Upewniwszy się, że Sam jest już bezpieczny i w towarzystwie, które nie będzie chciało wykorzystać jego zajęczej siły, Skowyt oddaliła się, gwiżdżąc na Strzępa po drodze. Bard był w opłakanym stanie, niemal przelewał się przez ramiona pół-orczycy, osłabiony trucizną. Prawie przypłacił to spotkanie życiem, ale niejako na własne życzenie, gdyż Skowyt specjalnie zastawiała mu drogę, żeby poczwary skupiły się na niej, a nie na rudzielcu.

Druidka przyjrzała się jeszcze raz czempionowi, który marnie skończył, związany pajęczyną. Wyciągnęła zza pasa masywny nóż, którym rozcięła lepkie więzy. Zdjęła z denata pancerz, który musiała przyznać, fascynował ją od pierwszego spojrzenia.
Doświadczeni członkowie Gwiazdy wspominali czasami o smokach, masywnych bestiach przysłaniających nieboskłon rozpiętością skrzydeł. Lubiła słuchać szczególnie tych opowieści i nawet pomyślała, że sama mogłaby nosić zbroję wykonaną z tego szlachetnego żmija. Niestety, ceny w magazynach Gwiazdy wychodziły daleko poza jej możliwości, a teraz? Okazja sama nakreśliła się przed nią i głupotą byłoby z niej nie skorzystać.

Wzięła nie tylko zbroję. Do tymczasowego punktu odpoczynku zaniosła samego krasnoluda wraz ze zdjętym już ekwipunkiem. Mogli zostawić truchło na pożarcie potworów podmroku, ale jako wojownikom, należał im się jakikolwiek szacunek. Mieli szczęście, że spośród Dzieci Czerwonej Ziemi, akurat na nią trafili, bo inaczej zajęto by się ich zwłokami w sposób dalece odbiegający od ich własnych norm religijnych. Skowyt mogła chociaż zapewnić im prosty pochówek, co wydawało się lepsze od gnicia na glebie.

Pancerz z łuski położyła pod swoimi rzeczami, żeby nikt go na razie nie ruszał. Chciała mu się przyjrzeć dokładniej później. Był cięższy niż to, do czego przywykła, ale nie zdawał się negatywnie oddziaływać na jej moce, jak inne metalowe przedmioty.
Zaczęła zbierać zwłoki i targać je na wspólny stos z którym potem pomyśli, co dokładnie zrobić. Być może ubije dwa ptaki jednym kamieniem, zakopując je w sali z nieaktywnym portalem. Czekała jednak na potwierdzenie od któregoś z czarodziei.

Samwise spoczywał w miejscu, gdzie widział go ostatnim razem, oglądał właśnie spisane w obcym języku Podmroków rozkazy. Widać było, że jeszcze nie wydobrzał, bo i czasu minęło niewiele.
- Uch, chłopie, dobrze się czujesz? - Zagadał Revalion kucając. - Może pożyczyć ci Paskuda na trochę? Działa uspokajająco i kojąco, ponoć. A tak w ogóle to jak badałeś ten portal to co oznaczają te wszystkie boskie obrazki, jakie tam są? Jakby w nie porządnie grzmotnąć kilofem to na kilofiarza spadnie jakaś przedwieczna klątwa złego boga, albo coś w ten deseń?

Samwise nie był w nastroju do żartów, a tak właśnie odebrał uwagę o Paskudzie, pominął ją milczeniem.
- To symbole Drowów, co do tego nie ma wątpliwości, ale jeśli nie wiesz jak zdezaktywować te wciąż aktywne to lepiej pozostawmy portal w stanie nienaruszonym. Wiele wskazuje na to, że prowadził do zniszczonej już enklawy. - Samwise zamyślił się - Pewności nie mam, ale myślę, że przyniosłoby to tylko więcej szkód. Tym bardziej, że powinniśmy spodziewać się kolejnej walki już niedługo. - Arkanobiolog wręczył spisany pergamin w ręce Reveliona, który rozwinął go i zmarszczył brwi potrząsając głową.

