Oberik oraz Sorcane pozostali, by pozyskać z zabitych wilków to, co nadawało się do sprzedaży oraz nakarmienia dzikiego kota. Umu ruszył razem z resztą, na pytanie o konieczności opatrunku stwierdził, że "do Targos już niedaleko i tam przyjmie pomoc".

Kiedy drużyna rozdzieliła się, Oberik był świadkiem kolejnych niebywałych zdolności elfa. Dla niektórych sama zdolność widzenia w takich ciemnościach, to było aż nadto! Oberik dowiedział się od Sorcane, że lwica podeszła do miasta chcąc uciec od głodu i że to tutaj zaprowadzała ją dawniej matka, by nauczyła się polować. Jak Sorcane mógł dowiedzieć się od dzikiego zwierzęcia takich rzeczy, mógł tylko zgadywać lub uznać za niebyłe.

Sorcane: inteligencja - oblany!
Oberik: inteligencja - zdany!

Do miasteczka weszli od południa, mijając po drodze skrzyżowanie dróg wiodących do Termalaine oraz Bryn Shander. Znajdowała się od tej strony jedyna brama łącząca te ogrodzone drewnianą palisadą ludzkie sadyby ze śnieżnym pustkowiem, z którego nadciągnęli. Owa drewniana palisada została zbudowana dla ochrony przed dzikimi plemionami barbarzyńców oraz orczych hord. Ciągnęła się, aż do jeziora, a nawet tam, wcinała się w skute lodem nabrzeże.

Dawniej osłonięty w ten sposób z dwóch stron kawałek jeziora pełnił funkcję portu dla rybackich łajb, teraz zalegało tu tylko kilkanaście łodzi, które utknęły, zdawałoby się na zawsze, w zmarzlinach Maer Dualdon. W tych ciężkich czasach, rybacy z Targos zmuszeni są codziennie opuszczać i wciągać mniejsze łupinki do i z wody by dostać się do zacumowanych dalej większych jednostek. Mimo mozolnej i niebezpiecznej pracy łamaczy lodu, dystans ten stale się powiększa.

Targos zazwyczaj całkowicie obracało się wokół rybołówstwa. Na przestrzeni lat, miasteczko to wypracowało sobie najlepsze prawa do połowów w sąsiadującym jeziorze, miało też najliczniejszą grupę osób znających się na tym fachu. Dzisiaj jednak, przekroczywszy bramę i krocząc na północ po wydeptanej w śniegu ścieżce uwagę zwracało ponadprzeciętne poruszenie na placu targowym.

Ruch na uliczkach, zwłaszcza w pobliżu targu był nieporównywalny z tym co widzieli w Termalaine. Zapytani o przyczynę poruszenia, mieszkańcy zgodnie odpowiadali, że do miasteczka przybyła karawana kupiecka Torg's. Była to jedna z niewielu okazji w ciągu wielu dekadni, by zaopatrzyć się w towary na co dzień niedostępne w Targos. Czasem Torrga Icevein posiadała na sprzedaż nawet pomniejsze magiczne przedmioty, w szczególności te lecznicze.

Prędzej, czy później każdy strudzony wędrowiec przystający w Targos przekracza próg oberży Luscan Arms. Był to przybytek wyjątkowy z dwóch powodów. Pierwszy z nich to fakt, że była to najstarsza noclegownia w całych Dziesięciu Miastach. Istniała jeszcze kiedy Bryn Shander było niewiele znaczącą mieściną położoną na wschodzie. Drugim był fakt, że w największym z pokoi, mieszkał tu zarządca Targos - Naerth Maxildanarr. Przybytek posiadał solidne, grube ściany i obłożony futrami dach, lecz we wnętrzu stylizowanym na luskańskie, dostrzegalny był niszczycielski wpływ upływu wielu lat.

Prócz oberży miasto posiadało tawernę Trzy Flagi, była niewielka faktoria handlowa Trianglo. Targos mogło szczycić się też tym, że to tutaj mieszkał jeden z lepszych, jeśli nie najlepszy kowal Dolin - krasnolud Graendel Granitefist. Dla niektórych interesująca mogła być także świątynia - niegdyś poświęcona Lathanderowi, dzisiaj otwarta na przestrzał i pokryta lodem, nie budząc wątpliwości co do pełnionej funkcji. Świątynia Auril.

Nie było tajemnicą dla ludzi z Dolin Lodowego Wichru, że to w Targos, miało miejsce pierwsze w historii Dziesięciu Miast ofiarowanie człowieka na przebłaganie Auril. Zdawałoby się, że podobne praktyki stosują tylko barbarzyńskie plemiona, lecz Targos nie było dzisiaj odosobnione w podobnych praktykach. Chociażby w nieodległym Bryn Shander zwykło ofiarować się skazańców.

