Nie sądziła, by rozdzielanie się w tak ponurym, dziwnym miejscu było dobrym pomysłem, ale skoro Jane i Sam chcieli się rozejrzeć po okolicy, to przecież nie mogła im powiedzieć, że mają iść z nimi. Wiedzieli przecież co robią, poza tym w razie jakichś problemów na pewno daliby im jakoś znać. Odprowadziła ich tylko wzrokiem i ruszyła za pozostałymi, przyglądając się zaniedbanym domom po obu stronach uliczki. Nigdy nie sądziła, że trafi do miejsca, w którym w środku dnia na zewnątrz nie będzie żadnego ruchu.
- To, co przeraża tych ludzi, musi być naprawdę groźne - powiedziała do reszty, zerkając po ciemnych oknach i wzmocnionych drzwiach. - Ciekawe, czy to tylko ten wampir, czy jeszcze coś innego...

Nie musieli długo szukać źródła płaczliwego jęku, gdyż stara, oświetlona kamienica z uchylonymi drzwiami sama wskazała im, gdzie mają się skierować. Enola nie sądziła, by pozostawianie otwartych drzwi było rozsądnym rozwiązaniem w tej wiosce, ale widocznie myśli osoby, która to zrobiła zaprzątało coś ważniejszego, niż własne bezpieczeństwo. Przeraźliwy płacz to właśnie sugerował.

Wnętrze domu nie było pierwszej świeżości, więc właściwie od razu skierowali swe kroki na piętro, za źródłem płaczu. W oświetlonej świecą sypialni natrafili na starszą kobietę tulącą do siebie jakąś brzydką maskotkę. Na pytanie Enoli, czy wszystko w porządku, kobieta zaczęła opowiadać swoją historię. Widać było, że ledwo radzi sobie z sytuacją, którą opisała. Z jednej strony było jej kobiety żal, że jej córka uciekła, ale z drugiej - jeśli matka trzymała ją w zamknięciu przez całe życie z obawy przed tym, że latorośli może coś się stać, to to było… chore. Nadopiekuńczość wypaczała relacje i mieli przed sobą najlepszy przykład. Inna rzecz, że dziewczyna musiała być nieźle zdesperowana, skoro postanowiła dać nogę w takim miejscu, gdzie na każdym kroku mogło czaić się zagrożenie i śmierć.

Niemniej, Enola nie chciała odmówić kobiecie pomocy.
- Nie spotkaliśmy Gertrudy na swojej drodze - powiedziała po Courynie. Sama też chciała zapytać o zamek i tajemniczego jegomościa, który mógł wezwać córkę kobiety do siebie, ale towarzysz był szybszy. - Jeśli jednak gdzieś po drodze na nią natrafimy, damy jej znać, że martwi się pani o córkę i chce, żeby wróciła do domu. Czy Gertruda zabrała coś ze sobą? Zachowywała się jakoś inaczej, zanim uciekła? Ma jakieś znaki szczególne? - Półelfka zasypała nieznajomą pytaniami.

Nie spotkali ni żywej duszy, którą można by zapytać o drogę. W jaki sposób funkcjonowało to społeczeństwo? Nikt nie uprawiał pola, nikt nie sprzedawał swoich towarów, ani nikt ich nie kupował. Nie krzątali się przy hodowlanych zwierzętach, ani nawet nie chodził nikt po wodę do studni.
- Taki stan nie może trwać długo - Samwise zerknął na Jane, kiedy oboje już zrezygnowali z dalszych poszukiwań i skierowali się w drogę powrotną. - z czego utrzymują się ci ludzie?

Postąpili kilkadziesiąt kroków, a echo od uderzeń trzewików Samwise'a o kamienny bruk nieprzyjemnie rozbrzmiewał w dojmującej ciszy. Szyld karczmy do której dotarli zakołysał się na wietrze skrzypiąc i pobrzękując cicho.
- Krew Winorośli - przeczytał na głos rudowłosy mężczyzna - Ktoś ma niezwykle ponure poczucie humoru. - zapukał kilkukrotnie.

Rzeczywiście... mężczyzna o zimnych zielonych oczach i równo przyciętych bokobrodach, który później okazał się tutejszym karczmarzem prezentował się na osobę całkowicie pozbawioną frywolnej wesołości i poczucia humoru w całym swym kolorowym spektrum.

