Scorp nieco bojaźliwie obserwując otoczenie, podczłapał bliżej martwej tkanki, rozlanej bliżej otchłani prowadzącej najpewniej do samych Podmroków. Zapytany przez elfa o nią zaprzeczył na tyle ile potrafił, by przekazać że nie wie co to jest.
- Trex mądry. Trex może wie. Nie widzi ja tego kiedyś. - dodał i zapytany przez Lottę o liczebność stada, ponownie pokazał sześć koboldzich pazurów.

Kiedy zdecydowali się ruszać, poprowadził ich ciasnymi, klaustrofobicznymi korytarzami prowadzącymi stale w dół i okalającymi rozpadlinę. Kiedy zatoczyli niemal pełne koło, tunel otworzył się ponownie na ziejącą z podziemi czeluść. Był tam drewniany podest. Tkwił przytulonym do jednej strony przepaści.

Z drugiej zaś strony był kolejny, podobny trap. Trapy te były połączone ze sobą liną przeplecioną przez dwa kołowrotki znajdujące się każdy po innej stronie. Na linie, z dala od nich, wisiał kosz transportowy. Był niemal identyczny jak ten zastany w miejscu walki z obcym im potworem, lecz był przeznaczony do transportu w poziomie, nie w pionie.

Scorp chwycił za serce porcelanowego dzwonka przytwierdzonego do nieruchomego elementu kołowrotka i uderzył kilka razy.

Nie musieli długo czekać, aż zza korytarza po ich lewej, zaczęły wychodzić smokowce. Jeden, drugi... pięć. Większość wyposażona była w kilofy, młoty i kliny, część nosiła latarnie mimo że koboldy doskonale widziały w ciemności. Lecz jeden z koboldów odróżniał się.

Trex wystąpił do przodu. Różnił się od reszty nie tylko tym, iż posiadał błoniaste skrzydła, lecz również wyczuwalnym bez słów posłuchem wśród reszty nielicznej grupy smokowców. Zdawał się też poruszać bardziej wyprostowany. Gadzie oczy miał żółte, zaś skórę pokrytą szkarłatnymi łuskami. Mienił się w nich blask dzierżonych przez koboldy, Oberika i Lottę pochodni.

Urd, bowiem tak zwano skrzydlate koboldy był odziany w prosty skórzany kaftan oraz owinięte wokół torsu łachmany spięte skórzanym pasem. Do owego pasa przytwierdzone były sakwy. W jednej z pewnością tkwił niemały wolumin, w pozostałych tkwiły zapewne zwykłe koboldzie sprawy.

- Nie mamy niecnych zamiarów, nieznajomi. - rzekł urd płynną, wspólną mową lekko tylko spaczoną przez kształt pysku, przez który musiały ulatwywac te słowa.

Trex uniósł dłonie w geście ukazującym, iż nie próbuje żadnych pokryjomych sztuczek.
- Wieczna zima uczyniła egzystencję pośród nadprzyrodzonego mrozu tundr niemożną do przezwyciężenia. Nie uczyniliśmy górnikom krzywd, lecz jeśli to w tej sprawie przybywacie, przyjmijcie moje najszczersze przeprosiny.

Urd ukłonił się lekko, przyklejając prawe przedramię w okolicach torsu w geście przeprosin.
- Liczę, że to temporalne nieporozumienie, którego implikacją był płochliwy odwrót górników będzie zalążkiem intratnej współpracy dla obu stron. Od początku nie taki był nasz zamiar. To czego potrzebujemy to miejsce gdzie możemy uchronić się przed przeraźliwym chłodem i jedzenie. W zamian będziemy pracować dla Termalaine dniami i nocami i nie przyprawimy mieszkańców o kłopoty. Miasto zyska, mając nas za pracowników. Nie ma bowiem lepszego górnika nad smokowca. Jaka będzie wasza odpowiedź?

Niewątpliwie słownictwo, z którego korzystał ów urd, odstawało od wyobrażeń o tych stworzeniach. Pomimo swej postaci sprawiał wrażenie uczonego.

Lotta: wyczucie pobudek - tajny!
Lavena: wyczucie pobudek - tajny!
Oberik: wyczucie pobudek - tajny!
Sorcane: wyczucie pobudek - tajny!
Bran: wyczucie pobudek - tajny!

- Cieszę się, że się rozumiemy. - skrzydlaty kobold rozluźnił się nieco po słowach Oberika i przeszedł kilka kroków w ich stronę.
- Nie wiem o jakim stworze mówisz. Jesteśmy tu niewiele ponad dzień i nic nas nie atakowało. Domyślam się jednak, że to zadawniony problem, skoro "nawiedzał"? Zostaje mi tylko podziękować. Być może jest coś co mógłbym dla was zrobić? - smokowaty spojrzał po każdym z członków drużyny. Trudno było zawyrokować, czy to uśmiech pojawił się na jego gadzim pysku. Człowiek zwykle widzi na "twarzy" kobolda martwą obojętność, ale poruszenie łusek, łuk grzebienia, wyraz oczu, rozchylenie pyska, to wszystko nosiło wiele nieodgadnionych znaczeń.
- Tak, to ja umieściłem ów znak. - przyznał, po chwili znów patrząc na Oberika. - Nie chciałem by komuś cos się stało. Koboldom, ale i górnikom. Nie wiem, czy Scorp zdołał wam wyjawić moje imię. Nazywam się Trex. Chciałbym byśmy zapomnieli o, na szczęście niegroźnym, incydencie z górnikami i zawarli współpracę.