Miasteczko miało jeszcze jedną bliznę - była nią zniszczona, poczerniała od magicznego ognia dzielnica. W Roku Robaka to jest 1356 Rachuby Dolin wielu mieszkańców Targos straciło tam swoje życie. Mało kto się tam dzisiaj zapuszcza, bo i nie ma powodu, chyba że dzieci zwabione zmyślonymi opowieściami.

Podróżnicy dotarli do miasteczka. Choć chłód dokuczał zawsze, dziś pogoda sprzyjała, by poznać bliżej drugie największe miasto Dolin Lodowego Wichru.

Półelfka zbliżyła się do miejsca, gdzie krasnoludzka handlarka i jej świta zajmowali się kupiectwem. Jakiś pachołek zwijał uprzęże. Psów pociągowych już tu nie było. Dość spory tłumek osób oglądał towary wyłożone na saniach i wyścielonego skórami śniegu. Było tam też kilkoro mężczyzn uważnie obserwujących tych, co oglądali towary. Niechybnie pachołki handlarki Torrgi Icevein.

Lavena: zręczne dłonie - zdany!
przekonywanie - zdany poziom łatwy!

Przyznać trzeba było, że krasnoludzica znała się na handlu i potrafiła się targować, lecz jej ochroniarze tym razem nie wykazali się. Kiedy jednak zimne jak lód oczy jednego z nich spoczęły na Lavenie, ta mogła się przerazić. Najwyraźniej jednak nie dostrzegł, że zagarnęła buteleczkę perfum, kiedy kupowała pozostałe rzeczy. Niemniej, lepiej było więcej nie kusić licha.

Lavena zapytała jeszcze o magiczne przedmioty, a kiedy zaoferowane przez Torrgę mikstury i zwoje ją nie zadowoliły, została odesłana do gnomiego wynalazcy w Bryn Shander, którego imię brzmiało Dimble Turen.

Potem wiedźma rozpytała handlujących mieszkańców Targos o placówkę Triglio. Szybko wskazano jej drogę, ale jedna z zapytanych rozpoznała w tłumie rozmawiającego akurat z Torgą Icevein własciciela tejże placówki handlowej - Jestina Hunrae. Był to z wyglądu nieco dziwaczny, wysoki i patykowaty człowiek, intrygującej aparycji dopełniał stalowy hak umieszczony na miejscu jego lewej dłoni.

- Tak, to ten co rozmawia z Panią Torg's, z hakiem zamiast dłoni - dopowiedziała zapytana kobieta - ...stracił ją kiedyś przy zderzeniu dwóch łodzi, biedactwo. Ale nie przeszkadzajcie mu teraz Pani, jeżeli to nieważka sprawa. Pewnie umawia właśnie jakąś większą dostawę. Lepiej odwiedzić go w jego placówce na prawo za rogiem w tę stronę. A przybytek godny polecenia... - kobiecina chyba tylko udawała, że się zastanawiała - Idźcie Pani do Wolf's Pelt nad jeziorem. Tam chyba najlepiej będziecie się czuć, Pani... - dygnęła lekko i pośpiesznie ruszyła w swoim kierunku.

Wolf's Pelt było niewielkim budynkiem, którego klientelę stanowili głównie rybacy, jak we wszystkich jadłodajniach w Targos, lecz dzięki temu, że było mniejsze niż chociażby Three Flags Sailing było tu ciszej i jakby schludniej. Zapytani o wieści, prości rybacy nie specjalnie chcieli zanudzać Lavenę swoimi problemami, lecz obsługa wyjawiła jej umiarkowanie ciekawą opowieść o zniszczonej części miasta.

- Najpierw nie wierzyłam. Wie Pani, jak to dzieciaki... Niestworzone historie opowiadają. Myślałam, że Lenka potłukła szyby i wszystko sobie wymyśliła, że to jakieś duchy, ale teraz to sama nie wiem. Czasem łupnie, czasem coś się zaświeci. Ja tam mieszkam niedaleko, to wiem. Może być, że nawiedzone miejsce. Ludzi tam poginęło niegdyś niezliczona ilość. Dzisiaj nikt tam nie mieszka. Już wcześniej ludzie mawiali, że strach tam chodzić...

Lavena płynnie od duchów, przechodząc do magów, zapytała jeszcze o Dzaana. W odpowiedzi otrzymała informację, że porozwieszał ogłoszenia, że niby jakąś pracę ma, a tak to każdego wieczora po dwudziestych dzwonach grywa w szmochy w Luscan Arms.

