Kiedy reszta bądź to kontynuowała rozmowy, bądź planowała i przygotowywała wyprawę, bądź - jak w przypadku Ashetara zajmowała się rannym Branem i Topaz, Sorcane i Anathem wyruszyli w śnieżycę na poszukiwania podejrzanego mężczyzny...

Ashetar: medycyna - zdany!

Półelf zajął się Branem w sposób sugerujący, że nie robi to po raz pierwszy.
Zadbał o odpowiednie, stopniowe ogrzewanie kończyn i całego organizmu, sporządził stosowne opatrunki, przy czym zastosował nieznane Branowi specyfiki, których zapach sugerował jednak, że zostały wykonane na bazie alkoholu. Według prognoz Ashetara władanie palcami miało w pełni wrócić w przepływie kilku najbliższych dni.

Lotta wraz z Oberikiem i krasnoludami zajęła się zorganizowaniem psów i zaprzęgu, choć nie do końca była przekonana o słuszności tej wyprawy, zarobek kusił, a była spora szansa, że sanie będą tam stały, a yeti zabrawszy trupy poszedł "na obiad". Nie było jednakże jeszcze ostatecznej decyzji. Dużo zależało od tego, czego dowie się Sorcane i Anathem.

Leśny elf oraz pół-drow po wypytaniu lokalnych kupców o człowieka, którego poszukiwali oraz potencjalnych miejscach do odwiedzenia w sprawie morderstw i kupców, wyszli z "Przybitego Ol'Bitey'a", a gdy to robili ludzie i nieludzie patrzyli się na nich jak na pomylonych, po czym kręcąc głowami poprawili otaczające ich grube koce, chroniąc się przed nagłym podmuchem zimna z otwartych na moment drzwi.

Na zewnątrz mroźne drobinki cięły każdy odsłonięty skrawek ciała wstrętnym zimnem. Jakby dziesiątki psów zaczęło dotykać ich swymi straszliwymi, zimnymi i mokrymi nosami...

Krocząc przez opustoszałe miasto ledwie widzieli zabudowy po drugiej stronie ulicy. rozmowy były możliwe, lecz skrajnie wyczerpujące zważywszy, że musieli krzyczeć, by przebić się głosem ponad wycie wiatru.

Zgodnie z poleceniem kupców, udali się do Emporium Rendarila, największej placówki handlowej w Bryn Shander, tym samym największej w Dolinach Lodowego Wichru. Jak się domyślali, budynek był zamknięty, lecz na szczęście Rendaril mieszkał tuż obok, w budynku przyległym. Sam Rendaril był wielce zdziwiony. Widząc Anathema nie chciał otworzyć drzwi. Chyba tylko zasady etykiety wymagane w jego fachu oraz obecność Sorcane skłoniła go do zmiany decyzji.

Sorcane: percepcja - zdany!
Anathem: percepcja - zdany!

Rendaril okazał się być półelfem w dojrzałym wieku. Na jego twarzy malował się spokój, lecz zarówno Sorcane oraz Anathem widzieli sztylet, który chował przed nimi. Dowiedzieli się od niego, że spośród karawan w Bryn Shander niedawno była tu jedna, a mianowicie karawana kupiecka krasnoludzicy Torrgi Icevein. Zaopatrywała miasta głównie w futra i inne odzwierzęce wyroby z górskich zwierząt z okolic Easthaven oraz pstrąga na potrzeby Bryn Shander. Skupywała miód pitny od tutejszych lokalnych dostawców z Goodmead, barwniki, tekstylia i wyroby rzemieślnicze.
- Opuściła Bryn Shander dwa dni temu. - wyjaśnił półelf, ocierając w zamyśleniu wierzch dłoni o kilkudniowy zarost zdobiący jego naznaczoną blizną twarz. Widać było, że zachodził w głowie, po co ten przedziwny duet wypytuje go o karawany kupieckie. Nie wyglądali jakby mieli mieć coś na sprzedaż, ani większe zapasy gotówki, jednakże Rendaril nauczył się już by nie oceniać pochopnie potencjalnych klientów. Zwłaszcza tych egzotycznych, a takim jawił się mu Anathem.

- Czy mogę Panom w czymś pomóc? Poszukujecie czegoś konkretnego? W zależności od wielkości zamówienia, dopilnuję by dostarczono interesujące was towary do odpowiedniego miasta, bądź zapewnię dostępność w mojej placówce tak szybko jak to tylko możliwe..