Krasnolud obserwował koboldy czujnie. Ich sprzęt mógł okazać się wystarczający do wydobycia czaszki ze skały, choć nadal potrzebowałby kilku godzin. A jednak miał złe przeczucie. Szturchnął delikatnie stojącego obok Oberika i szepnął:
- Coś tu jest bardziej nie na miejscu niż buty wiedźmy.

„Bajdurzy jak jakiś uczony” pomyślała Lavena słuchając przywódcy koboldów „Cóż za obłęd sprawił, iż zwierzę postanowiło naśladować biegłego w księgach człeka?”.
- Bądź pozdrowiony, szanowny Trexie, wspaniały przywódco koboldów - przemówiła z emfazą wiśniowowłosa. - Jam jest Lavena Da’naei, szlachetnie urodzona ambasadorka miasta Termalaine i zarazem słynna w krainach czarownica o niezrównanej potędze. Przysłał mnie tu z poselstwem łaskawie nam panujący Oarus Masthew. Stanowię przeto jego oczy, głos, wolę i rozum. Co należy rozumieć w tenże sposób, iż to wyłącznie ode mnie zależeć będzie wasz dalszy los. Jak zapewne się domyślasz, szlachetny panie, moim zadaniem jest zająć się kwestią waszej kłopotliwej obecności w tejże kopalni turmalinu. Jakże kluczowej dla gospodarki miasta i symbolicznej dla jego historii. Będącej miejscem zapewniającym byt licznym górnikom oraz ich rodzinom, a zarazem stanowiącym w chwili ciężkiej próby schronienie przed bezlitosnym lodowym uściskiem Auril.
Młódka pozwoliła, by urd przyjął do wiadomości jej dotychczasowe słowa i ponowiła przemowę.
- Przechodząc zaś do istoty rzeczy, powiadam wam z całą szczerością, iż wierzę, żeście nie mieli złych zamiarów. Wnoszę tak, albowiem nie podjęliście dotychczas wobec górników, ani nas wrogich działań. Co poniekąd dobrze o was świadczy. Tylko poniekąd, gdyż wciąż przejęliście nielegalnie miejsce, które nie jest wam przynależne. Co w świetle prawa ludów cywilizowanych, tak czy inaczej, stanowi wtargnięcie. Sprawiliście też, że prace w kopalni ustały na jeden dzień, co naraziło miasto na pokaźne straty materialne. I te właśnie występki również muszę mieć na uwadze gdy będę podejmowała swą ostateczną decyzję. O której wspomniawszy, powiadam tak: wysłuchałam, coś miał mi do przekazania szanowny Trexie i przyjmuję do wiadomości twą ofertę. Jednakowoż po jej przemyśleniu z bólem stwierdzam, iż nie jest ona wystarczająca. Ciąży na mnie ogromna odpowiedzialność związana z pełnioną funkcją, dlatego dla dobra miasta w obecnej formie nie jestem w stanie na nią przystać. Co uzasadniam tym, że wasza skromna liczebność oraz liche rozmiary wbrew waszym szumnym deklaracjom nie gwarantują w żadnym razie, że będziecie w stanie zapracować na własne wyżywienie ani tym bardziej spłacić zaciągnięty dług i przynieść miastu odczuwalny zysk. Dlatego z ciężkim sercem, ale jednak zmuszona jestem nakazać wam jak najszybsze opuszczenie niniejszej kopalni... - zawahała się na moment, jakby coś przemyśliwała, był to jednak zwykły blef. - No, chyba że posiadacie gdzieś zgromadzone skarby, jakimi moglibyście się z podzielić. Środki ów potraktowane zostałyby jako kontrybucja na rzecz łaskawie nam panującego gwoli przypieczętowania przedłożonej oferty, finansowe zadośćuczynienie za poniesione przez miasto straty i gest dobrej woli wobec waszego przyszłego suwerena.

Lavena: oszustwo - oblany!
Lavena: przekonywanie -oblany!

Urd zdjął swe spojrzenie z Laveny i spojrzał po pozostałych członkach drużyny. Zaczął mówić bardziej do nich, jak do czarodziejki, choć odnosił się przy tym do jej słów.
- Górnicy uciekli nim zdołałem wytłumaczyć, że z naszej strony nic im nie grozi. Sami porzucili kopalnię, a my nie zamierzamy upierać się w jej zatrzymaniu. Wiemy bowiem, że nie należy do nas. Jednakże zważcie, iż nie mamy alternatyw...

Trex wskazał koboldy wyposażone w kilofy i inne narzędzia.
- Nie próżnujemy też. Wydobycie trwa z ludźmi w kopalni, czy bez. Jeśli pozwolicie nam pracować dla Termalaine, dotychczasowy urobek osobiście przekażę zarządcy, jako gest dobrej woli i dowód naszej przydatności oraz rekompensatę poniesionych strat… zgodnie z tym co zamierzałem uczynić niezależnie od prób negocjacji waszej dyplomatki.

