Mihael

W postaci astralnej nie miałeś problemu, by przenieść się na wyższe piętro. Szybko znalazłeś się w łukowatym pokoju, gdzie na jego środku trójkąt skrzyżowanych stalowych drutów przebiegał między trzema drewnianymi słupkami, tłocząc tam kilka kraczących kruków. Po podłodze walały się ptasie odchody a wzdłuż południowej ściany otwarte okna wpuszczały rześki, zimny wiatr. Tylko dwoje drzwi wychodziło z tej komnaty; jedne obok dużego lustra na zachodzie, a drugie między parą drewnianych skrzyń na północnym wschodzie. Północną alkowę zajmował natomiast portal, dzięki któremu można się było tutaj przenieść. Przy jednym ze stolików stała smukła, jasnowłosa kobieta o błękitnej skórze i zajęta była jakąś czynnością. Miała na sobie skórznię, a obok niej, oparte o stół znajdowała się pięknie wykonana włócznia i tarcza.

Nie zajmując się tym dłużej, sprawdziłeś oba pokoje. Dwie półki na książki, komoda i wygodne łóżko na które narzucono dwa grube koce stanowiły wyposażenie tej sypialni na zachodzie. Z sufitu zwisała bryła lodu wyrzeźbiona na wzór ptaków, która lśniła w świetle wpadającym przez oszronione okna. Drugim z trójkątnych pomieszczeń okazał się magazyn, który wypełniały dziesiątki ułożonych w stos drewnianych skrzynek. Na wysokich półkach stało kilka miniaturowych domków dla lalek.

Mając jeszcze kilkanaście sekund w zanadrzu, postanowiłeś sprawdzić kolejne piętro. Znalazłeś się w obszernej, okrągłej sali, gdzie pośrodku, na podłodze znajdował się okręg wypełniony tajemnymi znakami, których nie rozumiałeś. Idealnie nad nim, pod sufitem, znajdowała się przezroczysta, obracająca się kula ziemska, mająca przedstawiać zapewne cały Golarion. Linie tajemnej energii jarzyły się na jej całej powierzchni, łącząc ze sobą punkty w różnych częściach świata. Pulsowało od nich światło tak jasne, że z łatwością oświetlało większość sufitu. To musiały być te zimowe portale, tak przynajmniej ci się wydawało.

Ściany tego okrągłego pomieszczenia niemal w całości podpierały półki wypełnione księgami, mapami i zwojami, a gdzieniegdzie rozstawiono stoły, na których zalegały obszerne tomiszcza. Wielkie, zdobione lustro wisiało pomiędzy dwoma oknami wychodzącymi z tego pokoju. Bliźniaczo podobne, lodowe rzeźby demonicznych potworów otaczały bulgoczący kocioł w łukowym przejściu prowadzącym do głębokiej niszy w południowej ścianie. W kotle mieszał wysoki, brodaty mężczyzna otulony futrem, co chwilę dodając do niego jakichś składników i mrucząc coś pod nosem w ulfeńskim. Wychodziły stąd trzy pary drzwi, ale wiedziałeś, że nie masz już czasu, by je sprawdzić, więc spłynąłeś w astralnej formie na pierwsze piętro, dołączając do towarzyszy i zdając im relację z rekonesansu.

Astrid, Traivyr, Akial, Draugdin (później też Mihael)

Nie było innego wyjścia, jak pozbyć się mandragory, gdyż i tak nie bylibyście w stanie zwrócić jej przeciwko mieszkańcom wieży. Gdy tylko Mihael zniknął w formie eterycznej, Draugdin wziął potężny zamach swym mieczem, wkładając w cios całą swoją siłę. Trafił idealnie, odcinając łeb i kawałek korpusu obłego stwora, który po chwili po prostu znieruchomiał w kajdanach. Zabraliście się za sprawdzanie pomieszczenia, ale niczego ciekawego nie znaleźliście, więc ruszyliście dalej północnymi drzwiami.

Przeszliście krótkim korytarzem do zaokrąglonych schodów prowadzących kilka stopni w dół. Stół w kształcie półksiężyca zajmował tę otwartą komorę w kształcie litery Y, a dwa duże lustra na północnej i południowej ścianie tworzyły iluzję jeszcze większej przestrzeni. Dwadzieścia stóp nad głową zwisał z sufitu ogromny żyrandol z kryształków lodu. Całość wyglądała jak obszerna jadalnia, która obecnie była pusta. W północnej i południowej ścianie holu umieszczono przezroczyste, podobne do szkła podwójne drzwi. Na zachodzie, między dwoma oknami, znajdowały się dwie wnęki, z których roztaczał się niesamowity widok na zimowy krajobraz za wieżą.
- Cofnijmy się do drzwi naprzeciw oranżerii - rzuciła cicho Nadya, więc tam właśnie się udaliście.

