który chyba pomaga. Ta dziewczyna.. - Spojrzał znowu na Pech. - Twoja siostra też była taka... dziwna?

- Zależy co rozumiesz przez “dziwna”. - odparła kapłanka.

- Pech jest jak takie dzikie, przestraszone zwierzę. - Zauważył łotrzyk. - Nie wiadomo czego się można po niej spodziewać.

- Trochę… - przytaknęła Crilia. - Dla większości ludzi, nawet tych, którzy znali nas od urodzenia, byłam “przeklętym, małym, drowim pomiotem”, a mojej siostrze obrywało się tylko za to… że była moją siostrą. Przez to zawsze bała się innych. - zawahała się na moment, ale jednak dodała. - Czasem myślę, że pozwolono nam żyć tylko dlatego, że nasza matka była jedyną kapłanką w okolicy…

Ruppert znalazł sobie w końcu jakiś kawałek ziemi i dosiadł się do Crilii.
- Jeśli chodzi o religie to niewiele o nich wiem. - Przyznał się Ruppert. - Chociaż wielu moich przyjaciół uważało, że bogowie są dla mnie łaskawi. Za dzieciaka ojciec oddał mnie zbójom. Trochę jestem jak ta dziewczyna. Byłem trzynastym synem. Ojciec mówił że jestem darmozjadem i w dodatku przynoszę pecha. Lecz uważam, że to kwestia równowagi. Kiedy przez bardzo długi okres masz pecha, potem naturalne jest, że ciągle masz szczęście. Chłopaki z drużyny uważali mnie za swój amulet. Wykryłem im każdą pułapkę i znalazłem każde ukryte przejście. Kto by się spodziewał, że w końcu znajdę przejście do innego świata…
- Opowiesz mi coś o Twojej religii? - Zapytał po dłuższej chwili ciszy, która nastąpiła po jego wywodzie. Chyba potrzebował się trochę wygadać ale raczej to on wolał słuchać niż być słuchanym.

- Moją boginią jest Artana, która jest boginią łowów. Ci którzy oddają cześć jej wodnemu obliczu nazywają ją Diemis. Można powiedzieć, że traktujemy je prawie jak dwie osobne boginie, a my, jej wyznawcy, jesteśmy podzieleni na tych, którzy polują na lądzie i tych, którzy łowią w wodach. Oba odłamy za sobą nie przepadają, co jest dla mnie głupotą, ale takie realia panowały w naszym Starym Świecie. - mówiła kapłanka. - Reszta jest bardzo prosta. Nauczamy, żeby polować tylko, gdy zajdzie taka potrzeba, a nie z chciwości. Chronić zwierzęta przed chciwymi myśliwymi, zwłaszcza matki z młodymi i same młode, których nie wolno zabijać, nigdy. Nie wybijamy całych gatunków, nie niszczymy ich domów… Wszystko inne opiera się głównie o te zasady. Zadaniem samych kapłanów jest uczenie oraz egzekwowanie tych zasad i udzielanie ślubów. - po tych słowach zastanowiła się chwilę. - To chyba tyle. Masz jakieś pytania?

- A co ze zwierzętami domowymi? - Zapytał zaciekawiony Ruppert. - W starym świecie trzymaliśmy je wbrew ich woli w zagrodach. Karmiliśmy tylko po to by były grube i smaczne. Co bogini Artana o tym sądzi?

- Jest boginią łowów, więc interesuje się zwierzętami, na które się poluje. Hodowla to nie polowanie, wobec czego nie podlega jej jurysdykcji. Gdyby było inaczej nie różniłaby się niczym od bóstw zwierząt. Wyjątkiem byłyby polowanie na zwierzę domowe lub próba wybicia całego gatunku, ale to chyba jedyne wyjątki. - odpowiedziała, wyraźnie się zastanawiając, gdy wypowiadała ostatnie zdanie.

- W sumie to bez znaczenia. - Podsumował łotrzyk. - Nawet nie wiadomo czy przeżyjemy dzisiejszą noc. Po co tu myśleć o hodowli?