Urd zwinnie obracając się wokół własnej osi, owiódł skrzydlatym ramieniem koboldy stojące po jego lewicy i prawicy.
- Czasu było niewiele, lecz smokowce to niezrównani górnicy. - z tyłu dobiegł nagły i głośny kaszel krasnoluda. Urd jednak kontynuował - Te pokaźne straty materialne, o których mówi wasza dyplomatka zostaną wyrównane z nawiązką. Dajemy Termalaine wszystko co mamy i oferujemy naszą pracę za możliwość zamieszkania tutaj lub w mieście oraz wyżywienie. Wasza odmowa oznacza dla tych koboldów śmierć. Zważcie na to. Nie chcę by doszło do eskalacji konfliktu.

Bran zdał się wielce niezadowolony. Ich rozmówca stąpał po cienkim lodzie kilkukrotnie wspominając o “koboldach jako najlepszych górnikach”.

- Skąd tu przybyliście i dlaczego nie możecie tam wrócić? Gdzie ten urobek? Możemy go zobaczyć? I co to był za stwór? - przy ostatnich słowach brodacz wycelował palec w dziób wiszący przy pasie towarzysza.

- Przybyliśmy spod szczytu, który niegdyś był leżem białego smoka imieniem Cryovain. - Trex podjął najważniejszą kwestię, najwyraźniej uznając że reszta może zaczekać, jednakże rzucił spojrzeniem na ucięty dziób potwora o którego pytali też wszcześniej.. - Jednakże Cryovain, podczas okrutnej zamieci opuścił nas, zmuszony do ucieczki przez starożytną Arveiaturace. Próbowaliśmy przetrwać, długi czas oczekiwaliśmy jego powrotu, lecz zima stawała się coraz dotkliwsza, a niebezpieczne stworzenia coraz śmielej zapuszczały się na tereny niegdyś strzeżone przez Cryovaina. Ostatecznie opuściliśmy swoje dawne miejsce. Koboldy zostały stworzone do górnictwa. To Cryovain dbał o pożywienie dla nas. Teraz gdy jedzenia jest coraz mniej, nie przetrwamy bez współpracy z wami. Proszę, prosimy tylko o skromne posiłki, pozwalające nam przeżyć do końca tej okrutnej zimy. Będziemy żyć tutaj, w kopalni i w zamian przekazywać cały urobek…

Sorcane patrzył na koboldy stojące po przeciwnej stronie przepaści. Tak jak pozostali miał pewne dziwne przeczucia co do Trexa, lecz to o czym mówił przywódca jaszczurów było szczere.
Sam doskonale zdawał sobie sprawę jak ciężkie są warunki w Dolinie Lodowego Wichru i nawet koboldy, istoty znane raczej z bycia utrapieniem dla wszystkich, mogły zarzucić swoje zwyczajne by mieć możliwość przeżycia. Tropiciel sam wiedział do czego potrafiła popchnąć cywilizowane i niecywilizowane istoty sroga zima.
- Myślę że z ich strony to uczciwy układ i powinniśmy się na niego zgodzić. - powiedział cicho.

Lavena zerknęła na towarzyszy i rzekła półgłosem.
- Mamy oczyścić kopalnię. Zakładając, że Oarus przystanie na propozycję tych zwierząt, nic nam z tego nie przybędzie. Dostaniemy tyle samo wynagrodzenia. Jak się nie zgodzi, będziemy bieżeć z powrotem, coby je stąd przepędzić. Tak czy inaczej, nie widzę nic złego w tym, by je nieco przycisnąć i dodatkowo zarobić. To w końcu głupie potwory.

- Chytry, dwa razy traci! Nic ci po tym jak ukryli urobek, a medykowi zapłacisz więcej niż zarobisz! - syknął cicho elf, ale Lavena już zaczęła mówić.

półelfka zignorowała towarzysza i zwróciła się głośno do Trexa.
- Jakem rzekła, jam jest w tym momencie przedstawicielką czcigodnego Oarusa Masthewa - ponowiła swe słowa z naciskiem. - I to ze mną winieneś negocjować. Pojmujesz to Trexie? To wyłącznie ode mnie zależy, czy dobijesz targu, czy też pójdziesz precz, skazując swój lud na sromotę i obrócenie się wniwecz. Toteż proszę dłużej mnie nie zwodzić swą czczą gadaniną, albowiem nie jestem dość naiwna, coby się nań złapać. A również na tyle nieroztropna, by powrócić i przekazać memu zarządcy tak mgliste zapewnienia i puste obietnice. Oczekuję przeto co najmniej pozwolenia na inspekcję, tego coście wydobyli z tuneli, które zajęliście. Gdyż mniemam, że możecie rozmijać się z prawdą co do ilości wydobytych dóbr i wydajności swej pracy. Sądzę również, że i inne bogactwa mogły was skusić do przybycia w dokładnie w te strony i ów miejsce. I co do tego również winnam się upewnić. A wiedzcie, iż ukrywanie tego, coście wydobyli, przed prawowitym właścicielem tego miejsca podchodzi pod grabież. I w taki sam sposób, jak owo przestępstwo, winno być ukarane. Nie bez powodu zabrałam ze sobą zbrojną świtę doborowych wojów, od ręki jesteśmy w stanie ukarać was za wszelkie rażące matactwa i uchybienia. Dlatego dla własnego dobra, upominam was, kooperujcie i spełnijcie me żądania, jeśli nie chcecie sprowadzić na siebie gniewu Termalaine. Posłuchajcie głosu rozsądku i nie rzucajcie cienia nieufności na nasze przyszłe owocne relacje, ani nie czyńcie dyplomatycznego faux pas.

