Dwójka pobratymców spod kopca Kelvina wyraźnie rozczarowała się, gdy Bran odmówił udziału w wyprawie. Również kowal z Bryn Shander cmoknął w poczuciu straty, lecz on przynajmniej rozumiał, że są sprawy ważne i ważniejsze. Przez te kilka dni, sędziwy krasnolud okazał się być niezwykle mądrym i obeznanym w swoim fachu, lecz cierpiał na przypadłość, której Branowi udało się uniknąć - kilka miesięcy temu odmroził sobie straszliwie dłonie, przez co brakowało mu młodzieńczej sprawności Brana, a jego wyroby były słabej jakości.

Dnia, w którym zamieć ustała, Bran ujrzał elfa o hebanowej skórze i białych włosach, gotowego do drogi. Wymienili kilka oszczędnych słów, zgadzając się co do konieczności kontynuowania pościgu za nieumarłym z Northlook w Targos. Pragnęli przekonać do wyprawy, sprawdzonych w boju towarzyszy - Lottę oraz Oberika, ci jednak wahali się. Pewne było za to to, że wyruszy z nimi Topaz, która także już wydobrzała... oraz kapłanka, która miała wyruszyć kilka dni temu wraz z Topaz do Targos. Sorcane odłączył się od drużyny już jakiś czas temu, mając do wykonania "ważkie zobowiązanie". Elf ten przed opuszczeniem drużyny rozmawiał czas jakiś z Anathemem, lecz co było tematem ich rozmów, póki co, nie zostało wyjawione.

Tak więc wyruszyli, ci którzy mieli cel do zrealizowania i ci których udało się namówić. Do samego Targos dotarli bez problemu. Były to najbliżej siebie położone miasta w całej Dolinie Lodowego Wichru, więc nie było to zaskoczeniem.

Na miejscu szybko dowiedzieli się, że ciała zaginionego wciąż nie odnaleziono. Równie szybko połączyli poszlaki. Zaginionym był Owenn Tarsenel, właściciel The Luskan Arms, ten sam który za ich sprawą dowiedział się o niespokojnym duchu swojej martwej żony, przebywającym w spalonej dzielnicy.

Zamarznięte ciało odnaleźli w jednym z zaułków w owej opuszczonej części miasta. Podobnie jak u Helli i ofiary z Bryn Shander, w miejscu kłutej rany zadanej prosto w serce nie było wiele krwi - jakby ta zdążyła zakrzepnąć zaraz po wyciągnięciu ostrza. Z relacji mieszkańców Targos wywiedzieli się, że przez czas zamieci, karawana Torg's przebywała w mieście. Wyruszyła nad samym ranem do Termalaine, a ów tajemniczy mężczyzna, którego ścigali, był z nimi. Nie było czasu na mitrężenie i postanowili iść za ciosem.

Charakterystyczny, stale napierający wiatr nie odpuszczał, kiedy kroczyli wzdłuż Maer Dualdon...

Drużyna: sztuka przetrwania - zdany!
Zmęczenie (DC 4) - Bran, Anathem - zdany!
Lotta, Oberik - zdany, jeśli są obecni.

Kroczyli prężnie, żeby zdążyć przed zgaszeniem rozproszonego światła, skrytego za górami słońca. Przed nimi rozpościerał się po horyzont ślad sani oraz odciski obuwia zarysowane w świeżym śniegu, należących do kilkudziesięciu osób oraz ślady psich łap. W podróży towarzyszyły im myśli i emocje wzmagające czujność i nerwowość. Mieli zmierzyć się z czymś, co nie do końca było dla nich znajome. Wiedzieli jedynie, że był to jakiegoś rodzaju nieumarły, jedynie skryty pod ludzką maską.

