Ponoć elfowie mają dobrą pamięć. Lorelei jednak nie pamiętała, kto wpadł na pomysł, by przebrać się w porzucone łachmany. Najprawdopodobniej wyparła to w chwili, kiedy tylko przyodziała pierwszą część swojej nowej, zużytej garderoby.
Szmaty, bo inaczej tego nazwać nie sposób, śmierdziały gorzej, niż rozkładające się truchło orka. Lorelei nigdy nie przypuszczała, że przyjdzie jej kiedykolwiek udawać kogoś, kim nie była, a tym bardziej jakiegoś najemnego człowieka płci zupełnie odmiennej.
Ciężko jej było sobie przypomnieć też, dlaczego właściwie zgodziła się na ten pomysł. Tak naprawdę nie chciała pamiętać, że nie miała wtedy żadnych obiekcji, czego zaczęła żałować dopiero, gdy plan był realizowany.
Pod osłoną nie cienia, a naprędce znalezionych przebrań, ruszyli z powrotem ku komnacie wypełnionej skarbami.
Elfka, idąc kawałek za Malbornem, uważnie przyglądała się jemu i sposobie jego chodu. Uznała, że warto było go naśladować, by być bardziej wiarygodnym ludzkim mężczyzną. Niestety, ciężko było się tak szybko wyzbyć elfiej gracji i bardziej przypominała kuśtykającego starca, niż pełnego wigoru najemnika.
Zadziwiająco łatwo udało im się powrócić tą samą drogą do prowizorycznego skarbca. Lorelei od razu zorientowała się, że pilnujący kosztowności troll był tym, o którym wcześniej rozmawiały dwa gobliny, teraz już pozbawione życia.
Gorzim łypnął na nich, a Lorelei jedynie cofnęła się niezauważenie o kilka kroków, by skryć w cieniu swe łagodne rysy twarzy, tak bardzo nie pasujące do roli, którą odgrywała w tym przedstawieniu.
Na ich szczęście do przodu wyrwał się Malborn, czego pewnie żadne z nich się nie spodziewało. Chociaż po głębszym zastanowieniu był on w najlepszej pozycji do podjęcia rozmowy z Gorzimem.
- Idziemy na górę - odparł Malborn na zadane przez trolla pytanie.
- Jużem gadał, żeby mnie tu nie łazić, dobrze?
- Nam nie mówiłeś. Jesteśmy nowi. Jam Tiryn Hador jest z zachodu.
- Imię Gorzim. Jakie wieści z zachodu?
- Słońce zachodzi wciąż później. Na szlakach ruch coraz większy.
- Hymm - mruknął troll.
Lorelei postanowiła wykorzystać moment, w którym troll był zaabsorbowany rozmową i rozmyślaniem nad każdym słowem niejakiego Tiryna Hadora, znanego większości jako Malborn.
Czuła, że mogła dowiedzieć się czegoś więcej od otaczającej ich natury. Wszak kamienne skały, które stanowiły ściany i sufity podziemnych tuneli pod twierdzą były niczym innym, jak tworem przyrody.
Pluła sobie w brodę, że też wcześniej nie wpadła na ten pomysł, by wsłuchać się w otaczające ich szepty, słyszane tylko elfim uszom.
- Co ty robisz? - zaintrygowany Gorzim pochylił się nad Lorelei przebraną za ludzkiego mężczyznę.
Troll klęknął na jedno kolano i również przyłożył do kamiennej podłogi odstające ucho.
Elfka nie odpowiedziała. Nie mogła wypowiedzieć ani jednego słowa, by się nie zdemaskować, gdyż jej głos był zbyt kobiecy i melodyjny, by wystarczająco naśladować męski ton. Spojrzała w stronę swoich towarzyszy, mając ogromną nadzieję, że podłapią jej pomysł i wyjaśnią Gorzimowi, że ich towarzysz nie tylko jest niemy, ale i ma dziwne nawyki.
Musiała też poczekać z wieściami, które zasłyszała, na odpowiedni moment, kiedy będą z dala od nieproszonych uszu, choć wielce ją korciło, by przekazać wszystko pozostałym.
Wieści te niemało ją zaniepokoiły.

To całe złoto, piękne klejnoty i niezwykłe przedmioty usypane wokół w stosy przyprawiały krasnoluda o ból serca. Gdy sobie pomyślał, że nikt nie cieszy nimi oczu, nikt zacny ich nie używa ani nie nosi, służą tylko za leże dla obrzydliwego trolla, żałość czuł i gniew na niesprawiedliwość losu.

I pragnienie, by coś dla tego złota zrobić.

