Bran schował kamień do plecaka.
- Dobra, zobaczmy co tam da radę zrobić. Powiedz mu, że potrzebuję schematy hydrauliki i pneumatyki układu. Wiesz, tego jak tam przepływają ciecze a jak gazy. Musi być układ chłodzenia, musi być też zasilenie.

- Oberik, Lotta - krasnolud odwrócił się do swoich ludzkich towarzyszy. - Przyda mi się ktoś z was do pomocy. Nie martwcie się, ja będę grzebać w tym ustrojstwie, ale potrzebuję, żeby ktoś przytrzymał światło gdy będę mieć obie ręce zajęte. Albo podał klucze.

Krasnolud szczerze wątpił, że jego klucze będą pasować do stosowanych tutaj urządzeń, ale wiedział też, że przy odpowiednim nakładzie pracy w niecałą godzinę przygotuje sobie komplet narzędzi dopasowanych do każdego okrętu międzywymiarowgo.

- Pewnie będą chcieli patrzeć nam na ręce, więc niech przyślą kogoś, kto się na tym zna do pomocy. A wy weźcie dowiedzcie się co to ta Buletta. W okolicy jest dość zagrożeń. Nie potrzebujemy bestii z innego wymiaru. I jeszcze jedno... pilnujcie się. Mam wrażenie, że siedzimy w miejscu, w którym szykują się do uczty i właśnie zasugerowali nam, żebyśmy sobie odpoczęli na talerzach. I gdzie jest Ko? Nie powinniśmy się rozdzielać.

Wbrew początkowym oczekiwaniom Oberika, jego sprawne dłonie okazały się przydatne w pomocy przy naprawie przedziwnego statku. Dredavex Sinfiz (drugi poznanych przez nich kapitan) również pozostał, by objaśnić im ogólny schemat działania oraz pokazać im techniczną dokumentację. Pierwszy z kapitanów zaś udał się z Lottą oraz Ko Ottaki, celem zajęcia sie przez nich psami. Był to uczciwy układ, rozdzielał obie potencjalnie wrogie strony.

Dredavex Sinfiz założył na swe czarne jak noc oczy dziwne szkiełka, zaś Bran otrzymał od niego przedziwny hełm i rozpoczął się proces naprawy. Ku zdumieniu Brana, głos a raczej myśli Dredavexa zaczęły płynąc bezpośrednio do jego umysłu, dzięki czemu mogli uniknąć nieporozumień w tłumaczeniu. Było to przerażające doświadczenie, ale fascynujące zarazem. Przypominało komunikat, jaki odbierał za pośrednictwem kamienia. Szybko zorientował się, że ceramorph był niezwykle biegły w zagadnieniach "biologicznych", lecz brakowało mu inżynierskiego zmysłu, by wykorzystać tę wiedzę do naprawy konglomeratu tkanek, stali i drewna.

Najpierw analizowali schematy, odczytywali komunikaty zwrotne "maszynerii" przy różnych zdanych warunkach brzegowych. Szybko Bran i Dredavex zaczęli rozumieć się, jakby pracowali razem od wielu lat. Ich umysły uzupełniały się, jak doskonale dopasowane trybiki.

Bran: szaleństwo - 10! (długotrwałe szaleństwo!)
wiedza tajemna (P + 1d4) - zdany!

Po wielu godzinach, wreszcie nadszedł czas by umieścić kamień znaleziony w kopalni na miejsce, gdzie wcześniej znajdował się "mózg" statku.

Blade światło w ścianach zamrugało, wszechobecne "pikanie" umilkło, małe świetliki zgasły lub zmieniły kolor. Dredavex radośnie podfrunął (okazało się bowiem że istoty te lekko unoszą się nad ziemią) coś sprawdzić. Bran poczuł rosnącą ekscytację i dumę swego towarzysza. Sukces! - zrozumiał.

Naprawdę się udało!

Vorryn Q'uuol patrzył na Ko oraz Lottę podejrzliwie, kiedy zmierzali z powrotem do ładowni. Minęli znów dziwne, mniejsze ceramorphy i zeszli po schodach.

Najpierw sprawdzili czy z psami wszystko w porządku, po czym zajęli się nimi, prowadząc w najbezpieczniejsze ich zdaniem miejsce. Następnie Ko przystąpił do zapowiadanego wcześniej rytuału.

Rytuał trwał długo. Lotta mogła się niecierpliwić, za to Q'uuol obserwował wszystko uważnie, w milczeniu.

Ko Ottakki: przeprowadza rytuał - rozmowa ze zwierzętami.
Ko Ottaki: opieka nad zwierzętami - 8! (DC śledztwa wzrasta)
śledztwo (DC15) - tajny!
Lotta: śledztwo (DC 15) - tajny!

Druid zrobił wszystko jak należy, nie narzucał się zwierzętom, powoli nawiązywał więź nim zdecydował się na kolejne etapy rytuału, lecz zwierzęta były poddenerwowane, nie chciały współpracować, jakby coś stale przeszkadzało im w "rozmowie". Między atakami paniki, zdołał wyciągnąć od zwierząt jedynie kilka uczuć/pojęć - "obcy", "niewidoczny", "strach", "ucieczka", "głód", tylko pingwin dodał coś w stylu "chędożyć", ale Ko mógł go źle zrozumieć.