Był już zmrok kiedy dotarli do Termalaine, lecz na dziedzińcu mimo to, panowało poruszenie. Z początku mogło zdawać się, że było wywołane upragnioną dostawą żywności, która wreszcie dotarła do miasta wraz z karawaną Torrgi Icevein, lecz leżące u podnóża drewnianego podestu koboldzie ciała, wiszące na sznurach pseudosmocze pyski oraz kilka ciał strażników, leżących na saniach zdecydowanie temu przeczyły. Oczy przybyłych jednakże szybko spoczęły na dwóch postaciach, znajdujących się na podwyższeniu. Był to związany i niemiłosiernie pobity półork z lnianym workiem na głowie oraz rosły mężczyzna. Potężnie zbudowany człowiek, kopnięciem zwalił na kolana skrępowanego półorka i zdjął worek z jego głowy. Odsłonięta w ten sposób, udręczona twarz Oarusa Masthew rozejrzała się po miasteczku i zebranych.

- Oto ten, który wywołał gniew Auril, za który zapłacimy my wszyscy! - zaczął swoją tyradę rosły blondyn, którego także część drużyny rozpoznawała. Fritjof, tak się przedstawiał im wtedy w zajeździe.
- Waszą wolą i wolą bogini został wybrany, jako ten który umrze na ołtarzu Auril, lecz miał czelność uciec i skryć się w kopalniach! Wyrżnęliśmy koboldzie pomioty, żerujące na naszych zapasach, sprowadzone przez tego nędznika i kogo tam odnaleźliśmy? - Fritjof splunął na deski pod nim, o czym podszedł do byłego zarządcy Termalaine i zdzielił go wierzchem dłoni. Po czym stanął przed zgromadzoną tłuszczą, prostując się i górując nad każdym z zebranych.

- Nie będą już więcej pożerać naszych zapasów żywności! Obiecuję wam, też że od dziś dzień, zwiększymy połów pstrągów, nie zważając na odgórne limity. Tych, zaś którzy przedkładają swoje interesy ponad dobro ogółu, ci którzy cenią drogocenne kamienie bardziej od życia, jak Oarus Masthew... ci którzy narażają nas wszystkich na gniew Auril zostaną sprawiedliwie ukarani! Straż! Zabierzcie go! Obiecuję wam, nad ranem ork ten zostanie spalony na stosie...

Bevris Donall, kapitan tutejszej straży zabrał swojego wcześniejszego zwierzchnika i zaczął odprowadzać go do jednego z budynków, nalezących do straży.

Trudno było uwierzyć, jak przez kilka dni odmieniło się to miasteczko. Ludzie z niemą akceptacją patrzyli na swojego dawnego przywódcę odprowadzanego do aresztu. Kiedy drużyna patrzała po zebranych, czasem widzieli kogoś skrywającego łzy, lub z widocznym grymasem niezadowolenia, lecz byli i tacy, którzy pokrzykiwali najgorsze rzeczy pod adresem dawnego zarządcy Termalaine. Przeważająca większość zaś wyrażała pustą, pozbawioną nadziei obojętność. Tę samą, którą widzieli w Bryn Shander w dniu ofiarowania. Lecz była tam jeszcze jedna twarz. Ta która tak dobrze zapamiętał Anathem. Mężczyzna z Northlook wpatrywał się w odprowadzanego półorka z bladym uśmiechem. Było to spojrzenie jakim wilk patrzy na kulejącego jelenia.

- To on. Jest tutaj... - wyszeptał Anathem.

Straż powiodła byłego zarządcę Termalaine, Oarusa Masthew w kierunku niskiej wieży, która wznosiła się lekko ponad dachy budynków Termalaine. Wieża stała pośród zabudowy miasta, wtulona w budynek ratusza, zaś po przeciwnej stronie ulicy sąsiadowała z budynkiem straży miejskiej. Oberik, jako najbardziej wprawny w podobnych zadaniach, oddzielił się tu od reszty, by wywiedzieć się jak najwięcej o tym miejscu.

Oberik: skradanie się - krytycznie zdany!

Poszczególni członkowie karawany kupieckiej Torg's również ruszyli z miejskiego placu na zachód. Wraz z Torrgą Icevein wyruszył więc ich cel oraz kilkoro innych parobków i ochroniarzy, pracujących dla krasnoludzkiej handlarki. Wiedli za sobą także grupę interesantów. Ominęli ratusz i kontynuowali podróż w stronę jedynego w Termalaine zajazdu - Eastside.