Zapytany Rendaril o innych kupców wymienił ich, lecz byli to raczej lokalni handlarze, zapewniający drobny przesył towarów między dwoma wybranymi miastami. Nie kojarzył też nikogo zgodnego z opisem Anathema o tajemniczym mężczyźnie.

Kiedy rozmowa dobiegła końca, postanowili udać się do Northlook. Miejsca, gdzie Anathem ostatni raz widział tajemniczego nieumarłego.

Anathem: charyzma - oblany!
Sorcane: charyzma - zdany!

Klientela patrzyła wyjątkowo niechętnie na Anathema. Mógł być pewien, że część z nich kojarzy go i wciąż widzi w nim mordercę. Zdołali ostudzić jednak grupę natarczywych mężczyzn, nim doszło do rękoczynów.
- Wiem kogo szukacie. - rzekł zdejmując nogi z drewnianej ławy ustawionej naprzeciw niego. - Codziennie widuję wiele twarzy. Różni ludzie przechodzą przez bramę, lecz mało który chodzi w taką pogodę bez nakrycia głowy i koszuli z niedbale narzuconym futrzanym kaftanem. Opuścił miasto. Kiedy? Kiedy to było? - mężczyzna dwuznacznie spojrzał na swój pusty kufel.

Ekscytacja połączona z obawami z pewnością wypełniała umysły nie jednej z osób mających brać udział w tej wyprawie. Oberik, Lotta, Antahem, Sorcane, Ashetar. W tym składzie pogonili psy zaprzęgowe przez bramy Bryn Shander w nieprzejednaną krainę.



Po dolinach krążyły opowieści o krwiożerczych bestiach, o człekokształtnych cielskach dorównujących sile nieomal olbrzymom, o kłach przebijających ludzkie torsy oraz o ich przeraźliwie zimnym, zezwierzęconym, a jednak w najgorszym z możliwych sposobów ludzkim spojrzeniu, które paraliżowało ze strachu, a może innych gorszych powodów. Oni w większości znali te opowieści.

Sześćset funtów żelaza, to może nie było bardzo wiele, ale wiedzieli, że wbrew pozorom to bardzo istotna wyprawa. Doskonale rozumiał to zwłaszcza Oberik. Bez wyrobów kowalskich pojawią się opóźnienia w produkcji nowych łodzi i magazynów w Targos, nie będzie nowej broni do obrony przed potencjalnym atakiem barbarzyńców z północy i ochrony karawan. Nikt nie wiedział, czy takie ataki w ogóle nastąpią, ani kiedy, ale przeszłość pokazywała, że nieszczęścia często chodzą parami. Mniej żelaza to także kłopoty z naprawami sań i potencjalny niedobór narzędzi takich jak harpuny dla poławiaczy wielorybów, czy toporów pod wyrąb drwa, albo żelaznych wnyk dla łowczych.

Oberik: vehicle (land) - automatyczny sukces!

Oberik okazał się być także najlepiej wyszkolony w poskramianiu psich zaprzęgów. Była to raczej podstawowa umiejętność wśród przepatrywaczy z Goodmead i nie mogła sprawić mu problemów. Nawigacja w tych warunkach jednakże była skrajnie trudna. Ślady wskazane im przez krasnoluda Adrika z początku widoczne, z czasem niknęły.

Oberik: nawigacja - oblany!
Sorcane: nawigacja (pomoc)
Oberik: nawigacja - zdany!

Zgubili ślad, a przynajmniej tak z początku zdawało się Oberikowi. Sorcane na czas polecił się zatrzymać. Zatrzymali się pośród zamieci. Wokół nich, z każdej strony szalał śnieg, stawiając dla wzroku nie do przebicia ścianę wirującego chaosu. Sorcane ledwie na kilka kroków cofnął się po śladach. Niespodziewanie szybko zniknął im z oczu, jakby naturalnie wtapiając się w krajobraz, lecz równie szybko powrócił kierując ich na właściwy kurs.

