Śmierć szła ich tropem.

Zorak nie był przesądny i wiele o nim można było powiedzieć, ale na pewno nie to, że lękał się byle czego - a jednak od spotkania z resztą awanturników ze Srebrnej Gwiazdy miało poczucie, że *coś* czai się w mroku, jaki zalegał w podziemnych jaskiniach. I nie, nie miał poczucia, że jest to jakiś kolejny morderczy potwór, groteskowy i śmiercionośny pomiot Podmroku, lecz coś o wiele bardziej mrocznego... i niematerialnego.

A kiedy zło eksplodowało w orkowej druidce, kapłan doświadczył swoistego olśnienia, w postaci przechodzącego przez kręgosłup zimnego dreszczu - to Śmierć krążyła wokół nich jak wygłodniała bestia, podsycając tlącą się w każdym czerń, by prędkie ręce i płytkie umysły przyniosły jej jak najwięcej ofiar.

Nie miał nawet czasu westchnąć nad bezsensowną śmiercią małego, bezbronnego goblina, bo na widok otwierającej się bramy zaczadzony nienawiścią paladyn runął na przód, na zatracenie, wprost na drowich strażników. Zorak pognał za nim, chcąc ratować rycerza przed pewną zagładą. Zdążył wystrzelić może jeden bełt w kierunku wrogów, kiedy walka zamieniła się w rzeź - ciśnięta gdzieś z tyłu kula ognia zamieniała mroczne elfy w skwierczące bryły zwęglonego mięsa. Zorak spoglądał na ten okrutny popis niszczycielskiej magii w niemym zdumieniu - lecz było już za późno. Szaleństwo ogarnęło wszystkich w drużynie i kapłan poddał mu się z niejakim fatalizmem, bez słowa.

A Śmierć zacierała tylko swoje upiorne dłonie.

Bez planu, bez przygotowania, bez odpoczynku i bez pomysłu - rzucili się na drowiego maga jak dzieci z patykami skaczące do szczerzącego zęby bojowego psa. Być może mieli szanse... być może, gdyby na wierzch nie wypłynęły osobiste sprawy i emocje, jakie każdy z najemników nosił w sobie. Chęć sławy, fanatyzm, poddanie się presji grupy - kto wie, jaki demon komu co podszepnął, ale efekt był opłakany - choć stanęli razem, każdy z nich skazany był na walkę osobno, bez wsparcia i koordynacji z resztą towarzyszy. Zorak chciał coś krzyknąć, powiedzieć, jakoś pomóc...

...gdy nagle świat eksplodował.

Rzucił się desperacko w bok, na ziemię, tarzając się w pyle, żeby zdusić trawiące go płomienie. Płuca paliły jak zalane płynnym ołowiem, skóra odłaziła z niego płatami, rozgrzana do czerwoności kolczuga wypalała na żywnym ciele wzór jak piętno na bydle. Ból obezwładniał, nie było miejsca na jego ciele, które wyrzutem cierpienia nie krzyczałoby "dość". Prawie nie słyszał; przez huk rozlewających się wokół płomieni przedzierał się tylko czyjś wysoki krzyk bólu - może nawet jego własny? Półślepy, oszołomiony, pod powiekami wciąż miał wyryty bielą obraz nadlatującej od strony maga mrocznych elfów ognistej zagłady - jak na ironię tej samej, którą Srebrna Gwiazda zgotowała przed chwila pobratymcom Amandracula.

Pełzł powoli przed siebie, na czworakach jak szukające schronienia zwierze, byle dalej od ognia i walki. Po drodze wymacał obolałymi rękami jakieś leżące nieruchomo ciało - w spalonym zewłoku z trudem rozpoznał zaklinacza, Revaliona. Zorakowi wydawało się, że pierś poległego poruszyła się nieco; zebrał w sobie z trudem nieco mocy i przyłożył lśniąca magicznym leczeniem dłoń do ciała człowieka. Nie czekał na efekt tych zabiegów; odpełzł dalej, w kierunku zbawczej ściany, która zasłaniała go przed kolejnym uderzeniem śmiercionośnej magii - a przynajmniej taką miał nadzieję.

Z bólu i ran tracił powoli przytomność; sięgnął nieruchawymi, stopionymi razem palcami po dyndającą u pasa butelkę z leczniczą miksturą Przechylił powoli flakonik, zmuszając poparzone gardło do bolesnego przełykania.