Lavena: zastraszanie - ob!any!

Urd spojrzał na Lavenę nieufnie.
- Chcesz mnie zastraszyć, mimo że oferuję wam wszystko co mam. Nic tym nie osiągniesz, bo nie ma już nic więcej do osiągnięcia. Udam się z wami do Termalaine jeśli potrzebujecie dodatkowego dowodu prawdomówności i chęci współpracy. Oddam się za zakładnika dla dobra reszty smokowców. Przekażę Oarusowi Masthew co należy do miasta i tylko jemu.

Trex wypowiedział kilka słów w smoczym. Koboldy zaczęły wycofywać się ostrożnie, lecz skrzydlaty kobold pozostał na swoim miejscu.
- Pozwólcie Scorpowi przejść do nas. Oddaję w wasze ręce swój los, jakiego jeszcze dowodu potrzebujecie?

Stojący z boku Sorcane chciał rzucić złośliwy komentarz wobec elokwencji pół-elfki, ale dał sobie spokój. Rozwlekłość wypowiedzi zamiast kwiecistości powodowała że mowa czarownicy była żenująca. Gdyby miał wskazać tu kogoś kogo dało się nazwać negocjatorem to nazwałby nim skrzydlatego kobolda. Co innego jednak przykuło jego uwagę już wcześniej. Nie wiedział co dokładnie go niepokoiło w księdzę którą miał przy sobie urd, ale dojrzał okazję by się dowiedzieć o co chodzi…
- Jeżeli chcesz się spotkać z mówcą Oarusem musisz zostawić całą swoją broń oraz magiczne przedmioty! - zawołał Sorcane - Zaprowadzimy cię do niego tylko jeżeli będziesz rozbrojony!

Urd odwrócił się do elfa gwałtownie. Chwilę patrzył na niego, jakby zastanawiając się nad czymś. Po tym czasie sięgnął po prymitywny długi nóż, zatknięty z tyłu za łachmanami. Odłożył go pod nogi.
- Nie mam więcej broni. - rzekł - czy mogę teraz przejść do was?

- O czymś chyba zapomniałeś. - stwierdził Sorcane.

- O czym to zapomniałem? Wybacz, jeśli coś przeoczyłem... - podjął Trex chwytając pieszczotliwie i mimowolnie za wolumin przytwierdzony skórzanymi rzemieniami do pasa.

Na ten gest usta Sorcane’a powoli rozszerzyły się w szczerym, damariańskim uśmiechu. Równie nieprzyjemnym co wiatr na zewnątrz kopalni.

Trex uczynił kilka kroków w tył, w stronę korytarza po jego prawej stronie.
- To tylko pamiątka, księga. Ma dla mnie znaczenie sentymentalne. - powiedział po raz kolejny używając słów niepasujących do kobolda. - Jak miałbym uczynić nią wam jakąś krzywdę? Gdybym nawet zamierzał? - mówił stale wycofując się powoli.

- A jednak… przez tą książkę próbujesz uciekać… a przecież masz ją po prostu tam zostawić. - mruknął Sorcane chwytając za łuk, naciągając strzałę i celując w Trexa.

„Jak zwykle gdy samcy „negocjują” musi dojść do przemocy” przeszło przez myśl Lavenie.
- Ani kroku Trexie, bo cięciwa Sorcane’a zagra żałobny marsz! - rzekła krotochwilnie, wyraźnie rozbawiona obrotem spraw. - Chyba nie chcesz postradać żywota dla jakiejś księgi? Nadal możemy się porozumieć, tylko musisz KO-OPE-RO-WAĆ, pojmujesz? Wolumin zostanie ci zwrócony, gdy powrócisz do swoich. Strasznie dużo z twej strony nieufności, jak na te wszystkie obietnice przyjaźni.

Urd faktycznie, zatrzymał się w pół kroku.
- Tego jednego nie mogę oddać.

- To zostaw to swoim smokowcom i idź z nami. - powiedział spokojnie Sorcane.

- To… także niemożliwe, nie zdam się wam na nic bez tej księgi… To... dzięki niej potrafię zapanować nad resztą koboldów. - mimo usilnych prób kobolda, widać było, że sytuacja jest dlań bardzo niekomfortowa, kręcił pyskiem na boki i skręcał ciałem na boki. - To moje dziedzictwo po Cryovainie.

