liliel

Elev pojawił się na moment i zniknął równie szybko gnając konia na zabój. De Singwa zaś zwrócił się do niech i ciągnął swój wywód, co wywołało w Silii kolejną falę dezorientacji.

 

Nadiana

Dziewczynie kręciło się w głowie i ogarniały ją mdłości. Najchętniej położyła by się w kącie, skuliła w kłębek i zapłakała gorzko. Nie mogła sobie jednak na to pozwolić, przynajmniej dopóki miała obowiązki. Ostrożnie znosiła zwłoki przy pomocy kompanów. Pamiętała tych ludzi z wioski i czuła ogromny żal, że można tak zbeszcześcić czyjąś śmierć. Miała nadzieję, że ich bliscy z Talgi się o tym nigdy nie dowiedzą. Z pewną atencją potraktowała również gobliny, mimo , że byli ich wrogami Lilla nie czuła nienawiści. Raczej żal. Myśli odnośnie tego czy te zielone stworki miały coś co można by nazwać rodziną, bliskimi, którzy będą cierpieć po ich śmierci , niczym natrętne muchy krążyły po jej umyśle i za nic nie chciały uciec. Paladynka nigdy nie zabiła nic większego niż mucha. Gdy na gospodarstwie było świniobicie uciekała daleko w las, by nie słyszeć odgłosów zarzynanych zwierząt, do których tak szybko się przyzwyczajała. Na szczęście zawsze było dość rąk do pracy i nikt nie przymuszał jej do udziału w uboju.
Westchnęła cicho. Teraz zabiła żywe istoty, rozumne żywe istoty. O ile w przypadku zombie czuła, że przyniosła im ulgę, o tyle w przypadku goblinów... Czuła się strasznie zmęczona, ale jednak wiedziała iż postąpiła słusznie.
Gdy zapłonął stos nie wpatrywała się w niego, z pomocą Jensa zdjęła zbroję. Jej płócienna koszula na szczęście nie przesiąkła krwią. Próbowała się pomodlić, nadszedł ten czas. Ale nie dała rady. Potężne torsje targnęły jej ciałem. Zwróciła śniadanie i wczorajszą kolację. Organizm uspokoił się dopiero, gdy żołądek nie mógł już nic z siebie wydalić. Blada jak pobielona ściana umyła się w potoku i dopiero wtedy przystąpiła do modłów. Modliła się długo, jakby chciała znaleźć wszystkie odpowiedzi na dręczące pytania.

Do pozostałych przyjaciół wróciła gdy już zjedli. Wysłuchała rewelacji Leonardo jakby przychylniej niż do tej pory.

- Dłuższa wędrówka będzie wymagała koni dla wszystkich - powiedziała jakby było już postanowione, że ruszają i westchnęła cicho. Zawsze marzyła by mieć konia!
- Wydaje się, że powinniśmy wrócić do domu, wziąć co potrzebne i wyruszyć jak najszybciej. Bez zbędnej zwłoki. Ten nekromanta może mieć przyjaciół. I faktycznie nocowanie tutaj nie jest dobre - wzdrygnęła się patrząc w kierunku wieży.

 

Kelly

Dziewczyny nigdzie nie było. Szlak do wsi był w miarę jasny. Zboczyć za bardzo nie było gdzie, a patrzyć starał się uważnie. Jednakże przecież Elizabetha mogła na moment zejść, chociażby odpocząć, położyć się w trawie, przysnąć krzynkę. Wprawdzie obserwował także pobocza ścieżki, a potem traktu, ale cóż, jakże łatwo było przepatrzeć leżącą kobietę. Szkoda! Zależało jej na pośpiechu, a wziąłby ją na siodło i dotarliby konno znacznie szybciej. A tak? Ech, Elev miał pretensje do siebie, iż nie pomyślał o koniu wcześniej i że nie wyperswadował dziewczynie tego pomysłu. Jednakże to się stało tak nagle! Pocałunek. Pierwszy w jej, a wtóry w jego życiu. Tamten z Katią smakował wiśniami, ten, krwią, ale mimo tego był słodki, miękki i budził w nastoletnim chłopaku pokłady czegoś ekscytującego, czego wcześniej nie doświadczał. Kiedy czuł miękkie Elizabethy wargi, niepewność błyszczącą w oczach oraz przez moment splatał swój język z jej … Jak szukanie pewnej granicy, którą się chciało przekroczyć, a jednocześnie bało. Przełknął głośno ślinę, starając się odpędzić myśl, która nawet w tej chwili sprawiała, że gardło mu zaczęło wysychać, a musiał się skupić na jeździe i poszukiwaniach.

Do wsi dotarł późnym popołudniem.
- A co ty, nie poszedłeś z nimi? – Spytał Szymek, syn Bartnika, którego widział tam, wśród zombie. Na chwilę znowu wróciła groza walki w wieży. – Konia masz?
- To tego podróżnika, co to z nami poszedł. A w wieży byłem. Wracam właśnie stamtąd. Idę teraz do Hildy i wójta, boć im należy się pierwsza relacja.
- A inni? Co z nimi? – Zaniepokoił się.
- Ano wszyscy zdrowi?
- Gobliny naszliście?
- Ano jakieś tam drobiazgi były, ale najpierw … wiesz co Szymek, mam prośbę do ciebie. Ja idę do Hildy, a ty przywiąż konia i zawołaj wójta, co by przyszedł do kapłanki. Daj mu trochę wody i obroku.
- Ano, nie ma problemu. A jak się wójt zapyta, czego chcę, to co mu gadać?
- Powiedz po prostu prawdę. Że wróciłem z zamku i chciałem mu powiedzieć parę ważnych słów oraz że czekam u Hildy, bowiem kapłanka też musi usłyszeć.
- Ano dobra, zawołam go. Pewnie teraz zebrał się właśnie od krów i szykuje do karczmy. No cóż, zamiast do karczmy, pójdzie do kapłanki. Duża odmiana. Kapłanka wściekła, jak kto do niej pójdzie pijany, to będzie musiał zrezygnować z kilku początkowych kufelków - zachichotał. Elev lubił piegowatego Szymka, który był jednym z najbardziej uczynnych chłopaków we wsi. Ładnie śpiewał oraz przygrywał na mandolinie. Teraz nie miał odwagi powiedzieć, co się stało z jego ojcem. Wolał, żeby to uczyniła kapłanka, najlepiej, kiedy już stąd odejdą.