Przed przybytkiem, szargany nieprzyjemnym i urywanym wiatrem powiewał sztandar karawany - czarna tkanina z wyhaftowaną złotą, psią łapą, co mogło oznaczać, że zajazd był teraz tymczasowym punktem handlowym. Drużynie udało się ustalić także, że to tutaj członkowie Torg's spędzą noc, słyszeli bowiem psy w jednym z pomieszczeń przeznaczonych na ten cel i rozporządzone sanie. Zresztą młoda dziewczyna, która najwyraźniej zarządzała tym przybytkiem zapytana przyznała, że owszem wolne miejsca są, ale nie ma ich za wiele do wyboru z uwagi na obecność Torrgi Icevein.

Po ustaleniu tych kluczowych informacji - miejsca przebywania dawnego zarządcy oraz nieumarłego mężczyzny oraz paru pomniejszych, o które zapytali przy okazji, drużyna spotkała się, zgodnie z wcześniejszą sugestią Oberika w przybytku Niebieska Małża.

Ściśle, przed wejściem do przybytku, wrócili bowiem niemal w tym samym czasie, a drzwi były zamknięte. Widzieli jednak w oknie światło. Z pewnością wewnątrz był właściciel Niebieskiej Małży - Vernon Braig. Otworzył im po niemiłosiernie długiej chwili stania na wietrze.

Półork, swoim ciałem nieomal wypełniał otwór drzwiowy, w którym stanął, mimo to nie sprawiał wrażenia groźnego. Raczej zatroskanego i... z widocznymi napuchniętymi od płaczu oczyma.
- Wybaczcie, dzisiaj zamknięte. - rzekł lekko łamiącym się głosem. Chyba nawet ich nie rozpoznał, miast tego zaczął zamykać drzwi.

Bran obserwował sytuację bardzo uważnie. Był naukowcem, a obserwacja była jednym z jego kluczowych narzędzi. Pozwalała wysnuwać wnioski. Po pokazie w centrum miasta drużna się rozdzieliła. Oberik ruszył w ślad za “wybrańcem”. Choć słowo “skazańcem” mogło lepiej oddać sens.

Bran wykorzystał ten czas na spacer po mieście. Dobrym pomysłem było rozdzielenie się. W grupie łatwiej było skojarzyć ich z “kryzysem koboldów”. Kopalnia z dnia na dzień stała się niepotrzebna. Nadchodził wielki mróz i głód. Tylko szaleniec pokusi się o wyprawę do Termline po złóż minerałów. Co oznacza, że kamienie stały się bezwartościowe z dnia na dzień.

Z drugiej strony sprytny umysł krasnoluda rozmyślał o odwróceniu zjawiska termomagnetyzmu. Jeżeli turmalin ogrzewany był w stanie wytworzyć pole magnetyczne, to umieszczony w polu magnetycznym o przeciwnym zwrocie powinien emitować ciepło. Na moment przystanął, żeby zapisać luźne spostrzeżenie. W końcu do niczego mu się nie przyda ani w ściganiu mordercy, ani w uwolnieniu zarządcy.

Kuźnia pracowała pełną parą. To wcale nie dziwiło. Odlewano ołowiane obciążniki do sieci i kuto haczyki. Z portu przyszło zdaje się zamówienie na knagi i inne elementy okuć łodzi, które Bran pamiętał z czasów gdy jako akolita Moradina wykonywał te fantazyjne kształty na kowadle. Nie było za to żadnych kilofów, młotów czy klinów. Całe miasto szykowało się do masowych połowów.

To oznaczało koniec Termaline. Masowe połowy zmniejszają populację ryb. W kolejnym roku będzie ich mniej i mniej. Do tego stopnia, że miasta nie będą mogły korzystać z tego źródła pożywienia. A na skutej lodem ziemi trudno było cokolwiek uprawiać. Krasnoluda zawsze dziwiło jak krótkowzroczni potrafią być ludzie. Myślałby kto, że skoro im się rodzi po pięcioro czy więcej dzieci, to będa dbać o świtat w okół. A tu proszę, kompletnie nie tak. Płodzą się na potęgę, bo może z pięciu jedno przeżyje… pal licho, że pozostała czwórka umrze z głodu.

