Maelane przez moment przypominała pierwszaków z uniwersytetu, o którym często wspominał Profesor - taka sama mina tęskniąca za rozumem. Brakowało tylko rozdziawionych gęb, czy skonsternowanych wymian spojrzeń... a nie, chwileczkę... i to się pojawiło...

Drowka poszukała wsparcia spoglądając na półdrowiego towarzysza, lecz nie chciała też przeoczyć co takiego zaczął wyjmować Profesor. Obserwowała go zaskoczona.
- Niewiele rozumiem z tych słów, ale to chyba rzeczywiście szczęśliwy dzień. Przywódczyni ostrzegała nas przed zbieraniem ich broni. Być może jednak nim zrobicie z tego użytek, zechcecie obejrzeć naszą Rilarrę razem z Anathemem? - zdawała się nie być ufna. W innych okolicznościach, podobne narzędzia drowom mogły kojarzyć się z czymś zupełnie odmiennym niż zamierzał Profesor. Na szczęście tym razem było w jej żółtawych oczach tak rzadkie i upragnione przez wykładowców pojedyncze zrozumienie.

Krasnolud bardzo ucieszył się gdy zobaczył Sorcane. Praktycznie doskoczył do niego i złapał w pół, co mocno uwidaczniało różnice w fizjonomii szczupłego elfiego łowcy i nieco otyłego krasnoludzkiego kowala.
- Znaleźliśmy go i zabiliśmy! Zabójcę mojej żony. Poza tym pracujemy teraz dla…
- Radosny to dzień, lecz nim zapytacie o moje losy, a ja o Wasze wysłuchajcie najpierw Maelane. Zajmiemy się i tym, ale teraz... ważniejsza sprawa..
Bran puścił elfa i cofnął się o krok patrząc na wskazaną kobietę.

Słuchał z uwagą tego co mówiła. Kiwał głową w zrozumieniu. Nie przerywał. Potem obserwował profesora. W głowie układał jedynie to, że znaleźli również owego barbarzyńcę wcześniej w czasie swej podróży. Czy mogli jej pomóć? Nie było z nimi żadnego kapłana. Paladyn może i pozwoli jej dłużej przeżyć… ale czy zatrzyma chorobę? Profesor mógł mieć rację, jeżeli odłamki czarnego lodu utknęły w kobiecie, to żadne magiczne leczenie nie pomoże. Odłamek zwyczajnie wessie energię czaru.

Podszedł do profesora sięgając po swoje narzędzia.
- Czego ci potrzeba?

Podążyli odnogą jaskini, która skręcała w prawo do miejsca, gdzie czuwano nad kapłanką Rilarrą Rilvnurde. Dla wielu z drowów była dobrotliwą matką, której nigdy nie mieli, toteż każdy z członków tej społeczności darzył ją uczuciem, którego jeszcze niedawno nie byliby w stanie nazwać.

Rilarra spoczywała pośród wilczych skór. Nie wyglądała, jak ludzkie podstarzałe kapłanki. Podobnie do powierzchniowych elfów zestarzała się z godnością. Dla ludzi wciąż wyglądała młodo. Również na oko Profesora jej szczupła elfia twarz zdradzała wiek mniejszy niż jego własny. Jej rysy były ostre, acz naznaczone łagodnością. Zwłaszcza teraz, kiedy trwała w śnie. Podobnie, jak u większości obecnych tu drowów, jej włosy były koloru srebrnego, nawet białego w tym wypadku. Włosy szczególnie mocno kontrastowały z hebanowym odcieniem skóry oraz, jak je pamiętał Anathem jej ciemnymi, niemal czarnymi oczyma (teraz zamkniętymi).

Maelane wymieniła kilka słów z mężczyzną, doglądającym kapłankę przed ich przybyciem. Pozostawił ich następnie, zabierając ze sobą bukłaki do ponownego ogrzania.

Profesor Battlehammer: medycyna - automatycznie zdany! (poprawna wstępna diagnoza)

Rozpoczynając rozeznanie, dowiedzieli się od towarzyszącym im drowom (tych bowiem po chwili zgromadziło się więcej), że kapłanka z trudem utrzymuje prawidłową temperaturę ciała, jest bardzo osłabiona i przeważnie śpi, by tylko czasem przebudzić się. Nawet wtedy zdolna była jedynie do wymamrotania pozbawionych większego sensu słów.

Profesor z pomocą swych asystentów zbadał dokładnie kapłankę, z każdym kolejnym ustaleniem przybliżając się do konkluzji, że jego wstępna diagnoza najprawdopodobniej była prawdziwa. W prawdzie rana goiła się, lecz coś od wewnątrz atakowało umysł drowki i nie było to nic pokroju zwykłych chorób. Musieli wyjąć odłamek, bo najpewniej jeden lub więcej utkwił w wewnętrznych tkankach.

Przekonanie o zagrożeniu ze strony drowów było naturalne. Były to istoty często od pierwszych dni swego splugawionego istnienia przesiąknięte złem. Jednakże obecność wśród nich Sorcane i wcześniejsze poznanie Anathema, jak i opowieści o Drizzt Do'Urdenie, czy nawet sławnym w szczególności w Bryn Shander Tiago Baenre pozwalały w pewien sposób wytłumaczyć fakt, bycia goszczonym przez grupę podziemnych elfów, najwyraźniej uchodźców z Podmroków. Lecz nawet w tej grupie, wyznawców Elistraee, nawet mimo wyraźnych starań jej członków dało wyczuć się podskórnie, że nie wszystko było tu zawsze tak, jak by to na pierwszy rzut oka wyglądało.