***

- Czyżbyście wrócili?
- Nie, matko, witaj – Elev się skłonił. – Sława tobie i wielkiej Chauntei.
-Ale nie przyszedłeś do mnie mówić o sprawach bogini, nieprawdaż. Tym bardziej, że za swoja patronkę uznałeś wędrowniczą Selune, a nie patronkę wieśniaków, jak my.
- Jak zwykle, macie rację, ale … nieważne – machnął ręką.
- Mów od początku.
- A cóż to się stało – przerwał nagle otwierający drzwi wójt. – Szymek mnie naszedł, że jakieś wieści macie. Witajcie, Hildo – zwrócił się do kapłanki.
- Kapłanko szlachetna i mości wójcie. Najpierw wam rzekę, ze wszyscy są cali, chociaż nieco poranieni, ale z tym obie damy radę. Nie potrafię mówić, ale tam naprawdę były gobliny. Tego zabitego, tośmy znaleźli w lesie, ale w zamku było znacznie więcej. Podłe i okrutne są stwory, ale daliśmy im radę. Nieduże wydawałoby się, ale zażarte i ostro bijące. Uzbrojone w sprzęt niezbyt chędogi, ale raniący normalnie. Łuki i miecze mieli. Aleśmy ich pokonali, zwłaszcza dzięki czarom Silii i mieczowi Lilii. Zresztą i da Singwa sprawił się nieźle.
- A nie mówiłem – wtrącił wójt, - że doświadczony z niego podróżnik. Pod jego przewodem i inni dobrze walczyli. Ale że jednak gobliny? Tutaj? Mimo wszystko miałem nadzieję, że to jakaś bujda, alboli nie wiem, ale wolałbym …
- Cichajcie wójcie, a ty Elevie mów dalej – napięty glos kapłanki przerwał wójtowi.
- Myśleliśmy na początku, że to wszystko.
- Ale to nie było wszystko? Co ty mówisz? Nie tylko gobliny? – Zdenerwowany wójt znowu zarobił karcące spojrzenie kapłanki.
- Znacznie gorzej. Trzeba będzie kilku chłopa ze wsi popchnąć na zamek i pewnie wam się, szanowna Hildo pofatygować – przerwał na moment. – Zombie.
- Zombie – powtórzyli wójt i kapłanka. On bezmyślnie, ona z niedowierzającym zdziwieniem przechodzącym w niekłamana grozę.
- Chłopcze o czym ty gadasz? – Skoczyła
- Właśnie, o czym? Chciałbym wiedzieć – zgodził się z nią wójt.
- Zombie to chodzący martwi. Jakby żywi, ale nie żywi.
- Co wy gadacie, Hildo? Ciężko sobie wyobrazić.
- To co jest. Uwierz wójcie i nie wyobrażaj sobie. Naprawdę sobie nie wyobrażaj.
- Był tam Aldym. Szczęście, że wszedł do wieży i zdołał je nieco przepędzić. Potem znowu była walka i najpierw Silia, Lilia i Elizabetha się sprawiły – mówił dosyć ponuro, mając za wspomnienie swój strach oraz idiotyczny atak, który tylko dzięki przełamaniu bariery przez paladynkę nie zakończył się totalną porażką. - Potem jeszcze Jens zabił strasznego człowieka rzucającego magię.
- Jakiego człowieka. Mówże normalnie Elevie.
- Czarownik znalazł się w wieży. Czarny mag. Przeklęte jego imię, jakiekolwiek jest. Jens go ubił szczęśliwie, wielkim męstwem się wykazując. Mnie trzasnął takim czarem, że rzygałem, jak po wierdkowej wódce.
- Opowiesz dokładnie? Co za zombie? Co za czarodziej?
- Darujcie, matko, ale nawet teraz kołkiem mi język staje. Kiedy reszta towarzyszy przyjdzie, to opowiedzą wam szczegółowo, nie tak jak ja. Wybrałem się tutaj wcześniej na koniu, co by wam powiedzieć, że owe zombie to byli nasi ludzie … wioskowi. Lepiej wójcie, żeście ich nie widzieli. Nasi ludzie! Ech, znajomi. Tego czarodzieja to Jens trafił Morgensternem. Lepiej, żeby wam opowiedział on oraz inni, a ja iść muszę. Teraz chciałem tylko was prosić, matko, żebyście tam się udali i sprawili naszych, jak należy. Wszak dobrzy to byli sąsiedzi. Tylko czarownik ów podły to namotał zło. Pewnie niedługo zresztą wszyscy wrócą, a mnie trzeba im na powitanie.
- O czym ty mówisz, chłopcze. Zastań tu oraz dokładnie opowiedz – zażądała Hilda. – Napij się czego, jeśli chcesz. Bo jak trzeba to pójdę, odprawię modły. Wyprawie wszystko, co trzeba. Chaunteo, co to się działo? Och, Elevie.
- Czy wy naprawdę mówicie o tym, o czym ja myślę, że mówicie? – Wtrącił milczący przez jakiś czas wójt.
- Obawiam się, że tak – stwierdziła smutno Hilda. – Wystarczy spojrzeć na twarz tego chłopca. Ale naprawdę musisz zostać.
- Nie mogę matko.
- Nie mówisz wszystkiego – orzekła.
- Nie mówię – przyznał. – Nie chce więcej mówić, nie chcę pamiętać – starał się zbić jej myśli na inny tor, zwalając swoje milczenie na własny przestrach. Przecież nie będzie jej wspominał o sprawach Slii czy nowych wypraw. Milady miała swoją tajemnicę. Czymże byłby, gdyby rozgłaszał jej sekrety obcym? Będzie chciała, sama powie. Nie, to nie. – Wiecie, matko, a najlepszy dowód, jak bardzo chciałem was zawiadomić, że nawet rodzicieli nie odwiedziłem idąc do was.
- Wioska bezpieczna? – Wtrącił wójt.
- Tak, wioska bezpieczna. Naprawdę muszę iść. Wybaczcie. Reszta niedługo będzie, to więcej powiedzą. Pewnie więcej wiedzą niżeli ja - wymknął się mimo gniewnej miny Hildy oraz niepewnego wójta.

***
Koń stał pod żłobem, a Szymek dosypywał mu kolejną porcję sieczki.
- Niezła szkapina – westchnął. - Chyba tego podróżnika.
- Tak, Dobra, chociaż trochę narowista. Silnej ręki wymaga, wykształconej do takich koni. Dlatego ciężko ją czasem utrzymać w ryzach. Niby jeździłem konno więcej niż ktokolwiek ze wsi, ale gdzież tam naszym biednym konikom do tego. Bobrze, ze przeczyściłeś ją, Szymku. Trzymaj się. Daj jeszcze, proszę, znać moim rodzicom, że wróciłem, tylko muszę jeszcze pojechać na jeszcze trochę.
Wrzucił siodło, ściągnął popręgi i wyruszył na powrót na szlak. Trzeba znaleźć Elizabethę. Trzeba po prostu. Dziewczyna była sama, tymczasem nie tylko gobliny mogły znaleźć się na podróżnym szlaku.

 

Marrrt

~ Co za pech!! Właśnie teraz musiał się napatoczyć!