- Ach, doprawdy? A może to najnowsze wydanie “Chutliwej koboldziej pokojówki”? - zapytała sardonicznie szmaragdowooka, mrugając przy tym filuternie okiem do Trexa. - Po prawdzie to nie dbam zbytnio o tę żałosną kupę pergaminu. Ale wygląda na to, że mój elfi towarzysz jest zapalonym bibliofobem. I cóż na to poradzimy? - wzruszyła teatralnie ramionami. - Może dasz się związać i zakneblować? Wtedy nie będzie musiał obawiać się żadnego czarciego uroku.

Lavena: przekonywanie - zdany!

Trex z dłonią wciąż spoczywającą na księdze spojrzał za siebie, na koboldzie ślepia świecące w ciemności, obserwujących go osobników, po czym znów spojrzał na rozmawiającą z nim kobietę.
- Przysięgnijcie, że książka nie zostanie przez was zabrana. Wtedy… nie widzę innego wyjścia z tego impasu. Zgoda.

“Masko, ale upierdliwiec” westchnęła w myślach młódka.
- Ech, tia, przysięgam - rzuciła od niechcenia, ziewając elegancko. - Klnę się na imię Leiry.

- Przysięgam że nie zabiorę jej. - powiedział elf powoli opuszczając łuk i luzując cięciwę.

- Jeśli to artefakt po smoku to musi być potężny - Lotta pociągnęła elfa za płaszcz, ściszając głos. - Martwi mnie, czy bez Trexa i księgi w pobliżu reszta koboldów nadal będzie taka spolegliwa. Póki co słuchają się, ale patrzą na nas jak na jedzenie. Nie wiadomo co zrobią, gdy zabierzemy im przywódcę. Co jeśli zabarykadują kopalnię? Ludzie nie będą mieli się gdzie schronić w czasie ofiary dla Auril.
Lotta miałą mieszane uczucia co do kwestii współpracy z koboldami. Górnicy nie będą zachwyceni z konkurencji; Dziesięć Miast nie oferowało wielu źródeł zarobku; zwłaszcza w zimie. Z drugiej strony zarządca wspominał, że części górników udało się znaleźć pracę, mimo wszystko… Z trzeciej… w ciężkich czasach walki o jedzenie i schronienie były zwykle kwestią czasu; tu mogli jej uniknąć. Mimo wszystko nie podobało jej się zarówno zostawianie koboldów za plecami jak i zabieranie Trexa ze sobą. Zresztą Lavenie nie ufała tak samo jak i koboldom; jej słowotok nie odzwierciedlał w żaden sposób zarówno zdania drużyny jak i Termalaine. Póki co pchnęła Scorpa w stronę urda.
- Jesteś pewien, że pod twoją nieobecność wszystko tu będzie… bezpieczne? - spytała Trexa. Miała ochotę wypytać kobolda gdzie znalazł skarb po Crovainie i jak nauczył się go używać. Nie chciała robić tego przy chciwej czarodziejce. Z drugiej strony sama na magii nie znała się ni w ząb. Ale to mogło poczekać.

Trex ponownie wydobył z gardzieli kilka smoczych słów, a jeden z koboldów podszedł do kołowrotka i zaczął przeciągać linę w celu przetransportowania Scorpa oraz Trexa.
- Smokowce będą pracowały przy wydobyciu przez cały czas mojej nieobecności. Wiedzą w jakiej znajdujemy się sytuacji i będą chciały wykazać, że są wartościowym partnerem dla mieszkańców Termalaine. - wyartykułował płynnie we wspólnym Trex. - Nie będą sprawiać problemów, ale jeśli taka będzie wasza wola, mogę pozostać na miejscu, mogę też zabrać wszystkie wraz ze mną, lub mogę udać się w tę podróż z jednym z was, podczas gdy reszta będzie pilnować kopalni. Wybór nie leży po mojej stronie, bowiem zależy mi na tej współpracy.

- Rozdzielamy się? - Lotta spojrzała na resztę. By dotrzeć do miasta nie trzeba było wielu osób, ale w kopalni koboldy i tak miały przewagę liczebną.

Krasnolud Bran Frostbeard oraz elf Sorcane Błysk Czerni pozostali w kopalni, podczas gdy pozostała część drużyny wyruszyła wraz z przywódcą koboldów do Termalaine. Z całą pewnością mogły zastanawiać ich dalsze konsekwencje tych wydarzeń, jednakże mieli także pracę do wykonania. Wyprawa okazała się dla nich niezbyt korzystna, toteż wspólnie postanowili skorzystać z okazji by zarobić ciężką pracą.

Krzątające się z rzadka koboldy przyglądały im się z zainteresowaniem. Otrzymali od smokowców niezbędne narzędzia na czas pracy. Scorp nawet raz próbował coś wytłumaczyć elfowi, lecz nie porozumieli się przez ograniczone słownictwo tego pierwszego. Smokowce także zajęły się wydobyciem. Z tego co udało im się ustalić cały urobek gromadziły na trzecim poziomie kompleksu jaskiń.