Podchodziliście do dwuskrzydłowych drzwi, gdy przed wami zmaterializował się Mihael, opowiadając, co zobaczył na wyższych piętrach wieży. Niedługo później przekroczyliście wrota kolejnego pomieszczenia i znaleźliście się w obszernej bibliotece, której ściany od podłogi do sufitu pokrywały półki wypełnione księgami. Pośrodku pokoju stał pięknie wykonany, długi stół na którym rozłożono kilka książek. Otaczało go sześć krzeseł, a na jednym z nich siedziała dość masywna kobieta, którą zaskoczyła wasza obecność. Od razu poderwała się z miejsca, łapiąc za miecz, ale element zaskoczenia był po waszej stronie.

Zamiana Mihaela w znikającą postać zrobiła na niej ogromne wrażenie - nigdy nie sądziła, że towarzysz z dzieciństwa będzie kiedykolwiek dysponował takimi zdolnościami. Miała nadzieję, że uda mu się zrobić zwiad i przyniesie dla nich znaczące informacje.

Odwróciła się natomiast, gdy Draugdin postanowił zadać bulwiastej istocie ostateczny cios. Może i stwór był na wskroś zły, ale mimo wszystko nie zamierzała na to patrzeć. Skupiła uwagę na przeszukaniu oranżerii, ale jak się okazało, oprócz roślin niczego innego nie byli w stanie tutaj znaleźć.

Niedługo potem ruszyli na dalszą eksplorację wieży i dotarli do czegoś w rodzaju wielkiej jadalni, jednak nikogo tutaj nie zastali. Jak na miejsce, którego obawiali się wszyscy w okolicy, nie było zbyt dobrze strzeżone. A może właśnie taki miał być plan? Zasiać w sercach ludzi strach, aby nie zbliżali się do Wieży. Zresztą, pewnie samo to, że Vasiliovna zajmowała to miejsce działało odstraszająco.

Porozglądali się i Nadya dała sygnał, że chciałaby sprawdzić drzwi naprzeciw oranżerii. Astrid nie miała nic przeciwko, sama nie chciała być tą, która mówi innym, w którą stronę i gdzie mają iść. Wtedy też pojawił się z powrotem Mihael i opowiedział, co widział na wyższych piętrach. Okazało się, że ich cel, czyli zimowe portale, które mieli zamknąć znajdowały się na samym szczycie wieży a po drodze musieli chyba sprawdzić pomieszczenie z krukami i jakąś kobietą.

Nie wiedziała, jak działały teleportery w wieży, ale nie sądziła też, że dadzą radę od razu teleportować się na ostatnie piętro.
- Powinniśmy jak najszybciej ruszyć na szczyt wieży - powiedziała po cichu do pozostałych. - Jeśli to, o czym mówi Mihael jest mechanizmem kontrolującym te zimowe portale, to musimy go wyłączyć albo zniszczyć.

Nadya chciała jednak najpierw sprawdzić pokój, przy którym się znajdowali, więc Astrid weszła tam wraz z pozostałymi. Biblioteka, którą okazało się pomieszczenie, nie była pusta. Całkowicie zaskoczona kobieta o jasnych włosach siedziała przy stole i zerwała się na równe nogi od razu, jak tylko pojawili się w środku.
- Dacie radę, panowie! - Zagrzała kompanów do walki, samej pozostając nieco z tyłu.
Uniosła sejmitar i przygotowała się do ataku, w razie gdyby była potrzebna. Miała jednak nadzieję, że towarzysze szybko rozprawią się z samotnym przeciwnikiem i nie będzie musiała angażować się w starcie.

W razie czego:
Astrid atak sejmitarem. Pudło.

Gdy młody mnich zniknął z pola widzenia, Akial zajął się przyziemnym przeszukiwaniem tego co zostało, a nie widać tam było nic ciekawego. Gdy Miheal wrócił, mogli ruszyć na górę uzbrojeni w odpowiednią wiedzę.
Akial chciał iść przodem, by móc cicho wyeliminować przeciwników, ale ostatecznie okazało się to niewykonalne i znaleźli się w drzwiach na przeciwko samotnej wojowniczki. Jakoś ta przewaga liczebna nie sprawiła mu radości. Atakować samotną kobietę w pięcioro? Westchnął jedynie przechodząc wzdłuż jednej ze ścian z przygotowanym do strzału łukiem. Tak na wypadek, gdyby chłopaki nie dali rady.