Wkrótce pokonali wzniesienie, pod którym znajdowała się wzdłużna niecka, przywodząca na myśl wąwóz, Z pewnością, gdyby nie nawiany śnieg tym właśnie by była. Ostrożnie przeczesali pieszo niewielki kawałek terenu. Zdało się bowiem, że było tu znacznie więcej śladów. Te największe, najgłębsze musiały należeć do bestii z gór - istoty która zaatakowała krasnoludzkich kupców. Odkryli ślady walk, czy raczej desperacji i prób ucieczki. Krwawe plamy pod warstwą puchu przenikające bladym amarantem, obok sterty wnętrzności rozrzuconych w masakrycznych kształtach przypominających wijące się robaki - przez resztki ciepła widoczne zbyt doskonale. Jedno ciało, któremu brakło "tylko" głowy i drugie pozbawione rąk i nóg.

Drużyna: tropienie - zdany!

Wśród oczywistych śladów bytności krasnoludów i Yeti były tu całkiem świeże ślady mniejszych istot. Prymitywne obuwie sugerowały niedawną bytność goblinoidów. Nigdzie tez nie było ładunku, zaś ślady sań prowadziły wraz ze śladami goblinów w przeciwną stronę, niż ślady Yeti. Sądząc po tym co zobaczyli dzieliło ich od sześciu łupieżców niecałe pół dzwona drogi pieszo. Na psim zaprzęgu powinni szybko ich dogonić, zwłaszcza że te najwyraźniej ciągnęły sanie o własnych siłach.

Oberik popędził psy. Szybko zostawili za swoimi plecami pozostałości po potwornej brutalności Yeti. Kryształki lodu uderzały ich twarze, kłując i tnąc zimnem. Łzy cisnęły się do oczu od dokuczającego wiatru i zimna. Czasem zatrzymywali się, by Lotta mogła wbić w lód wysokie tyczki, które miały po wszystkim pomóc im bez problemów wrócić do miasta.

Zwolnili kiedy ślady stawały się coraz świeższe. Wreszcie zaczęli dostrzegać ciemne sylwetki niskich, pokracznych istot, które z mozołem ciągnęły sanie z ładunkiem, po który tu przyszli. Poruszały się one wyjątkowo powoli i było ich sześciu.

Tak zdało się na pierwszy rzut oka, bowiem w oddali dostrzegli także poruszające się źródło światła. Coś zbliżało się z przeciwnej strony, lecz przez szalejący wokół śnieg trudno było orzec czym było to dziwo. Drużynowi zwiadowcy przekradli się dalej, a ich oczom wkrótce ukazał się niecodzienny obraz. Na szczycie poruszającego powoli "czegoś", jarzyły się płomienie na wzór latarni morskiej, cielsko wyglądało jakby dom na zębatych kołach. Wszystko zaś ciągnięte przez zwierzęta. Sowoniedźwiedzie, lub niedźwiedzie polarne.

Plotki o eksperymentującym magią krasnoludzie szybko obiegły przybytek "Przybity Ol'Bitey". Najwyraźniej karczemny chłopak opowiedział rychło o "iskrach buchających z rąk" Brana. Sama obecność czarodzieja Dzaana w mieście była czymś niecodziennym, co ożywiało wyobraźnię, teraz do tego jeszcze ktoś o zdolnościach magicznych rezydował w tawernie. I to jeden z tych, którzy walczyli z nieumarłym na cmentarzu.

Choć Bran oczekiwał raczej spokoju i czasu, by móc pochłonąć się pracy, ilekroć wychodził odpocząć, czy ogrzać się przy ognisku w głównej izbie, co czynić musiał z racji na ziąb panujący w jego pracowni oraz jego stan, ludzie gapili się nań, lub próbowali zagadywać.

Również później, do jego pracowni odważyli się zawitać poznani już Adrik i Harbek - krasnoludzcy zleceniodawcy pozostałej części drużyny.

Praktycznie wprosili się do wnętrza, lecz nie przybyli z pustymi rękoma. Z nadzieją na ciekawą rozmowę oraz charakterystycznym dla niektórych krasnoludów przymusem dobrego przyjęcia, ale też z nadzieją na udane interesy zaczęli wypytywać go o jego zdolności.
- Jo mom ajnfal taki... - zaczął Adrik i opowiedział mu o tym, jak to tutejszy kowal już sędziwy jest i przydałby mu się kto nowy do fachu.
- ...a wyście z magyją cuda krowskie zrobicie, isnty majstersztig! - zachęcał, ale po chwili tor rozmowy powędrował w nieco bardziej towarzyskie sfery
- Wydajecie się być znajomi, tak swoją drogą. Pochodzicie z Doliny Krasnoludów? - zapytał drugi z nich.