Właścicielka wędrownej karawany nie chciała zakupić nieobrobionych, niewygarbowanych skór, zakupił za to wszystko czego potrzebował. W innym zaś miejscu udało się Oberikowi pozbyć się futra wilków za kilka monet.

Drużyna: zdobywa 4 sztuki złota

Młody chłopak z Good Mead po zaopatrzeniu się w co niezbędne i pozbyciu się tego co mu niepotrzebne postanowił przejść się nad jezioro Maer Dualdon.

Wraz z nadejściem późnego wieczora, zrobiło się trochę zimniej, co mogło zwiastować ochłodzenie następnego dnia. Woda w jeziorze była spokojna. Granica brzegowej zmarzliny sięgała wiele kroków w głąb akwenu. Widział tę granicę, bowiem w miejscu tym pracowało jeszcze kilkoro rybaków. Kilka lampionów pozostawionych na lodzie rozświetlało ich trud. Zziębnięci i zmęczeni wyciągali z łodzi dzisiejszy połów. Ładowali go na sanie i zwozili na ląd. Kiedy łódź została opróżniona, wzięli się jej wciąganie. Charakterystyczna przyśpiewka, znana Oberikowi, lecz używana głównie tutaj, w Targos doszła do jego uszu i narastała w miarę jak mężczyźni zbliżali się do brzegu.

Oberik postanowił im pomóc, toteż szybko nawiązał znajomość i razem ruszyli ogrzać i posilić się do przybytku Three Flags Sailing.

Rybacy zwykli przychodzić tu po długim dniu pracy na miskę zupy i czegoś mocniejszego przed udaniem się do domostw na spoczynek. Ostatnimi czasy atmosfera nie była tutaj najlepsza. Oberik wyczuł to już w drodze do przybytku. Rybacy byli nie tylko zmęczeni i przemarznięci, ale także zafrasowani o jutro.

Zadbana, starsza pani Ethen Yarbroul była chyba jedynym odstępstwem od tej reguły. Traktowała swoich klientów z matczyną wręcz dobrocią i szczerością. Co niektórzy rybacy nawet mówili na nią pieszczotliwie "Ma".

Z rozmowy z rybakami wynikło, że największe problemy ma w zasadzie miasteczko Bremen. Nie dość, że droga doń była wiecznie zasypywana grubymi zaspami śniegu, to jeszcze doszły z tego odosobnionego miasteczka słuchy o nowym zagrożeniu. Rybacy mówili o wieściach zasłyszanych od nielicznych wędrowców z Bremen i handlarzy wielorybiego tranu o rzekomym potworze z Dualdon.

- Dzisiaj w Bremen, jutro u nas. - żylasty mężczyzna o czerwonym od mrozu nosie i polikach pokręcił głową. - Auril to surowa bogini. Jeśli prócz wiecznej zimy zostaniemy jeszcze odcięci od pstrągów, zostanie nam tylko samobójcza wędrówka przez burze śnieżne prosto do grobu...

Potwór według opowieści rybaków był jakiegoś rodzaju gigantycznym wężem morskim. W Targos jeszcze go nie widziano, choć są i tacy co dla samej opowieści zmyślą to i owo. Nikt jednak wiarygodny nie potwierdził tych opowieści.

Bran zaraz po tym jak upewnił się, że Lotta zajmie się rannym Umu, ruszył do osławionego w Targos i poza nim krasnoludzkiego kowala. Aby dotrzeć do Krasnoludzkiego Fachu Graendela Granitefist, Bran skierował się do północno-zachodniej części miasta. Nie wiedział jeszcze jak owocne to będzie spotkanie.

Bran zaoferował swoją pomoc, a Graendel miał akurat masę pracy. Nie takiej się spodziewał, ale nie mógł narzekać. Krasnolud przygotowywał pakunki dla wędrownej karawany Torrgi Icevein. Robił też rozrachunki, inwentaryzował i zliczał potrzebne materiały, narzędzia i surowce które Torrga miała dostarczyć przy kolejnej wizycie w mieście. Bran spadł mu z nieba, bowiem karawana lada dzień wyruszała w dalszą drogę do Termalaine, a potem Samotnej Kniei.

Przy tym wszystkim Bran i Graendel mieli czas by porozmawiać na przeróżne tematy, w tym te najbardziej Brana interesujące - zastosowanie turmalinu oraz jaka broń mogła zabić ciosem w serce nie upuszczając przy tym praktycznie wcale krwi, jak to miało miejsce w przypadku jego żony oraz tego nieszczęśnika z Bryn Shander, a także łowczego, o którym wspominał Sorcane w kopalni turmalinu po przybyciu goliatha Umu.

