Muzyka

Cytat:

„Służymy Stwórcy z wiarą i oddaniem, z wiarą jednak niekiedy wiąże się konieczność ofiary. Jeśli ścieżka jest prosta, cel jej jest bezwartościowy.” – ustęp z Błogosławionej Księgi Wszechwidzącego Oka.

„A jak odbywa się u was ta ocena?” nader prozaiczne pytanie Jane wybrzmiało echem w głowie Rity. Wojenna kapłanka nie odpowiedziała. Mimo okazanej ciekawości dziewka pewnie wolałaby tego nie wiedzieć, bowiem bez wątpienia ścierpłaby jej przez to skóra. Białowłosa mimowolnie spojrzała na wnętrze swych dłoni, okrytych teraz pancernymi rękawicami. Pod nimi znajdowało się zahartowane ciało, naznaczone płonącymi kamieniami prawa. Niczym stygmaty dwie zbielałe blizny wyznaczały miejsce, gdzie podczas jednej ze świętych prób musiała ona trzymać w równowadze i milczeniu rozżarzone do czerwoności kamienie w kształcie Wszechwidzącego Oka. Bliznowaty symbol był wynikiem tajemnych ordaliów, skaryfikacją, naznaczającą Bitewną Siostrę gotową do „Długiego Marszu”, czyli specyficznej dla jej zakonu pielgrzymko-krucjaty. Zostanie strażnikiem boskiego prawa, wymagało od kandydatek niemal nadludzkiej determinacji i skrajnych poświęceń. Nie bez powodu wybierano osierocone lub porzucone dziewczynki. Nikt po nich nie płakał.

Cytat:

„Niewinność niczego nie dowodzi.” – jedno z 93 przykazań Stwórcy

Zakon Płomiennego Serca Stwórcy rekrutował tylko niemieszanych, pozbawionych daru magicznego humanoidów z cywilizowanych ras płci żeńskiej. Choć kiedyś wybór ten wynikał głównie z przyczyn pragmatycznych (więcej dziewcząt niż chłopców przeżywało wojny i głównie to one bywały oddawane przez chłopstwo z racji mniejszej przydatności w gospodarstwie rolnym, szczególnie w obliczu głodu), obecnie istniał raczej jako archaiczna tradycja, której trzymano się wręcz z surową bezwzględnością. Marvella nie pamiętała swoich rodziców. Nie wiadomo było jej też, czy została osierocona, czy porzucona. W Zakonie przeszłość kandydatek i tak traciła jakiekolwiek znaczenie. Wszelkie ślady poprzedniego życia miały zostać zastąpione przez nauki Zakonu i pokutno-wojowniczy reżim. Celem szkolących było uformować narybek, niczym glinę, w idealne czempionki wiary. Bez względu na koszt. Albo zostawało się wyślubowaną Bitewną Siostrą, albo umierało – próbując. Trzecia droga nie istniała.

Cytat:

„Modlitwa może oczyścić duszę, ale to ból oczyszcza ciało. Obie te rzeczy są niezbędne, by zapewnić przetrwanie wybrance Wszechwidzącego.” – ustęp z Błogosławionej Księgi Wszechwidzącego Oka.

W Zakonie nie było czasu na doczesne przyjemności, czy zabawę. Abatki Szkoleniowe rygorystycznie trzymały się świętych nakazów, zaś ich podejście charakteryzował chłodny formalizm i niezbędna brutalność. Co oznaczało, że nie okazywały one podwładnym cienia współczucia, czy matczynej miłości. Ta ostatnia zarezerwowana była wyłącznie dla ich boga, a relacje wewnątrz zakonne bazowały na sztucznie indukowanym odruchu lojalności, wbitym mentalną i fizyczną tresurą. Było tak, ponieważ wszelka poufałość między członkiniami organizacji według nauk Stwórcy miała rodzić zgnuśnienie i luzować dyscyplinę. Co byłoby rzeczą niepożądaną przez organizację, której celem było zachowanie idealnego porządku i wyhodowanie doskonałych obrończyń wiary. Ceną za to było jednak tworzenie zdehumanizowanych i skrajnie zasadniczych jednostek, choć niezłomnych, walecznych, odważnych i odpornych na zepsucie, to jednocześnie kalekich, bo pozbawionych jakiejkolwiek elastyczności, moralnego osądu i większego indywidualizmu. Czyniło to z nich jednak idealne narzędzia boga-strażnika bezwzględnego prawa i porządku. Wyciskane jak od sztancy, identycznie wyglądające maszyny, dbające o wyłącznie o przestrzeganie woli ich boskiego patrona.

