Anathem stał z zakrwawionym ostrzem nad poległym Isarrem, samozwańczym królem plemienia wilków. Mężczyzna leżał we śniegu. Zdawał się być tak niewinny. Jego lewa dłoń, ułożona nieco powyżej głowy ściskała w dłoni niewielki, jakby wykonany z lodu kamień, umocowany rzemieniem. Amulet, który miał go ocalić. Sczerniałe na końcach paliczki wciąż ściskały go z nadzieją. Daremną, martwą.

Ludzie - mieszkańcy Łowiska Dougana nie wychodzili z domostw, pozostając wciąż w ukryciu. Trudno będzie im stanąć oko w oko z drużyną, po tym co tu się zdarzyło.

Lotta postąpiła w kierunku Isarra i kopnięciem wytrąciła mu miecz z prawej dłoni. Była zamyślona. Być może ponownie rozważała słowa Ove o jej powinności.

- Pierdolony brudas. - mruknął Profesor wycierając zakrawiony juchą dzikusa sztylet w rękaw - Dobra walka, klaso. Jestem z was dumny. - dodał głośno.

Po czym zmarszczył brwi w konsternacji.
Czuł niezwykłą euforię z walki i z masakrowania dzikusów.
Właśnie.
To było ciekawe.
W jego grimuarze zapisane były przewiny poczynione mu przez członków jakiś plemion. Dlaczego czuł wobec nich taką... niechęć? Pogardę?

Czuł też prawdziwą satysfakcję z walki.
Było to coś co się kłóciło z tym byciem czarodziejem. Ale z pewnością nie z byciem krasnoludem.

Czuł też... hmmm... czuł też że to wszystko było trudniejsze niż powinno. Miał wrażenie że kiedyś nie powinno sprawić mu trudności usunięcie tych wrogów w pojedynkę.
Martwiło go to... satysfakcja, pogarda, żądza walki...

Patrząc na ciała poległych przez umysł przewijały mu się różne stwierdzenia odnośnie ich stanu, ich zachowania oraz tego czego mógłby się po nich spodziewać. Jakby już kiedyś tym się zajmował.

- Trzeba poszukać naszego druida... choć wątpię by był jeszcze żyw.- rzekł kucając obok truposzy i sztyletem przesuwając czy odsuwając części ciała oraz rozpryskane po śniegu wnętrzności, ale po chwili zrezygnował z tego i wyprostował się - Biegali na waleta z odmrożeniami. Dziwnie się zachowywali. W rękach broń, która nie wygląda na plemienną. Ba. Bym powiedział że może być zaklęta. Bran, pokaż no ten swój miotacz... - Profesor odwrócił się do młodszego krasnoluda akurat w momencie kiedy ten chwycił za amulet przywódcy dzikusów.

W jaskini znajdowało się sporo ciekawych rzeczy. Zasób minerału, mapa, list, narzędzia i legowiska dzikusów. Nawet zachowane mięso z sowodźwiedzia, mmmm... pyszności. Profesor miał chęć zbadać dokładniej malunki naścienne, mogły im dużo więcej powiedzieć o Wilkach, a raczej o tym kim się stali. Ale pewne rzeczy były ważniejsze...

Dobrze że znaleziony list trzymał kto inny, bo inaczej dłoń Profesora zgniotłaby go w ułamku sekundy. Stary krasnolud zagryzł zęby i zabrał powietrza świszcząc jak miech.

- Duergarzy... chardalyn... - wysyczał - To z tego jest ta broń...

Przypomniało mu się coś odnośnie samego minerału. Wyglądało na to że Wilki wydobywały go i przekazywały dalej, a w zamian otrzymywali broń zeń wykonaną. Ale u duergarów nic nie było za darmo. Biorąc pod uwagę ilość surowca, zapewne szaraki przytulały większość urobku, odpłacając się bronią.

Patrząc na czaro-pał Brana Profesor mógł się domyślić o co chodziło. Księga u jego pasa drgała nerwowo, a sam krasnolud zaczął chodzić po jaskini mamrocząc do siebie. Nie tylko przypomniał mu się czarny lód...

- Duergarzy... duergarzy... dzikusy... tunele... Migotliwy Mrok... Migotliwy Mrok... Mithrilowe Hale... Mithrilowe Hale... duergarzy...