Bard nie odezwał się po tym jak karczmarz wpuścił ich do środka, ostrożnie tylko, jako wyraz szacunku złapał kontakt wzrokowy i obdarzył go minimalistycznym, powitalnym gestem, lecz ten nie odwzajemnił go. Samwise zdjął swój błękitny płaszcz i przewiesił go niedaleko kominka, aby drobinki mgły, które osiadły na ubraniu mogły odparować. Swoją lutnię odłożył nieco dalej, by wysoka temperatura nie wypaczyła drewna.

Odwzajemnił uśmiech posłany im przez tajemnicze kobiety, ograniczył się jednak do lekkiego uniesienia kącika ust i krótkiego pozdrowienia.

Teraz kiedy Samwise nie był odziany w zewnętrzne nakrycie, Jane mogła zobaczyć kołyszący się na szyi swojego towarzysza medalion przedstawiający biały obłok chmury na niebieskim tle. Był cały wykonany z drewna, a zawieszony na rzemieniu. Samwise schował go za jasno-szarą koszulę akurat w czas, kiedy postąpił w ich kierunku burmistrz Barovii.

Samwise skorzystał z zaproszenia, odpiął jeszcze miecz i odłożył go obok lutni i usiadł przy wskazanym stoliku.
- Zwą mnie Samwise Avaron - przywitał się bard i spojrzał na Jane, nie przedstawił jej jednak - Myślę, że najtrafniej byłoby powiedzieć, że... zabłądziliśmy w te strony przypadkiem. Topicie smutki, czy świętujecie? - skinął na opróżniony kielich, zmieniając temat.

Bard pozwolił rozmowie się toczyć, kiedy Jane nie była zainteresowana przejmował inicjatywę, lecz znacznie częściej starał się słuchać. Zwłaszcza burmistrza. Po jakimś czasie, kiedy burmistrz był już po dwóch kolejnych kielichach, sięgnął do swej kieszeni po list, który znaleźli jakiś czas temu i wręczył go burmistrzowi, bez zbędnych komentarzy.

Twarz kobiety nabrała nieco spokojniejszego wyrazu, gdy Enola i Nicodemus zapewnili, że powiadomią Gertrudę o trosce jej matki, jeśli ją spotkają.
- Dziękuję. Niewielu w tych czasach spotyka się ludzi, którzy chcą pomóc bezinteresownie. Zwłaszcza starej kobiecie, której jedyne dziecko postanowiło uciec z domu. Nawet nie wiecie, jak ją kocham i jak mi jej brakuje. - Przytuliła do piersi ponurą maskotkę. - Gertruda nic nie zabrała ze sobą. Ubrała się i zniknęła. Nawet zapomniała o Panu Guziku. - Kobieta po raz kolejny spojrzała na przytulankę i uśmiechnęła się smutno. - Nie zachowywała się inaczej. Miała tylko ten sen… koszmar… Bredziła coś o zamku Ravenloft, tym na wzgórzu co stoi. Gdy ją obudziłam, bo krzyczała mocno, przytuliła się do mnie i pocałowała w policzek. Zupełnie jak za czasów, jak była mała. A potem, rano, nim się obudziłam, już jej nie było… Ma duże, naprawdę duże, niebieskie oczy. Jest bardzo ładna. Bardzo…

Wtedy jakby przypomniała sobie, o co zapytał ją Couryn.
- Zamek Ravenloft jest zamieszkany przez diabła Strahda von Zarovicha! To wampir! Pastwi się nad ludem Barovii. To jego ziemia a mieszkańcy są jego poddanymi - powiedziała. - Do zamku nikt nie ma wstępu, a ktokolwiek chce odwiedzić Stahda, kończy marnie. Mam nadzieję, że nie oczarował Gertrudy i nie ściągnął jej do siebie. To byłby dla mnie koniec świata. - W jej oczach pojawiły się łzy. - Jestem Miriam, ale wioskowi nazywają mnie Szaloną. Proszę, odnajdźcie moje dziecko, to jedyne, czego chcę. Nie wiem, czy została porwana, czy odeszła dobrowolnie, czy pod wpływem uroku. Bo ten wampir umie omamiać. Umie sprawić, że za nim pójdziecie gdzie tylko chce i nawet wasza silna wola nic nie pomoże! - Spojrzała z szalonym wyrzutem na Ritę, po czym znów zaniosła się płaczem.