Świadomość wracała; na chwilę kapłan odzyskał ostrość widzenia, świat odzyskał kontury, a dźwięki wyostrzyły się. Skóra zrastała się powoli, ból ustępował... kiedy coś niespodziewanie szarpnęło go za ramię. Dojrzał pochylające się nad nim olbrzymie żuwaczki, szereg błyszczących oczu i wyłaniające się z ciemności szeregi owłosionych odnóży i wzdętych odwłoków.

- Pająki! - zdążył krzyknąć, ostrzegając towarzyszy i czując jak zimy jad rozlewa się po jego ciele. Drętwota walczyła z bólem oparzeń; opartym o ścianę kapłanem targnęła jeszcze fala przedśmiertnych drgawek, a potem głowa hobgoblina opadła powoli na pierś. Z martwych palców, już niemal w całości odbudowanych mocą leczniczej mikstury, powoli wytoczyła się pusta flaszeczka...

Niebo było ciemnobłękitne, oświetlone tylko miękkim światłem srebrnego księżyca w pełni. Ocean szumiał łagodnie, a w pachnącym wilgocią, ciepłym powietrzu unosił się głęboki, basowy pomruk przelatującego gdzieś wysoko wielkiego, skrzydlatego stworzenia.

Zorak leżał na plecach, wpatrując się w ten łagodny krajobraz i pozwalając myślom powoli krążyć. Był całkiem nagi, ale nie było mu wcale zimno; spoglądał na świat dwojgiem zdrowych oczu, a spoglądając na swoje - całe i niespalone - ręce i nogi, zauważył, że skóra jest na nich gładka i świeża, pozbawiona dawniejszych i nowszych blizn.

Ktoś stanął przy nim. Kapłan obrócił głowę w bok i dojrzał wysokiego, siwego mężczyznę z wielkim mieczem u boku, zawiniętego w wzorzyste szaty. Stopy mężczyzny unosiły się kilka centymetrów nad powierzchnią ziemi.

- Znów się spotykamy. Tym razem mam mniej szczęścia, co nie? - westchnął Zorak, przekręcając się znów na wznak - Nie przysłużyłem ci się zbytnio...

- Myślisz, że twoja droga naprawdę się skończyła? - bóg uśmiechnął się w kłębach brody - Faerun to tylko jeden z wielu światów... na jednym z wielu Planów... - spojrzał na leżącego u jego stóp hobgoblina i pokręcił powoli głową - Jedną podróż już zakończyłeś. Pora na następną; ta kraina czeka na odkrycie. Na twoim miejscu nie traciłbym czasu... przypływy bywaj tu nieco zdradliwe. Spytam cię jak wędrowiec wędrowca: gotów jesteś na kolejną wielka przygodę swojego nowego życia? - wyciągnął rękę, jakby zamierzał pomóc Zorakowi wstać.

Mimo wszystko, kapłan wahał się.

Ale tylko chwilę.

W Enklawie drowów, zapanował pełny chaos. Wszystko wskazywało na to, że nasi bohaterowie, mimo wcześniejszych licznych zwycięstw, w tym najważniejszym momencie nie podołają zadaniu.

Zbyt wiele było nieprzemyślanych ruchów, zbyt wiele wiary we własne możliwości i zbyt wiele indywidualizmu. Zabrakło rozwagi, skromności i ciszy. Tego, co właśnie do drużyny miał wprowadzić Samwise Avaron. Nie wątpię, że tego nie czynił. Być może zadanie jakie przed nim postawiłem, było jednak ponad jego siły. Zawsze trudno było mu się przebić ze swoimi uwagami, czy narzucić swoją wolę i tutaj planowanie ataku na enklawę zniweczył pośpiech, który zebrał poważne żniwa, bowiem pośpiech ów zrodził kolejne błędy.

Już na samym początku walki Samwise został znacząco ranny. Pewnie poległby niezdolny do walki, gdyby nie znakomity refleks. To było starcie, w którym ujrzeli Amandracula. Mrocznego elfa i potężnego czarownika, jednego z dwóch drowów, którego mieli zlikwidować. Mimo rozlicznych poparzeń od jego zaklęcia, arkanobiolog zdołał cisnąć w jego kierunku kamień hukowy, mający go pozbawić słuchu, po czym wycofał się za ścianę. Potrzebował leczenia.