Jens biegł po schodach na samą górę gdzie zostawił morgensztern Aldyma. A jednak im bardziej ten moment się odwlekał tym większe zdecydowanie odczuwał młody łowczy. Z początku gdy tańczyli przy buchającym wysoko w niebo ogniu paleniska na festynie patrzył na jej prężne ciało z chęcią przeżycia jeno egzotycznej przygody. Teraz jednak w głowie miał mętlik. Nie chciał ruszać gdzieś w zupełnie niezrozumiałym dla niego celu, tylko dlatego, że jakaś dusza pokutna coś wyjęczała. Z kolei powrót do wioski oznaczałby konflikt gdyby ojciec się dowiedział o zapędach Jensa, a młody myśliwy jakoś nie myślał się pogodzić z tym, że to koniec ich niewinnych podchodów. Czy to dusza łowcy się w nim odezwała, czy też coś zgoła odmiennego i mniej trywialnego, Jens wiedział, że na pewno nie pozwoli, aby Silia wyruszyła gdziekolwiek bez niego zwłaszcza, że pokazała, że w nosie ma idące za pochodzeniem głupie wielkopańskie uprzedzenia.

~ O bogowie… ojciec jak by… eh… tak by mi rzyć przetrzepał, że długo bym nie usiadł… co mnie napadło?

Chwycił broń kapłana i opuścił pustą już wieżę. Na dole inni zaczęli już zbierać drewno na zewnętrznym dziedzińcu. O suche drewno nie było trudno gdyż zdawało się, że wraz z upadkiem zamku, najbliższe drzewa zaczęły podsychać… a może po prostu dlatego że fosa wyschła… Jens w każdym razie oddawszy Aldymowi jego morgensztern przyłączył się do tej niewesołej pracy. Choć z drugiej strony mogło być znacznie gorzej, gdyby musieli grzebać, któregoś z poległych towarzyszy.

Stos może nie był imponujący, ale powinien wystarczyć. Tak przynajmniej uznał łowczy krzesając iskry na odrobinę zebranej kory. Po dłuższej chwili płomień był już na tyle duże, że Leonardo zarządził palenie zwłok. To była najgorsza rzecz jaką w całym życiu młody łowczy robił. Truchła buchały żółtawym dymem gryzącym w oczy i drapiącym gardła z takim wstrętnym słodkawym posmakiem. Jens musiał choć na chwilę zrobić sobie przerwę i oddalić się, by nie iść w ślad Lilli, która cała blada i miotana dreszczami walczyła, z odruchem wymiotnym.

Znalazł Silię na wewnętrznym dziedzińcu przy zrujnowanej studni. Dziewczyna z początku go nie zauważyła i w swojej pobrudzonej sukni przeglądała się w swoim odbiciu w wiadrze wody, robiąc przy tym momentami śmieszne miny. Dojrzawszy łowczego stanęła z owym wiadrem niczym groźbą.

- Myślisz, że zostanie blizna? Wiem, że kobieca próżność przeze mnie przemawia, ale powiedz, czy dużo na uroku straciłam? Czy jest jeszcze szansa, że mnie ktoś zechce? - mrugnęła do niego okiem i się roześmiała.
Przyjrzał się uważnie ranie udając, że nie dopatrzył się żartu i zmarszczył brwi.
- No nie wiem… - rzekł śmiertelnie poważnie - Szansa niby jest, ale…

Oczywiście nie chciał jej mówić wprost, że uważa, że szrama najpewniej po tygodniu zniknie, a niewielka blizna nawet jeśli będzie to doda jej zadziorności, a nie ujmie urody. Nie zdążył się jednak roześmiać z jej zaciętej i wściekłej miny, ponieważ nim się obejrzał, zawartość wiadra z wściekłym „och Ty!” chlusnęła na niego z takim impetem, że prawie i dnem oberwał.
- Silia! – krzyknął śmiejąc się i otrząsając się z zimnej wody. Nie miał wątpliwości, że sobie zasłużył – zgrywam się jeno, a ty od razu z wiadra!
- Jasne, zgrywasz się… - dziewczyna była zdecydowanie nieprzekonana, o prawdziwości jego słów… a może udawała. Tak czy inaczej sam zapędził się w róg, w którym trzeba się tłumaczyć.
~ A ty to byś chciała, żeby Ci wszystko od razu powiedzieć

- No pewnie, że tak. Spójrz tylko – odgarnął jej ten sam złośliwy kosmyk z policzka – ranka niewielka. Po paru dniach znać nie będzie. A nawet gdyby było to i dla mnie dziesięć takich ranek by nie starczyło byś przestała wyglądać jako… - przez chwilę szukał w pamięci, czegoś ładnego - ostatnia gwiazdka o poranku… - uśmiech sam zszedł z jego ust, a on sam zaniemówił pozostawiając je niezbyt inteligentnie niedomknięte uświadomiwszy sobie, że powiedział za dużo. Wyraz twarzy czarodziejki mimo iż nie wyrażał już złości, był dla niego nieodgadniony. Nie czekając aż Silia wybuchnie śmiechem odwrócił się i oddalił w stronę płonącego stosu goblińskich trupów. Później się umyje.

Za bramą dostrzegł paladynkę. Dziewczyna wyglądała bardzo słabo i Jensowi aż głupio się zrobiło, że on sobie przerwę zrobił gdy ona nadal taszczyła martwe gobliny do stosu.
- Wszystko w porządku? – zapytał niepewnie. Wstyd mu na chwilę przesłonił złość na siebie, że się tak dał w maliny wpuścić w rozmowie z Silią. Lilla tymczasem sama zaczynała przypominać zjawę z zamku. – W rogu w wewnętrznym jest studnia, żeby się obmyć… pomóc Ci iść?
Pokręciła głową i wskazała tylko na zaczepy swojej zbroi. Szybko je rozpiął i pomógł paladynce zdjąć pokryte krwią i tkanką żelastwo. Kiwnęła głową w podziękowaniu i odeszła na wewnętrzny dziedziniec.

Podszedł do pozostałego tu Aldyma:
- Trzeba jeszcze ciała pochować – rzekł krótko – jeśli uważasz, że przyda im się modlitwa to chodźmy gdzieś poza zamek znaleźć miejsce.

Znacznie później przy ognisku nadal była ich tylko czwórka nie licząc de Singwy. Jens był już jednak zbyt zmęczony, by przejmować się towarzyszami. Usiadł więc tylko na ziemi i nawet nie próbując się posilić wysłuchał kolejnej opowieści. Tak jak się spodziewał, nie wiele mu ona wyjaśniła, poza tym, że nic w tych opowieściach nie jest pewne poza jakimś smokiem sprzed prawie dwustu lat. Silia i Lilla zdawały się być jednak pewne tego należy robić, on więc nie mając lepszego pomysłu uznał, że nie ma co dłużej tego roztrząsać. Udowodnili już, że dadzą sobie radę sami więc i wyprawa do Midd nie wydawała się jakaś straszna wbrew ostrzeżeniom de Singwy. Jedna tylko rzecz nie dawała mu spokoju.
- Do Midd jest daleko, a skoro Pan panie de Singwa twierdzisz, że ten nekromanta był słabeuszem, to znaczy, że pewnie ich wielu, bo im słabszy zwierz tym go więcej na ogół. Skąd pewność więc, że ktoś nie wróci po ostatnią świecę w czasie gdy nas nie będzie? Zjawa mówiła coś o jakimś czarze ochronnym, ale ja cały czas widzę to miejsce, a i świeca nie znikła. Może lepiej zabrać ją stąd?


