Kerm

Kupiec przez moment przyglądał się elfce, po czym przeniósł wzrok na Parosa, który starał się zachować (co mu się nie do końca udało) obojętność.
W końcu Firas westchnął.
- W takim razie - powiedział (niezbyt chętnie) - zgoda.
Paros uśmiechnął się szeroko, ale udało mu się nie podskoczyć z radości.
Firas od razu jednak przygasił nieco radość syna.
- Zanim jednak wyruszysz na poszukiwanie tego... skarbu, to będziesz musiał znaleźć kogoś, kto zechce wyruszyć z tobą. Kogoś zaufanego.
'Kogoś, kto mi się spodoba' można było przeczytać między wierszami.
Paros rzucił szybkie spojrzenie na Elayne, ale jeszcze szybciej udał, że interesuje się zawartością talerza.
- Tak, ojcze - powiedział. - Postaram się kogoś znaleźć.

Cicha była ładną, starannie utrzymaną wioską, leżącą na samym skraju Ciemnego Lasu.
Do wieczora pozostało jeszcze sporo czasu, gdy kupiecki wóz zatrzymał się przed najbardziej okazałym budynkiem wioski, którego front ozdobiony był szyldem, przedstawiającym uśmiechnięty świński ryjek.

 

Grave Witch

Elayne miała niezbyt wesołe przeczucie co do tego, kogo syn kupca wybrał sobie na towarzysza owej eskapady. Szczęściem była niemal pewna, że jego ojciec się na to nie zgodzi i rozsądnie każde mu poszukać kogoś zaprawionego w boju, kto mógłby zapewnić, że syn jego powróci cało z tej wojaży. Elfka co prawda ufała sobie i swoim umiejętnością daleko jej jednak było do doświadczonego wojaka, czy maga. Lepiej zatem, że Paros zostanie zmuszony do zmiany swych planów. Mapa jednakże i sam skarb, jakoś uparcie nie schodziły z jej myśli. Była ciekawa co też takiego elf, który napisał instrukcję, uznał za cenne. Jak powiedziała młodzieńcowi, nie musiały to być bogactwa czysto materialnego rodzaju. Księgi, może nawet artefakt?

Na takich rozmyślaniach i swobodnej rozmowie z kupcem, minął jej czas potrzebny na dotarcie do Cichej, która jednak nie była wcale taka cicha. Pojawienie się kupca wywołało spore zamieszanie, co niestety wiązało się także ze zwiększoną uwagą poświęconą elfce. Która to wcale tej uwagi nie chciała. Z tego też względu postanowiła zostawić Firasa i jego syna, a sama ruszyła do gospody. Pokój na noc wypadało zamówić, rozeznać się w jakości owej gospody i… uciec przed gapiami.
Przybytek nie mógł się co prawda równać z tym, w którym ostatnią noc spędziła, jednak elfka narzekać nie zamierzała. Zamówiła pokój i do niego się udała, chcąc skorzystać z chwili samotności nim przyjdzie jej ponownie zmierzyć się z ciekawskimi spojrzeniami gdy zejdzie na kolację.

 

__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.”

Kerm

Pokój, umieszczony na pierwszym piętrze, znajdował się na samym końcu korytarza, co zapewniało ciszę, spokój, oraz widok na las. Jeśli zaś kto takiego widoku nie lubił, to mógł po prostu zamknąć malowane na zielono okiennice.
Świeżo powleczone, niezbyt szerokie łóżko, miało dość wygodny, wypchany słomą materac, gwarantujący dobry odpoczynek.
Solidna szafa była aż za bardzo przestronna, jak na skromny dobytek Elayne, a stojący pod ścianą przepastny kufer był zgoła zbędnym dodatkiem.
Uzupełnienie umeblowania stanowił stolik i dwa krzesła.
Dywanik zastępowała leżąca przy łóżku barania skóra, na której od razu rozłożył się Seiki.
W rogu skromnie przycupnął niewysoki stolik, na którym królowała miska, a pod którym schował się dzbanek z wodą.

W sumie... ze spokojem można tu było spędzić noc, albo nawet i kilka dni.

* * *

Na kolację Elayne poszła parę chwil po tym, jak na korytarzu usłyszała głos Firasa, poganiającego swego syna.