- Nie znam tych ich hieroglifów. - Stwierdził, oddając Sam’owi pergamin. - Skoro mówisz, że niedługo będzie walka to trochę słabo, że jesteś taki… oklapły. Czekaj, mam tu coś…
Zaklinacz pogrzebał chwilę w sakwie przy pasie z której dochodziły dźwięki obijających się o siebie szklanych fiolek. W końcu z tryumfem na twarzy wyciągnął jedną z nich.
- Trzymaj, do dna. Może nie będziesz się po tym czuł jak nowo narodzony, ale z pewnością lepiej.

- W rozkazach wspomniano, że nadzorca kopalni wyruszył po posiłki, Rev. Może tu być w każdej chwili. - Samwise przyjął specyfik, choć jeszcze go nie wypił. - Powinniśmy godnie ich przywitać - lekki uśmiech zagościł na twarzy Samwise’a, który jednak zaraz zniknął, bowiem usłyszał krzyk Sherrin. W tym samym momencie do pomieszczenia wszedł A’arab Zaraq, przez ramię miał przerzucone dwa kilofy. Słysząc wołanie, odwrócił się, kompletnie zapominając wyjaśnić co zamierzał z narzędziami zrobić.

Słysząc swoje imię, Samwise usiłował wstać czym prędzej, jednak osłabienie organizmu skutecznie go spowolniło. Wojownik Tyra odłożył sprzęt górniczy i podszedł do wyczerpanego walką arkanobiologa podając mu zakutą w stal prawicę.
- Może powinieneś dłużej odpocząć - wyraził swe wątpliwości na widok wymarniałej twarzy Sama.

- Później! - Samwise wstając chwycił magiczną torbę i z pomocą pośpieszył do miejsca skąd dobyło się wołanie. Paladyn tylko przewrócił oczami ukrytymi pod hełmem i niemal zaniósł Samwise’a na miejsce skąd dobiegało wołanie.

- O-o-ona ukłuć się! - Jęknął goblin, wskazując palcem ranną Sherrin, kiedy tylko reszta awanturników wbiegła do ciasnego biura nadzorcy. Przez ostatnie kilka minut towarzyszył Livenshyi, do której przywiązał się w niemal równym stopniu jak do Samwise’a, mimo iż nie zamienili ze sobą zbyt wielu słów. Miała na to wpływ osobowość elfki, która była osobą stosunkowo powściągliwą i litościwą, czego raczej nie oczekiwałby od pozostałych najemników, a zwłaszcza od Skowyt. W istocie nie było w tym zbyt wiele sympatii, a raczej chłodna kalkulacja, bowiem to w ich towarzystwie szanse Gromiego na przetrwanie znacząco rosły.

Wbiegając do pomieszczenia, zauważyli jak łotrzyca pada na ziemię, bardziej z zaskoczenia i przerażenia, niż realnego działania trucizny, choć te było podobne, tylko potrzebowało nieco więcej czasu. Stojąca za jej plecami Livenshyia natychmiast pochyliła się nad nią, wyciągając z plecaka swój zestaw uzdrowiciela.
- Na Corellona, nie ruszaj się! - uniosła się Livenshyia, która z niesamowitą szybkością znalazła się już przy kobiecie. Chwyciła ją za zranioną rękę i poczęła dokładnie sprawdzać, badać i w ostateczności zająć się trucizną, nim ta rozpoczęła swoją nieskończoną podróż po krwiobiegu. Sherr nawet nie zdążyła odczuć skutków zatrucia.

- Dziękuję - mruknęła Sherrin, zawstydzona, że dała się złapać na tak prostą pułapkę. - Już nie trzeba - uśmiechnęła się przepraszająco do Sama, który wpadł… hm… został wniesiony do sali przez paladyna.

Osłabiony bard z kolegium arkanobiologicznego ułożył usta, by coś powiedzieć, widząc jednak uśmiech Sherrin, odwzajemnił go tylko delikatnie i podjął inny temat.
- Powinniśmy czym prędzej wystawić warty. Zgodnie z tym... - Samwise pokazał dwa świstki pergaminu - ...od strony enklawy nadejdzie oddział drowów wsparty niewolnikami. Spodziewali się ataku i nadzorca kopalni wyruszył po nowych wojowników. Przede wszystkim nie dajmy się im zaskoczyć, ale proponuję pójść krok dalej i przygotować się na ich nadejście.

- To dobry plan - zawtórował Samowi A’arab Zaraq - walkę lepiej toczyć na naszych zasadach niż czekać na inicjatywę przeciwnika.

