Nieumarłe ptaszyska przestały stanowić zagrożenie. Duet, książe żywiołu i krasnoludzki kowal z talentem do magyi, uporał się z wynaturzonymi istotami, szybciej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Na pewno tym faktem mocno zdziwili się zamieszkujący zrujnowaną gospodę, ludkowie na których czele stał zażywny staruszek.
Wszyscy oni, jak jeden mąż, przyjmowali już zakłady, który z tajemniczych przybyszów, który nawiedził ich siedlisko, padnie pierwszy.

Cichy jęk zawodu wydobył się z kilkunastu małych gardeł.
- Wielkich rzeczy dokonaliście, zacni panowie - odezwał się zażywny staruszek , jako pierwszy odważnie opuszczając swoją kryjówkę - Jekem Teekli, co sto sezonów z okładem już przeżył, nigdym żem nie widział, aby jaki człek starcie z Jamach'i przeżył…
- Z dwoma! Z dwoma Jamach'i, - dodał jeden z karzełków stojący za jego plecami.
- Tak, tak! Dobrze mówi. Z dwoma. Sam widziałem. Na własne oczy - dorzucił inny.
- Cichajcie bracia - upomniał ich staruszek.
- Mówiłem ci, żebyś się nie odzywał. Zawsze nam wstyd przynosisz. Seniora naszego nie szanujesz.
- Toś to ty zaczął. Ja ci tylko przytaknął.
- Cicho! Teraz ja mówię - zapiszczał głośno Teekli i uderzył swoim małym kosturem w ziemię - Wybaczcie zacni panowie, ale podniecenie u mych braci wielkie i języków swoich na wodzy utrzymać nie potrafią.
- Gniewać się nie mamy na co - odparł Alleus - Powiedz mi lepiej panie Teekli, gdzie my właściwie jesteśmy.
- W siedlisku naszym - odparł błyskawicznie staruszek - Ongiś gospoda tutaj stała, co się “Shkarpa” zwała. Wieki temu to było, kiedy ostatni gość tutaj jakiś toast wzniósł i wybornym trunkiem się raczył.
- To żem w pogorzelisku jakieś karczmy stoję, to widzę, panie Teekli. Mnie interesuje szersza perspektywa. Co to za kraina? Jak się te góry nazywają? Kto władzę tutaj dzierży i kto używania magyi zakazał używać?

Staruszek podrapał się po swej praktycznie pozbawionej włosów głowie i rzekł, po chwili namysłu.
- Trudne to pytania, zacny panie. Lepiej nam będzie ogień rozpalić, strawy naszykować i w blasku płomieni opowieści wysłuchać.
- Opowieści! Opowieści! - zapiszczały radośnie wszystkie karakany, skacząc z ekscytacji w górę.






Gdyby nie ognia blask, to wszędzie nieprzenikniona ciemność by panowała. Szare, jak popiół niebo, iście brunatną barwę przybrało i dla obu awanturników jasnym się stało, że najbliższe godziny w towarzystwie Khuukhduunów spędzą. Członkowie Wielkiego Ludu, jak sami o sobie mówili, przy bliższym poznaniu okazali się naprawdę pociesznymi i rzec można nawet sympatycznymi istotami. Ich zachowanie w dużej mierze przypominało sposób bycia kilkuletnich dzieci. Jedynie senioru klanu, Teekli, cechował się większą powagą, mądrością i zrozumieniem świata. Nic zatem dziwnego, że to on przewodził tej niezwykłej grupie liliputów.

Drwa w ognisku, które pośród ruiny rozpalono, przyjemnie trzaskały. W oddali gdzieś, hen, hen wysoko, pomruki groźne dało się słyszeć.
- To duchy góry warczą - wyjaśnił Teekli.
- Jak się bardzo zeźlą, to ogniem w niebo plują - dodał, jakiś inny pokurcz.
- Prawda to - potwierdził staruszek - Usiądźmy, bo nos mi mówi, że shishiliqi już gotowe. Aż mi w brzuchu burczy, tak wspaniale pachną. Dobrze się ten nasz Gumrik sprawił.
- Gumrik, to shishliqi tylko upiekł. To ja i Tuurik szczurów na łapaliśmy.
- Dobrze, dobrze. Ty też się doskonale spisałeś, Radriku. Bez twoje pomocy, nasi goscie nie mieli by co jeść.




