Samwise kopnięty przez duergara wyłożył się na ziemi, z trudem unikając nadziania się na sterczące z ziemi stalagmity. Trzymając się za gardło podniósł się powoli na klęczki i trwał tak w beznadziejnej pozycji najwyraźniej zbyt zdruzgotany czy może niedowierzając, że wciąż żyje.

Jego wzrok błądził w ciemnościach. Wkrótce stało się jasne, że starał sie dojrzeć wciąż niewidoczną Sherrin. Kiedy ta odezwała się nieopodal elfki, chłopak spojrzał na ziemię obok Livenshayi, dostrzegając tam drobne poruszenia pyłu i niewielkich kamyków. Skierował swój wzrok wyżej, nic przy tym nie mówiąc, ale jego oczy mówiły wiele.

Kiedy duergary zaczęły odchodzić, Samwise wstał z klęczek i wciąż jakby roztrzęsiony, na słaniających się nogach podszedł do swojego bagażu. Wyciągnął zeń przedmioty wyglądające jak kamienie z żyłami minerałów, układającymi się w kształt piorunów kulistych. Część schował w kieszeń, a część w swą celniejszą rękę i dobył miecza drugą. Było to miej więcej wtedy, gdy drużyna rozważała atak na wycofujące się krasnoludy. Na tej łagodnej i często pogodnej twarzy teraz drgały mięśnie świadczące o znacznym wzburzeniu. Obok niego jak zaczarowana unosiła się wciąż zasłonięta aksamitem kula.

Wiem co wywołało tę niepasującą do charakteru złość u Samwise'a. Nie jest to chłopak porywczy i nieskory do siłowych rozwiązań, póki nie trąci się tej wrażliwej struny. Struny, której dźwięk już rozbrzmiał, a skoro wtórowało mu poparcie u innych, nie było odwrotu.

Samwise oczywiście nie pognał do przodu. Złość, choć tak u niego rzadka nie zaślepiała go nigdy i nie zapominał gdzie jego miejsce w szeregu. Przeczekał, aż Revalion zakończy inkantacje. A czekał z malującym się na twarzy okrutnym uśmiechem satysfakcji.

Owe kamienie, które trzymał w garści... były to kamienie, które wyrzucone wybuchały hałaśliwie ogłuszając wszystkich w promieniu działania. Głuchota wywołana tym okropnym hałasem nie tylko wywoływała początkowe otumanienie, ale także niezwykle przeszkadza w czarowaniu. Jednakże użycie tego przedmiotu w Podmrokach mogło mieć swoje złe konsekwencje z którymi Samwise musiał się liczyć. Chyba że mylę się i uniesienie tym razem wzięło nad nim górę, co zadziwiłoby mnie niezmiernie. Wtedy pozostawało liczyć, że nawet jeśli kamienie te zostaną użyte, to plugastwa skryte w Podmrokach będą zbyt daleko lub uznają ów huk za kolejne zapadlisko, kolejnego, niestabilnego korytarza. Być może na to liczył Samwise Avaron.

Gdyby chodziło tylko o niego, A’arab Zaraq pozostawił by krasnoludy ich własnemu losowi. Niestety komfortowe sytuacje pozwalające postępować według najprostszych reguł zdarzały się bardzo rzadko. Tym razem stawka była znacznie większa niż tylko jego życie, większa nawet niż bezpieczeństwo jego oddziału. Tym razem ważyła się przyszłość krasnoludzkiego królestwa i powiązanych z nim, zarówno politycznie jak i gospodarczo, sąsiednich miast. W tej sytuacji nie mógł pozostawić wrogów przyczajonych w mroku, czyhających, jak sami obiecali, by wbić mu nóż w plecy.
Widząc czarownika kierującego różdżkę w przeciwników, paladyn bez słowa skinął opancerzoną głową. Tak, to było to co trzeba było teraz zrobić, nawet jeśli przyjdzie mu później za to odpokutować. Wziął głębszy oddech kiedy tunel rozjaśniła ognista kula i nie czekając ani chwili dłużej rzucił się do ataku by dobić tych którzy przeżyli. Nie mógł przeżyć żaden duergar, albo cały atak pójdzie na marne.

— Nie gadaj, strzelaj — zawtórowała Skowyt, zanim czarodziej wyczarował ognistą kulę.

Duergary musiały być potwornie głupią rasą. Same zesłały na siebie taki los. Nie potrafili walczyć z honorem, nie potrafili rozejść się w pokoju. Prawdopodobnie wróciliby, być może jeszcze silniejsi, niż teraz. Nawet klan pół-orczycy przemyślałby ofertę rozejścia się, gdyby ktoś nieproszony wszedł na ich teren. Jedno ostrzeżenie, natychmiastowy odwrót lub śmierć. Duergary wolały jednak drwić i puszyć się, co sprowadziło na nich zgubę.

Teraz pozostało wymordować ocalałych. Rozkazała Strzępowi zaatakować maga, a gdy ten biegł, sama rzuciła blask na pozostałego wojownika, by trudniej było mu przechwycić szarżę teropoda. Może dodatkowo uda się jej osiągnąć inne skutki, gdyż rasy podziemi, prawie bez wyjątku, były czułe na jasne światło. Nawet orkowie, których liczne szczepy wciąż mieszkały po powierzchnią.