Widział we wspomnieniach tunele i hale. Setki duergarów i stworów cienia. Eksplozje światła i ognia. I każda... każda wielka hala... przelewający się przez powietrze jaszczur o łuskach utkanych z mroku...
Zdjął okulary i rozmasował nasadę nosa.

- Myślę... myślę że powinniśmy tutaj odpocząć. Opatrzę wszystkich i zrobię coś z wejściem do jaskini by nie wiało. Bran. Będę cię potrzebował do zbadania chardalynu. Sam zauważyłeś że ma jakieś właściwości. Nie podoba mi się że barbarzyńcy i... duergarzy... się nim babrają. Ale cokolwiek robią zapewne zagraża to wszystkim mieszkańcom Doliny. Musimy wiedzieć co to robi, a może zrozumiemy po co im to jest. Chcę cię prosić też o pomoc ze zrobieniem różdżki czy innego czaropału. Machanie księgą i tarczą na raz jest mało... ergonomiczne.

- A gdy już odpoczniemy... a gdy już odpoczniemy... pójdziemy do Easthaven i zlinczujemy tego szarego skurwysyna wcześniej wyciskając z jego ohydnej mordy każdą tajemnicę jaką zna. Potem znajdziemy jego rodziciela i podamy mu głowę jego potomstwa pytając czy mu czegoś nie przypomina - zakończył ze szczerym uczuciem.

Bran patrzył na swoją dłoń. Kamienny amulet rozpadł się w pył zostawiając jedynie szary ślad na dłoni krasnoluda.

Magia sprowadzeń, zamknięta w przedmiocie. Krasnolud patrzył na dłoń i mrugał. Pierwszy raz w życiu zetknął się z zamknięciem sprowadzeń zamkniętym w przedmiocie. Jego źrenice były wyraźnie rozszerzone. Nie myślał, że jest to możliwe. Ale to jednak możliwe....

Przestrzeń nie jest linearna, albo raczej nie zawsze jest linearna. Odległość między dwoma nieruchomymi względem siebie punktami nie jest wartością stałą i...

Bran był w transie. Nie był w stanie ocenić stanu swoich towarzyszy. Nie wiedział gdzie jest, ale też w pierwszej chwili się nie rozglądał. Dopiero po chwili zaczął sprawdzać co się stało. Rozglądał się bardzo dokładnie. Wszystko wydawało się ze sobą powiązane. Czarny lód. Dreugerzy. Wyznawcy Auril.

Bran zabrał list i podał go paladynowi.

- Anathemie - powiedział z patosem - Ty jeden reprezentujesz w naszej grupie autorytet paladynów, warto, żebyś to ty sprawował pieczę nad dowodami w sprawie.

- Oberiku, wszystko dobrze? - krasnolud wiedział, że dla łowcy ta noc musiała być szczególnie nieprzyjemna. W końcu byli w okolicy jego urodzenia. Być może osobiście znał ludzi, którzy chcieli ich zdradzić?

- Dziękuję za to jedzenie. Myślę, że możemy tu zostać jakiś czas. Odzyskać siły.

Popatrzył nieco krytycznie po towarzyszach. On sam dzięki broni dystansowej nie odniósł praktycznie żadnych obrażeń, ale o reszcie nie mógł tego powiedzieć.

- Spokojnie profesorze. Mamy nieco czasu, ułóżmy sobie to wszystko. Nawet nie wiemy czy wyteleportowało nas milę od tamtej wioski, czy pięćdziesiąt mil.

Ich miejsce odpoczynku wyglądało jak typowy dzikusowy chlew co było jak prymitywna kamienna dzida wbita w kolczugę. Niby nie spenetrowała pancerza, niby wszystko ok, a zaplątane, wisi, przeszkadza i przede wszystkim wkurwia.