- Dostrzegam dwie możliwości. - Samwise usiadł nie bez pomocy na improwizowanym siedzisku - Pierwsza jest taka, że zostajemy tutaj, a właściwie tuż przy wyjściu z kopalni, prowadzącym do enklawy i wykorzystujemy wszystko co tylko może się przydać, by zaskoczyć ich i pokonać nim dostrzegą ślady wcześniejszej walki. - Samwise dał chwilę zebranym na przetrawienie informacji, po czym kontynuował. - Pamiętajmy, jednak że spodziewają się ataku na kopalnię. Drowy będą niezwykle ostrożne w tym miejscu, dlatego myślę, że lepszym rozwiązaniem jest wyjść im naprzeciw i jeśli zdążymy przed nimi, zaczaić i przygotować się dalej stąd w stronę enklawy.

- A według mnie powinniśmy odpocząć - wtrąciła się elfka, biorąc z kufra łuk i mocując go do pasa przechodzącego przez ramię.
- Spójrz na siebie, ledwo mówisz, a chcesz kogoś zaskakiwać? Bez wątpienia będą zdziwieni, gdy nie zdążą w ciebie nawet strzelić, a ty już zaczniesz umierać - westchnęła głośno, aby uspokoić sama siebie. Jej ton głosu szybko zmienił się w łagodny. Podeszła do Sama kucając przed nim
- Ostrzegałam, że to silny Jad. Pokaż, spróbuję ci pomóc, może dam sobie radę

- Proponuje poszukać jakiegoś miejsca na zasadzkę na trasie do enklawy. Tam mniej powinni się spodziewać ataku.- powiedział Cliff. - Jak na razie nie oddaliśmy inicjatywy i niech tak zostanie. Jeśli będa mieli czas się przygotować to będzie gorzej dla nas. Dużo gorzej.

Samwise rzucił okiem na nowy łuk, przewieszony przez elfkę, po czym z niejakim trudem odsłonił miejsce na torsie, gdzie ukąsił go największy pająk, pozwalając obejrzeć ślady po kłach jadowych. Odzywając się, zawtórował jednak w rytm poprzednich rozmów.
- Tym razem pozostanę na tyłach. Jest tu wielu lepszych wojowników ode mnie, tylko bym zawadzał. Zaś...zostając tutaj, drowy niechybnie wyślą posłańca do enklawy kiedy tylko zauważą brak oddziału goblinów. Zgodnie ze słowami Gromi krasnoludy znajdują się w świątyni nieopodal enklawy. Jak myślicie, jak nas przywitają, mając taki atut kiedy już tam dotrzemy?

- Tam ich Gromi widzieć po raz ostatni - sprostował goblin, mówiąc o sobie. - Ja nie wieć co z nimi. Może zginąć na ołtarz Lloth... Gromi być uczeń szamana, Guurrark czasem opowiadać jak drowy składać ofiara. Drowy najbardziej lubieć elfy z powierzchnia jako ofiara - mówiąc to spojrzał wymownie na Livenshyię. - Ty uważać!

Z jakiegoś powodu, po tych słowach Samwise ponownie wpatrzył się w misterny łuk znaleziony w tym pomieszczeniu.

- Możemy najpierw przygotować, albo chociaż zaplanować miejsce na zasadzkę, a potem odpocząć. W końcu nie wiemy, czy przyjdą za godzinę, czy za dobę, prawda? - ostatnie pytanie Sherrin skierowała do Sama i goblina.

- Ja nie wiedzieć. My dostać rozkaz niedługo przed wasze przybycie - odparł Gromi, wzruszając przy tym ramionami.

- Sądzę, że walka nas nie ominie - podsumował paladyn. - Jedyne co możemy wybrać to jej miejsce i czas. Nie ukrywam, że im szybciej zaatakujemy tym większe szanse, że zastaniemy wroga nieprzygotowanego a krasnoludy ciągle żywe. - W tym momencie A’arab Zaraq przerwał na chwilę by przyjrzeć się twarzom towarzyszy. - Jednak, przydałaby się nam chwila wytchnienia by zebrać siły.

- Powinniśmy wysłać patrol, reszta w tym czasie odpocznie - odparł Cliff.