Cytat:

„Aby być sprawiedliwym, nasze prawo musi być okrutne.” – jedna z dewiz Zakonu Płomiennego Serca Stwórcy.

Wszystkie dozwolone aktywności w Zakonie wyznaczały i regulowały surowe oraz sztywne monastyczne reguły. Poziom indoktrynacji, wtłaczanej przez skrajną duchową i fizyczną dyscyplinę, sprawiał, że rzadko były one łamane. Ale gdy już do tego dochodziło, kary były niezwykle surowe. Jeszcze za pamięci Rity kiedy jedna z dziewczynek w czasie postnego miesiąca, w zasadzie przymierając z głodu i będąc w stanie krańcowego fizycznego wyczerpania, ukradła z pomieszczenia kuchennego jedną bułkę, została publicznie ukarana z najwyższą surowością. Bez względu na wiek wszystkie kandydatki patrzyły, jak grzeszna ręka ich siostry palona jest na wolnym ogniu. Przy akompaniamencie piekielnych wrzasków kończyna winnej nieśpiesznie obracała się w węgiel. Żadna ze zgromadzonych nie okazała ni krzty współczucia podczas całej procedury, ich oblicza zachowały wręcz kamienną obojętność. Zresztą, okazanie jakichkolwiek emocji byłoby jak przyznanie się do popierania grzesznego czynu. A za to mogła spotkać je kara. Gdy ręka winnej została zwęglona, uwiązano ją nad piramidalnym „krzesłem Judyty”, ponurym narzędziem tortur, osadzonym w samym westybulu budynku Zakonu. Tak by jej agonia była na widoku, służąc jako przestroga dla innych.

Cytat:

„Siłą Stwórcy jest Ludzkość, a siłą Ludzkości jest jego Prawo. Jeśli odwrócimy się od źródła swej mocy, wszyscy zostaniemy wygubieni i przeklęci.” – ustęp z Błogosławionej Księgi Wszechwidzącego Oka.

Podczas szkolenia Rita przeszła tyle prób, treningów, ascez, uderzeń i tresur, że ledwo była w stanie je spamiętać. Testowano i hartowano jej umysł, ducha i ciało na wszelkie sposoby. Dzięki temu potrafiła wyrecytować wszystkie święte teksty swej religii z pamięci, znała ogół praw cywilizowanych Zapomnianych Krain, tajniki walki ze sługami chaosu i nieumarłymi, umiała wygiąć końską podkowę bez większego wysiłku, wystrzelić strzałę na 200 jardów z kompozytowego łuku, wytrzymać poważny znój, dokuczliwą temperaturę, głód i pragnienie, znieść znaczne dawki bólu i cierpienia, zsyłać boski gniew intonując święte litanie i wiele innych, godnych podziwu rzeczy. Jednak mimo wszystkiego złego, czego doznała podczas szkolenia, nie czuła ona żalu, ani nienawiści do swych srogich oprawców. Nawet jakby chciała, to fizycznie nie potrafiłaby tego zrobić. Nieprawomyślność w jej zakonie usuwano ogniem i wyrugowywano uderzeniami rózgi, później zaś uczono złe myśli odpędzać własnoręcznym umartwianiem. Dlatego też opiekunów i wychowawców uważała za swych dobrodziejów, troskliwych nauczycieli i światłych przewodników. Zaś Stwórcę, swego boga, za demiurga i jedyny warty czci, najwyższy byt. Filar świata i apoteozę najlepszych oraz najważniejszych cech w życiu człowieka. W oczach innych, zwłaszcza osób takich jak Jane, mogła być ona bezwzględną fanatyczką, zatraconą w bezmyślnym posłuszeństwie sztywnym regułom. W swych oczach jednak białowłosa kobieta była głosicielką i strażniczką Prawa. Tą, która przywraca harmonię i porządek targanemu chaosem światu. Piastunką dbającą o prawa przynoszące dobrobyt i spokój ludom. Bohaterką ludzkości.