Główna (i jedyna) sala 'Wesołego Prosiaka' nie była zapełniona nawet w połowie, i nie było nikogo, kto by nie spojrzał na schodzącą elfkę. Jednak w większości przypadków było to zwykłe zaciekawienie, takie jakim obdarza się kogoś obcego.

 

Grave Witch

Chwila ciszy i spokoju, sam na sam z Seiki, była dokładnie tym czego Elayne potrzebowała. Nie znaczyło to jednak, że nie lubiła towarzystwa kupca, czy też jego syna. Lubiła jednak być panią siebie i mieć możliwość uniknięcia rozmowy gdy miała ku temu ochotę. Podróżując w towarzystwie miała z tym pewne problemy.

Zejście na kolację, okraszone zaciekawionymi spojrzeniami, było w tym wypadku złem koniecznym. Spotkanie z czwórką natrętów pozostawiło w niej pewien niesmak, który rzutował w sposób znaczny na to jak postrzegała męską część rodu ludzkiego. Szczególnie zaś tych, których nie znała. Miała nadzieję, że minie jej owo uprzedzenia, a póki co należało zacisnąć zęby i starać się utrzymywać miły, przyjazny wyraz twarzy okraszony uśmiechem.
Ponownie kolację przyszło jej zjeść w towarzystwie kupca i jego syna. Co prawda wolnych stolików nie brakowało, jednak żaden z nich nie wydawał się wystarczająco osłonięty by zadowolić jej wymagania. Na dodatek, Firas z pewnością by się zdziwił gdyby nie zajęła miejsca przy nim i Parosie. To z kolei wiązałoby się z niewygodnymi pytaniami, których wolała uniknąć.

Gdy zamówione jadło pojawiło się przed nią, miała okazję by skupić się na czymś innym niż niezobowiązująca rozmowa. Korzystając z okazji skupiła się na tym, o czym mówiono przy innych stolikach. Czuły słuch był zaletą, z której skorzystać mogła nie tylko do wcześniejszego wykrycia zagrożenia, ale i do uzyskania ciekawych informacji.

 

__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.”

Kerm

Rozmowy w gospodzie, pełnej rolników, obracały się wokół dość ograniczonej liczby tematów - plonów, pogłowia bydła, chowu świń, pogody. I, ewentualnie, przyszłych małżeństw.

Był jednak jeszcze jeden temat, przy którym podnoszono pełne złości głosy.
Napady na okoliczne gospodarstwa, gdzie w trzech przypadkach udało się odeprzeć napastników, zaś w dwóch zrabowano wszystkie cenne przedmioty, skatowano gospodarzy, a kobiety...
Tu głosy mówiących cichły.
Wspominano również o Oksanie, córce starego Amira, co jej się zaginęło pięciodzień temu, nikt jednak nie wiedział, czy obie te sprawy łączyć można.
Było paru takich co mówili, że ponownie Hoor działać zaczął, lecz co poniektórzy, co się do lepiej zorientowanych zaliczali, mawiali, iż napastników było czterech, i wszyscy ze wszystkimi kończynami, czego o Hoorze, słusznie Jednorękim zwanym, powiedzieć nie można było.
Zaś Elayne nie mogła nie zauważyć spojrzeń, jakie ze sobą wymienili Firas i Paros, gdy o czterech napastnikach ktoś pierwszy raz wspomniał.

 

Grave Witch

Nie dało się nie połączyć czwórki napastników, z którymi się rozprawiła, z ową czwórką o której wieśniacy prawili. To zaś nieco złagodziło wyrzuty sumienia, które wciąż od czasu do czasu się odzywały. Rewelacje, które usłyszała wzbudziły także jej ciekawość. Szczególnie ku temu przyczyniła się reakcja kupca i jego syna. Elfka nie mogła się powstrzymać by nie zmierzyć ich bacznym spojrzeniem. Mogło tu co prawda chodzić jedynie o to, że znaleźli ciała owych głupców, jednak mogło się także kryć coś więcej.
- Czyżbyście wiedzieli o kim ci ludzie mówią? - Zapytała, jednak nie na tyle głośno by mogli ją usłyszeć biesiadujący przy innych stolikach.

