- Szto wy tu stoish zdes. Ukhodit, bystro! - Strażnik na blankach niecierpliwił się, gdy rozmawialiście.
[i]- Spokoyno. Nazhena kazala dostavku yedy i vina, potomu ya dostavlyayu. Ty zhe ne hocesz, sztoby ona rasstroilas iza togo, szto ty otpravil menya s pripasami v derevnyu? - odpowiedziała spokojnie Nadya. - My ostavim pripasy i uydem, i tebe ne pridetsya terpet gnev Nazheny. Vy znayete, naskolko zhestokoy ona mozhet byt.

Strażnicy spojrzeli po sobie, wymienili kilka zdań w skaldzie. Jeden nie wyglądał na przekonanego, ale dwóch pozostałych naciskało, żeby was wpuścić. Słowa Nadyi zdawały się działać.
- Charaszo, wy ostavio yedu i pitye i ukhodit! - Warknął ten nieprzekonany i zerknął za siebie, krzycząc do kogoś w środku. - Otkroyte vorota!

Moment później dostrzegliście, jak lodowa pokrywa ściany przed wami zanika, odkrywając wysokie, dwuskrzydłowe drewniane wrota. Te otworzyły się powoli i Nadya dała znać psom, by ruszyły powoli do środka. Po chwili znaleźliście się za murami, a pierwszym, co rzuciło się w oczy była ogromna, lodowa rzeźba smoka stojącego z rozłożonymi skrzydłami na podwyższeniu z litego lodu. Wzdłuż obu ścian znajdowało się siedem boksów, w których zamknięto kilkanaście psów zaprzęgowych. Na zachodzie, duże, podwójne drzwi wysadzane soplami lodu prowadziły do samej Bladej Wieży.

Oprócz trzech strażników na blankach, znajdowało się tutaj dwóch innych ludzi Vassiliovnej, którzy stali przy wrotach.
- Ostavte pripasy vo dvore i podmesti! - Krzyknął strażnik stojący na blankach.
- Mamy zostawić to, co przywieźliśmy i się wynosić - powiedziała cicho Nadya. - Powinniśmy zaatakować, póki tamci się nie spodziewają…
Rudowłosa zaczęła ściągać z sań pierwszy worek, zerkając po was wyczekująco.

Astrid przypatrywała się czujnie strażnikom, zerkając co jakiś czas również na kompanów. Była gotowa spleść zaklęcie już teraz, gdyby tylko towarzysze ruszyli do walki. Lepszym wyjściem było jednak spróbować najpierw dostać się do środka i wtedy postarać się ich wyeliminować, niż tkwić przed magicznie ukrytą bramą. Na ich szczęście Nadyi udało się przekonać mężczyzn, by ich wpuścili i chwilę później znaleźli się na sporym dziedzińcu z rzeźbą smoka.

Druidki nie obchodził teraz wystrój czy wygląd tego miejsca. Skupiła się na potencjalnych przeciwnikach, których naliczyła pięciu. Nadya sprawiała pozory rozładowywania sań, gdy nadeszła pora działania. Rudowłosa miała rację, trzeba było zaatakować od razu, nim tamci połapią się, co i jak.
- Erif eb ereht tel - wyrzuciła z siebie szybko słowa zaklęcia, przywołując moc.

Moment później z jej dłoni wystrzeliła kula ognia, którą swobodnie pokierowała w stronę zaskoczonego strażnika stojącego na blankach. Nim ten zdołał się zorientować, płomienista sfera trafiła go prosto w twarz, roznosząc się szybko po całym ciele. Wrzeszczał i biegał w kółko, jakby obdzierano go żywcem ze skóry a potem po prostu padł, wciąż się paląc. To była straszna śmierć, ale Astrid nie miała skrupułów, bo wiedziała, że albo ona i przyjaciele ich wykończą, albo tamci nie będą mieć dla nich żadnej litości. Trzeba było to zrobić szybko, nim zdążą kogoś jeszcze powiadomić.

Traivyr nie bardzo wiedział, co Nadya powiedziała strażnikom. I nie zamierzał wypytywać - najważniejsze wszak było to, że sanie wraz z pasażerami dostały się do środka.
Oczywistą rzeczą było, iż strażnicy nie pozwolą im tu zostać. A to znaczyło, że po raz kolejny trzeba ich pokonać - tym razem nie sposobem, a siłą.
Bron dystansowa okazała się skuteczna, podobnie jak i zaklęcie rzucone przez Astrid.
Dwóch strażników zostało wyeliminowanych, ale zostali jeszcze inni, więc Traivyr potraktował kolejnych dwóch strażników zaklęciem, które - przy odrobinie szczęścia - mogłoby ich wyeliminować na jakiś czas.