Bran: wydobycie (x9) - turmalin wielkości jagody
kondycja: zdany!
Sorcane: wydobycie (x5) - turmalin wielkości żołędzia ze skazą w środku

Choć to Bran miał większe pojęcie gdzie należy szukać turmalinu, to Sorcane mógł być bardziej zadowolony z owoców swojej pracy. Całkiem ładny i nie taki mały rubelit odnalazł już w pierwszej godzinie swojej pracy. Bran na pierwsze znalezisko musiał pracować pięć godzin, a wielkość wydobytego turmalinu nie zadowalała. Szacowali, że ten znaleziony przez Sorcane mógł być wart blisko dziesięć sztuk złota, zaś ten znaleziony przez Brana tylko jedną. Dalsze poszukiwania także nie przynosiły efektów. Toteż Bran postanowił pozostawić turmalin górnikom, samemu zaś zabrał się za tkwiącą w kamieniu czaszkę dziwnej istoty.

Bran: wydobycie czaszki w całości - sukces niemożliwy!

Krasnolud możliwie ostrożnie skruszył skałę okalającą kościec. Poświęcił dużo czasu, by nie naruszyć czaszki i wydobyć ją w jednym kawałku, lecz po wielu uderzeniach dłuta, okazało się, że czaszka jest pęknięta w kilku miejscach dzielących ją na nieregularne części. Bran ostrożnie wydobył fragment kości, którą uparcie można było nazwać czołową i oświetlił swoim magicznym żarnikiem wnętrze czaszki, celem oceniania dalszych koniecznych prac. Różowy blask odbił sie od wnętrza czaszki. Bran spojrzał niżej. Jego oczom ukazała się dużych rozmiarów bryła. Rubelit! Duży jak pięść różowy Turmalin!

Bran ostrożnie sięgnął po kamień. Nie, to z pewnością nie był turmalin. Był zbyt nieregularny, jakby pofałdowany.

Bran: wiedza - tajny!

Pomimo, że przedstawiciele krasnoludziej rasy, nawet jeśli nie zajmują się górnictwem osobiście, posiadają rozległą wiedze o minerałach i skarbach ukrytych w skałach, kryształ ten nie przypominał Branowi żadnego z przezeń poznanych. Było jednak w nim coś, co nakłoniło krasnoluda do zbadania kryształu na obecność magii. Tajemnicze sploty faktycznie okalały ów przedmiot, lecz i tutaj... nie był w stanie powiedzieć jaki jest to typ magii! Żadna znana mu szkoła nie pasowała do tego co widział!

Krasnolud korzystając z przeprowadzonego rytuału rozejrzał się jeszcze po komnacie i sąsiednich pomieszczeniach, lecz nic więcej nie zwróciło jego uwagi.

Tymczasem Sorcane zajął się przygotowaniem obozowiska. Obrali miejsce zaraz przy płynącej rzece - choć wciąż chłodno, było tam znacznie cieplej i to zadecydowało. Z całą pewnością też w tym miejscu spędzali noc mieszkańcy Termalaine podczas ofiarowań dla Auril.

Bran postanowił podzielić się ze smokowcami pożywieniem. Zaskarbił sobie tym ich szczerą wdzięczność, co ku zdziwieniu krasnoluda smokowce potrafiły okazać nie tylko prymitywnymi okrzykami i klekotami w obcym mu języku.

Smokowiec zaskoczył ich swoją obecnością w ich obozowisku jakiś czas później. W dłoniach skrywał kilka, nieco tylko większych turmalinów od tego, którego znalazł Bran. Wszystkie koloru różowego.

Bran: otrzymuje turmaliny warte 14 gp

Byli zmęczeni, ale też można było uznać ten dzień za udany. Przed nimi była noc w kopalni. Oby tylko reszcie wszystko się udało...

Wspólna podróż do Termalaine przebiegła bez niespodzianek. Trex nie próbował uciekać, ani nie podejmował żadnych wrogich działań tak długo, jak nikt nie próbował odebrać mu księgi. Rozmowy były utrudnione przez uparty i przez wielu znienawidzony wiatr, wiejący w stronę Termaline, jednak Lotta korzystając z okazji, że Lavena była akurat zajęta monologiem z Oberikiem, zapytała urda o smoczy artefakt w postaci księgi.
- Nie jest magiczna - powiedział nieco zakłopotany i przejęty smokowiec. - przypomina mi o minionych latach - przyznał i próbując coś sobie przypomnieć dodał jeszcze:
- to moja księga zaklęć.

Po dwunastych dzwonach ujrzeli liczącą blisko pół tysiąca mieszkańców mieścinę do której zmierzali. Nieliczni ludzie wyglądający zza okien smutnie wodzili wzrokiem za trzema członkami drużyny, prowadzącymi związanego smokowca. Miasteczko jawiło się jakby uśpione, zasypane stale nawiewającym śniegiem i uwięzione w półmroku. Duża część jej mieszkańców wyruszyła na połów lub rąbać drwa, a ci co pozostali w Termalaine zajęci byli innymi obowiązkami.

Nie byli pewni gdzie należy się udać, toteż zwrócili się do Niebieskiej Małży, skąd to właściciel przybytku wskazał drużynie drogę do domostwa zarządcy Oarusa.