Nie było sensu jej pocieszać, gdyż wiedzieliście, że niczego to nie zmieni, więc pożegnaliście się i opuściliście dom Szalonej Miriam. Rozmawiając wróciliście na główną ulicę, gdzie znajdowała się gospoda. Sama i Jane nigdzie nie było widać, więc po raz kolejny spróbowaliście dobić się do “Krwi Winorośli”. Tym razem wystarczyło walnąć dwa razy pięścią w drzwi, by po krótkiej chwili te się otworzyły. Stanął w nich potężnie zbudowany, wysoki mężczyzna o twarzy mordercy. Patrzył na was wzrokiem zupełnie pozbawionym emocji, jakby nie miał w sobie żadnych uczuć.
- Wchodzić i się nie trzaskać - mruknął szorstko i odsunął się, byście mogli przejść. Nie miał nawet problemu z tym, żeby Sheera towarzyszyła Courynowi. Wyglądał, jakby mało co go obchodziło.

Główna sala, zastawiona stołami i ławami, wyglądała schludnie. Po prawej stronie od szynku wiodły na górę schody niknące gdzieś w mroku piętra, na ścianie po lewo znajdował się spory, murowany kominek, w którym leniwie płonął ogień. Oprócz niego, sala oświetlona była wiszącym pośrodku sufitu kandelabrem i kilkoma lampami. W środku niewielu było gości. Przy jednym ze stolików w rogu napotkaliście wzrok trzech odzianych w dziwne, różnokolorowe stroje ładnych kobiet z czerwonymi chustami na głowach, które bacznie wam się przyglądały. Wszystkie były czarnowłose i śniade; miały w sobie coś nieuchwytnie tajemniczego, a ich delikatne uśmiechy były połączeniem nienazwanej namiętności i zuchwałości. Jedna z nich wskazała długim, pomalowanym na czarno paznokciem Sheerę.
- Tylko niech ten kotek nie nasra na środku sali, bo będziecie to sprzątać - rzuciła wesoło i zaśmiała się, a towarzyszki jej zawtórowały.

Przy odległym stoliku pod oknem, po przeciwnej stronie tego, przy którym siedziały kobiety ujrzeliście najpierw przystojnego mężczyznę o długich do ramion blond włosach. Odziany był w dobrej jakości ubranie, zdradzające wyższe pochodzenie. Wraz z nim siedzieli Samwise i Jane a na blacie stał dzbanek wina i trzy kieliszki. Ruszyliście szybkim krokiem w ich stronę.

Na pytanie o powód, który sprzyja opróżnianiu butelki wina, Ismark spochmurniał.
- Piję za mojego ojca, Kolyana Indirovicha, który przez całe życie służył tej wiosce i jej mieszkańcom - powiedział, a Samwise wyczuł po jego głosie, że mężczyzna naprawdę cierpi. - Odszedł kilka dni temu, gdy jego serce poddało się ogromnemu stresowi wywołanemu przez tego… - Burmistrz zagryzł wargi, by nie powiedzieć czegoś nieodpowiedniego. Zerknął też przelotnie przez ramię Sama, gdzie po przeciwnej stronie siedziały trzy piękne kobiety. - Zmarł wskutek częstych odwiedzin potworów hrabiego Strahda von Zarovicha, który rządzi całą tą krainą. - Dopił wino i polał następną kolejkę, gdy Arik zjawił się z dzbanem i dwoma dodatkowymi kieliszkami.

- Te trzy kobiety, o których wspomniałeś, przyjacielu, to właścicielki “Krwi Winorośli” - wyjaśnił, ściszając głos. - Alenka, Mirabel i Sorvia. Należą do wędrownego ludu Vistani, który jako jedyny może przekroczyć Mgły Barovii. Podobno służą samemu Strahdowi… A skoro nie rozpoznaliście Vistanich, to znaczy, że nie jesteście stąd… Mgły przeniosły was tutaj, prawda? - Uśmiechnął się ponuro. - Jeśli tak, to musicie wiedzieć, że tutaj nikt nikomu nie ufa, a lasy pełne są potworów z najgorszych koszmarów. I, przykro mi to mówić, ale nie będziecie w stanie się stąd wydostać. Każdy, kto został tu sprowadzony i próbował wrócić do siebie, umierał po wejściu w Mgły. Wygląda na to, że utknęliście tu na dobre. - Wziął kilka łyków wina. Jego wzrok stawał się mętny.