- Jeśli mógłbym coś ci doradzić, drogi chłopcze, to połącz ze sobą zdolność przyciągania turmalinu przy podgrzaniu z wytwarzaniem ciśnienia. - starszy krasnolud odłożył wielkie ptasie pióro, po tym jak nakreślił ilości żywicy, skór i kośćca jakie potrzebował od drwali i myśliwych z Samotnej Kniei i raz jeszcze spojrzał przez szkiełko na turmalin, tym razem pod światło świecy, zbliżając go powoli do tańczącego płomienia.

- Zablokuj układ, a po schłodzeniu otrzymasz energię gotową do wyzwolenia w dowolny wymyślony przez ciebie sposób... Jeśli jednak szukasz czegoś na prawdę ciekawego, radzę zapamiętać nazwę minerału chardalyn. - krasnolud oddał niewielki kamyk Branowi. Nie był on specjalnie dlań interesujący, widywał już takie, nawet tworzył broń zdobioną turmalinem. - To idealny minerał do tych twoich magicznych zabawek. Być może wpadniesz na sposób by połączyć te dwie skały. Twój pomysł z wykorzystaniem właściwości przyciągania materiału jest rzeczywiście nowatorski. Niech mnie garbaty nos opadnie, jeśli jest inaczej, ale będzie wymagał odpowiedniego katalizatora. Magia to nie moja dziedzina, ale to jedno mogę ci doradzić, drogi chłopcze. Chardalyn, zapamiętaj tę nazwę. Czasem, dalej na północ, zwłaszcza barbarzyńcy, mówią nań czarny lód, bo tak też wygląda - jak czarny lód.

Złożyło się też tak, że ich rozmowa powędrowała na tory niedawnego morderstwa w Bryn Shander.

- Nie mylisz się bracie. Jeżeli jest jako prawicie, śmiertelny cios musiał zostać zadany magiczną bronią, więc niewiele jestem w stanie tu powiedzieć. Nie tworzę magicznych broni. Niewielu jest takich co to rzeczywiście potrafią i by było to coś warte. Na palcach jednej ręki można by ich zliczyć. Nie słyszałem też by w Dziesięciu Miastach, ktoś taką posiadał... – krasnolud zawahał się przez chwilę. – jedyna... jedyna broń biała która... czekaj druhu, coś ci pokażę...

Kowal sprzątnął z drewnianego stołu zwoje, kałamarz i pióro. Następnie podszedł do regału pełnego bezładnie ułożonych papierów. Graendel Granitefist podstawił sobie taboret by sięgnąć na najwyższą półkę, gdzie leżał nieruszany od lat samotny pergamin.
- Sam Moradin prowadził moją rękę, gdy planowałem i tworzyłem tę broń. - Krasnolud rozłożył przed Branem pergamin, a jego oczom ukazał się projekt sztyletu i miecza utrzymanego w podobnej stylistyce. Głownia prosta, zwężający się u nasady, rękojeść zaś przepięknie zdobiona. Było coś pięknego w połączeniu prostoty ostrza i skomplikowanych zdobień wraz ze zbliżaniem się do głowicy rękojeści.
- To tylko szkic, nie oddaje w pełni piękna tych broni. Musicie mi uwierzyć na słowo, że nie miały żadnej skazy, było wykonane z najlepszej stali znanej krasnoludom, rękojeść wykonana ze skóry ha! sowoniedźwiedzia…

Kowal wyraźnie popłynął, podobnie jak zdarzało się to Branowi, gdy mówił o swoim rzemiośle. Dopiero zapytany co to wszystko ma wspólnego z poprzednim tematem, Graendel uniósł wzrok znad pergaminu.
- Sprzedałem je. Kobieta, która je kupowała potrzebowała broni najlepszej próby, broni pozbawionej najmniejszych wad. Widzisz bracie… Takiej broni poszukują możni, lub ci, którzy chcą by splot nie został zakłócony przez niedoskonałości zaklinanego przedmiotu. Niestety, nie wyjawię jej imienia, nie zdradziła go. Ha! Nie zdziwiłbym się gdyby go wcale nie miała. Biła od niej jakaś taka… dzikość! Ale też determinacja i siła i piękno i surowość. Wiele dziesiątek lat minęło, ale po dziś dzień pamiętam nasze pierwsze spotkanie. To był jeden z najbardziej wietrznych dni w dziejach Targos. Wiem też, że ruszyła do Samotnej Kniei, więc pewnie i w Termalaine spędziła jakiś czas. Niewiele to, ale jeśli pytasz o magiczną broń… to jest to jedyny trop na który jestem w stanie wpaść. Bardzo wątpliwy, ale jedyny.