- Jeżeli dopiero co wyruszyli, to w zależności od tempa marszu i długości rozmów nadzorcy z przedstawicielami Xolarrin mamy blisko dwie godziny czasu. - mówiąc to Samwise nie był jednak zbytnio przekonywujący.

- Mogli usłyszeć walkę - zauważył paladyn zaniepokojony własnymi myślami.

- Jeśli być w Enklawa, to nie mieć szans usłyszeć. Nadzorca często być długo w Enklawa, rozmawiać z arcykapłanka i inne drowy. - wtrącił się po raz kolejny goblin.

Samwise przysłuchując się dalszej rozmowie i ze szczególną uwagą śledząc zachowanie goblina, odkorkował buteleczkę, wcześniej otrzymaną od Reveliona i wypił zawartość w kilku łykach. Czyniąc to wzniósł niemy toast w stronę wyjątkowo milczącego tym razem czarownika i wykrzywił usta w zmęczonym, bladym uśmiechu.

Wyrwany z zamyślenia zaklinacz skinął głową bardowi i odwzajemnił uśmiech.
- Ktoś tu w ogóle potrzebuje odpoczynku? - Zapytał w końcu Rev. - Poza Samem oczywiście. Wydaje mi się, że korzyści z odpoczywania będą znacznie mniejsze niż ryzyko przekazania inicjatywy bitewnej w ręce wroga. Moim zdaniem powinniśmy wyruszyć tam jak najszybciej, wysyłając przodem zwiadowców. Jak damy im czas na przegrupowanie to może się okazać, że będzie to już zbyt twardy orzech do zgryzienia.

- Otóż to, otóż to... - ucieszył się arkanobiolog, wskazując na Reveliona - ...a mną się nie przejmujcie. To… - znów uniósł pustą buteleczkę na wysokość swoich oczu - ...chyba trochę pomogło. - faktycznie mimo, że Samwise wciąż wyglądał jak siedem nieszczęść, to jakby ożywił się nieco, a na twarz powoli wracały kolory.

- Skoro Sam podejmuje się tego ryzyka, to ja się nie mam zamiaru sprzeczac - odparła Livenshyia, rozkladajac ręce w geście bezradności. Na wyleczenie z trucizny było już za późno i nic prócz odpoczynku nie było w stanie pomóc mężczyźnie, na tyle, na ile było potrzeba aby wrócił do pełni sił.

- Dobrze, cieszy mnie wasz zapał - rzekł A’arab Zaraq. - Pozostaje nam tylko uzgodnić plan działania, pierwsze pomysły już padły. Z mojego doświadczenia wynika jednak, że powinniśmy iść za ciosem i uderzyć od razu na obóz wroga. Póki są nieprzygotowani, zyskamy przewagę zaskoczenia.

- Mogę iść na zwiad, nie ma sensu, żebyśmy się wszyscy pchali tam na raz - oznajmiła Sherrin.

- Doskonale - pochwalił ją paladyn - w takim razie reszta z nas powinna się przygotować jak najlepiej potrafi do walki. Omówmy może strategię, tym razem czeka nas bitwa w której możemy zaplanować nasze działania i powinniśmy to wykorzystać jak najlepiej.

Podmrok jest bezkompromisowym, wręcz brutalnym miejscem, w którym szansę na przetrwanie mają tylko najsilniejsi. Nie ma tu miejsca na litość, czy też znane mieszkańcom powierzchni “godne życie”. Aby przeżyć, trzeba zabijać. Nie ma innej recepty.