Irytacja na siebie i zmęczenie przeszły mu bo i nigdy nie umiał się długo boczyć, ale nadal nie dawało mu spokoju co też teraz sobie Silia myślała. Zdziwił się toteż i ucieszył setnie gdy czarodziejka jakby nic zagaiła do niego.
- No pewnie Silia, że nie dam Ci samej na szlak iść. Mnie też w Taldze nic nie trzyma, bo i z ojcowizny nic nie zostało, a i nie uśmiecha mi się do końca życia polowanie na dziki i jenoty. – odrzekł na jej pytanie choć sam nie był pewien, czy prawdę mówi. Łowiectwo wszak nie jest takie złe…

Z drugiej strony Jens zawsze był na swój prosty sposób ciekaw wielkiego świata i bynajmniej nie w rozumieniu okolicznych wsi. Może było w tym trochę winy Jaspera, bo stary nakładł mu do głowy trochę bajek o driadach, elfach i druidach, co w lesie żyją i swoje święte gaje mają, ale więcej należało zrzucić raczej na karby natury najmłodszego syna Bjorna.

- A co do spania, to nie przejmuj się. Do chaty Cię pewnie nie przemycę, ale ojciec dobudował ostatnio strych w oborze, by było gdzie słomę trzymać. Wiem, że to niewiele, ale nic lepszego chyba nie wymyślimy. Poza tym daliśmy radę wieży pełnej goblinów i nieumarłych, to Talga nam przecież nie będzie taka straszna, hm? – spytał z uśmiechem lekko szturchnąwszy zakłopotaną Silię w bok. Czarodziejce chyba jednak nie było do śmiechu na wspomnienie domu i Garrika, a ponieważ robiło się zimno zdjął z siebie pelerynę z wilczego futra i okrywszy nią półelfkę, objął ją ramieniem, bo pewnie w samej mokrej i brudnej sukni marzła nieco. - Nie martw się.

 

__________________
"Beer is proof that God loves us and wants us to be happy"
Benjamin Franklin

Hellian

Biegła bardzo szybko i bardzo długo. Jak na siebie. Chyba dłużej niż dwadzieścia minut. Potem niestety musiała zadowolić się szybkim marszem a i tak oddech szalał i przyśpieszał. Schowała się, gdy tylko usłyszała tętent. I zdziwiła się nieco widząc Eleva, choć pewnie, że wcale to takie dziwne nie było. Elev był odpowiedzialny i na pewno martwił się przez tę jej samotną eskapadę. Ciekawe czy samowolnie wziął konia? To by się rudowłosej spodobało. Ale póki co, nie chcąc zostać znalezioną, liczyła w głowie do stu, żeby uspokoić serce bijące wskutek wysiłku za głośno. Leżała pod iglastym drzewem, cała umorusana i patrzyła na uciekającego przed jej dłonią pająka. Zapach ziemi działał uspokajająco. Jednocześnie Elizabetha czuła dreszcz podniecenia. Zapewne dlatego, że lubiła się ukrywać, ale może bardziej jeszcze lubiła … kłopoty. Zaczęła sobie wyobrażać, że to nie Elev, ale podły nekromanta, któremu zalazła za skórę. W pewnej chwili mało nie krzyknęła, bo wydawało jej się, że chłopak coś usłyszał i patrzy przez gęstwinę wprost na nią. Na szczęście było to tylko złudzenie.

Jeździec odjechał w stronę Talgi i po chwili Elizabetha podjęła swój marsz.
Sama nie wiedziała, dlaczego tak bardzo nie chciała, aby ją znalazł. Chyba znowu zrobiła nieliche głupstwo. I nie może teraz spędzać z Elevem za dużo czasu. Zwłaszcza sam na sam. Długowłosy chłopak był mądry i na pewno nie potraktował tego wszystkiego poważnie. Na pewno. Tylko, dlaczego to wydaje się trochę smutne? Przecież nie mogła z tym pocałunkiem czekać w nieskończoność.

Elizabetha wiedziała, że jej głupstwa mają tendencję do spiętrzania się i że nie umie odmawiać swoim zachciankom. A zachcianki ciągnęły ją niedwuznacznie w stronę grubszej awantury.
To wszystko wina tej głupiej wsi i święta. I wianków, i plotek, i uścisków Aldyma, i Sili z Jensem i tego, że Lilla robiła jej wymówki, a Leonardo traktował jak dziecko. I Eleva, który był za poważny i zemdlał i musiała coś z tym zrobić. I Hansa, co sobie pojechał. A także tego nekromanty i całej tej cholernej lordowskiej historii. Wszystko się sprzysięgło i zmusiło Elizabethę do pocałowania Eleva.
Z każdym kolejnym wymyślonym powodem zasępione czoło dziewczyny wypogadzało się. W końcu Elizabetha roześmiała się w głos.
- To nie moja wina – wykrzyknęła w las.
– A jutro pocałuję Aldyma – dodała już nieco ciszej.

Wnioski i postanowienia wyczerpały trochę Elizabethę. Przypomniało jej się jak bardzo Elev był ranny i miała nadzieję, że Aldym go wyleczył przed drogą, przypomniało jej się, co trzeba powiedzieć w wiosce i w końcu, że nierzeczywisty mag mówił chyba o jakimś demonie, że jeśli w zamku naprawdę coś złego jest ukryte, to marna mogła być przyszłość Talgi.
Talgi w której nie chciała żyć, ale którą kochała.
Na starym trakcie mocniej prześwitywało popołudniowe słońce. I rudowłosa wreszcie poczuła wdzięczność za wszystkie dzisiejsze uśmiechy losu.
- Och, dobra Tymoro, wybacz mi wszystkie głupoty. Dziękuję za szczęście, którym obdarzyłaś dziś nas wszystkich. Obiecuję sławić Twe imię i obiecuję jak tylko będę mieć złoto, wielki datek w Twojej świątyni, tylko miej nas dalej w swojej opiece.
Wyciągnęła wiszącą na rzemyku, ukrytą pod koszulą niewielką monetę i ucałowała podobiznę bogini.