Pokiwał głowa przecząco do swoich myśli. Gdyby ludzie nie mnożyli się jak króliki, to dawno by wyginęli przez swoją głupotę. Krasnolud Przeszedł się jeszcze po porcie. Powiedzieć, że w tej części wrzało to byłaby wielka przesada. Z drugiej strony o tej porze roku, port powinien świecić pustkami. Łodzi było więcej niż zwykle.

Gdy dotarł na spotkanie z resztą drużyny miał poczucie straconego czasu. Mógł przecież sprawdzić jak karawana handlowa. Mógł rozpocząć obserwację zabójcy swojej żony. Jednak nie mógłby się na tym skupić. Głosy ustały. Teraz trudno było znaleźć w nich słowa. Były raczej jak szum niż jakiś sensowny przekaz. Może dlatego, że był bliski dowiedzenia sprawiedliwości? Problemem było to, że nie mogli owego mężczyzny zabić. Najpierw musiał wyznać swe winy. Wyznać dlaczego zabił tych, którzy uniknęli śmierci w objęciach Auril.

Krasnolud otworzył szeroko oczy.
- Tak! - wrzasnął nagle ściągając na siebie wzrok kilku pracujących w porcie ludzi. Po chwili odwrócił się na pięcie i ruszył w umówione miejsce układając w głowie myśli. Szeptał przy tym pod nosem i wyliczał na swoich grubych palcach.
- Hella, zaginęła w śniegu. Wysycy myśleli, że zginęła. Odnalazła się nietknięta i wkrótce potem ginie zabita bronią przebijającą i magią zmrażajacą serce. Ofiara, o którą oskarżyli półdrowa zginęła po tym, jak uniknęła ofiarowania Auril. Teraz Owenn. Łapówkami fałszował losowanie. Wszyscy oni jakoś uniknęli śmierci za sprawą Auril. Czy zatem zabójca jest jakimś nadprzyrodzonym czempionem bogini zimy?

***

Gdy Lotta pchnęła drzwi Bran natychmiast skorzystał z okazji i przepchnął się między nią, a właścicielem lokalu. Rozejrzał się i zajął miejsce siedzące przy jednej z ław. Na stole znalazł się jeden z jego wynalazków dający światła mniej niż pochodnia. Pozwalał on dobrze widzieć twarze zebranych, ale nie powinien być widoczny z ulicy. W końcu czekała ich konspiracja.

- Musimy uwolnić Masthewa - powiedział bez ogródek.
- Sądzę, że zabójca wybiera osoby, które uniknęły śmierci na rzecz boginii. Dobrze byłoby to przedyskutować z jakimś kapłanem, ale póki co tylko tyle mi przychodzi do głowy. Każda z ofiar wydaje się uniknąć tejże śmierci. Hellę ominęła śmierć przez zamarznięcie na kilka tygodni przed tym jak znalazłem jej ciało.

Krasnolud złożył dłonie w piramidkę.

- Dlatego wyciągniemy Masthewa. Wyciągniemy i ukryjemy. Zabójca którego ścigamy ma jakieś nadnaturalne zdolności, które pozwalają mu odnaleźć wybrane ofiary. Dlatego nas znajdzie. Wtedy zatrzymamy go na gorącym uczynku. Czy też na zimnym biorąc pod uwagę charakter towarzyszących zjawisk.

Ten ostatni żart był suchy, nawet jak na krasnoludzkie standardy, toteż nie zdziwił go brak reakcji zebranych.

- Pierwszym problemem jest ujęcie mordercy. Drugim obsadzenie naszego półorka na powrót na stanowisku nadzorcy miasta. Bez tego staniemy się ścigani przez prawo, a tego nam nie potrzeba.

W myślach Bran widział swojego szwagra, który dowiaduje się, że krasnolud odpowiedzialny za śmierć jego siostry jest ścigany przez straż miejską i jest nagroda za jego głowę.