Po kilku stoczonych w podmroku bojach i niespodziewanym spotkaniu z bezwzględnymi szarymi krasnoludami, awanturnicy stosunkowo szybko przyswoili reguły panujące w podziemnym świecie wiecznych ciemności. Teraz zmierzali w stronę położonej nieopodal kopalni Enklawy, ufortyfikowanej jaskini zamieszkałej przez mroczne elfy z domu Xolarrin, aby wyprowadzić decydujące uderzenie w siły nieprzyjaciela zanim ten dowie się o zamieszaniu wywołanym ich przybyciem.
Tunel, którym podążali, miejscami szeroki był na kilkanaście metrów i przypominał uzębioną paszczę smoka, co zawdzięczał stosunkowo niskiemu sklepieniu oraz licznym stalaktytom i stalagmitom, które w pewnych odcinkach korytarza zazębiały się ze sobą, tworząc zwarte wapienne ściany, które trzeba było ostrożnie obchodzić. Znacząco utrudniało to widoczność uzbrojonym w pochodnie najemnikom. Musieli polegać na wyostrzonych za pomocą mikstury zmysłach zwiadowców oraz na chowańcu zaklinacza, który leciał kilkadziesiąt metrów przed nimi z zamiarem natychmiastowego powrotu, kiedy tylko natrafi na jakiekolwiek źródło zagrożenia. Miał być to wyraźny sygnał dla Sherrin oraz Cliffa, których zadaniem było rozpoznanie przeciwnika, dokładne ustalenie jego położenia i przygotowanie zasadzki, pod warunkiem, że będzie to możliwe.
Oddalona o blisko godzinę drogi Enklawa musiała być częstym celem podróży, bowiem prowadzący do niej korytarz był wyjątkowo mało zagrzybiony, co wyraźnie odróżniało go od trasy, którą bohaterowie musieli wcześniej pokonać, aby dostać się do kopalni. Nietoperzy, tak często spotykanych w każdym regionie Podmroku, nie było tu szczególnie wiele i tylko najczulsze ucho było w stanie wychwycić odległy trzepot skrzydeł tych niewielkich stworzeń, które większość swojego krótkiego życia spędzały przywarte do ścian i sklepień podziemnych korytarzy.
Wszystko wskazywało na to, że awanturnicy bez przeszkód dotrą do zamieszkałej przez mroczne elfy kolonii, kiedy w najmniej spodziewanym momencie, nad głowami zwiadowców, bezszelestnie przemknął Paskud i po dłuższym locie wylądował na ramieniu Revaliona, który oddalony był od szpicy pochodu o dobre kilkanaście metrów. Obecność chowańca zaklinacza nie zwiastowała niczego dobrego i wywołała w szeregach najemników niemałe zamieszanie.

- Zostań tu! - Poleciła niemym gestem Sherrin, spoglądając znacząco na stojącego kilka metrów za nią Cliffa. Przekonana o własnych zdolnościach bez chwili zawahania ruszyła przodem z zamiarem przyjrzenia się zbliżającemu się niebezpieczeństwu, natomiast mnich zaczął się uważnie rozglądać po okolicy, szukając odpowiedniego miejsca na zasadzkę. Nie było to szczególnie trudnym zadaniem, bowiem kilka kroków od niego znajdowały się bazaltowe twory skalne, swym kształtem przypominające nieukończone schody, które ktoś gładko ściął u szczytu, tworząc całkiem rozległą półkę skalną. Bez większych kłopotów można było się na nią wspiąć, a znaczące podwyższenie wykorzystać do ukrycia się i ataku z zaskoczenia - szczególnie użyteczne było dla strzelców, którzy dzięki wykorzystaniu przewagi terenu mogliby bez przeszkód strzelać do znajdujących się na tyłach przeciwników, ale tych trzeba było jeszcze zwabić.
Tymczasem idąca przodem Sherrin musiała obejść kolejną przypominającą ścianę wapienną strukturę. Właściwie to nie zdążyła się całkowicie za nią wychylić, a dostrzegła sporą grupę szybko zbliżających się przeciwników. Było ich co najmniej dwie dziesiątki; około tuzina orków, cztery potężne ogry, pięciu drowich wojowników, czarodziej odziany w sięgające ziemi szaty koloru purpury oraz przerażający stwór będący krzyżówką mrocznego elfa i wielkiego pająka. Widok tak licznych sił nieprzyjaciela nie był szczególnie pocieszający i szybko uzmysłowił zabójczyni jak bardzo ciężkie będzie czekające ich starcie. Nie zwlekając ani chwili dłużej, Sherrin ruszyła z gracją kota w stronę swoich towarzyszy, chcąc natychmiast poinformować ich o zbliżającym się zagrożeniu.

Skowyt odetchnęła z ulgą, kiedy wszyscy wrócili. Już zaczynała martwić się, że coś im się stało i zostanie sama z Aravonem. Podzielili się uzgodnionym planem, na który druidka jedynie przytaknęła; najważniejsze było, iż wreszcie dowiedziała się, że nie obozują. Wyciągnęła kościaną różdżkę i uleczyła wszystkich rannych, pytając jednocześnie, czy Sam lub Revalion nie byliby w stanie zidentyfikować dla niej zdobycznego pancerza. Zrobił to zaklinacz, informując, iż nie jest to jakaś okropność zdarta z grzbietu smoka, a wykuta z naturalnie zrzuconych łusek, co zadowoliło Skowyt. Nie miała zielonego pojęcia, że smoki gubią łuski.