Minęły kolejne godzinny monotonnej wędrówki. Kiedy znowu usłyszała jeźdźca schowała się tylko za drzewem, tak w razie czego, gdyby to jednak nie był nikt z Talgi. Gdy zobaczyła Eleva wyszła na stary trakt.
- Jeździsz w kółko, zamiast odpoczywać? – miała zamiar powiedzieć coś miłego, ale wyszło jej naburmuszone pytanie. – Ukradłeś konia Leonardo? – nie zdołała powstrzymać złośliwego błysku w oczach.
- Nie, sam mi go dał – parsknął śmiechem. – Może to kwadratowy goguś, ale rzeczywiście martwił się o ciebie, jak wszyscy zresztą. Ba, nawet dal mi miksturę leczenia, a to naprawdę nie byle co – dodał poważnie.
- Po mnie jechałeś? – ups niepotrzebne pytanie, więc zaraz zadała inne - Byłeś w Taldze? Powiedziałeś o zombie? Co robi reszta?
- A po kogo innego? Cieszę się, ze cię znalazłem. Najpierw przepatrywałem drogę, kiedy jechałem do wsi … no, spokój, malutki – rzucił do konia, który nagle zaczął tańczyć kopytami i machać ogonem odganiając jakiegoś natrętnego owada. – No, ale wtedy jakoś musieliśmy się minąć. Pechowo, bo zabrałbym cię od razu. Gobliny niby wybite, ale wilki się zdarzają także od czasu do czasu. Wprawdzie człowieka nie atakują, ale teraz, zaraz po zimie … - urwał. – No, nieważne, grunt, ze teraz się udało. A co do Talgi. Powiedziałem o goblinach oraz zombie. Skoro mieli pochować … no wiesz … musieli się dowiedzieć tak czy siak. Nie mówiłem jednak o Silli. To jej tajemnica, a nie moja. Mój tatko mówił: Jeżeli masz tajemnice, zachowaj je dla siebie. Jeżeli znasz tajemnice swoich przyjaciół, zachowaj je dla nich. Stwierdziłem, że to mądra rada.
- A co ty myślisz, że ja jakaś głupia jestem i bym im wszystko wypaplała? – dla Elizabethy ostatnie zdania Eleva brzmiały jak pouczanie – Mówiłam Ci, że o zombich chcę powiedzieć, to znaczy, że tylko o zombich. Niczyich sekretów nie zdradzam, zresztą sprawy Lady Horn obchodzą mnie tylko jako źródło moich ewentualnych korzyści. –kończyła poważnym tonem nie swoimi słowami.
- Ja wracam do Talgi, ty rób jak chcesz – dodała.
Elev przeczekał wybuch Elizabethy.
- Wskakuj na konia – pochylił się podając jej rękę.
Miała wielką ochotę na tę przejażdżkę. Wbrew ostrym słowom usadowiła się na koniu.
- Pojedziemy galopem? Umiesz? Ależ on jest piękny.
- Trzymaj się dobrze – rzucił. – Piękny to on pewnie jest rzeczywiście. Jakże inny, niż nasze wioskowe konie o grubych nogach i szerokich zadach. Do orki i wozu zdatne pewnie najbardziej. No, jest jeszcze ze dwa lekkie pod siodło, ale ten, to wielki, lecz popatrz, jak pięknie mu pęciny chodzą i jak reaguje na nacisk pięt – popędził rumaka szybciej.

 

abishai

Gdy Jens wyruszył przynieść aldymowy morgensztern, młody kapłan podszedł do półelfki z dziwnym uśmieszkiem błąkającym się na ustach i rzekł.- Lubczyk...odrobina wywaru z lubczyka dodana do wina, dodaje zarówno chłopcom jak i dziewczętom śmiałości w tych sprawach.-
Aldym jednak nie wytłumaczył jakie to sprawy miał na myśli. Dodał tylko.- Powodzenia.-
I ruszył w kierunku wieży by jak najszybciej odebrać swój oręż. Potem zaś zaczęło znoszenie trupów na jedną kupę i palenie ich. Do czego kapłan podchodził z najwyższą niechęcią. Wtedy też dowiedział się o samowolnej wyprawie Elisabethy...Był to bardzo zły pomysł. O czym zapewne dziewczyna dowie się sama. Powiedzieć ludziom, którzy dopiero co pogodzili się ze stratą swych bliskich, że ich córki, synowie, krewni zostali wykopani, ożywieni nekromatyczną magią , że groby ich bliskich zostały zbezczeszczone...Aldym widział twarze ludzi, którzy chowali zwłoki swych bliskich poszarpane, przetrawione...Rozpacz która była na nich wyryta przyprawiała kapłana o ciarki na grzbiecie. Nigdy dobrowolnie nie podjąłby się tego, co chciała zrobić Elisabetha...Ale cóż, niektórych rzeczy człowiek uczy się w praktyce. Smród palonego mięsa i bilans dzisiejszego dnia powodował , że kapłan nie miał apetytu. Za to wypił resztki wina, by złagodzić moralnego kaca i zły nastrój jaki ogarnął, alkoholem.
Nie mieszał się w rozmowę innych z sir Leonardo. Miał własne zmartwienia na głowie...
Dopiero gdy Silia poruszała sprawę świec...Aldym się odezwał.- Midd? Może być Midd. To na północ na południe czy na wschód stąd, dwie staje trzy...a może cztery ? Zakładam, że któreś z was wie, dokąd trzeba iść?-
Aldym wstał, otrzepał spodnie i udał się nad wodę by się orzeźwić i doprowadzić do porządku. Tam miał chwilę refleksji. Wnioski z niej były proste.Dla świętego spokoju ducha i okolicy, warto byłoby się o tej świeczce prawdy dowiedzieć, a przynajmniej popytać owego arcymaga Midd, o ile jeszcze żyje. Bo tego Aldym nie był taki pewny...A ponieważ rozmowa w cywilizowanym mieście, nie pachniała mu bezsensowny rozlewem krwi w imię „bo oni są źli”, to Aldym nie miał nic przeciwko wyruszeniu...Wiadomo, podróże kształcą. Na razie ruszył za resztą grupy w kierunku wsi, tym razem zamykając grupę i bynajmniej bez podśpiewywania. W ten dyskretny sposób dając innym do zrozumienia, by dali mu spokój.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.

Sekal

Leonardo kręcił przez chwilę głową z rezygnacją czy czymkolwiek, co ten gest oznaczał. Najwyraźniej zapomniał, że nie rozmawia ze światowcami, a z młodymi ludźmi, wyrwanymi dość nagle ze swojej małej, położonej na uboczu wioski. To wszystko ich musiało przytłaczać, a prawdopodobnie nawet nie potrafili pojąć o co tu dokładnie chodzi. W końcu uśmiechnął się, kierując prawdziwie sympatyczny uśmiech głównie do Silii.

-Nie twierdzę, że to wszystko kłamstwo. Twierdzę jedynie, że słowa zjaw trzeba potwierdzić. Ale masz rację, nie warto się teraz tym obnosić. Ja poszukam informacji w bibliotekach, wy zaś musicie dotrzeć do drugiej świecy, jeśli chcecie się dowiedzieć więcej. Ten drugi, arcymag. Jeśli będzie w stanie to potwierdzić, to już będzie trop, prawda? Tak to działa na świecie, kochani. Może i brzmi to wszystko jak coś strasznie zagmatwanego, ale wątpię, by tak było. Jeśli tylko chcecie zwiedzić trochę świata to idźcie. Jedną tylko mam radę, z dobrego mojego serca. Trzymajcie się razem, tam jest inaczej niż w Taldze. Ale nie wszędzie jest tak strasznie jak tu.

Mrugnął wesoło i wstał. Podszedł do półelfki, kładąc delikatnie dłoń na jej ramieniu.

-Nie ja cię wciągnąłem w to wszystko, moja droga. Nie moim też zamiarem było cię skołować. Chciałem tylko, byś zrozumiała, że nie wszystko musi być tym, czym się wydaje od początku, lub tym, co próbują ci wmówić. Jesteś inteligentną dziewczyną, wierzę, że szybko to zrozumiesz.