Genasi Alleus, książę żywiołu Powietrza, herbu “Dwa Wiatry” oraz krasnoludzki, wielce utalentowany czarodziej, Irnus siedzieli wraz z tuzinem liliputów, którzy Wielkim Ludem się mianują, wokół niewielkiego ogniska.
- To opowiadaj, panie Teekli. Czekamy - rzucił Hardstone, spoglądając podejrzliwie na ofiarowany mu przed chwilą shashliq ze szczurzego mięsa.
- Dobrze, zacni panowie - odparł staruszek odrywając z wyraźną lubością mocno zwęglony kawałek pieczystego ze swojego patyczka.

- Jeszczem młodym był kiedy pierwszy raz o Płonących Szczytach usłyszałem. Mój senior o nich, co wieczór gadał i przestrzegał nas młodych, żeby się nigdy w wysokiego góry nie zapuszczać. Powtarzał, że tam na wysokościach podłe duchy mieszkają, co wściekłe na świat cały i że oddech ich tak cuchnący i trujący, że od tego całe niebo posiwiało. WIele sezonów później dopiero żem się dowiedział, że te duchy to się Vulcanus nazywają. Nigdy żem ich nie widział, ale kilka razy ich płonące żywym ogniem oddechy, co pod samo niebo strzelają widziałem.
- Czyli to pasmo to Buring Peaks… - zamyślił się Alleus - Nic mi to nie mówi. A tobie, Irnusie?
- W wielu górach wędrowałem, ale o Płonących Szczytach nigdy nie słyszałem.
- Niedobrze, oj niedobrze - zasmucił się genasi i pokręcił głową z grobową miną - A kto władzę na tych ziemiach ma?
- Kas Krwawa Dłoń - odpowiedział ledwo słyszalnym szeptem Teekli, a wszyscy jego ziomkowie na dźwięk tego imienia, choć malutcy byli, to jeszcze o połowę się ze strachu, skurczyli.
- I to on zakazał magyi używać? - dociekał Alleus, który nijak nie mógł pojąć, jak to się stało, że od swojej bogini odłączony został.
NIe tylko jednak brak błogosławieństw martwił księcia. Wszystkie poczynione przez niego eksperymenty wyraźnie wskazywały, że magyia w tej krainie w bardzo osobliwy sposób działa. Słyszał on co prawda, że magyia w zależności od Planu różne odchylenia i fluktuacje może mieć. Jednak nikt, nigdy mu nie powiedział, że istnieje miejsce w Wieloświecie, gdzie moc bóstw, dostępu nie ma. Część używanych przez niego i Irnusa zaklęć wydawało się działać, inne z kolei albo nie przynosiły żadnego efektu, albo te efekty były nieoczekiwane lub opóźnione i osłabione. To wszystko wskazywało na to, że ich pijacka eskapada zakończyła się z jakiegoś powodu, przeniesieniem na inny Plan. Pytaniem otwartym pozostawała kwestia, czy to faktycznie tylko zwykły przypadek, nieszczęśliwy zbieg okoliczności, czy może czyjaś złośliwa interwencja.
- Tak - odparł Teekli, wyrywając genasiego z zamyślenia - To właśnie on wydał dekret o absolutnym i całkowitym zakazie magyi. Wyjątek stanowią jedynie ci, którzy zdobyli wysokie rangi w jego armii lub wykorzystują ją na polu bitwy. Tam.. - starzec znowu ściszył głos - tam.. Nie ma żadnych praw i zasad.
- Na polu bitwy, powiadasz - wtrącił Irnus - Skoro są jakieś pola bitwy, to niechybny znak, że ten was Kas Krwawa Dłoń musi mieć jakiegoś rywal. Kto jest jego wrogiem?

