Czy przypuszczenie Alleusa o tym, jakoby męża zaginionej kobiety dotknęła jakaś klątwa, był prawdziwe, trudno orzec. Fakty natomiast były takie, że sytuacja wydawała się dość niezwykła. Zdezorientowana niewiasta stała na górskiej, kamienistej ścieżce, mając za plecami śmiertelne niebezpieczeństwo, którego zdawała się w ogóle nie dostrzegać.

Gdy Irnus wypowiadał kolejne magiczne formuły, wilki zamarły w bezruchu. Ich przywódca, basior o popielatym futrze, intensywnie wpatrywał się w genasiego, który głośno wzywał imię swej bogini. Wilcze ślepia, tak bliźniaczo podobne do ludzkich oczu, niczym dwa sztylety utkwiony były w boskim symbolu, który kapłan zdjął ze swej szyi. Wokół dwóch awanturników zaczęły krążyć wiry magicznej esencji, dając dobitny dowód, że zaklęcia rzucone przez krasnoluda zaczynają działać.
Łaska zrozumienia obcej mowy spłynęła na Irnusa, jasnym błyskiem rozświetlając jego umysł..

- Wilki! Uważaj! - ostrzegł kobietę, wypowiadając je w dobrze znanym jej dialekcie.
- Widziałeś go? - spytała kobieta i zrobiła pół kroku w kierunku czarodzieja - Widziałeś mojego mężą? Victor, porucznik Trzeciego Regimentu Pieszego w armii Lorda Kasa. Powiedz, gdzie mam go szukać? Tęsknie za nim… - kobieta westchnęła i mimowolnie, jakby z bólu złapała się za brzuch.

W tym momencie do awanturników dotarło, że mają do czynienia z ciężarną matką. Irnus dostrzegł także jeszcze coś, co bardzo go zaniepokoiło. Oczy tej zagubionej niewiasty lśniły jakiś dziwnym blaskiem. Trudno było bez wnikliwego badania, czym jest to spowodowane, ale krasnolud widział podobny ogniki u osób na które rzucono, jakiś urok lub poddano jakieś otumaniające zioła. Zęsto takim spojrzeniem charakteryzują się osoby, które kompletnie postradały zmysły.

- Panie… - szepnął Zefir - ten basior, to mi się zdaje… -
Czy to ze względu na wzrost, czy też przyrodzonego pecha, ponownie nie miał okazji dokończyć swej myśli.
Popielaty basior pochylił nisko łeb i zaczął groźnie warczeć na Alleusa i trzymany przez niego w dłoni symbol.