Rozłożył ramiona, jakby chcąc was wszystkich na raz objąć, i wciąż się uśmiechając zagadał już do wszystkich.

-Lepiej ruszajmy, moi kochani, bo noc zastanie nas w lesie. Zmarłych pochowają lub przeniosą z powrotem do Talgi jej mieszkańcy, jutro. Będziecie mogli się z nimi udać. Ale teraz ani nie damy rady ich przenieść, ani pochować, drogi Jensie. Chyba, że masz ze sobą jakieś łopaty?

Uśmiechnął się, ale w jego głosie można było dosłyszeć pewne pouczające tony. Zebrał swój niewielki dobytek, większość bowiem została w jukach wierzchowca, i ruszył do bramy, szybko omijając dopalający się już, ale wciąż niesamowicie cuchnący stos ciał.

***

Talga była zaaferowana powracającymi. Oczywiście najwięcej uwagi przyciągnął Elev, wracający jako pierwszy i to na koniu samego Sir Leonardo! Opowieści o tym, że zabito hordę goblinów, rozeszły się po wiosce w tempie błyskawicy, ale Hilda i sołtys postanowili, że nie będą mówić ludziom o zombich. To mogłoby być zbyt wiele dla tych prostych rolników. Ale zorganizowano nosze, rozpowszechniając wieść, że gobliny wykopały ciała zmarłych z ich cmentarza i składowały na zamku, pewnie by ich zjeść. Było to makabryczne, lecz znacznie mniej makabryczne niż prawda. Kapłanka przestrzegła też odjeżdżającego z powrotem Eleva.

-Trzymajcie się mojej wersji. Nie ma sensu wywoływać paniki. O magu możecie potem powiedzieć, ale niech ludzie nie wiedzą, że ich rodziny zza grobu wstały!

Sroga mina Hildy jasno dawała do zrozumienia, co się stanie, gdy zaczną o tym rozpowiadać, więc chłopak już nie myśląc pognał konia w las. Zwierzę już było zmęczone, więc ucieszył się, że dość szybko odnalazł Elizabethę. Gdy we dwójkę wrócili do Talgi, wciąż był dzień, chociaż słonce chyliło się ku zachodowi. Chłopi schodzili się już jednak z pól, kręcąc się przy domach, oborach czy udając się do karczmy. Część też głośno komentowała i pokazywała sobie palcami nowo przybyłych. O pokonaniu goblinów każdy już słyszał.

-Spójrz to na nich. Przecie to nie mogło hordy stwora pokonać, Janko!
-Ba, wiecie kumie, pewnie ten cały Lełonardo potwora wysiekł a oni tera obnoszą się z tym.
-Kto wie, kto wie. Ciekawym czy konia ukradli, czy im ów poszukiwacz dał?
-Mus, że coś się stało, przeca tak by pojedynczo nie wracali. Może ranne które?
-Nie, ale Hilda nosze robić kazała, ponoć na zwłoki naszych z cmentarza!
-O, co ty nie powiesz? A kto je tam pod zamek zatargał?

Słuchać można było dłużej, ale zmęczeni wędrowcy mieli ochotę tylko wykąpać się i przebrać, potem najeść i spać aż do rana. I bez problemu mogli spełnić przynajmniej część z tego, bowiem sołtys już ogłaszał, że wieczorem w karczmie wszystkim opowiedzą jak to było na prawdę. Leonardo pewnie poradziłby sobie sam, ale nie wypadało chociaż nie przyjść. I zresztą to samo czekało pozostałych, którzy dotarli do Talgi późnym wieczorem. Ledwie obmyć się i przebrać mieli czas, jak do karczmy ich zaciągnięto, opowieści z ust jej uczestników chcąc posłuchać.

***

[MEDIA]http://sites.google.com/site/muzykadosesji/Home/07-AHeroComesHome.mp3[/MEDIA]

Karczma wrzała. Wznoszono toasty, śpiewano, tańczono, pito i jedzono. Z boku przygrywała Neli, chociaż była dziwnie cicha i smutna, zwłaszcza jak na jej możliwości. Zagrała tylko raz, w tonie nawet nie do końca pasującym do sielanki i ogólnej popijawy. I śpiewała dla Leonardo, chociaż tak na prawdę nie kierowała nawet na niego wzroku. Ale czuliście to i jej nie przerywaliście. W końcu nie znaliście powodu, czemu ostatecznie z wami nie poszła. Gdy skończyła, rozległy się brawa, bo i śpiewać umiała. A zabawa wróciła do normalnego tempa, trwając aż do chwili, gdy Leonardo już nie mógł dłużej opóźniać swojego wystąpienia i opowieści. Swoim zwyczajem wskoczył więc na stół, mrugając do was dość ostentacyjnie.

-Ach, moi kochani! Cóż to była za wyprawa! Krótka, ale jakże treściwa! Już zeszłego wieczora spotkaliśmy kompanionów moich danych, którzy pokaz szermierki dzielnym bohaterom Talgi dawali! Trzeba wam wiedzieć, kochani, że dzielnie opór Talgianie stawiali, ale ulec musieli wieloletniemu doświadczeniu wielkich wojów!
Przerwał na chwilę, gdyż przez salę przeszły pomruki. Można było z nich wywnioskować, że Hans i Enro przejeżdżali przez wieś i samym tym przejazdem trochę emocji wywołali.
-A potem! Cóż to nie działo się potem! Rankiem zaszturmowaliśmy zamek. Dzięki naszej ognistowłosej zwiadowczyni wiedzieliśmy o hordzie goblinów kryjącej się wewnątrz! Małe, acz przerażające i niebezpieczne stwory! Ruszyliśmy więc...

Opowieść ciągnęła się i dłużyła, lecz tylko wy nie słuchaliście. Siedząc przy osobnym stole mogliście poświęcić się jedzeniu i piciu, które pan Anderson rozdawał wam dziś za darmo. Leonardo koloryzował i dodawał szczegółów, podkreślając rolę każdego w odniesionym zwycięstwie. Nawet Silia dostrzegła, że część ludzi patrzy na nią przychylniejszym wzrokiem. Nie wiedziała tylko nigdzie poparzonego, to był niedobry znak. Pozostali mieli czas dla siebie, chociaż obiecali de Singwie, że jeszcze przez chwilę karczmy nie opuszczą.

W końcu opowieść się skończyła, a sir Leonardo zebrał gromkie brawa, które częściowo i do was były skierowane. Zgodnie z poleceniem Hildy nie powiedział jednak o zombich, a mając na uwadze dobro wszystkich - nie wspomniał w ogóle o tym, co znajduje się na szczycie wieży. Ów zły mag był po prostu wielkim złym, który z opuszczonego zamku chciał zrobić swoją posępną twierdzę. Prawdopodobnie nawet wszyscy mu w to uwierzyli. Położył przed wami jakiś zwinięty rulon, siadając przy stole.