Z pomocą Liv, przyodziała zbroję i mogła zaprezentować się w pełnej krasie. Okuta od stóp do głowy w zielonej zbroi, wyglądała jak ktoś zupełnie inny. Tylko czerwona morda pół-orczyczy zdradzała, iż to faktycznie ona. Czuła się z początku skrępowana, ale smocza łuska pozwalała czuć jej świat zewnętrzny. Duchowe zmysły nie zawodziły, było to przedziwne uczucie, gdyż nawet zwykły, prosty napierśnik blokował jej kontakt z naturą i niemal parzył zmysły.

Szczęśliwa, że nie będzie musiała natychmiast pozbyć się pancerza, gwizdnęła na Strzępa i ruszyła za resztą.

Znaleźli dobre miejsce do zasadzki, a Sherrin potwierdziła, że zbliżają się drowy, niestety z całą, dużą grupą niewolników. Niewolnictwo było dla Skowyt niedopuszczalne, sama wolałaby śmierć zamiast odebrania wolności. Walczyłaby do ostatniej kropli krwi. Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak bardzo złamani musieli być orkowie i ogry, że pozwalali się prowadzić jak na łańcuchu.

— Nie musimy zabijać niewolników — rozejrzała się dookoła. — Może da się...
Podrapała się po brodzie. Szukała jakiegoś sposobu, by nie musieć walczyć z niewolnikami. Najlepiej byłoby odciąć ich od drowów i chyba miała plan, jak to zrobić. Potrzebowała jednak trochę więcej informacji.
— Jak szli? — zapytała Sherrin. — Niewolnicy z przodu? Gdybyśmy zawalili część stropu — wskazała na stalaktyty znajdujące się nad nimi, zaraz obok formacji skalnej — i rozdzielili ich, może nie będą walczyć. Uciekną, albo dołączą do nas.

Odeszła kawałek, by lepiej widzieć krawędź skał. Raczej nie mieli wiele czasu, ale potrzebowała przyjrzeć się, czy da radę zwalić dodatkowo ich część.

— Mogę zmiękczyć skały na tej długości — wyszła naprzeciw reszty, by widzieli co ma na myśli — oraz stron w tym miejscu. Kiedy przejdą przez to miejsce — szurnęła opancerzoną stopą — uderzę wiatrem w strop, a ktoś inny w krawędź skał. Powinno udać się zasypać przejście.

Odwróciła się na końcu ku wszystkim z pytającym wyrazem twarzy. Czy zrozumieli? Mieli jakieś obiekcje? Jakikolwiek ostatecznie plan nie będzie, wiedziała, że powinna rzucić przed walką dwa zaklęcia. Magiczny pazur na łapy Strzępa i Shillelagh na swoją maczugę. Działały wystarczająco długo, by przetrwać całą walkę. Wolałaby jednak nie masakrować drugi raz niewolników, którzy niekoniecznie chcieli współpracować z drowami.

Wojownik Tyra słuchał z wielką uwagą i milczał. Dumał dłużej niż było to konieczne, ale A’arab Zaraq nie zwykł podejmować pochopnych decyzji. Dawno temu zauważył, że brak mu tej błyskotliwości jaką przejawiało wielu awanturników znajdujących swój dom na wyspie Srebrnej Gwiazdy. Wierzył jednak, że siłą woli i zdecydowaniem potrafi osiągnąć te same rezultaty.