Rita nie zmieniła swej pozycji bojowej. Przeciągłe wilcze wycie mogło być zwykłym odgłosem wydanym przez okoliczne zwierzę, albo swego rodzaju ostrzeżeniem. Biorąc pod uwagę nadnaturalną naturę tej sfery, to drugie nie byłoby wcale takie dziwne.
— Jak chcecie, to możemy ruszyć do wspomnianego burmistrza, ale baczcie, że ów upiorne wycie może być znamieniem kłopotów. Zła czającego się na nas w okolicy. Czy jest sens pchać mu się lekkomyślnie w paszczę, aniżeli wydać walkę tutaj, na własnych warunkach? — przestrzegła wojenna kapłanka, słysząc, jak jej kompani deklarują gotowość do dalszej drogi — Zwłaszcza że jeśli to zwierzę, które powaliło tegoż młodziana, to pewnikiem nie mamy do czynienia ze zwykłym wilkiem, a jakąś wynaturzoną kreaturą. Nie wiemy nawet, czy nie jest ich cała wataha. Dlatego jeśli nie chcecie nieco odczekać, to chociaż przyjmijcie mój drobny apel do waszego rozsądku i trzymajcie ciągle broń w pogotowiu.
Jako że opinie w drużynie o niepozostawaniu na miejscu były niemal jednomyślne, kobieta bez wahania zebrała się do drogi razem z kompanami. Jak zwykle w roli forpoczty. Na propozycję Samwise’a zaś odparła:
— O krwiopijcach zawsze chętnie posłucham, trubadurze. O ile opowieść ta kończy się śmiercią maszkary.

Rozmowa z bardem, może nie należała do najprzyjemniejszych, ale Nicodemus nie miał mu niczego za złe. Rozumiał podejście i obawy Samwise’a ale nie mógł, póki co, postąpić zgodnie z jego życzeniem. Wyrzucenie książki nie eliminowało zagrożenia, które potencjalnie z niej wypływało. Dodatkowo przerzucało ciężar poradzenia sobie z tym problemem, na jakiegoś nieświadomego i być może bezbronnego nieszczęśnika, nie posiadającego wiedzy o pochodzeniu przedmiotu. Świadomość drużyny, że porzucił go nieumarły, miała znaczący wpływ na ostrożność w podchodzeniu do znaleziska, a tejże świadomości kolejny posiadacz byłby pozbawiony. Mora uważał, że lepiej byłoby zniszczyć księgę, co uczyniłby bez wahania, gdyby wyczuł w niej zło. Póki co, wydawała się być po prostu magicznym przedmiotem o nieznanym jeszcze zastosowaniu, ale przedmioty mają to do siebie, że można je wykorzystywać zgodnie z wolą osoby nimi dysponującej, a to mogło dać im jakąś wymierną korzyść. Paladyn postanowił zaufać przeczuciu i wstrzymać się z niszczeniem, dopóki każdy chętny członek drużyny nie spróbuje odkryć zastosowania księgi.

***

Dalsz droga upłynęła dosyć spokojnie, przynajmniej do momentu natrafienia na mur. Budowla była pięknie wykonana, ale w Paladynie obudziła pewien niepokój. Oderwane głowy posągów, strzegących bramy, robiły upiorne wrażenie, a otaczająca ich mgła i ponury las, tylko potęgowały te odczucia. Wrota otworzyły się, jakby zapraszając wędrowców do środka. Skorzystali z zaproszenia i ruszyli dalej. Nie uszli daleko, kiedy uderzył w nich potężny odór śmierci. Nicodemus, mając w pamięci spotkanie z nie do końca żywym jeźdźcem, od razu wyczulił się zmysły, starając się wyczuć nieumarłe stworzenia w okolicy. Niczego jednak nie wychwycił, co pozwoliło mu nieco odetchnąć.

Uśmiechnął się do najwyraźniej poirytowanej Rity.
- Cierpliwość to też cnota, którą warto pielęgnować. Zapewne trochę jeszcze potrwa, nim rozgryziemy, o co w tym wszystkim chodzi. Do tego czasu, musimy być ostrożni w działaniach i sądach. Z pewnością przyjdzie czas, gdy ostrza zasmakują w krwi pomiotów mroku.

Chwilę później Sheera znalazła źródło problemu. Zwłoki młodego mężczyzny, dotkliwie pogryzionego przez jakiegoś drapieżnika. W dłoni trzymał pogniecioną kopertę, z której zawartością drużyna szybko się zapoznała.

Twarz Nicodemusa po raz pierwszy wydawała się wyrażać niepokój. Nerwowo zacisnął szczękę, a dłoń niemal natychmiast powędrowała do rękojeści srebrnego miecza, kiedy Samwise przeczytał informację o wampirze. Wspomnienie poprzedniego krwiopijcy, wciąż było żywe w umyśle paladyna. Szybko opanował emocje i wysłuchał treści listu do końca. Nic mu nie mówiła nazwa “Barovia”, ale zaczął się zastanawiać, czy to może nie jakiś lokalny mag próbuje ściągnąć tu kogoś do wyeliminowania zagrożenia. Tak czy siak, rozważanie zostały przerwane przerwane przez wilcze wycie i komentarz barda.