Oarus był zaskoczony obrotem spraw. Na wspomnienie o potworze z Podmroków, przypomniał o owym górniku co zaginął kilka dni temu. Oarus Masthew, podobnie jak inni uważali dotąd, że spadł w przepaść w wyniku wypadku, lecz możliwe, że było zgoła inaczej.

Półork podejrzliwie patrząc na kobolda, zaprosił ich do swojego chłodnego i surowego domostwa. Akurat gościł u siebie starszą, ludzką kobietę - jak się okazało przybraną matkę i dawną zarządczynię Termaline - Shaelen Masthew. To owa błękitnooka kobieta powodowała największe opory u swego przybranego syna, by przystać na współpracę z koboldami.

- Wielu się to nie spodoba, a innym da to pretekst do działania. - mówiła.

- Jak zwykle, masz rację matko, lecz nie pierwszy raz borykam się z ludzkimi uprzedzeniami. - odpierał półork.

Ich rozmowa, podpierana wtrąceniami członków drużyny trwała czas jakiś, lecz wreszcie Oarus, przekonany przez Lavenę Da'naei postanowił dać szansę koboldom. Uzgodnili, iż wyruszą następnego dnia, gdzie cała drużyna otrzyma swoje wynagrodzenie gdy prace w kopalni znów się rozpoczną. Oarus zajął się zebraniem pozostałych bez pracy górników. Drużyna udała się do zajazdu Eastside.

Było to miejsce, w którym zatrzymywała się większość odwiedzających Termalaine. To co z zewnątrz zdawało się kilkoma pojedynczymi zabudowaniami, w rzeczywistości było połączonym podziemnymi przejściami kompleksem z niewielkimi, acz komfortowymi, w większości podziemnymi pokojami dla gości.

Zajmująca się przybytkiem młoda nastoletnia dziewczyna, miała na imię. Marta Peskryk. Kiedy podróżni, którymi okazali się Oberik, Lotta i Lavena weszli do środka, młoda kobieta śpiewała krótką przyśpiewkę przycupnąwszy obok schorowanego mężczyzny, który mimo różnicy wieku, wyraźnie był spokrewniony z Martą. Przed nimi stały dwa drewniane kubki gorącego naparu, pachnącego igliwiem.

Wraz z zimowym wiatrem przybyła
Cudowna kobieta, bez imienia - nie zdradziła;
Odziana w drapowany płaszcz
podszyty futerem barwy czerwieni
Tam w tafli czerwień, gdzie woda się mieni.

Moja miła, moja miła, kobieto coś imienia nie zdradziła...
Moja miła, moja miła coś się w nocy ojcu śniła...
Gdzieżeś moja miła, tyś coś z wiatrem przybyła?

Wraz z nią zamieć w podróż ruszyła,
Cudowna kobieta, bez imienia - nie zdradziła
Owiana w zimowy całun
Ukryta wśród lodu i śniegu
Tam wieczna cisza, nie usłyszy już śpiewu

Moja miła, moja miła, kobieto coś imienia nie zdradziła...
Moja miła, moja miła coś się w nocy ojcu śniła...
Gdzieżeś moja miła, tyś coś z wiatrem przybyła?

[...]

Marta nie dokończyła piosenki, odeszła od mężczyzny, poprawiając na nim gruby koc i podeszła do was, goszcząc uprzejmie.

Po zadomowieniu się początkowo we wspólnej izbie, spotkali się jeszcze by wspólnie wypić coś ciepłego. Marta przedstawiła im cennik i odpowiedziała na pytania, następnie zostawiła ich, by zająć się przygotowaniem pokoi, które wykupili.

Jakiś czas później wszedł do przybytku rosły, długowłosy mężczyzna. Twarz miał obrośniętą przystrzyżoną brodą. Charakteryzował się sylwetką niczym niedźwiedź stojący na dwóch łapach. Po rozmowie z Martą podszedł do drużyny, która powróciła z kopalni. Przedstawił się jako Fritjof i pytał o przebieg wyprawy oraz jej rezultat. Samemu nie chciał wiele mówić o sobie, lecz niedługo po tym jak zasiadł sam przy jednym z dalszych, wolnych miejsc, wszedł do środka i dołączył do niego człowiek, którego zdążyli poznać jako kapitana straży Termalaine. Mężczyźni pogrążyli się w rozmowie.

Nikt więcej ich nie niepokoił i mieli wreszcie czas, by poznać się nawzajem, jeśli było to coś czym byli zainteresowani.

Oberik: percepcja - oblany!
Lavena: percepcja - zdany!
Lotta: percepcja - oblany!

Dzień już dawno miał się ku końcowi. Księżyc na zewnątrz kopalni był tej nocy wyjątkowo cienki, co przypominało, że już tylko kilka dni pozostało do nowiu księżyca.