Tedy podsunął się kroczek w prawo, bliżej jednego ze stosów kosztowności. Troll legł właśnie zaciekawiony obok przebranej Lorelei, która postanowiła położyć się na płask na kamiennej posadzce. I chociaż Thyri uważał, że to wyjątkowo dziwny sposób na odwrócenie uwagi stwora, to jednak zadziałał. Niesamowite było to, że Lorelei wiedziała, że trollową uwagę należy odwrócić... Może posiadła tajemną sztukę czytania w myślach? W każdym razie, doskonale się z nią współdziałało. Thyri prawie zapomniał, że to elfka, i to z tych z Mrocznej Puszczy. Ochotnie przyjął ofiarowane wsparcie.

Podsunął się jeszcze kroczek bliżej. Zgarnął jedną zdobycz ze stosu i tym samym płynnym ruchem umieścił w sakwie z tyłu pasa zawieszonej. Przez szpary przyłbicy orczego hełmu spojrzał na trolla, który nie zmienił horyzontalnej pozycji, a tylko zaczął się dopytywać o powody, dla których niektórzy chcą polegiwać na płask w jego komnatce.
- Nie pogadasz se z nim. Niemota i durnota – wyburczał mu Thyri odstręczająco. - Ale nosa i ucho ma, czy skały trzymają mocno. Niech se powęszy i posłucha, czy od doła tąpnięcie nie idzie.

Nie czekając, aż Gorzim przetrawi rzuconą na odczepnego odpowiedź, krasnolud przetoczył się pod malowidło. I poczuł się nadzwyczaj zawiedziony. Niewątpliwie było kunsztowne, przedstawiało miasto z białego kamienia, z licznymi filarami, kolumnami, łukami, na górze jest taras z pięknym drzewem... ale nie kryły się w nim żadne tajemnice, a przynajmniej nie takie, które pozwoliły się przejrzeć oku krasnoluda.

Gorzim tymczasem zebrał się w sobie, wstał i stęknął, jakby ciężką i uczciwą pracę wykonał.
- Dobrze. Won mi stont. Wte lub wewte! - kiwnął czupryną od wejścia do komnaty ku schodom na górę.

Kręte schody zaprowadziły nowoprzybyłych do kilkudziesięcioma stopniami na parter starej budowli, do której słońce zaglądało nieśmiało tylko przy otworach okiennych zatrzymując się na posadzce o kilka kroków dalej. Bractwo znajdowało się w głównym, bo jedynym budynku na placu poza kurtyną wysokiego muru okalającą starożytną twierdzę. Była to kwadratowa wieża, skruszona czasem, lecz wciąż górująca dobre trzy tuziny stóp ponad szczyt wzgórza. Cztery z pięciu pomieszczeń tego poziomu zaadaptowano na mieszkalne kwatery zbrojnych. Ostatnie było przedsionkiem, korytarzem z wielkim otworem po niegdyś osadzonych w zewnętrznej ścianie, nieobecnych wrotach. Nie zastali żywej duszy pośród kilkunastu bieżąco używanych posłań, lecz tylko rozbabrane posłania, ubrania i nieprzedstawiające większej wartości rzeczy osobiste ludzi.

Na pierwszym piętrze wieży, z trzech pustych pomieszczeń, to największe z nich przykuwało uwagę. Sala, w której stał prosty drewniany stół z ławą i kilkoma krzesłami, nie posiadał żadnych innych mebli lub przedmiotów. Na posadzce jednak znajdowała się mozaika z kamieni kunsztownie ułożonych równo i ciasno niczym tafla szła. W części, która zachowała swój pierwotny kształt między płyty nie wcisnąłby się nawet włos, mimo upływu tylu lat, wieków.

- Mapa Arnoru. – rzekł Malborn. – Sprzed podziału na trzy mniejsze królestwa. – pewny, dumny głos brzmiał szlachetną nostalgią. – A to Annuminas, dawna stolica królestwa mych przodków. – wskazał na szczegółowy plan miasta.

Od północnego wschodu mozaika była zrujnowana, jakby na mapie królestwa postępowała plaga. W rzeczy samej tak było i Thyri to od razu odgadł, że to korzenie szkodliwej rośliny swymi pędami podważało płytki pękając, wybrzuszając i czerniejąc wzory. Mistrzowi z Esgaroth i Dunedainowi, nie trzeba było mówić, że zarys zniszczonej mapy odwzorowywał granice dawnego królestwa Angmara.

Jednym z trzech pomieszczeń drugiego piętra była niegdyś zbrojownia stacjonującego w twierdzy garnizonu. Teraz prócz połamanych, starych broni, narzędzi i innych nieprzydatnych gratów, pokój składował parę starych beczek z rybami, suszonym mięsem i kilka udźcami świeżej dziczyzny.