-To mapa okolic. Midd jest niedaleko w miarę, nie można nie trafić, gdy już wyjdziecie na główny trakt. Gdy będziecie już w mieście, to zgłoście się do Minilla. Jest trochę gburowaty, ale to mój serdeczny przyjaciel! Na pewno was ugości. Z tyłu mapy zapisałem jak do niego trafić. Powodzenia przyjaciele. I pamiętajcie moje rady. Trzymajcie się razem. Jeśli oczywiście zechcecie wyruszyć. To co mówiła ta zjawa niech pójdzie w niepamięć aż do chwili, gdy będziecie pewni, że mówiła prawdę. Niech Tymora ma was w opiece. Ja z rana ruszam do Procampur.

Wyszczerzył jeszcze raz, przepił do was i ruszył w tany, jako pierwszą do tańca biorąc Neli. Wy zaś mogliście pójść spać, gdyż zmęczeni byliście wielce. Lub porozmawiać. O tym co było lub o tym, co miało dopiero nastąpić.

 

Nadiana

Nareszcie mogli opuścić to straszne miejsce. Lilla tylko raz obejrzała się za siebie. Jedyną zmianą były kłęby dymu z dogasających ognisk, ale w oczach dziewczyny ruiny twierdzy wyglądały zupełnie inaczej. Coś ją zapiekło pod powiekami, więc szybko odwróciła się. Chciała jak najszybciej zapomnieć o tym strasznym miejscu, ale w głębi duszy wiedziała, że zapomnieć się nie da. Bo w tym miejscu całkowicie utraciła swą niewinność i przestała być dzieckiem.

W czasie powrotnej drogi nie odzywała się do nikogo, a i nikt nie odzywał się do niej. Wyglądało na to, że humor dopisywał tylko sir Leonardowi, reszta raczej była zatopiona w swoich myślach. Jeszcze spory kawałek przed zabudowaniami dopadł ich wręcz dyszący z żądzy wiedzy Derek.

- I co i co i co?? Elev mówił, że zabiliście gobliny i złego maga? Ty go siostra zabiłaś???

Paladynka tylko pokiwała przecząco głową i wskazała na Jensa, młodszy brat wydał jej się tak strasznie dziecinny. Towarzyszył jej przez resztę drogi próbując się dowiedzieć czegoś więcej, czegoś czym mógłby imponować dziewkom i kolegom. Siostra go jednak zbyła więc szybko ruszył by męczyć pozostałych.
Po wkroczeniu do wioski Lilla nie poszła do karczmy. Nie, pierwsze kroki skierowała do własnego domostwa, gdzie już czekała reszta rodzeństwa rządna sensacji. Na szczęście przed zamęczeniem dziewczyny, uchroniła ją matka, szybko rozganiając towarzystwo. Gdy tylko zostały same Lilla złożyła głowę na jej podołku i zapłakała gorzko. Mądra, stara kobieta, jaką bez cienia wątpliwości była Anna Kelvar głaskała delikatnie córkę, śpiewając jej cicho kołysankę, która tak lubiła jak była mała.

Było już zupełnie ciemno, gdy przyszła do karczmy. De Singwa zaczynał właśnie swą historię. Zaczepiana przez miejscowych, dziękowała uśmiechem za gratulację, ale jak najszybciej starała się usiąść przy stole gdzie była reszta przyjaciół. Na widok pyszności na stolę, wyposzczony żołądek wreszcie upomniał się o swe prawa i z iście młodzieńczym zapałem Lilla zajęła się pałaszowaniem potraw.

- Ustaliliście już coś? Kiedy ruszamy? - zapytała między jednym kęsem a drugim, jakby sam fakt, że w ogóle wyruszą nie podlegał dyskusji.

 

Kelly

Siedział wraz z innymi w karczmie udając, że go ta impreza interesuje. Jeszcze teraz świerzbiała go pięść, która niedawno pocałowała nos ojczyma Silii. Co za szmaciarz! Co za łajdak! Nawet na wspomnienie całej sytuacji zaciskał palce, Aż bielały. Silia miała wielki wkład w pokonanie tych stworów z wieży, a ponadto, póki stąpał po tej ziemi, była jego panią. Póki! Bo nie cieszył się z tej sytuacji i przysiągł sobie, że jeżeli tylko będzie mógł tego uniknąć, nie powróci do Talgi. Zresztą, była towarzyszką wyprawy. Identycznie jak reszta, dlatego broniłby nawet Aldyma, gdyby zaszła taka potrzeba.

Ale, niezaprzeczalnie, były także całkiem miłe aspekty tego wieczora. Na przykład nogi Silii. Podwinięta do ud halka doskonale pokazywała ich smukłość i biel. A wyżej? No, wyżej halka już przesłaniała widok, ale przylegający do skóry materiał doskonale zdradzał zarys pośladków.

~ Ciekawe, czy Elizabetha ma podobnie … ~ zabrakło mu słowa. Coś, pomiędzy „kuszące”, „interesujące”, „dziwnie podniecające”. Wyobraził sobie zamiast ciemnych włosów i szpiczastych, smukłych uszu mahoniowa czuprynę i wyszło mu całkiem nieźle. Silia była nieco niższa i drobniejsza, ale niewiele. Na pewno węższa w biodrach i chyba ociupinę węższą talię. Choć trudno powiedzieć … Elizabetha należała do niezwykle szczupłych dziewcząt, lecz co krew elfia, to elfia. Choć z drugiej strony zdecydowanie krąglejsza pupa ludzkiej dziewczyny kusiła kobiecością. Tworzyło to ciekawszy dla męskiego oka kontrast pomiędzy biodrami a talią. Niewielkie piersi, doskonale ukazujące z boku swój obrys pod halką, kiedy Silia pochylała się nad drewnianą miednicą, wąska szyja, która wydawała się wręcz zbyt delikatna i głowa ozdobiona lekko szpiczastymi uszami zdradzającymi jej pochodzenie. Oblicze Silii wydawało się subtelniejsze niż Elizabethy, bardziej stonowane. Jakby równoważyły się w niej dwie siły: ukryta mądrość czarodziejki, spoglądającej we własne wnętrze oraz radość młodej, spragnionej życia dziewczyny. Natomiast Elizabetha wydawała się wulkanem ognia. Jej twarz tryskała energią, ciekawością świata, pragnieniem luzu i pełnej swobody. Wydawała się tyleż polegać na intuicji, co rozumie. Dwie dziewczyny, dwie twarze, dwa charaktery. Po prawdzie to na wyprawie były trzy, ale Lilla … Lilla była ładna, niewątpliwie, zgrabna, no, ponadto miała się czym pochwalić tam, gdzie pozostałym dziewczynom nieco brakowało, ale … chyba trochę się jej bał, by o niej myśleć w czysto kobiecych kategoriach. Była paladynką, a wiadomo, że paladyni to dziwni ludzie, oj dziwni.