Przesadnie wysoki mężczyzna ubrany w futra i ciężkie buty szedł po śladach utrwalonych w śniegu prowadzących do kopalni turmalinu. W jednej dłoni dzierżył pochodnię tańczącą na mroźnym powietrzu, drugą złożył w okolicach broni przewieszonej u pasa. Na jego twarzy jawiła się determinacja i nieustępliwość. Jego blado-szara w świetle księżyca skóra twarzy oraz ogolonej czaszki była pokryta ciemnymi tatuażami. Mróz jeszcze dotkliwszy po zmroku zdawał się być mu jedynie nieznaczącym dyskomfortem, nawet pomimo niepełnie i niedbale okrywających go części ubioru. Dotarł do kopalni i stanął u wejścia. Tabliczce Trexa nie poświęcił nawet chwili.

Bran już niemal pogrążył się we śnie, a Sorcane odłożył instrument muzyczny, kiedy usłyszeli u wylotu jaskini niski głos nawołującego człowieka.

- Braan? - zniekształcone lekko imię krasnoluda dotarło do nich przez kręte korytarze z siła tura. - To ja..., Umu. - z czasem ciężkie, ostrożne kroki mężczyzny zaczęły być słyszalne z miejsca noclegu Brana oraz Sorcane.



Szczery, acz powściągliwy uśmiech pojawił się na twarzy przybysza, kiedy ujrzeli się nawzajem. Przybyszem tym okazał się nie człowiek, a goliath, przy tym przyjaciel krasnoluda. Przypominał on pod wieloma względami opowieści o ludziach z gór, które zasłyszał onegdaj Sorcane.

- Umu lngimarr - po krótkim, acz szczerym przywitaniu przyjaciół goliath przedstawił się elfowi, wystawiając doń swą prawicę, by uścisnąć przedramiona.
- Mam... informacje... zainteresują cię. - zwrócił się do Brana. Jak zwykle mówił powoli, przeplatając słowa licznymi pauzami. - było morderstwo... w Bryn Shander. Uniewinniony skazaniec... miał iść na ofiarowanie... został znaleziony martwy z przekłutym sercem. Mawiają... nie było krwi, a serce... zakrzepłe, jak lód. - Umu spojrzał głęboko w oczy Brana. - Wiem jakie... to ważne dla ciebie. Znaleziono go nad ranem. W zajeździe... w północnej części miasta.

Przez moment krasnolud myślał, że kopalnia się osuwa, gdy jego imię echem odbijało się od ścian. Złapał kuszę i odruchowo niemal nałożył na nią bełt. Złamał kolejnego śledzia, żeby oświetlić sobie okolicę.

- Ja chyba znam ten głos - powiedział do Sorcane wciągając spodnie i buty - to mój przyjaciel.

A jednak krasnolud ruszył korytarzami w stronę pryzjciela uzbrojony w kuszę.

Koboldy odstraszone głosem Umu zdawały się pochować głęboko w kopalni.

- Umu? Co ty tutaj robisz? - Bran był dużó niższy od goliata. A wcale nie należał do niskich krasnoludów. To Umu przerastał praktycznie większość znanych krasnoludowi humanoidów. Jego pięści przywodziły na myśl dwie ogromne skały. Frostbeard wiedział, że miecz jest tylko dlatego, że ich jednostka miała obowiązek posiadać jednolite mundury i broń. Był niemal pewny, że ostrze nigdy nie opuściło pochwy. Umu nie potrzebował broni, żeby siać postrach.

- Chodź, poznasz mojego nowego towarzysza. Sorcane. Jest elfem. Ma trzysta lat. - Krasnolud ledwo to powiedział i zaczął się zastanawiać, czy nie przesadził. Wszak wedle jego wiedzy Umu nie znał liczb o zakresie powyżej trzydziestu.

Z ulgą przyjął, że gigant przybył sam. Jego partnerka, Topaz z natury była bardzo nieufna. Do tego jej umysł był jak żyleta i naprawdę, nawet niewinny człowiek musiał się sporo nagimnastykować, żeby udowodnić przed nią swoją niewinność.

Szybko rozsiedli się przy dogasającym ognisku. Bran podzielił się swoimi racjami z goliatem. Suszone mięso i placek nie wymagały odgrzewania, więc nie musieli ponownie rozpalać ognia.

Umu mówił powoli. Robił pauzy myśląc nad każdym zdaniem. W końcu przedstawił swoje rewelacje. Bran wziął głęboki oddech i sięgnął do swojego plecaka. Wyjął z niego amulet na który przez kilka chwil patrzył w milczeniu. Spojrzał na zebrane kamienie. Wizja badań oddalała się. Tak samo jak oddalała się wizja spokojnego warsztatu w Termalaine.

- Umu, dziękuję. Prześpij się, bo czeka nas jutro daleka droga. Sorcane, najpewniej będę musiał sprzedać wszystkie zebrane klejnoty. Jutro o'świcie ruszamy do miasta. Później ja ruszam z Umu do Bryn Shander. Chciałbym, żebyście wyruszyli ze mną, choć nie mam wiele, żeby wam zapłacić. Poproszę też Lotę i Oberika.

Z jakiegoś powodu Lavena nie przyszła mu do głowy. Czyżby mechanizm wyparcia zakorzenił się w umyśle krasnoluda tak mocno?

Spojrzał na Umu.
- Czas zmierzyć się z przeszłością. Dołożę wszelkich starań, żeby wyśledzić tego zabójcę. Zresztą... wiesz, jakie to dla mnie ważne.