- W naszej sytuacji zawsze dobrze jest zająć czymś myśli i ręce. Nie ma się wtedy głupich pomysłów, a jeśli przeżyjemy mogą okazać się przydatne. - oznajmiła Crilia typowym dla kapłanów tonem. - Czym chciałbyś się zająć, gdybyśmy znaleźli jakieś bezpieczne miejsce do osiedlenia się?

- Wiesz, nawet się nad tym nie zastanawiałem. - Ruppert podrapał się po brodzie. - Kiedyś pracowałem w kopalni soli ale jeśli miałbym znowu zejść pod ziemię po kamienie to tylko jeśli by były szlachetne. Nigdy zbyt długo nie usiedziałem w jednym miejscu a ten nowy świat daje nowe możliwości. Chciałbym go zwiedzić i poznać. A Ty Crilla?

- Crilia. - poprawiła go pół-drowka, przyzwyczajona do takiego przekręcania jej imienia. - Chętnie bym go zwiedziła, ale mam swoja obowiązki jako kapłanka. Jeśli kiedyś będę mogła z czystym sumieniem zostawić je komuś innemu to chętnie ruszę w podróż. Chyba, że będę już zbyt stara i zbyt polubię doglądanie naszej wesołej gromadki. - zachichotała.

- Przepraszam Crilia. - Poprawił się chłopak. - Ale Ty nie jesteś człowiekiem, nie starzejesz się tak szybko jak my. Chyba?

- Podejrzewam, że będę się starzeć jak każdy inny pół-elf. Czyli mam przed sobą jeszcze około stu lat życia. Może kilka dekad mniej, może kilka więcej. Ale z wiekiem pewnie przyjdą też choroby i zmęczenie, więc aktywnego życia będę miała tylko trochę więcej niż normalny człowiek. Dekadę, może dwie? Później pewnie nie będę różnić niczym od przeciętnej babci. Ale to tylko moje przypuszczenia, nie mam żadnego punktu odniesienia, prócz kilku historii, które kiedyś usłyszałam. - odpowiedziała dziewczyna.

- Póki co wyglądasz całkiem nieźle. - Uśmiechnął się Ruppert. - Do starych pomarszczonych babinek to z pewnością Ci daleko.

- Dziękuję. Ale ciężko przypominać babcię mając raptem dwadzieścia wiosen. - zaśmiała się. - Ale to odległa przyszłość i najpierw muszę przeżyć ewentualne walki i kolejne polowania. Jeśli pożyję tyle co zwykły człowiek to będę mogła uznać to za sukces. Ale wracając do tematu… Mówiłeś, że chciałbyś podróżować. Co musiałoby się stać, żebyś zmienił zdanie? Czy może nic nie jest w stanie zmienić tej decyzji? - zapytała zaciekawiona.

- Ciągle mam nadzieję, że znajdziemy jakieś miasto. - Przyznał Ruppert. - Ten świat wydaje się być bardzo podobny do tego, z którego przybyliśmy. Może znajdę sobie jakąś ponętną półdrowkę, z którą będę miał gromadkę dzieciaków. - Zaśmiał się łotrzyk.

- Uuu… Będziesz musiał się naszukać, słyszałam, że takie wolą jaskinie od miasta, są płochliwe i lubią gryźć zanim się je oswoi. - odpowiedziała żartem Crilia.

Ruppert podniósł się leniwie i przeciągnął się. Zrobił dwa kroki w kierunku wyjścia z jaskini ale zatrzymał się. Podrapał się po brodzie jakby się nad czymś zamyślił.
- Jeśli lubią gryźć to po co je oswajać? - Obrócił się do Crilii i uśmiechnął się do niej. - Czas na mnie. Dobranoc.

- Dobranoc. - odpowiedziała kapłanka, którą zaskoczyło tak poważne potraktowanie jej ostatniego żartu. Nie potrafiła powiedzieć co chodziło po głowie mężczyzny, gdy ten mówił o niepotrzebnym oswajaniu, ale po tak miłej, choć z początku trudnej, rozmowie raczej nic złego. Jednego jednak była pewna. Ostatnio zbyt często się dziwiła.