Blef się udał i strażnicy otworzyli bramy i pozwolili i wejść do środka. Akial uśmiechnął się, choć w szalu było to niewidoczne dla innych, dlatego kiwnął Nadyi lekko głową. Dobrze, że podjęła próbę negocjacji. Wjechali do środka, a to oznaczało, że nie musieli forsować bramy. Mieli dwóch więcej strażników, którymi trzeba było się zająć zanim zdołają wywołać alarm. Agonalne krzyki palinego żywcem strażnika wydawały się pogrzebać ich szansę na skrytą akcję, jednak nie było czasu na zastanowienie. Kotoczłek zamiast po skrzynię jedzenia sięgnął po łuk i wycelował w najbliższego strażnika posyłając strzałę z kilku metrów centralnie w oczodół. Siła uderzenia przebiła czaszkę na wylot przybijając ciało do lodowej ściany. Pozostała trójka, którą należało się zająć jak najszybciej.

Element zaskoczenia znów okazał się kluczowy i dość szybko poradziliście sobie ze strażnikami na blankach i przy wrotach. Nie ociągając się, przeszliście przez wrota i podążyliście czujnie krótkim korytarzem. Moment później dotarliście do sporego, okrągłego pomieszczenia, pośrodku którego znajdowała się duża studnia z gorącą, parującą wodą. Cztery zamglone lustra zwisały ze ścian obok lodowych rzeźb wojowników uzbrojonych we włócznie.

Dostrzegliście tutaj również kilka par drzwi na łukowatych ścianach, a w odległej części sali, po obu jej stronach szklisty wzór prążkowanego, krystalicznego lodu. Pokrywał on podłogę wyłożoną kafelkami w obu otwartych alkowach, oświetlonych delikatnym, niebieskim światłem. Astrid i Traivyr szybko zorientowali się, że od obu tych miejsc bije mocna, magiczna aura zaklinania, jednak gdy podeszliście bliżej, by to sprawdzić, nic się nie wydarzyło.

- Jeśli dobrze zapamiętałam, gdy byłam tu ostatnio, to te łukowe przejścia od których czujecie magię, to pewnego rodzaju portale, które umożliwiają poruszanie się między poziomami wieży. Do działania wymagają klucza lub hasła - powiedziała cicho Nadya. - Powinniśmy sprawdzić wszystkie drzwi, może znajdziemy klucz lub kogoś, kto zna hasło.

Ledwo się ruszyliście, a drzwi nieopodal studni otworzyły się i stanął w nich dobrze zbudowany mężczyzna, przypominający ubiorem pokonanych wcześniej przez was strażników.
- INTRUZI!! - Krzyknął, dobywając miecza, a chwilę później na zewnątrz pojawiło się pięciu podobnych wojowników oraz… kobieta, choć rysami twarzy przypominała bardziej mężczyznę.

Była mocno zbudowana, a pod futrem narzuconym na szerokie barki nosiła nabijaną ćwiekami skórznię. Jej poorane bliznami, harde oblicze naznaczone było ulfeńskimi barwami wojennymi.
- Ubiyta ih, ne dayta im ujt!! - Warknęła gardłowo w skaldzie, unosząc obiema dłońmi wielki topór bojowy i ruszając do walki ze swoimi ludźmi.

Początkowo szło dobrze. Nikt nie wyszedł im od razu na spotkanie, zatem nikt raczej nie usłyszał, że przed chwilą pozbyli się strażników na blankach i przy wrotach. Astrid ściskała w dłoni rękojeść sejmitara i rozglądała się czujnie. Wiedziała, że prędzej czy później nie będą mogli korzystać z elementu zaskoczenia, ale chciała, by ten trwał jak najdłużej.

Studnia z parującą wodą zastanowiła ją nieco, ale szybko skupiła się na tym, co mówiła Nadya. Z obu stron przestronnej sali odchodziły portale, którymi można było się przenieść gdzieś indziej. Niestety, ani nie znali hasła, ani nie mieli klucza. Trzeba było przeszukać wszystkie pomieszczenia.

I gdy właśnie mieli się za to zabrać, pojawił się jeden z żołnierzy wiedźmy. Głośnym okrzykiem przywołał kolejnych oraz kobietę, która przypominała bardziej brzydkiego faceta i miała bardzo duży topór. To z pewnością nie był przeciwnik dla mikrej druidki, więc rudą zostawiła Draugdinowi albo Mihaelowi, samej ruszając do najbliższego przeciwnika.

W pierwszej chwili chciała użyć zaklęcia, ale stwierdziła, że zachowa je na poważniejszych przeciwników. Zamiast tego dopadła do wroga i cięła od boku swoim sejmitarem, trafiając w lewą rękę. Mężczyzna próbował jej oddać trzymanym mieczem, ale była czujna i odchyliła się w bok, unikając ciosu. Potem wyprowadziła swój kolejny, a zimna stal znów znalazła drogę do ciała żołnierza. Kątem oka widziała tylko, jak Draugdin jednym, potężnym ciosem zakończył żywot brzydkiej wojowniczki. Teraz, gdy nie żyła, ze zwykłymi pachołkami pójdzie im z pewnością łatwiej.