Gdy padło to pytanie, każdy jeden Khuukhduun, pobladł i wcisnął głowę w ramiona. Nawet najmądrzejszy i najrozsądniejszy z nich Teekli, długo milczał, nim w końcu odważył się zabrać głos.
- O to lepiej nie pytać, zacny panie.
- Też mi odpowiedź. Wiedza i jej posiadanie, to nic strasznego - żachnął się krasnolud, który przez zbyt wiele osób w swoim życiu był zniechęcony do poznawania świat, a przede wszystkim zdobywania znajomości magyi.
- Oj, mylisz się, zacny panie. Bardzo się mylisz. Skoro jednak takiś ciekawy, to powiem ci, kto od niepamiętnych czasów wojuje z Kasem Krwawą Dłonią. Jest nim Władca Pajęczego Tronu, Pan Wszystkiego Co Tajemne i Ukryte, Spętany Bóg, który swoje królestwo ma po drugiej stronie gór.

Lodowaty wicher zadął silnie i porwał słowa starca hen wysoko w górę, a snop iskier, jaki wzbił na kilka długich chwil oślepił wszystkich, co przy ognisku siedzieli.
- Widzisz panie - upomniał Irnusa, Teekli - Tego imienia lepiej nawet głośno nie wypowiadać, bo to tylko nieszczęście może przynieść i nigdy nie wiadomo, kto słucha. Ubiliście, co prawda te wstrętne Jamach'i, jednak to nie znaczy, że następnym razem też się wam uda.
- Te ptaszyska, to jego sługi? - dopytał Alleus.
- Tak powiadają, nie kto inny przecież armia Nieumarłych kieruje.
- Armią NIeumarłych - powtórzył mimowolnie genasi.
Przez kilka chwil wszyscy trwali w milczeniu. Alleus widząc, że większość Khuukhduunów już zasnęła, szepnał do swego kompana:
- Coś mi się zdaje, drogi Irnusie, żeśmy do niezwykle tajemniczego i niebezpiecznego miejsca trafili.

Gdy skończyła się nie-noc i zaczął się nie-dzień, dwaj wybrańcy Mrocznych Sił, które władały Krainą Mgieł, przebudzili się. Obaj czuli się źle. Obolałe kości i dojmujące uczucie zimna przenikającego, aż pod skórę, niemal odbierało im wszelkie siły. Samopoczucie mieli o wiele gorzej niż po pijatyce, która w ten, czy inny stała się przyczynkiem do ich przeniesienia do tej cienistej i owianej, wiecznym szalem mgły dziedziny.

Niebo nadal pozostawało ciemno stalowe. W bladym świetle, które zdawało się nie mieć jakiegoś konkretnego źródła, widoczność była niewiele lepsza niż w trakcie pory nocnej. Na domiar złego, gdy Alleus i Irnus zaczęli wolno wędrować wzdłuż kamienistej i wąskiej ścieżki, z nieba zaczęło spadać coś co w pierwszej chwili wyglądało, jak śnieg. Szybko okazało się, że tej szar, a jakże by inaczej, opad nie miał absolutnie nic wspólnego ze zwyczajowym białym puchem, który zimową porą otula ziemię.

- Jakiś Vulcanus się oźlił - zawyrokował khuukhduun, co się ongiś Irgi! Zwał, a teraz z sprawą kaprysu genasiego, przemianowany został na Zefira - Oby mu tylko nie zachciało się ogniem pluć w niebiosa.
- Jak bonie dydy, Zefirze, tchórzem mi tu zalatuje. Czy to aby nie ty? - zapytał z poważną miną Alleus, zerkając na karzełka, którego nosił na ramieniu.
- A gdzież tam mój panie. Ja? Tchórzem? Nie, nie, nie! Nic z tych rzeczy - zapewnił po wielokroć karakan - Tak tylko mówię, bo gdy jednak Vulcanus zachciał ogniem pluć to by nam trzeba jakiegoś schronienia szukać. A to przecie, by naszą podróż opóźniło. A do Tor Gorak daleka droga.
- Jak daleka? - wtrącił się w rozmowę Irnus, który do tej pory w milczeniu kontemplował krajobraz i przyrodę. Ani jedno, ani drugie mu do gustu nie przypadło. Wszędy szarzyzna, martwota, pustka i cisza przedziwna, która raczej nic dobrego nie wróżyła. Jedyne zwierzęta, jakie zdołał do tej pory wypatrzeć, nie licząc oczywiście agresywnych Jamach'i, to stado nietoperzy, które wisiało u powały zniszczonej gospody, szczur, któren ich wieczorną strawę stanowił i kilka wychudzonych wron.
- Ooooo! - jęknął Zefir - Panieee, to będzie z co najmniej… -khuukhduu zaczął drapać się po przerzedzonej czuprynie.
Nim zdążył odpowiedzieć, do uszu awanturników doszedł inny, bardzo niepokojący dźwięk. Dochodził on z pobliskiego zagajnika, który rósł na stromym zboczu. Drzewa które w nim rosły już samym swoim wyglądem odstraszały potencjalnych grzybiarzy, czy myśliwych. Choć pnie wyglądały na młode, to wszystkie powykręcane i pokrzywione, jakby ktoś z wielką siłą, umyślnie je tak poskręcał
Zaś igły tych osobliwych drzew nie dość, że poszarzałe absolutnie, to jeszcze nieprzyjemny zapach wydawały.
Ktoś jednak zapuścił się w głąb tego iście upiornego młodnika. Stamtąd to bowiem dochodziły nawoływania, jakieś kobiety.
- Viktor! Viktor! Mitiī kanha drahau? Victor! - nawoływała piszczącym i zachrypniętym głosem.