Chłopak z Dobrego Miodu na wszelki wypadek postanowił sprawdzić, jakie mieli opcje w razie draki. Wykorzystał fakt, że pozostawiono im zupełną swobodę, w najwyraźniej geście zaufania jakim darzono obu kompanów (Sorcane i Anathema) i skorzystał z momentu, gdy większość z komuny elfów zainteresowała się poczynaniami Profesora Battlehammera i reszty.

Oberik Gnaralson: przeszukiwanie (DC15) - zdany!

Pieczara miała trzy wyjścia, to którym weszli, oraz drugie, które prowadziło odnogą i zakręcało łukiem. Ktoś bardziej korpulentny miałby kłopoty z przeciśnięciem się nim na zewnątrz, ale było to wykonalne i na pewno prostsze dla takiej osoby niż opuszczenie pieczary trzecim wyjściem. Trzecie wyjście było bowiem swego rodzaju kominem. Pieczara posiadała sięgającą wysoko szczelinę. Ktoś jednak zwiesił tam liny. Jak Oberik podejrzewał, to tamtędy wyszli im na spotkanie drowi łowcy. Każde z wyjść było zabezpieczone przed nadmierną utratą ciepła, co znaczyło, że przebywali tu już co najmniej kilka dni.

Właśnie zadzierając głowę wyżej, Oberik spostrzegł nieco ponad wyciągnięcie ręki schowane pod kamieniem zawiniątko. Upewniwszy się, że nikt nie patrzy, Oberik zajrzał pod kamień. Były ukryte tam dwa lekko luminescencyjne kamienie barwy niebieskiej.

Oberik Gnaralson: wiedza (DC12 i DC20) - tajny!

Oberik rozpoznał w nich księżycowe kamienie. Bardzo kosztowne. W normalnych warunkach, gdyby kupcy odwiedzali Doliny Lodowego Wichru jak dawniej, byłby warte blisko kopę złotych monet. Również teraz można było dostać za nie niezłą sumkę. Niezwykłe mogło wydać się takie bogactwo wśród tak ubogiego społeczeństwa.

Zajęli się przygotowaniami zgodnie z instrukcjami Profesora. Niezbędne zioła, nici, gorąca woda i inne utensylia. Bran uczynił wszystko co mógł, by spełnić wyśrubowane wymagania starszego krasnoluda co do sprzętu, zaś Anathem z trudem, lecz jednak potwierdził obecność "złego" pierwiastka wewnątrz rany. Nie był w stanie określić dokładnej lokalizacji, lecz zgodnie ustalili, że będzie w stanie stwierdzić, czy rana została już całkowicie oczyszczona.

Profesor Battlehammer - guidance (na siebie)!
Profesor Battlehammer: medycyna (mądrość DC 20) - ledwo oblany (18/19!) /wykorzystano inspirację!
Profesor Battlehammer: medycyna (zręczność DC15 - zdany! (17!)

Drowka na moment przed operacją wybudziła się, jakby przeczuwając co się dzieje. Chciała cos powiedzieć, lecz z jej ust nie wydobył się żaden dźwięk. Nie była rozpalona - przeciwnie, jej ciało było zimne w dotyku. Dostępnymi środkami, choć częściowo uśmierzono jej ból. Gdy wszystko, jak mniemali było gotowe, profesor także wziął łyk na odwagę.

Pierwsze cięcie wykonał z zadziwiającą wprawą. Teraz Anathem i Maelane musieli przytrzymać walcząca z bólem Rilarrę, mimo jej skrajnego osłabienia i stanu dalekiego od pełnej świadomości wciąż mogła wyrządzić sobie krzywdę.

Profesor: tajne!

Spodziewali się, że Profesor zacznie teraz oczyszczać lub dokładnie oglądać ranę, lecz ten zamarł nagle. Trwało to zdecydowanie za długo.
- Traci zbędną krew... Profesorze!

Kilka kolejnych słów i prób wyrwało z półtrwania krasnoluda. Ten wziął kolejny łyk na otrzeźwienie i wziął się do pracy.

[...]

Ostatnia nić została przecięta. Pacjentka straciła sporo krwi, lecz przeżyła. Ranę udało się oczyścić, a budząca grozę drobinka Chardalynu oblepiona krwią spoczywała w drewnianym półmisku.

Gdy było po wszystkim i zajęli się obmywaniem ciała z krwi, Anathem poczuł nagle na swym nadgarstku uchyt. Słabowity, lecz każący mu pochylić się ku znów na moment wybudzonej i majaczącej Rilarri.

- Gdy zbłądzą... - wyszeptała ledwie poruszając ustami - ...Nieszczęście odnajdzie drogę. Jak Srebrna Ćma... za światłem księżyca pogoni, gdzie krew Przeklętego ma zostać przelana. Wtedy otworzy się niewzruszona świątynia. Wtedy historia na nowo będzie mogła być opowiedziana.

Dłoń Rilarry opadła, a jej głos na tyle osłabł, że nie dało się nic więcej usłyszeć. Kapłanka była skrajnie osłabiona i upłynie jeszcze wiele dni, nim wróci do pełni sił. Lecz dzięki nim było to możliwe.