Co zaś się tyczy samej bullety, Lotta oczekując, aż Ko Ottaki opanuje wreszcie szalejące przy próbie podejścia zwierzęta przyjrzała się uszkodzonej klatce. To pewnie w niej była uwięziona owa groźna kreatura. Żelazne pręty były powyginane w nieregularny sposób od wielokrotnych uderzeń i zakrwawione. Co ciekawe kilka prętów po przeciwnej stronie były jakby osmolone... tak to była sadza.

Choć cała ładownia została częściowo uprzątnięta, wciąż porozrzucane były tu różne przedmioty. Wszystko tutaj było tak obce, że najdziwniejszym z nich był zarazem przedmiotem najbardziej pospolitym.

Łopata, a na jej części roboczej zaschnięta ciecz o barwie srebrno-białej.

Te i inne rzeczy znajdowane przez Lottę zdawały się być tak skrajnie do siebie niepasujące, że ciężko było jej połączyć je w sensowną całość, jeśli taka w ogóle kiedykolwiek tu istniała. Podobnie Ko Ottakki musiał wreszcie zaniechać dalszych prób.

Noc zastała ich na tym statku, po którym stąpanie wywoływało uczucie jakby stado robactwa przebiegło im po plecach.

Anathem natchniony modlitwą wraz z Vorrynem Q'uuol obszedł statek. Mroczny był to widok - stąpający potomek drowów, ramie w ramie idący z czymś co mogło być równie niebezpieczne jak Łupieżca Umysłów. Półmrok, rozświetlany pulsującym światłem uwięzionym w ścianach otaczał ich.

Pół-drow został oprowadzony przez podejrzliwego ceramorfa po środkowym piętrze. Prócz ciekawskich, mniejszych ceramorfów, które już wcześniej mieli wątpliwą przyjemność móc oglądać, było tu urządzenie, które z pewnością mogło uchodzić za gnomie - balista. Nie było tu jednak ręcznych systemów ładowania oraz kilku innych elementów, które powinny tam być.

Weszli także na wyższe piętro, gdzie znajdował się kapitański mostek. Lecz brak było tu sterów, miast tego na środku stało mięsiste krzesło. Vorryn tłumaczył, że statek jest sterowany umysłem, zaś kapitanowie, na zamianę podłączają się do czegoś, co nazwał Mat'rixem by stać się jednością ze statkiem. Vorryn nie oprowadził Anathema po wszystkich pokojach, mówiąc że to ze względów bezpieczeństwa. Nie wskazał jednak czyjego bezpieczeństwa...

Anathem: divine sense!

Jednakże to co wyczuwał Anathem dzięki swemu "szóstemu" zmysłowi nie wzbudzało w nim wstrętu, większego niż zdążył już doznać. Kapitan nie wydawał się być złym osobnikiem, jak mógł się tego spodziewać. Nie wyczuwał też przerażającego zła, nawet - na tyle na ile był w stanie - w pomieszczeniach do którego wstępu nie było.

Podczas pożegnalnego spotkania, bowiem drużyna tak postanowiła - że nie będą pozostawać w statku na dłużej - kiedy wiadome było już że statek udało się w pełni naprawić, Bran miał wiele okazji by spróbować nowe możliwości jakie daje mu darowany hełm. Jedną z nich było czytanie w myślach. Hełm był wyrazem wdzięczności kapitanów za wykonaną pracę. Prócz niego, drużyna otrzymała od Dradavex'a urządzenie, dzięki któremu mogli jednorazowo skontaktować się z Id Ascendant, gdyby była taka potrzeba, jednocześnie zdradzając swoje położenie. Gnomi ceramorf, zapewnił ich, że jeśli tylko będą w stanie odwdzięczyć się za daną im pomoc, zrobią to.

Bran: rzuca detect thoughts!
Vorryn Q'uuol: rzut obronny - tajny!

Jedyną rzeczą jaką wzbudzała niepokój drużyny był stan Brana, zdawał się być... bardzo milczący, jednocześnie bardzo podekscytowany otrzymanym hełmem. W rzeczywistości Bran był tak zaabsorbowany nowymi zdolnościami hełmu, że zapomniał o innych zdolnościach, bardziej pospolitych- takich jak mówienie.

Bran: szaleństwo - utrata zdolności mówienia do kolejnego krótkiego odpoczynku.

Z ulgą opuścili to miejsce, wciąż nie do końca dowierzając, że się udało. Mieli nadzieję, że Bran, wydobrzeje gdy tylko oddalą się stąd dostatecznie daleko. Ruszyli więc zaprzęgiem w miejsce ich ostatniego spoczynku, rozglądając się w obawie przed spotkaniem bullety. Choć ta, wedle informacji pozyskanych przez Anathema najpewniej zagrzebała się głęboko w przemarzniętej ziemi.

Sunęli przez śniegi pod rozgwieżdżonym niebie, pod coraz pełniejszym księżycem. Do pełni pozostało blisko siedem dni. Mniej więcej w trzech-czwartych dystansu do domostwa, dostrzegli niepokojący obraz. Wzdłuż zamarzniętej rzeki, w tym samym kierunku co oni, wędrowała samotna postać, skąpana w bladym świetle księżyca.