Profesor więc zaczął od porządków. Wyczarował widmową dłoń którą pozgarniał co obrzydliwsze elementy wystroju które odpadły poprzednim lokatorom (nawet zwierzęta wiedzą że nie sra się w swoim leżu, a tym bardziej nie pozostawia się kawałków swojego ciała). Potem magią zamknął to paskudztwo w lodzie i wywalił daleko w przepaść. Mając już jako tako ogarnięte wnętrze zaczął stawiać bryły lodowo-śniegowe którymi sprytnie pozasłaniał wejście tak by wiatr nie wiał do środka ale dawał pomimo tego pewną wentylację. Potrzebowali bez dwóch zdań ogniska, by podnieść komfort schronienia do poziomu znośnego. Na szczęście dzikusi nosili przy sobie trochę opału. Przy odpowiednim zabezpieczeniu jaskini ogrzewanie powinno być dużo efektywniejsze.
Dlatego poprawił palenisko z kamieni, ułożył drewno gwieździście by ogień nie pochłaniał więcej niż trzeba. To póki co musiało starczyć.

Zadbawszy o podstawowe warunki Profesor opatrzył rany całej drużyny, a trochę tego było. Na szczęście miał przy sobie apteczkę - przemycie, zdezynfekowanie i zaszycie nie było większym problemem. Obserwował uważnie rany odniesione przez broń z czarnego lodu. Mogło to stanowić przydatną wskazówkę. Tak sądził. Okazało się jednak że nie różniły się niczym od ran zadanych starą dobrą stalą.

Była jeszcze kwestia zapasów mięsa. Podwyższenie temperatury mogło oznaczać że zapasy się zepsują. Trzeba było wykorzystać źródło jedzenia, a resztę zabezpieczyć i przerobić na rację. Mogło to trochę potrwać bo mięcha z sowodźwiedzia było sporo. Wraz z Oberikiem powinni być w stanie mięso zasuszyć, by mogło przetrwać jeszcze dłużej.

W tym całym galimatiasie co jakiś czas Profesor zaglądał jak radzi sobie Bran. Bardzo ciekawiła go metodologia młodego krasnoluda, więc pozwalał mu w spokoju pracować, czasem podpytując się co tam Młodzież odkryła. Sam co jakiś czas siadał i zaglądał do swojej magicznej księgi starając się z niej wydobyć jakieś tajemnice.
Ogólnie Profesora wszędzie było pełno, a gdy już wszyscy kładli się spać on non stop coś czytał, sprawdzał, oglądał i zapisywał. Malowidła na ścianach też stanowiło ważny trop, ale póki co nie mógł stwierdzić o co dokładnie chodzi. W końcu udał się na spoczynek kładąc się na posłaniu ze skór, które starannie oczyścił i ułożył.

Następnego dnia z nową werwą Profesor zabrał się do pracy. Tym razem postanowił skupić się na badaniu Czarnego Lodu. Wysłuchał raportu Brana z dotychczasowych badań i zaczął notować wyniki następnych. W tej burzy mózgów złapał pewien trop i skonsultował się z księgą. Ta znów spłatała mu figla. Gdy słuchał co mówi Bran przypominał sobie coś. Nad stronami księgi zmaterializowało się nieduże pióro które czarnym atramentem zaczęło pisać tekst jakiegoś traktatu z przeszłości.

Chardalyn. Jego największe złoża znajdowały się najpewniej pod lądolodem. Najprawdopodobniej powstał po zniszczeniu wieży, czy wież Akara Kessell'a. Maga z Luscanu. Wieże te powstały z woli artefaktu "Crenshinibon". Tutaj pamięć profesora nieco zawodziła, pióro parę razy próbowało coś spisać, ale co i rusz zasysało z powrotem atrament. W końcu ruszyło dalej pisząc że wieża została zniszczona i wtedy też magia uwięziona w wieży miała stopić się ze śniegiem, tworząc Czarny Lód. Profesor wiedział (albo to księga wiedziała?), że Crenshinibon był artefaktem samoświadomym - miał własną wolę i co więcej najpewniej zawierał w sobie cząstki dusz jego stworzycieli - siedmiu liszy - Wu, Fetchigrol, Zlan Clervish, Vaeristhelph Rex, Argent Black, Vlad Xil Haerven, Solmé z Gharr. To dało do namysłu Profesorowi, czy chardalyn może wciąż zawierać niewielkie fragmenty tychże potężnych dusz, trochę na wzór monet z Avernusa. Dla Profesora jasnym było, że barbarzyńcy dzierżący broń wykonaną z tego minerału byli czymś opętani.