Nim Alleus i Irnus zdążyli cokolwiek powiedzieć, od stromych, skalistych zboczy odbiło się echo przeraźliwie, posępnego i niemal potępieńczego zwodzenia.

Spomiędzy drzew niósł się odgłos kroków. Trzask łamanych, wyschniętych gałęzi, dobitnie pokazywał, że ktokolwiek się zbliża nie zamierza robić z tego żadnej tajemnicy.
- Viktor! Viktor! Mitiī kanha drahau? Victor! - zawołała ponownie kobieta mocno zachrypnięty głosem.
Niemal natychmiast odpowiedziało jej zawodzenie wilków.

Stojący na szerokiej na kilkanaście metrów, skalistej drodze, Alleus i Irnus spojrzeli po sobie. Obaj mieli dziwne przeczucie, graniczące niemal z pewnością, że to wszystko jest niczym innym, jak zwykłą pułapką. Sidłami zastawionymi na nich, czy też innych wędrowców, którzy nieroztropnie wpuściliby się w te dzikie i górzyste ostępy.

W trudnych sytuacjach obaj nawykli do tego, że to magia idzie im zawsze w sukurs. Nim kobiece lamenty i wilcze skomlenie na nowo rozbrzmiały pośród górskich, wulkanicznych szczytów, obaj wykonali serię gestów i przywołali moc, która miała wspomóc ich w zbliżającej się nieuchronnie konfrontacji.

Wielobarwne magiczne spektrum, owiało ich z każdej strony. Wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu i prawidłom rządzącym tą ponurą krainą, wszystkie wypowiedziane zaklęcia, zdawały się zadziałać zgodnie z kanonem i własną charakterystyką.

- Viktor! Viktor! Mitiī kanha drahau? Victor! - kolejny raz pokrzykiwała kobieta, niezwarzajac na ryzyko sprowadzenia kamiennej lawiny.
Po zaledwie kilkudziesięciu sekundach jej sylwetka wyburzyłą się spomiędzy drzew. Oczom awanturników ukazała się niewiasta o trudnym do określenia wieku. Jej twarz, a zwłaszcza oczy, zdradzała cechy osoby bardzo młodej. Jednak postawa, mocno posiwiałe włosy i niezwykle zaniedbany i niechlujny strój, wskazywały na osobę w co najmniej średnim, jeśli już nie podeszłym wieku.
Na widok krasnoluda i genasiego, kobieta zatrzymała się wpół kroku i spojrzała na nich błagalnym wzrokiem.
- Victor? Urdani khanu ter ushmeri? Ushmeri Victor? - zapytała w kompletnie nieznanym dla awanturników języku.



Zefir, siedzący na ramieniu Alleusa, szepnął mu do ucha:
- Ona męża szuka, panie. Victor na niego wołają i…
Khuukhduun nie zdążył dokończyć, gdyż z lasu za plecami dziewczyny wyłonił się duży, popielaty basior. Po chwili dołączyły do niego kolejne dwa wilki. Irnus gotów był przysiąc, że wszystkie one mają ludzkie oczy.