 

__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.”

Kerm

Przez dłuższą chwilę Firas nie odpowiadał, na pozór pochłonięty delektowaniem się zawartością talerza. Całkiem jakby nie usłyszał odpowiedzi. Paros poszedł w ślady ojca, co wyglądało tak, jakby kasza z mięsem była czymś, co widzi po raz pierwszy w życiu.

- Uczciwi ludzie rzadko w maskach po traktach chadzają - odparł w końcu. - A widzieliśmy ich, czterech. Łatwo się było domyśleć, że do tych, co prawa chronią, czy choćby go przestrzegają, nie należą.
- O tej zapewne czwórce rozmawiają - dodał. - Przekażę wieczorem komu trzeba wieści o nich. Niech sobie sołtys troski na głowę weźmie.

 

Grave Witch

Elayne do końca o prawdziwości słów kupca nie była przekonana. Gdyby planował odwiedzić sołtysa to mógł to zrobić wcześniej, a nie dopiero będąc zapytanym. Z pewnością miał ku temu okazję. I dlaczego tak zamilkł? Nie zamierzała jednak wypytywać. Zamiast tego dokończyła swą kolację nie kontynuując owej rozmowy.
Wieczór wciąż był młody więc i czasu nieco zostało, który spożytkować było można na zdobycie paru dodatkowych informacji. Podziękowała więc kupcowi za towarzystwo i dopytawszy się właściciela “Prosiaka” o drogę do chaty sołtysa, w tamtą stronę się udała. Wolała nie mieć dodatkowego świadka owej rozmowy w postaci kupca, a wypadało sprawę załatwić skoro najwyraźniej tyczyła się ona tej wioski.
Sołtys mieszkał niedaleko gospody przez co dotarcie do chaty jego nie zabrało elfce wiele czasu. Zastukała w drzwi i odstąpiła o krok, czekając na odpowiedź.
Czekać długo nie musiała. Drzwi otworzyła jej młoda dziewczyna, na oko w tym samym wieku będąca co Elayne.
- Dobry wieczór - przywitała się elfka uprzejmie, twarz przyoblekając w przyjazny uśmiech. - Sprawę mam do sołtysa, jeżeli można.

 

__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.”

Kerm

Dziewczyna obrzuciła gościa zaciekawionym spojrzeniem, nieco nieufnym wzrokiem spojrzała na wilka, po chwili jednak otworzyła szerzej drzwi.

- Dzień dobry - powiedziała. - Tata będzie... powinien niedługo wrócić z farmy Amira. Wejdziesz? Poczekasz?

Mając wybór między czekaniem tutaj, a wędrówkami między karczmą a chatą sołtysa, Elayne zdecydowała się na to pierwsze.


Pokój, do którego dziewczyna wprowadziła Elayne, różnił się od typowych chłopskich izb. Bardzie przypominał skrzyżowanie biura, z pokojem myśliwskim.
Regał z książkami, biurko, staromodny pulpit do pisania, a do tego trofea myśliwskie na ścianach i skóra niedźwiedzia na podłodze.

- Siadaj proszę. - Dziewczyna wskazała obite skóra krzesło. - Napijesz się czegoś?

 

Grave Witch

Elayne pić się nie chciało, jednak odmówić także nie wypadało.
- Wina, jeżeli to kłopotu nie sprawi.
Co prawda zdążyła już nieco wypić w gospodzie, wątpiła jednak by kolejny kielich większą różnicę zrobił. Skorzystała także z zaproszenia i usiadła na krześle. Pokój nieco ją zaskoczył, dlatego z zainteresowaniem wodziła wzrokiem po zebranych w nim przedmiotach. Przypominały jej nieco dom, w którym nie brakowało ani ksiąg, ani też pamiątek po łowach.
Seiki od razu skorzystał ze skóry niedźwiedziej na której to wygodnie się rozłożył. Jej zaś pozostało czekać, aż przyniesione zostanie wino i sołtys powróci w progi swego domostwa. Korzystając z chwili samotności wyłuskała z sakiewki kolczyki, które przy jednym z napastników znalazła i włożyła je do kieszeni. Ot, co by je w razie potrzeby z łatwością móc wyjąć. Gdyby taka potrzeba zaistniała, oczywiście.

 

__________________
“Listen to the mustn'ts, child. Listen to the don'ts. Listen to the shouldn'ts, the impossibles, the won'ts. Listen to the never haves, then listen close to me... Anything can happen, child. Anything can be.”