- O ile możemy wysłuchać jej w drodze, to również nie mam nic przeciwko. Wilk zdaje się nawoływać swoich braci. Mam nadzieję, że to nie polowanie i że to nie my jesteśmy potencjalnymi ofiarami. - Paladyn podzielił się swoimi obawami. Sięgnął po miecz i tarczę. Na wszelki wypadek.

Cytat:

„Spal heretyka, nie będzie wilk w owczej skórze zgubnymi słowy plugawić nauk boga twego. Zgładź monstrum i sługę chaosu, nie będą nieładem swem zakłócać świętego porządku stworzonego przez boga twego. Ukarz niepraworządnego, nie będzie łotr łamał nakazów ustanowionych przez błogosławiony lud boga twego.” – ustęp z Wielkiej Księgi Prawa, pióra Przeoryszy Almatei z Zakonu Płomiennego Serca Stwórcy.

Po opuszczeniu miejsca, gdzie znajdowały zwłoki młodzika, wycie wilków nasiliło się wyraźnie. Szereg następujących po sobie zawołań sugerował wręcz organizowanie się sfory w celu dokonania zasadzki na podróżników. Co też nie mijało się z wcześniejszymi przypuszczeniami szafirowookiej. Ostrzegała, że wróg może opaść na nich z lasu, jak tylko ruszą się z miejsca. Gęsta mgła i leśna gęstwina stanowiły idealną zasłonę dla przyszłych napastników. Zaś sądząc po obrażeniach niefortunnego posłańca, nawet jeden z nich mógł stanowić spore wyzwanie dla wprawnego woja. A co dopiero cała wataha. Rita nie lękała się śmierci, była odważna, ofiarna i waleczna, ale nie nieroztropna. Cały zastęp wroga mógłby przytłoczyć nawet ją. A ewentualne zwycięstwo kosztowałoby drużynę zbyt drogo, nie oferując w zamian nic, poza ponurą satysfakcją. Taki obrót spraw był sprzeczny z przyrzeczeniem kobiety, że wyprowadzi wszystkich obecnych z tej przeklętej krainy za życia. Ludzie tacy jak ona nigdy nie łamali słowa. Dlatego też przyspieszyła kroku razem z towarzyszami, aby wyrwać się ze szponów czających się na nich bestii. Uniknięcie zasadzki upiornych wilków nie okazało się końcem kłopotów drużyny, a wręcz wpędziło ją w łapy nowego wroga...

„Żywe trupy... nadchodzą!” padło lapidarne ostrzeżenie ze strony Nicodemusa.
— A niechaj nadchodzą! — zakrzyknęła prowokacyjnie Rita — Jeden obrońca Prawa jeszcze w Barovii dycha!
Odkąd posłyszała pierwsze zawołanie basiora, miała ciągle swój wielki miecz w pogotowiu. Niosła go w zgiętej ręce, oparty płazem o ramię, czyli w typowej pozycji podróżnej zalecanej przez biegłych w sztuce wojennej fechtmistrzów. W końcu jednak jej złaknione bitwy ostrze otrzymało z dawna wyczekiwaną okazję, by sprawdzić się w starciu. Bitewna zakonnica była żądna starcia. Od początku kluczyła tylko po tej koszmarnej krainie, obrastając w wątpliwości i mierząc się z ponurą pustką oraz nieuchwytną grozą. Teraz mogła wreszcie odrzucić precz całą tę piekielną zasłonę iluzji i trawiące ją rozterki, by wywrzeć skanalizowaną w sobie złość na znienawidzonym wrogu, zarazem dokonując świętego sądu na nieczystych pomiotach chaosu.

Muzyka

Wpierw kobieta rozejrzała się dookoła. Spośród zamglonego skupiska drzew po obu stronach gościńca już po chwili wynurzyły się pozbawione woli i śladu rumieńca humanoidalne sylwetki. Ludzkie karykatury powłóczące niemrawo nogami, ze zwisającymi do kolan niczym girlandy wnętrznościami, wylewającymi się z nabrzmiałych od gazów gnilnych brzuszysk. Pozbawione śladu rozumu trupie oblicza wodziły za żywymi, kłapiąc odartymi z sinego mięsa szczękami i poruszając opętańczo mętnymi gałkami ocznymi. Święta justycjariuszka wykrzywiła twarz z niesmakiem. Śmierć była naturalną konsekwencją życia, przyrodzonym każdej istocie i niezbywalnym prawem. Zwyczaj wymagał, by każdy poległy miał zapewniony spokojny spoczynek w mogile. Na wieki wieków. A jednak na obie te rzeczy poważył się jakiś plugawy nekromanta. Co zaś wołało o pomstę do Stwórcy. I o zdecydowane działanie jego służki, do której obowiązku należało wymazać te nieumarłe parodie sprzed wzroku Wszechwidzącego Oka.