Rzucone przez Traivyra zaklęcie sprawiło, że kobieta była zupełnie podatna na ataki. Próbując zetrzeć z twarzy lepiący pył, nie zdążyła zareagować, gdy pojawił się przy niej Draugdin, który moment wcześniej odrzucił stojący mu na drodze stół. Kapłan zamachnął się z ogromną siłą swym mieczem, który bez problemu znalazł drogę do przeciwniczki, trafiając ją paskudnie w lewy bok. Buchnęła krew, a odrzucona na ścianę kobieta krzyknęła z bólu. Chwilę później strzała wypuszczona przez Akiala trafiła ją w prawy bark, a szarżujący Mihael zasypał ją szybkimi i precyzyjnymi ciosami. Astrid i Nadya nie musiały nawet włączać się do walki, gdyż panowie poradzili sobie sami.

Gdy ulfenka padła bez życia, przeszukaliście jej ciało. Miała przy sobie elixir ognistego oddechu, dwie mikstury leczenia średnich ran, zwój zawierający zaklęcie magicznej broni oraz wykonany z nietopiącego się lodu klucz podobny do tego, który zgarnęliście na parterze.
- Ten pewnie pozwala się przenieść kolejnym portalem. - Zauważyła Nadya.

Zabraliście, co uważaliście za słuszne i wyszliście z kuchni, kierując się w prawo. Minęliście drzwi i znaleźliście się w obszernym pomieszczeniu, pośrodku którego rozciągał się długi, czerwony dywan. Biegł między lodowymi rzeźbami bliźniaczych nimf, kończąc na otwartej wnęce na wschodzie, która okazywała się być kolejnym teleporterem. Nie zwlekając, ruszyliście do niego a klucz ponownie aktywował urządzenie. Świat przed waszymi oczami na moment się rozmył a chwilę później byliście już na kolejnym piętrze. Pierwsze, co poczuliście, był paskudny smród ptasich odchodów. To tutaj Mihael ujrzał wcześniej cztery duże kruki i niebieskoskórą kobietę o jasnych włosach.

Postanowiliście działać z zaskoczenia i szybko znaleźliście się w łukowatym pomieszczeniu, sprawiając, że kobieta nawet nie zareagowała. Stłoczone w klatce ptaki próbowały się wydostać, trzepocząc skrzydłami i głośno kracząc, gdy ruszyliście na niebieskoskórą.
- Kimkolwiek jesteście, nie chcę z wami walczyć! - Krzyknęła tylko, cofając się i unosząc ręce w geście poddania.

Kolejne zaklęcie, kolejny sukces, jako że potraktowana nim kobieta nie stawiła żadnego oporu i wnet uległa przeważającym siłom przeciwnika.
Być może ktoś mógłby nazwać taki atak niehonorowym, ale - jak mówiło stare przysłowie - na wojnie i w miłości wszystkie chwyty są dozwolone. Inne, również znane Traiwyrowi, głosiło, iż jeśli nie oszukujesz, to za mało się starasz. W końcu o to chodziło, by "swoi" odnieśli jak najmniej obrażeń.
Ale i tak Traivyr postanowił powstrzymać się nieco z używaniem magii, by nie okazało się, że w krytycznej sytuacji zabraknie mu jakiegoś zaklęcia.

Zaklinacz zabrał miksturę leczenia i zwój z zaklęciem. Z chęcią zapoznałby się z zawartością znajdujących się tu książek, ale czas gonił - lepiej było zamknąć portale przed powrotem Nazheny.

* * *

Kolejny klucz, kolejne piętro.
Tym razem znaleźli się w czymś, co mozna było nazwać małą ptaszarnią. Cztery kruki i niebieskoskóra kobieta - zapewne opiekunka tych ptaków.
Zdecydowanie lepiej by było, gdyby ptaki pozostały w klatkach. Mogłyby zaatakować, albo - co byłoby jeszcze gorsze - mogłyby znaleźć jakieś otwarte okno i uciec, a potem donieść komuś o obecności intruzów w wieży.

- Klękaj! - polecił Traiwyr, a w jego dłoniach zapłonęła ognista kulka. - Na kolana i nie rób żadnych gwałtownych gestów!

Kolejne piętra przetrząsali jak burza. Dzięki zwiadowi mogli lepiej zaplanować i skoordynować swoje ataki. Byli już blisko oczyszczenia całej wieży z przeciwników, gdy nagle trafił się ktoś, kto nie zamierzał walczyć. Akial sceptycznie podszedł do tematu. Skąd nagle przypływ racjonalności? Spojrzał na dziewczynę próbując ocenić jej prawdomówność, jednocześnie samemu pozostając gdzieś na peryferiach wzroku. Przy tak dużej grupie, dwóch wydających rozkazy mężczyznach, nie miał problemu z wycofaniem się i obserwowaniem z ukrycia. Postanowił posłuchać z daleka i ocenić prawdomówność dziewczyny nie wchodząc bezpośrednio w żadne interakcje.