Z jakiegoś powodu Bran wyczuwał jakiś fałsz w słowach swych pobratymców. Czego tak na prawdę od niego chcieli trudno było mu od razu odgadnąć...

Runda zaskoczenia:
Anathem: rzuca faerie fire! - koncentracja (DC 10) oblany!
Anathem: rzuca faerie fire! - koncentracja (DC 10) zdany!
ukrywanie - zdany!
Gobliny: rzut obronny - 3x oblany! 3x zdany!
Oberik: atak! (ukrywanie się + atak z ukrycia + wyborowy strzelec) - pudło!
Lotta: rzut oszczepem + szał + move - pudło!
Sorcane: strzał - pudło!
Ashetar: bardowska inspiracja - Oberik otrzymuje kość k6!
Ashetar - strzał - trafienie (6 obrażeń)!

Inicjatywa:
Lotta: 19
Sorcane: 19
Gobliny: 18
Anathem: 13
Ashetar: 13
Oberik: 11

Runda 1:
Lotta: atak wręcz! - trafienie! (11 obrażeń!)
Sorcane: strzał - trafienie (12 obrażeń!)
Gobliny: atak x 4 - 3x pudło! 1 trafienie! (Lotta: -1 hp)[...]

Mając niczego nie spodziewających się intruzów tuż przed sobą, pośród szalejącego wiatru, pół-drowi adept Zakonu Rękawicy niespodziewanie sięgnął po moce dane mu przez drowie dziedzictwo wieloletniego przebywania pośród nieznanych powierzchniowcom radiacji. Cisnące się do oczu drobiny lodu i smagania wiatrem z początku powstrzymały go, lecz gobliny nie usłyszały wypowiedzianych słów. Ponowił próbę i tym razem się udało. Część wrogów stała się dla nich wszystkich lepiej widoczna. Posypały się strzały. Wszystkie z wyjątkiem jednej oddanej z kuszy Ashetara chybiły. Półelf rzekł coś do wszystkich, lecz tylko stojący najbliżej Oberik był w stanie usłyszeć jego słowa.

Lotta wraz z Anathemem ruszyli zaraz za strzałami. Zew boju dudnił w uszach dzikiej wojowniczki. Widziała ostrzej, tętno przyśpieszyło, zaś miecz dzierżony w dłoniach łaknął krwi. Anathem widział przed sobą nieszczęśliwie trafionego bełtem goblina. Wciąż stanowił zagrożenie, ale dla niego w ciągu najbliższych godzin, życie się już skończyło. Podobnie zresztą, jak goblina, który trafił pod miecz wojowniczki. Lotta z łatwością przyozdobiła nim śnieg na czerwono, zaś między nimi pomknęła elfia strzała wywołując charkot z gardzieli goblina i rzucając go na ziemię.

[...]Anathem: atak! - trafienie (gobos ginie!)
Ashetar: koncentracja - zdany!
straszne rzeczy opowiada - 2 obrażenia! + zawada
Oberik: ukrywanie się - zdany!
atak! (atak z ukrycia + wyborowy strzelec) - trafienie! (23 obrażeń!)

Runda 2:
Lotta: szaleńczy atak! - trafienie (11 obrażeń!)

Wszystko działo się szybko. Kolejne strzały trafiały celu, zaklęcia udawał się spleść, mimo przeciwności, zaś ciosy pół-drowa oraz ludzkiej kobiety były brutalne i mordercze. Gobliny nie miały szans. Tylko jeden z nich drasnął lekko Lottę. Pancerz Brana faktycznie dawał jej solidną ochronę, dzięki czemu mogła atakować bez skrupułów. Ostatni żywy goblin padł z ręki Lotty przy dodatkowym magicznym wsparciu Ashetara.

Wszystkie gobliny były martwe. Sanie z materiałem, który mieli odzyskać były tu, pośród martwych ciał ich marnych przeciwników. Lecz z oddali widzieli zbliżające się światło czegoś, co ich zwiadowcy wcześniej rozpoznali jako ciągnięty przez zwierzęta wóz. Ktokolwiek, czy cokolwiek było w środku nie mogło ich jeszcze widzieć i z pewnością słyszeć. Lecz niedługo mogło się to zmienić.