Samwise wyciągnął list, który znaleźli przy martwym chłopaku w lesie i podał go Ismarkowi. Ten przeczytał go szybko i zmarszczył brwi. Wydawał się być zaskoczony.
- Nie wiem, skąd to macie, ale to na pewno nie jest charakter pisma mojego ojca - rzucił z przekonaniem. - Nie wiem, kto napisał ten list, ale na pewno nie Kolyan Indirovich. - Ismark złożył kartkę i oddał Samowi. - Niemniej, pewne fakty się zgadzają… moja siostra, Irina…

Nie dokończył, gdy rozległo się gromkie walenie do drzwi. Arik leniwie wytoczył się zza szynku, podszedł do drzwi, odsuwając zasuwę, po czym je otworzył. Sam i Jane słyszeli krótką informację, zwalisty barman odsunął się i w środku pojawiła się reszta drużyny. Ruszyli do zajmowanego przez was stolika. Wtedy jedna z Vistanich wskazała długim, pomalowanym na czarno paznokciem Sheerę.
- Tylko niech ten kotek nie nasra na środku sali, bo będziecie to sprzątać - rzuciła wesoło i zaśmiała się perliście, a towarzyszki jej zawtórowały.

Czwórka, która pojawiła się w karczmie, przysiadła się do stolika zajmowanego przez nieznajomego, Jane i Sama, a ten szybko przedstawił wszystkich. Ismark był bardziej, niż zadowolony, że jest was w Barovii więcej i kazał donieść barmanowi Arikowi kolejne cztery kieliszki i jeszcze więcej wina. Szybko wyjaśnił też dopiero co poznanym gdzie są, kim dokładnie jest i że list nie został napisany przez jego zmarłego ojca. Wspomniał też o trzech kobietach, które wciąż wam się przyglądały.

- Nie rozumiem tego, to musi być jakiś ponury żart… albo sprawka Strahda - powiedział i przejechał dłonią po twarzy. - Ostatnimi czasy przeklęty wampir wysłał swoje bestie, by zaatakowały naszą posiadłość. Robiły to w dzień i w nocy, przez kilka dni, aż serce mojego ojca tego nie wytrzymało. Gdy zmarł trzy dni temu, ataki nagle ustały. Niestety, to nie był koniec. Strahd odwiedził moją siostrę Irinę dwa razy i… - Ściszył głos, by Vistani go nie usłyszały. - Ugryzł ją. Myślałem, że zamieni się w taką samą bestię, jak on, ale jak na razie nic takiego się nie stało. Wszystko z nią w porządku. Muszę ją jednak jak najszybciej zabrać z Barovii, gdyż tu nie jest bezpieczna… myślę o mieście Vallaki, ale sam nie dam rady tego zrobić, a wioskowi nie chcą mi pomóc, chociaż wielokrotnie mogli liczyć na mojego ojca. Boją się Iriny, bo Strahd się nią interesuje…

Upił nieco wina.
- A wasze pojawienie się w wiosce z pewnością nie jest przypadkiem, dlatego chciałbym prosić was o pomoc. Pomóżcie mi przetransportować moją ukochaną siostrę Irinę do Vallaki. Zapłacę wam trzydzieści sztuk złota, tyle mam zaoszczędzone. Oprócz tego mogę dać wam mapę Barovii, zapewnić nocleg i jedzenie, dopóki nie wyruszymy. Kto wie, może po drodze, albo w samym Vallaki dowiecie się, jak możecie się stąd wydostać? Sam nie znam sposobu, by przejść przez Mgły, ale być może traficie na kogoś, kto zna. Resztę rozmowy powinniśmy dokończyć w mojej posiadłości. - Ismark dopił wino i zostawił kilka monet na stole. - O ile oczywiście się zgadzacie. Myślę, że przy odrobinie dobrej woli z waszej strony, możemy się dogadać i być dla siebie pomocni. Co wy na to?
Spojrzał na was wyczekująco.