Dla tak doświadczonego maga, jakim niewątpliwie był Amandracul, głuchota okazała się zaledwie niewielkim utrapieniem i mimo jej, skutecznie sformułował zaklęcie zabijając najbardziej wysuniętego awanturnika. Nie dostrzegł, ani nie dosłyszał za to zabójczyni, która zmierzała z drugiej strony po jego życie. W komnacie pojawiły się pająki i istota, którą ciężko jest mi nazwać. Srebrna Gwiazda, mimo chaosu jaki zapanował, walczyła dzielnie. Jednak już po chwili stało się jasne że nawet wygrawszy to starcie, czekały ich kolejne i kolejne, których nie wygrają.

Samwise na własne oczy widział jak pada A’arab Zaraq. Wypiwszy miksturę leczenia, nie zdążywszy nawet złapać za tarczę, podbiegł i ciął dwuręcznie jednego z pająków, nieomal przecinając go na pół. Dostrzegł bezwładne ciało Zoraka Szwędacz. Nie wiedział jak sprawa ma się za ścianą enklawy, gdzie walczyła druga grupa, ale widział, że zostali zepchnięci, a Sherrin najprawdopodobniej otoczona.

- Nie podołamy im wszystkim! Po nich przyjdą następni! – wrzasnął do Revaliona oraz Skowyt, a w głosie Samwise podobno dało się wyczuć niewyobrażalny strach. Jego głos odbił się echem w głowie Sherrin, z którą wciąż dzielił zaklęcie, ułatwiające komunikację na odległość. Usłyszała także, jak przypomina wszystkim słowa teleportujące do siedziby Srebrnej Gwiazdy.
- Mélamar! Odwrót!

Ponoć Samwise pobiegł wtedy jeszcze sprawdzić czy Sherrin udało się bezpiecznie uciec wrogom, którzy ją otaczali. W pośpiechu złapał również ciało martwego Amandracula i raz jeszcze wypowiedział elfickie słowo oznaczające dom. Tym razem ściskając amulet w swej lewej dłoni.
- Mélamar!

W tym miejscu muszę skończyć tę opowieść. Liczyłem, że zakończenie będzie inne, jednak tym razem życie boleśnie zrewidowało moje pragnienie. Wiem, że Samwise po tej wyprawie zrezygnował z dalszego członkostwa w Srebrnej Gwieździe. Wiem, że wypytywany o przebieg wyprawy wybuchnął gniewem, tak rzadko u niego spotykanym. Odszedł z Wyspy Mgieł samemu. Dokąd się udał? Tego nie wiem. Nie zdążyłem się nawet z nim przywitać. Powędrował, tak jak wiatr w sobie tylko znanym kierunku.

Koniec historii Samwise'a Avaron'a

Pusta szara równina. Szare niebo, spękana szara ziemia. Szczęk łańcuchów z początku cichy teraz głośny niczym grom. Ból jakiego nie doznał żaden śmiertelnik rozsadzał jego duszę. Łańcuchy winy oplatały jego serce, przebijały pierś, okręcone wokół żeber.
Ciągnęły go, dalej i dalej.
Krok za krokiem po jałowej równinie wysysającej wszelką radość i nadzieję.
Żal za żalem powracające niczym uderzenia kowalskiego młota w czaszkę.
Bolesne wspomnienia straty i winy, lodowaty, palący żywym ogniem jad sączący się w jego żyły.
Ogniwa wykute z jego własnych grzechów, dusza naznaczona i uwięziona na wieczność, resztki boskiej łaski znikające we wszechogarniającej szarości.
W oddali błyskawice rozświetlające szkarłatnie jego przeznaczenie.

Powracało wszystko, bolesne wspomnienia, grzechy, żale… w końcu powróciło jego imię, prawdziwe imię.

Samotna łza, ostatnia jaką był w stanie uronić spłynęła w dół jego policzka. Żałował ostatniej zmarnowanej szansy. Ostatniego promyka nadziei wielkodusznie ofiarowanego mu przez miłosiernego boga. Żałował swych czynów i śmierci swych towarzyszy. Przeklinał się za swą słabość, za to, że nie zdołał ich ochronić. Wspaniałych bohaterów których śmierć stała się kolejnymi ogniwami w łańcuchach jego win.