Spiralne schody wiodły dalej ku górze, skąd przed otwór wpadały na schody promienie słońca sugerując wyjście na ostatni poziom wieży, gdzie uprzednio tego dnia skradając się ku wzgórzu, dostrzegli stojących, przy rampartach, dwóch ludzi.

- Niesamowite - wyszeptała Lorelei, przyglądając się mozaice zdobiącej podłogę.
Była pod wielkim wrażeniem, bo rzadko widywała tak piękne rzeczy nie stworzone elfią ręką. Pomijając rzeczne miasto i niewielkie jego okolice, nie miała zbyt wielkiego doświadczenia z ludźmi i ich wytworami, toteż nie ukrywała swojego zdumienia i tej ciekawskiej iskierki w oku.
Ściągnęła z głowy niewygodny hełm, a jej kasztanowe włosy rozsypały się wesoło na ramiona i plecy.
Chciała bardziej nacieszyć oczy mapą Arnoru, nim ponownie będzie musiała przyodziać hełm przysłaniający widoczność. Chciała również pochwalić lud Malborna, z podziwem komentując piękną sztukę, jakiej właśnie doświadczała, lecz w ostatniej chwili myśli jej powędrowały ku czemuś bardziej istotnemu.
- Winniście wiedzieć, że całe dwa dni temu wielki Ogr przebywał w pomieszczeniu wysypanym skarbami. Kamienie wyszeptały mi również, że towarzystwem mu było coś lub nawet ktoś mroczny - powiedziała spokojnym, acz poważnym tonem, kucając przy zrujnowanej części mozaiki. - Od tamtej pory przewinęło się jeszcze kilku ludzi i orków z pejczami - dodała po chwili ciszy, muskając opuszkami palców rośliny, wybrzuszające mozaikę.

Tak daleko jak tylko jej pamięć sięgała, nie była w stanie przypomnieć sobie wrażenia podobnego do tego jakie ogarnęło nią w tej ciemnej celi. Zapomnienie. Pustka. Jakby cały świat był pusty. Bez lasów i pól. Bez rzek i jezior. Bez ziemi i nieba. Bez żadnej żywej istoty. Jakby był tylko bezgraniczną ciemnością bez życia. A w samym jego środku, była tylko ta okropna komora. Jak jakieś więzienie poza którym nie było wolności. Choć nie. Nie więzienie. Widziała już więzienie w Michele Delving. Właściwie było przytulniejsze niż smajal Oldbucków. Miało uprzejmego szeryfa, powód dla którego się tam trafiało i precyzyjnie określoną datę po upływie której się wychodziło. To pomieszczenie tutaj nie miało nic z tych rzeczy. To był schowek. Na jakąś bardzo złą rzecz, o której chciano na wieki zapomnieć.
Chciała stąd wyjść
Mistrz Thyri coś odpowiedział, ale sens jego wypowiedzi nie dotarł do jej głowy. Docierał za to obraz, na którym krasnolud nieśpiesznie dotykał palcami ogniw upiornego łańcucha. I zaraz za nim myśl, że jeszcze jedna zmitrężona przez niego chwila, a podzielą los zamkniętej tu ongiś istoty…
Dopiero złość w jej głosie podziałała na ociągającego się Thyriego.

Widok rozwartych drzwi rozrzedził w końcu nieprzyjemny chłód jaki owiał jej serce i dopuścił do głosu wrodzoną ciekawość. Czy Zapomniany sam się wydostał? Czy raczej go stąd wydarto?

Wydarto. Wbrew niezbyt zabawnym domysłom krasnoluda, w duchu miała jednak nadzieję, że stało się to dawno temu i że wszyscy bohaterowie tych wydarzeń lata temu zamienili się w proch.

Pomyszkowała trochę w magazynie broni, ale niczego nie znalazła. Chwastowi też się przyjrzała, ale poza jego chwastową naturą niczego w jego temacie się nie dowiedziała. Z zaciekawieniem też przyjrzała się mapie sugerując Malbornowi by może naszkicował sobie gdzieś nieznane mu wcześniej lokacje jakie zawierała. Po czym ostrożnie wyjrzała na szczyt wieży gdzie nadal było dwóch znudzonych wartowników. Gdy zeszła, wysłuchała słów Lorelei i na chwilę spochmurniała. Wspomnienie tej strasznej ciemnej celi było mimowolne… I może nie pozbawione sensu?
- Czyli to Ogr i jego gobliny uwolniły tego kogoś kto mieszkał w celi.
Potrząsnęła głową.
- Jesteśmy w samym środku tej strażnicy, a nic nie wiemy - stwierdziła z niesmakiem - Trzeba w końcu z kimś poważnie porozmawiać.
Co rzekłszy spojrzała znacząco na górę i jej dwóch lokatorów.
- Zawołamy do nich jako orki tak: “Gorzim woła ludzia na dół”. Czy coś takiego. Rozdzielą się i jeden pewnie zejdzie z nami. Tam na górze jest jasno, a tu ciemno. Zanim mu oczy przywykną i się zorientuje, że się przebraliśmy, trzeba będzie go rozbroić i zamknąć mu buzię. A potem Malborn albo Lorelei pójdą na górę do tego drugiego. Że niby ten pierwszy wraca. Nie będzie nic podejrzewać i z łatwością się go zaskoczy.

