* * *

Wrota zatrzasnęły się, a kapłani którzy stali do tej pory na warcie, zeszli po schodach na dół, odczekali dłuższą chwilę, aż grupa ludzi uczestnicząca w pogrzebie zmarłego przejdzie za procesją i sami, jako ostatni utworzyli ariergardę. Orszak, w kłębach dymu z kadzielnic i w akompaniamencie smętnego zawodzenia powędrował ku znajdującym się w głębi placu bramom do katakumb. Wokół opuszczonej teraz Świątyni Anh'Bajil zapadła cisza.

Awanturnicy upewnili się, że nikogo nie ma w pobliżu i gdy orszak żałobny zniknął w bramie wiodącej do cmentarzyska, wychynęli z ukrycia. Chyłkiem pokonali bazaltowe schody i stanęli przed dwuskrzydłową, wykonaną ze stali bramą, okoloną portalem wyrzeźbionym na kształt trupich głów. Mumamba i Cedmon wspólnymi siłami popchnęli ostrożnie jedno ze skrzydeł, które powoli otwarło się do wewnątrz.

Mrok wnętrza świątyni rozpraszały nieliczne kaganki zawieszone w uchwytach na czarnych, bazaltowych ścianach. Tuż za wrotami znajdował się krótki, szeroki jak same schody korytarz, zupełnie pusty, nie licząc dwóch biegnących po bokach kamiennych ław, na których stały ofiarne misy, wypełnione wotywnymi darami, które stanowiły owoce, kawałki mięsa, chleb a także monety i niewielkie przedmioty codziennego użytku. Wzdłuż ścian, na wysokości oczu dorosłego człowieka biegł fryz wyobrażający szkielety w różnych pozach na przemian z fantazyjnie rzeźbionymi kwiatami. W oczach trupich czaszek połyskiwały szlachetne kamienie i pokryte patyną starości złote monety. Sień kończyła się pięcioma szerokimi schodami, które wiodły w górę do kolejnych wrót. Te wykonane były z drewna pokrytego malowidłami, przedstawiającymi kobietę o trupiej twarzy, trzymającą w dłoniach klucze.

Również i te wrota nie były zamknięte. Ich otworzenie nie stanowiło problemu. Za nimi znajdował się ośmiokątny dziedziniec, otoczony krużgankami. Naprzeciw miejsca, w którym się znajdowali były kolejne wrota, złote. Na pozostałych sześciu ścianach, w cieniu krużganków widać było mniejsze, drewniane drzwi. Dziedziniec był pozbawiony dachu, nad głowami widniało nocne niebo.

Gdzieś spod krużganków dał się słyszeć niski pomruk i w tej chwili z ciemności w kierunku bohaterów wyskoczyły cztery czarne jak noc psy, o krótkich szerokich pyskach i ogromnych zębiskach.

Ujadanie czarnych bestii przez chwilę odbijało się echem po krużgankach. Chwilę potem powietrze przeciął świst strzały, po którym nastąpiła pełna agonii serenada dźwięków dobywająca się z gardzieli postrzelonego brytana. Szabla czarnoskórego wojownika zatańczyła szerokim łukiem odcinając Mumambę od nacierających psów. Jeden odskoczył, drugi nie miał tyle szczęścia. Okrwawione, przecięte niemal na pół cielsko upadło na bruk dwa metry od Ghagi.

Zwierzęta nie były bezmózgimi istotami. Mimo iż szkolone do zabijania i stróżowania, wcale nie chciały żegnać się z życiem, a nagła śmierć dwóch brytanów skutecznie ostudziła ich zapał do dalszej walki. W psich mózgach zapaliło się ostrzegawcze światełko, a decyzję uskuteczniła Enki, wydając dzikie, nieprzystające dwunożnej istocie dźwięki. Psy, podkuliwszy ogony zrejterowały, znikając w podcieniach.

Złote wrota przyciągały uwagę, aż się prosiły aby najpierw spojrzeć, co znajduje się za nimi. Pozostałe sześć drzwi wyglądało zupełnie zwyczajnie - mogły poczekać. Na złotej blasze wyryto znów kościotrupy, kwiaty i kobietę o trupiej głowie, czyli motywy jakie powtarzały się cały czas w świątyni. Wrota bezszelestnie rozwarły się pod naciskiem mięśni Cedmona i Mumamby, ukazując długie, szerokie pomieszczenie o półkolistym suficie opartym na dwóch rzędach kolumn. Wzdłuż ścian ciągnęły się kamienne ławy, a drugie wyjście z pomieszczenia opasywał lśniący złotem i szlachetnymi kamieniami portal, wyrzeźbiony na kształt dwóch szkieletów, trzymających się za ręce wzniesione nad najwyższym punktem przejścia. Dalej znajdowało się sanktum Świątyni Anh'Bajil.

W najświętszym miejscu przybytku Bogini, dominował jej posąg. Był co najmniej dwa razy większy niż przeciętny człowiek. Wyrzeźbiony w najdrobniejszych detalach z kości słoniowej i czarnego obsydianu, odziany w wykonane z prawdziwych tkanin szaty przetykane złotem. Bogini miała na głowie kaptur skrywający jej trupią czaszkę, a w obu rozłożonych na boki rękach trzymała starożytne papirusy.

Tuż przed posągiem stał alabastrowy ołtarz z srebrnymi i złotymi zdobieniami. Na ołtarzu płonęły czarne, dymiące świece wykonane z straszliwie cuchnącego wosku. Mówiono, że kapłani mają moc zabicia dowolnej osoby poprzez zgaszenie świecy, jeśli w wosku zostanie wyciśnięte jej imię. Obok ołtarza znajdował się postument, na którym stała złota misa o średnicy dwóch łokci. Wypełniona była niemal po brzegi gęstą, czerwona cieczą. Zahija odcyfrowała z trudem napis zapisany archaicznym alfabetem, który biegł wokół krawędzi misy: „Kości umarłych trafiają do ziemi, lecz krew na zawsze służy bogini”.

W ścianach na prawo i lewo od ołtarza znajdowały się schody wiodące w dół, a z tyłu za posągiem, przesłonięte czarną tkaniną widniały drzwi, prowadzące do kolejnych pomieszczeń.