Gorący wiatr palił skórę, wysuszał oczy i gardło. Smród siarki utrudniał oddychanie i zwiastował okrutne przeznaczenie. W końcu stojąc na skraju stromego klifu A’arab Zaraq ujrzał miejsce swej wiecznej kaźni…

… a łańcuchy win pociągnęły go dalej.

Tragiczny koniec.

Niewiele mogło zatrzymać fatalną w skutkach machinę, którą wprowadziła w ruch rozbiegająca się grupa. Ten jeden raz, Skowyt miała plan, a ktoś z planem w sytuacji stresowej, gdy nie ma czasu na układanie planów, zawsze jest potrzebny. Kiedy już nikt nie zdawał się sprzeciwiać, ani wyprowadzić kontrpropozycję, paladyn wyszedł otwarcie, naprzeciw czemukolwiek, co mogło czekać w głównej sali. Za nim pobiegli kolejni głupcy, a kiedy już rozpoczęła się walka, połowa rozpierzchnięta była w nieładzie. Wtedy też druidka postanowiła, że nie pomaga temu, kto nie potrafi pomóc sobie sam i kto winić nie może kogo innego z powodu swojego położenia, jak siebie samego.
Zignorowała, kiedy paladyn padał od nawału przeciwników, nie reagowała gdy rozszarpywali hobgoblina. Konsekwentnie udowadniano jej, że w tej grupie była tylko jedna osoba, na której jej zależało, ale nie mogła po prostu pobiec jej na ratunek. Skończyłaby marnie, czego prezentację miała kilkanaście metrów przed oczami. Musiałą zadbać o siebie, bo martwa nie pomoże już nikomu.

Czuła, jak pada Strzęp. Dotarło do niej, jak gasnęła jego siła, ale więcej nie była w stanie wynieść z łączącej ich więzi, która nie była jeszcze tak silna, jak u niektórych druidów czy posiadaczy chowańców.
Razem z Revalionem i Samem opanowała sytuację i natychmiast pognała do rudej. Biegnąc, uderzając ciężkimi buciorami o posadzkę, dysząc ze zmęczenia, kiedy ledwie dochodziły do niej bodźce. Usłyszała jakieś krzyki, zobaczyła błysk i... Nie znalazła Liv. Obok Strzępa rozlana była jedynie czyjaś posoka, leżało cielsko jakiejś bestii... Była zdezorientowana, co się działo? Dotarło to do niej dopiero, kiedy kolejna osoba wypowiedziała magiczną formułę i powróciła z pomocą medalionu do siedziby Gwiazdy.

Skowyt ocuciła swoje zwierzę i zagarnęła plączącego się niedaleko Żmija, który wyglądał niepewnie zza winkla. Przytuliła oba gady i użyła medalionu, ignorując ostrzeżenie, że wyłącznie jedna istota może zostać z nią zabrana. Zacisnęła zęby tak silnie, jak potrafiła. Jeżeli się myliła i nikt nie zabrał ciała Livenshyi...

Pół-orczyca długo opłakiwała śmierć przyjaciółki. Nie zamierzała się jednak z nią pogodzić. Nie miała również zamiaru odejść ze Srebrnej Gwiazdy, jak inni. Została, a w kniei, gdzie miała swoją siedzibę, stworzyła miejsce pochówku godne baśniowej księżniczki.
Pośród dzikich krzewów i drzew, usłała łoże z kwiatów, które doglądała każdego dnia, dopieszczając w najmniejszych detalach. Na samym środku tego poświęconego miejsca spoczywało ciało Liveshyi. Spokojna i niewzruszona, jakby spała, czekała na lepsze jutro.

To zdarzenie odcisnęło swoje piętno na pół-orczycy. Stała się silniejsza, bardziej zdeterminowana. Niestety, również zamknęła się w sobie, nie ufając już nikomu z kim została przydzielona do grupy. Każdego postrzegała przez cyniczny pryzmat jako nieudacznika, który w każdej chwili może nawalić i pogrążyć całą misję. Nie można było opuścić gardy nawet wśród swoich. Ona miała cel, prywatną misję i nie było tam miejsca na kogoś postronnego.

Przywróci przyjaciółkę do życia,

chociażby miała udać się na drugi koniec multiwersum.