- Potrafiłabyś zajść tego maga tak samo jak to zrobiłaś z szarym krasnoludem? - Nie owijał w bawełnę, nie było na to czasu. - Jeśli wyeliminujemy go na początku, znacznie nam to ułatwi walkę.
- Pewnie, że bym potrafiła - skinęła głową Sherrin - Ale został mi tylko jeden zwój niewidzialności, więc z odwrotem może być trochę ciężko, zwłaszcza jeśli odetniecie mnie zawałem z częścią ichniego oddziału. Co prawda mogę użyć medalionu i wrócić na Wyspę… ale misja jeszcze się nie skończyła.
Słysząc tę wymianę zdań, Revalion podrapał się po brodzie.
- Jeśli nie przeszkadza ci bycie królikiem doświadczalnym, to możesz zostać prekursorką moich nowych zdolności magicznych w zakresie uniewidoczniania. - Powiedział. - Znaczy jestem równie dobry jak ten twój zwój, może nawet lepszy. Hmm… Nie przydałaby ci się tam na tyłach jakaś różdżka do unieszkodliwiania wrogów? Rozbłysk kolorów albo wywołanie strachu?
- W takim razie zwoju możesz użyć do ucieczki - A’arab Zaraq kontynuował myśl. - Ściągnę więc ich uwagę na siebie, zamieszanie i zaskoczenie powinny stworzyć dobrą okazję.
Sherrin skinęła głową. Błysk kolorów i dywersja brzmiały nieźle.
- Byleby ten twój eksperyment podziałał odpowiednio długo i nie zmienił mnie zamiast tego w królika. Mam jeszcze eliksir pajęczej wspinaczki, to powinno pomóc… Te dridery umieją chodzić po ścianach? Pewnie tak… - odpowiedziała sama sobie, myśląc na głos.
- Pajęcza… o, wiem! - Zaklinacz z entuzjazmem pogrzebał w swojej tubie ze zwojami. - Zaklęcie pajęczyny. Może ci się przydać tam na tyłach, jeśli chcesz.
- Wszystko może się przydać - Sherrin schowała różdżki i zwój do bandolieru, żeby mieć je pod ręką. - Macie jeszcze coś ciekawego?
- Nietoperza, ale chyba nie o to ci chodzi. - Odparł z rozbawieniem zaklinacz.
- Na pieczyste przyjdzie czas po walce - odcięła się zabójczyni.
- Echh… - Revalion westchnął ze zrezygnowaniem. - Jednak nie taka bystra. Widziałaś, jak mój nietoperz pięknie razi gobliny i pająki mrozem? Dostarcza za mnie zaklęcia jeśli jestem za daleko od celu. Może równie dobrze ciebie w ten sposób pacnąć moją niewidzialnością jak już będziesz tam na dole po swoim heroicznym zabójstwie. Proponuję nadać tej akcji kryptonim “Uratować damę w opresji”, co ty na to?
- Wyobraź sobie, że w trakcie walki miałam lepsze rzeczy do roboty niż obserwowanie przerośniętej myszy - prychnęła Sherrin. Damę w opresji, też coś! Plan jednak był niezły. - Niegłupi pomysł, co dwie niewidki to nie jedna - zgodziła się łaskawie, choć na samą myśl o tym, że nietoperz będzie musiał jej dotknąć aż się wzdrygnęła.
- Dość - uciął ich przekomarzania A’arab Zaraq widząc szykującego się do riposty Revaliona - na flirty będziecie mieli czas po walce.
Sherrin nabzdyczyła się, ale umilkła. Nie wypadało kłócić się z kimś, komu płonęła głowa.
Revalion nadął usta i chyba chciał coś powiedzieć, ale tylko westchnął i zakasał rękawy.
- Gotowa zniknąć? - Spytał, przygotowując się do rzucenia zaklęcia.
Paladyn zacisnął dłonie na swym łańcuchu gotując się do walki:
- Tyrze dodaj mi sił.
- A mogę ja? - Wtrącił bezczelnie zaklinacz. - Mam tu różdżkę, która dokładnie do tego służy.
- Tyr pomaga tym którzy sami sobie pomagają - odparł tajemniczo paladyn. - Będę zobowiązany - dodał po chwili.
- Tak w zasadzie to jak ci więcej krzepy potrzeba… - Rev kaszlnął - … to umiem jeszcze ludzi powiększać. Na kilka minut. Dwa razy więcej niesienia sprawiedliwości we wszystkich trzech wymiarach. Zainteresowany? Teraz czy w trakcie walki?
- Teraz, chcę być w centrum ich uwagi, to da Sherrin więcej swobody działania - zdecydował wojownik Tyra rezolutnie.
- Dobra. Grube zamówienie, dajcie mi jakieś pół minuty. - Zaklinacz odchrząknął i zabrał się za czarowanie.