- Gorzim woła ludzia na dół. – zaskrzeczała panienka Hilly z czarnego otworu krętów schodów, wykrzywiwszy buźkę w szpetnym grymasie gobliniej karykatury, jakoby to również pomóc miało w oszustwie.
Niespieszne kroki zbliżały się miarowo coraz bliżej. Wysoki mężczyzna zasłonił sobą niebo stojące w drzwiach, kiedy Hobbitka z karnoludem garbili się na dole schodów.
- A mówił co chce? – zagadnął zaciekawiony wojak schodząc.
- Nie! – odburknęła złośliwie Hilly, jakby była wiecznie zirytowanym małym orkiem.
Thyri przepuścił człowieka, który stąpał za wiodącą pochód Hilly.
Mężczyzna na piętrze wieży znienacka dostał w głowę od krasnoluda i byłby runął jak długi, gdyby nie przyczajone ręce elfki i Malborna, którzy w porę uchwycili zwiotczałe członki nieprzytomnej ofiary.
Związanego i zakneblowanego zostawili w ukryciu jednej z komnat na piętrze i ruszyli na z powrotem na górę.

Niecny plan towarzyszy Lorelei powiódł się. Nawet bardziej, niż by się tego spodziewała. Czasami najdziwniejsze pomysły okazują się tymi najlepszymi.
Przed ruszeniem po krętych schodach w górę, odwróciła się na moment, by spojrzeć na nieprzytomnego, zakneblowanego mężczyznę. Miała wielką nadzieję, że jeszcze przez długi czas pozostanie w takim stanie, co by im nie zniweczyć dalszej eksploracji twierdzy.
Poprawiła niewygodną orczą zbroję i hełm zasłaniający jej elficką twarz, po czym udała się za panienką Hilly, panem Malbornem i mistrzem Thyrim na szczyt krętych schodów.

Z radością odetchnęła świeżym powietrzem. Bo choć przyzwyczajona do ciemności, które przecież okrywały Mroczną Puszczę, to jednak nie przywykła aż tak do gobliniego smrodu i nieprzyjemnej, chłodnej wilgoci podziemnych tuneli, której do tego towarzyszyło niemiłe, mroczne przeczucie czające się w każdym zakamarku.
Przez moment nawet zamarzyła, by ta wędrówka dobiegła już końca, by ponownie mogła znaleźć się wśród wijących się drzew Leśnego Królestwa. Zapragnęła znów usłyszeć śpiew swojej matki, opiekuńcze rady ojca. Zatęskniła nawet za swoimi siostrami, wszystkimi bez wyjątków!
Pogrążona w rozmyślaniach nad tym, co pozostawiła w Mrocznej Puszczy, wyruszając na tę misję, podeszła do kamiennego murka i oparła się rękami, przyglądając się widokom rozpościerającym się wokół.
Znów wzięła głęboki wdech i przymknęła powieki, delektując się chwilą na świeżym powietrzu, wsłuchując się w delikatny szum wiatru. Niewiele chciał zdradzić, jedynie tyle, że ze wszystkich stron można było natrafić na trolle.

Pozostali przesłuchiwali wartownika, Lorelei musiała jednak wciąż udawać niemego przygłupa, ażeby nie zdradzić ich prawdziwych tożsamości. Z tego też powodu nie odezwała się ani słowem, wykorzystując te chwile na przyglądanie się otaczającej ich przyrodzie. Wspomniała także Agisa. Choć wciąż nie życzyła sobie spotkania z nim, to jednak nadal tliły się w niej jakieś przyjacielskie uczucia wobec niego. Zostawiła go samego po tamtym wydarzeniu i trochę obawiała się, że popełniła wtedy błąd. Co się z nim stało? Czy poradził sobie?

Zaniepokoiła się dopiero, kiedy mężczyzna o imieniu Stig postanowił sprawdzić, co stało się z jego towarzyszem, który coś długo nie wracał od Gorzima.
Wyrwało ją to z zamyślenia i spojrzała po swoich towarzyszach pytającym wzrokiem. Mogła spróbować go ogłuszyć, kiedy koło niej przechodził, jednak wolała się upewnić czy aby jej nowi przyjaciele nie mieli lepszego planu w zanadrzu. W końcu wiele można było wyczytać z czyjegoś spojrzenia.