Łącząc tą wiedzę z eksperymentami Brana dało się stwierdzić że ruda ta najprawdopodobniej to stop śniegu z materiałem tworzącym wieżę Kessella, zaś przeprowadzone "hartowanie" nieco zwiększyło czystość rudy przez redukcję wody uwięzionej w sieci krystalicznej czarnego lodu. Dawało to nadzieje na wykorzystanie go jako magazyn magii/energii.

Jednak tutaj pozostawała kwestia "skażenia" które zawierało się w Czarnym Lodzie.
Ani Bran, ani Profesor nie byli w stanie konkretnie określić poziomu tego zanieczyszczenia. Był jednak ktoś kto do takich rzeczy miał nosa.

- Anathem! - zawołał Profesor - Chodź no tu, synek, mam dla ciebie bojowe zadanie!

Chwilę odpoczynku Anathem przyjął z wielką ulgą, pomimo nieprzyjemnych faktów, jakie drużyna poznała w aktualnym miejscu przebywania. Więź z Eelistraee dawała półdrowowi pewne zdolności, których sam do końca nie rozumiał i które jak dotąd okazywały się niezwykle pomocne. Właśnie dzięki temu “dodatkowemu zmysłowi” udało mu się rozpoznać w przypadkowym mężczyźnie nieumarłego, który później okazał się być zimnokrwistym zabójcą, dzięki temu zmysłowi odkrył też teraz dziwne ślady pozostałe w tym osobliwym czarnym lodzie. Część z nich mogła faktycznie wskazywać na pozostałości po wierzach stworzonych przez Crenshinibona, artefakt dobrze znany wśród jego ludu, artefakt przez który doszło do pamiętngeo spotkanie balora Errtu z Drizztem Do’urdenem, artefakt stworzony z esencji liczy. Co prawda zgodnie z wiedzą paladyna, z kryształowego reliktu nie pozostało już nic poza odłamkami strzaskanych wież. Być może nadal było one groźne, ale na pewno nie stanowiły już takiego niebezpieczeństwa jak sam artefakt.

O wiele niebezpieczniejszym wydawało się owo piekielne spaczenie, które było również wyczuwalne w lodzie. Diabeł, którego przywołał Profesor, był wciąż żywy i zapewne zdeterminowany, by uwolnić się ze swego więzienia. Tylko w jaki sposób?

Konszachty z duergarami, być może powiązania z Auril mocno martwiły Anathema. Świat powierzchni nie przyjął go najcieplej, ale prawda była taka, że w podmroku wcale nie było lepiej. Tam też był wyrzutkiem. Był tylko półkrwi. Niemal każdy mieszkaniec Menzoberranzan stał nad nim, nie licząc może niewolników. Tutaj przynajmniej lęk przed drowami trzymał niektórych z daleka od niego. Pomimo niegościnnego klimatu i wielu dziwact świata na górze, czuł się tu bardziej w domu, niż gdziekolwiek indziej dotychczas. To chyba było warte chronienia.

- Kiedy wszyscy już będą gotowi, powinniśmy rozważyć udanie się za tropem. Nie podoba mi się obecność duergarów w okolicy. Ich agent… Musimy go odszukać i przepytać. Powinniśmy też poinformować władze miasta i zakon.

Anathem zamienił jeszcze kilka zdań z towarzyszami, ustalając dalsze działania drużyny, po czym znalazł dla siebie cichy kąt, gdzie mógł na spokojnie jeszcze raz przemyśleć ostatnie wydarzenia. Była jeszcze jedna rzecz, która zaczynała go niepokoić. Wciąż był związany, z pewną inteligentną bronią, spoczywającą w podziemiach domu rodzu Hunzrin. Ostatnimi czasy starał się nie korzystać z mocy, którą otrzymał w ramach paktu, ale w poprzedniej walce był do tego zmuszony i zdawało mu się, że odczuł nagłe zainteresowanie po drugiej stronie więzi. Chyba niepotrzebnie zwrócił na siebie uwagę. Czas najwyższy pomyśleć, czy jest w stanie zerwać tą więź. Nie byłoby dobrze, gdyby jego matka dowiedziała się od jego patrona, gdzie dokładnie powinna go szukać.