Cóż, Enola nie dziwiła się, że Miriam nosiła przydomek “Szalona”. Jej opowieść była chaotyczna, nie można było być nawet pewnym, ile faktów odnośnie zaginięcia Gertrudy naprawdę się zgadza i jak to wszystko zostało rozłożone w czasie. A może dziewczyna już nie żyła i matka, żeby wyprzeć ze świadomości ten przykry moment po prostu wmówiła sobie, że córka uciekła? Ponoć medycyna znała takie przypadki. Tak, czy inaczej, Dickens zamierzała rozejrzeć się za Gertrudą, jeśli będą mieć z drużyną taką możliwość. Może też dowie się czegoś o niej od miejscowych.
- Jeśli ta opowieść jest prawdziwa i Gertruda naprawdę została oczarowana przez tego wampira, to mam wrażenie, że ten drogi prezent w postaci sukni był właśnie od niego - powiedziała do pozostałych, gdy już wyszli z kamienicy. - Pewnie to wszystko zostało przez niego dobrze przygotowane. Oczywiście jeśli Miriam mówi prawdę, bo jej przydomek wśród lokalnych zapewne nie wziął się z niczego. Trzeba będzie o to popytać. I o samą Gertrudę.

Wrócili pod karczmę i tym razem udało im się wywołać kogoś, kto otworzył drzwi. Mężczyzna nie wzbudzał zaufania, ani swoim wyglądem, ani zachowaniem. Takich to można było spotkać w ciemnych uliczkach Neverwinter i źle skończyć a pozbawione emocji oczy nieznajomego nie zwiastowały nic dobrego. Wpuścił ich do środka, jednak Enola wciąż miała się na baczności, dłoń zwieszając luźno na rapierze. Na szczęście gospodarz nie miał zamiaru wykręcić im żadnego numeru. Przynajmniej na razie. Uwagę jednej z kobiet siedzących w rogu skwitowała tylko krzywym uśmieszkiem i ironicznym komentarzem.
- Kocica umie się zachować, nie to, co ty, droga pani.

Jane i Samwise siedzieli z jakimś przystojniaczkiem, dzięki któremu dowiedzieli się, co ogólnie w trawie piszczy. Znaleziony przy trupie list nie był napisany przez ojca Ismarka, tak przynajmniej twierdził burmistrz. Czyli co? Ten cały Strahd napisał wiadomość, którą nieboszczyk miał dostarczyć… gdzie? I po co? Zwabić tutaj "mężnych i zuchwałych", by wampir mógł się na nich pożywić? A może po coś innego. Pytań była masa, odpowiedzi niewiele. I jeszcze siostra Kolyanovicha. Ponoć ugryziona dwa razy przez Strahda… wedle wszystkich książek, które Enola czytała, to musiało oznaczać przemianę w wąpierza, a tymczasem Ismark twierdził, że siostra zachowała człowieczeństwo. Swoje na ten temat powiedziała też Rita i być może rzeczywiście było tak, że ten wampir potrzebował jej do czegoś ważniejszego, czego jeszcze nie wiedzieli.

To wyglądało Enoli jak jakaś misternie utkana intryga. Uwielbiała takie sprawy.
- Zgadzam się, że powinniśmy pomóc Ismarkowi, wychodzi na to, że póki co jest tutaj naszym jedynym punktem zaczepienia - powiedziała zaraz po Courynie i zwróciła się do burmistrza. - Domyślasz się może, dlaczego ten cały Strahd obrał sobie Irinę za cel? Będę chciała też zobaczyć te jej ugryzienia, jeśli to nie problem. Tam, skąd pochodzę, zajmuję się przeróżnymi sprawami kryminalnymi i śledztwami paranormalnymi, dlatego wybacz moją śmiałość, ale chcę tylko pomóc i upewnić się, że twoja siostra nie stanie się w końcu wampirem.

Nigdy wcześniej nie widziała z bliska wampirzych ugryzień, dlatego warto będzie "zbadać" Irinę i zapisać w notatniku spostrzeżenia. Oprócz tego rozrysować całe drzewko tej dziwnej sprawy, ale to potem, gdy będzie miała wolną chwilę. Po tym, jak Couryn zapytał o Gertrudę, ona zapytała o matkę.
- Co możesz nam powiedzieć o Miriam? I dlaczego ludzie nazywają ją "szaloną"?

Samwise otwarcie przyglądał się kobietą, kiedy te postanowiły "przywitać" jego towarzyszy i później gdy zauważyły, że ktoś na dłużej zawiesił na nich wzrok.

Kiedy do rozmowy dołączyli pozostali, wycofał się i głównie słuchał. Potwierdził skinieniem chęć odwiedzenia burmistrza, zresztą razem z Jane taki mieli zamiar od samego początku, lecz dane było im poznać młodzieńca akurat tutaj, w karczmie.

Gdy towarzysze postanowili mimo wszystko zacząć wypytywać Ismarka tutaj, wstał, by przysposobić się do wyjścia.