Tylko zwinna i obdarzona błyskawicznym refleksem Jane zdążyła zareagować szybciej niż wojownicza kapłanka, tak wielki głód bitwy i zaprowadzenia porządku trawił białowłosą. Pierwsze co uczyniła, to z ferworem wezwała swe bóstwo na pomoc, po czym wyszła naprzeciw nieprzyjacielowi po swej lewicy. Jej krok był szybki i zdecydowany. Zamierzała ustawić się tak, by przyjąć na siebie uwagę jak największej ilości zombiaków, chroniąc tym samym swych kompanów przed niechybną napaścią. Gdy tylko ruszyła, mierząc z masywnego ostrza w kierunku nieumarłych, rozpoczęła religijny zaśpiew.

„Szczęśliwi, których droga nieskalana,
którzy postępują według Prawa Stwórcy.

Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia,
całym sercem Go szukają,
którzy nie czynią nieprawości,
lecz kroczą Jego drogami.

Ty na to dałeś swoje przykazania,
by pilnie ich przestrzegano.
Oby moje drogi były niezawodne
w przestrzeganiu Twych ustaw!

Wtedy nie doznam wstydu,
gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania.
Chcę Ci dziękować szczerym sercem,
gdy nauczę się wyroków Twej sprawiedliwości.

Przestrzegać będę Twych ustaw:
nie opuszczaj mnie nigdy!...”

Tak też, intonując Psalm 36, zwany „Doskonałość Prawa Wszechwidzącego” uderzyła na pierwszego z wrogów. Jej ważący grubo ponad dwa kilogramy miecz spadł niczym grom z jasnego nieba w kierunku zgniłego czerepu oponenta. Zwiastując ponury i rychły koniec jego fałszywej egzystencji.

Moje deklaracje:
Nie wyjmuję broni, bo deklarowałam zawczasu, że mam ją cały czas wyjętą i w gotowości.
Opóźniam akcję (Delay Action) za Sama.
swift action: odpalam ładunek fervoru, by rzucić Divine Favor na siebie
move action: ruch do zombie Z7, będę ściągać aggro okolicznych przeciwników
standard action: wywalenie plugawej kreaturze buły, z uwzględnieniem:
Weapon Focus: +1 bonus on all attack rolls
Power Attack: –1 penalty on all melee attack rolls and combat maneuver checks to gain a +3 bonus on all melee damage rolls (dlatego, że walczę bronią dwuręczną).

W sumie wychodzi +6 do trafienia, 2d6+7 obrażeń

Usunięcie się z miejca, gdzie niedawno żerwowały wilki, wydawało się najlepszym pomysłem. Drużyna ruszyła, starając się oddalić od potencjalnego niebezpieczeństwa, ale niestety rezultat nie był do końca taki, jakby sobie tego życzyli. Wilki może i faktycznie ich nie dopadły, ale wyczulone zmysły Nicodemusa wykryły inne niebezpieczeństwo.

-Żywe trupy... nadchodzą! - Paladyn ostrzegł pozostałych w chwili, gdy spomiędzy drzew wychynęły pierwsze postacie. Szybki rzut oka pozwolił je sklasyfikować jako zombie. Nie musiał zmieniać miecza na buzdygan, więc mógł na spokojnie włączyć się do walki, do której jego towarzysze zdawali się już sposobić.

-Cięcia, nie pchnięcia, strzały też niewiele im zrobią. - zawołał. Nie było to jego pierwsze spotkanie z tym rodzajem nieumarłych.

Ostrożnie ruszył do boju, starając się wyjść z centrum zawieruchy i nie dać się otoczyć. Po drodze poczuł, jak burzy się w nim krew. Skupił się i poczuł znaczący przypływ sił, co pozwoliło z furią zaatakować maszkary.

-Ku chwale Lathandera! - krzyknął jeszcze, wyprowadzając cięcie, srebrnym mieczem.

Move: jedno pole w lewo i jedno w lewo-góra po skosie
Swift:v. focus - tymczasowy bonus do str (+2)
Standard: atak mwk silver longswordem: bonus +10/+11, dmg: 1d8+4/+5
*wartości pogrubione zakładają bonus z Inspire Courage