- Ustaliliście już coś? Kiedy ruszamy? – Usłyszał pytanie Lilli, kiedy skończył porównywać dziewczyny. Trochę się zresztą tego wstydził, ale bracia i koledzy tyle opowiadali o nastoletnich pannicach, że czasami zastanawiał się, czy on jako jedyny z całej wiochy się jeszcze do niedawna nie całował. Natomiast o czymś więcej to nie tylko nie było nawet mowy, ale się nie zapowiadało nawet. Z jednej strony czuł, że trochę byłoby mu głupio, kochać się ot tak bez jakiegoś zaangażowania. Z drugiej, był nastolatkiem ciekawym spróbowania zakazanego dotąd owocu. Dziewczyny miały w sobie jakąś naturalna magię, która potrafiła go przyciągać.
~ No, przynajmniej niektóre z nich ~ dodał w myślach. To ponadto strasznie frustrujące, kiedy wszyscy opowiadają ci o swoich podbojach i jakie to rzeczy wyczyniali, szczególnie z Nelli, a ty się zaszywasz w odstani kąt, żeby przypadkiem tobie nie zadali jakiegoś pytania. Ech, machnął ręka, żeby odgonić takie myśli. Obawiał się, ze któraś z dziewczat może zauważyć, że zbyt często zerka w ich stronę i dla odmiany zajął się odpowiedzią na pytanie paladynki:

- Nic o tym nie wiem, ale im szybciej, tym lepiej. Nie wiem, jak wy, ale ja chcę stąd odejść. Jak najszybciej. Szlak wzywa, nawet, jeżeli miałyby na nim czekać kolejne zgraje goblinów. Proponuję, idźmy spokojnie do naszych rodzin, czy gdzie chcemy – uśmiechnął się pod nosem, - następnego dnia rano zjedzmy śniadanie, odpocznijmy krzynę, po obiedzie zaś zgromadźmy się pod karczmą tutaj gotowi do drogi. Normalnie wołałbym wyruszyć rano, ale po pierwsze, lepiej się dobrze wyspać po dzisiejszym, po wtóre, może jeszcze co przygotować trzeba. Ech – rozmarzył się głośno na moment, - gdyby to tak mieć ścigłego ogierka, ale skąd we wsi konie na wyprawę, a nawet jakby były, to wątpię, by ktokolwiek nam je odsprzedał. No, nieważne, własne nogi też nas poniosą, a kiedyś, może się uda kupić takie. Trasę ino trzeba będzie zapamiętać na mapie. Może też jest jaki szlak kupiecki w pobliżu, to gdyby kto jechał wozami do owego Midd, może by nas najął jako ochronę? Zawszeć to parę groszy by wpadło, a i wygodniej by było. Wprawdzie, nie mam pojęcia, czy tak się robi, Alem słyszał od rozmaitych wędrowców w Taldze, że nie raz właśnie tak przemierzali kraje.

Westchnął. Podczas wyprawy do zamku nie tworzyli drużyny. Wiedział to, oni zresztą pewnie także. Byli inni, zbyt inni. Miał jednak nadzieję, że jakoś przezwyciężą te różnice. Jakże bowiem iść na wyprawę mając za partnera kogoś, komu się nie ufa? Zgryzł wargi. Trudno, także on miał w tym swoje nieciekawe trzy grosze, jednakże teraz spróbował coś z tym wszystkim zrobić. Może niewielki to kroczek, ale zawsze lepszy taki, niźli żaden. Ku, może nie tyle przyjaźni, ale partnerstwu i zaufaniu. Zadowolony uśmiechnął się do wszystkich siedzących.

- Twoje zdrowie, Aldymie - wzniósł kielich przepijając do kapłana. - Ano, cokolwiek sądzę o sprawach z dziedzińca, toś gracko się spisał w wieży zamkowej. Wstyd powiedzieć, ale bałem się wtedy bardzo. Gdyby nie ty, kto wie, czy siedzielibyśmy tutaj spokojnie popijając. Twoje zdrowie. Takoż i twoje, Jensie. To trzepnięcie aldymową lagą w tego mrocznego gościa – nie chciał używać w karczmie słowa nekromanta, które jeszcze ktoś mógłby podsłuchać - byłoby pewnie pierwszym tematem ballady, gdyby tylko Nelli była wraz z nami – dodał nieco smutniej. – Ano szkoda, ale każdy wybiera swój los. Lillo, jeżeli rzeczywiście zgodzicie się, żeby wyruszyć po obiedzie, czy nie miałabyś ochoty nieco posparować ze mną? Owi towarzysze sir Leonarda przecież wspominali, żeby trenować, kiedy tylko można. Jens to woj dobry, ale łucznik z zamiłowania, nie człowiek miecza. Pozostali zaś inne mają raczej specjalizacje, chociaż, rzecz jasna, wszystkich zapraszam. Ale jakby nie było, szczególnie my, Lillo, musimy polegać na naszych mieczach i nimi służyć drużynie. Dlatego wartoby nawet co dzień pofechtować. Chociażby jutro rankiem? Raz dlatego, żeby własne umiejętności zwiększyć, dwa, ponieważ pewnie nie raz walczyć będziemy ramię w ramię obok siebie. Dobrze jest więc znać swój styl, możliwości. Zawsze to łatwiej nam będzie. Silio, Elizabetho, cieszę się, że jesteście tutaj z nami i że wyruszymy wszyscy razem. Pewnie niejedną przygodę przeżyjemy razem i pewnie nie raz od decyzji każdego z nas będzie zależeć los drugiej osoby, nasz los, dlatego – uniósł kielich – oby nam się i obyśmy zawsze podejmowali właściwe decyzje.

 

liliel

- Co? Odwróć się zaraz! Migiem! - pisnęła z przestrachem - Elev? A cóż ty tu w ogóle robisz? I jak długo tam stałeś? - huknęła wściekle a jej oczy ciskały gromy. Naciągnęła halkę zakrywając gołe nogi i totalnie speszona skuliła się w sobie.


- Bądź tak łaskaw i daruj sobie tą panią, Elevie. - znów na niego wrzasnęła - Jak zobaczę, że podglądasz to skończysz jak ten chłystek Hugo i już żadna kobieta na ciebie nie spojrzy! Mów więc po co mnie znaleźć chciałeś? – Wyszła w wody i zaczęła się pośpiesznie osuszać.

- Przykro mi, lady Horn, ale to nie jest tak, że ja sobie daruje, czy nie daruję. Czy ty nie zdajesz sobie sprawy, co oznacza, ze jesteś włodarzem tych ziem? Że wszyscy w tej wiosce to twoi poddani? Łącznie z Elisabehą, ze mną, z Jensem? Bo Lillia i Aldym, jako ludzie kościoła, raczej nie, ale wszyscy wioskowi na pewno. Może nie pod względem poddaństwa i pańszczyzny, ale że wioska winna jakieś podatki płacić na zamek, to pewne. Tak, że nie stoi tu przed tobą złośliwy chłopak Elev, ale jedynie twój poddany ... przynajmniej, póki stoimy na twojej ziemi, bo poza nią, możne wrócić dawna Silia, ale tutaj ... tu chyba tylko na twój rozkaz.



- Nie martw się, pani..tfu.... Silia – zaraz skorygował – Prawie nic żem nie widział. A co do ludzi, nie powiedziałem niczego wcześniej, teraz także nie planuję. Twoja tajemnica pozostaje bezpieczna. Jedynie ty, jeżeli zechcesz....