[Magia i Miecz] Korona Władzy - Strona 22

brody · 11-05-2010, 10:31

Guun
Badacz stanął przed ogromnymi wrotami prowadzącymi do Środkowej Krainy. Niewielu śmiałków tu dotarło, a jeszcze mniej przekroczyło ich progi. Guun ułożył Talizman w odpowiednim wyżłobieniu i pchnął wrota. Te mimo swej wielkości ustąpiły bez żadnego oporu. Nie zwlekając badacz wślizgnął się do środka.
Jego oczom ukazała się rozległa dolina do której prowadziła wąska żwirowa ścieżka. Stoki wzgórz okalających dolinę porośnięte były soczystą, bujną trawą oraz wysokimi drzewami. Badacz rozjerzał się wokół i śmiało ruszył w dół.
Szedł sam i było mu z tym dobrze. Pozbył się zbędnego bagażu w postaci rosłego barbarzyńcy oraz swoich rywali smokowca i jego ludzkiej towarzyszki. Talizman wisiał na jego szyi i błyszczał złociście w promieniach słońca.
Nagle Guun usłyszał grom i tuż przed nim zmaterializował się ognisty ptak. Jego ciało składało się z żywych płomieni, których żar badacz czuł nawet z odległości kilu metrów, jaka ich dzieliła.
Ptak przysiadł na ziemi i spoglądając na Guun rzekł skrzekliwym głosem:
- Trzy ścieżki wiodą do ostatecznego celu. Trzy drogi kręte i wyboiste. Trzy by zmylić głupców i nie dopuścić ich do upragnionego celu. Tylko człowiek odważny nie zwątpi widząc las przeszkód, tylko człowiek hardy nie cofnie się w obliczu niebezpieczeństwa, tylko człowiek mężny pokona wszystko i sięgnie po władzę.
Po czym zatrzepotał skrzydłami, wzbijając w powietrze liczne małe płomyki. I po chwili odleciał w dal.
Guun obserwował niesamowitego ptaka, jeszcze przez kilka sekund. Wiedział jednak, że nie może zwlekać musi iść dalej. Nie wiadomo jak potoczyła się walka. Jego przeciwnicy mogli w każdej chwili pojawić się znowu za jego plecami.
Wąska ścieżka schodziła coraz ostrzej w dół. Z każdym kolejnym krokiem badacz zauważył, że roślinność jest coraz bardziej wyschnięta. Było to dziwne o tyle, że z wysokiego wzgórza widział dolinę porośniętą bujną, soczyście zieloną trawą.
Będąc coraz bliżej dna doliny, Guun poczuł jak ziemia zaczyna parzyć go w stopy. Nachylił się i dłonią dotknął piasku. Ziemia była naprawdę gorąca, jakby pod spodem płynęła rzeka wulkanicznej lawy.
Badacz poczuł się nagle bardzo niepewnie Talizman miał go chronić, przed śmiercią w Dolinie Ognia. Czyżby ten który miał na szyi był fałszywy?
To nie możliwe, przecież otworzył za jego pomocą Tajemne Wrota.
Z niepokojem w sercu ruszył jednak dalej. Nie zrobił jednak dziesięciu kroków, gdy nagle cała otaczająca go ziemia stanęła w płomieniach. Wysokie na kilkanaście metrów ogniste języki wiły się w piekielnym tańcu. Badacz poczuł jak Talizman wiszący mu na szyi zaczyna go parzyć.

Szalejące wokół płomienie, o dziwo nie robiły mu krzywdy. Zrobiło się co prawda nagle strasznie gorąco, ale po za tym jęzory ognie, nie czyniły mu żadnej krzywdy. Tylko Talizman coraz boleśniej parzył jego skórę i wtapiał się w ciało. Mimo ogromnego bólu Guun wiedział, że nie może zdjąć Talizmanu z szyi. To oznaczałoby jego niechybną śmierć.
I właśnie w tym momencie, poprzez cieknące mu po policzkach łzy, Guun zauważył przed sobą trzy ścieżki. Pierwsza skręcała w lewo i na jej poboczu badacz dostrzegł wyschniętą ludzką czaszkę. Druga biegła prosto, a na jej poboczu leżał błyszczący w wirujących ognistych płomieniach diament. Trzecia skręcała w prawo, a przy niej leżał dużych rozmiarów głaz, pokryty wyrytym w nim geometrycznym wzorem.

Elrix
Smokowiec opanował z nie małym trudem skrzydlatą bestię. Powróciły wspomnienia z dzieciństwa, gdy jako maluch podróżował z matką, właśnie w taki sposób jak teraz. Nie było jednak czasu na ckliwe wspominki. Elrix krzyknął w stronę Thruda, a w duchu błagał aby nie było za późno. Skierował skrzydlatą bestię w kierunku jaskini kamiennych gigantów. Niestety wielki głaz stanowiący wrota, do pieczary właśnie się zamknął. Elrix w ostatniej chwili gada do gwałtownego pionowego wzbicia się. Skrzydlaty jaszczur zawył przeraźliwie, ale wykonał polecenie jeźdźca. Smokowiec wyrównał lot i wtedy dostrzegł, że pomiędzy głazami leżącymi przy wejściu macha do niego ktoś. W pierwszej chwili myślał, że to Thrud. On jednak stał nadal na środku kotliny, najwyraźniej lekko zdezorientowany ostatnimi wydarzeniami.
- Tutaj, tutaj! - krzyczała Laura, podskakując i wymachując rękami.
Elrix uradował się i zniżył lot. Ciągnąc z całej siły za lejce, posadził gada na ziemi.
- Uciekajmy stąd - wyrzuciła z siebie Laura - Karthag wbiegł za mną do środka, ale ja wymknęłam się zanim wrota ponownie się zamknęły. Nie ma czasu do stracenia musimy uciekać.

11-05-2010, 10:31	#211
brody Konto usunięte Reputacja: 1	Guun Badacz stanął przed ogromnymi wrotami prowadzącymi do Środkowej Krainy. Niewielu śmiałków tu dotarło, a jeszcze mniej przekroczyło ich progi. Guun ułożył Talizman w odpowiednim wyżłobieniu i pchnął wrota. Te mimo swej wielkości ustąpiły bez żadnego oporu. Nie zwlekając badacz wślizgnął się do środka. Jego oczom ukazała się rozległa dolina do której prowadziła wąska żwirowa ścieżka. Stoki wzgórz okalających dolinę porośnięte były soczystą, bujną trawą oraz wysokimi drzewami. Badacz rozjerzał się wokół i śmiało ruszył w dół. Szedł sam i było mu z tym dobrze. Pozbył się zbędnego bagażu w postaci rosłego barbarzyńcy oraz swoich rywali smokowca i jego ludzkiej towarzyszki. Talizman wisiał na jego szyi i błyszczał złociście w promieniach słońca. Nagle Guun usłyszał grom i tuż przed nim zmaterializował się ognisty ptak. Jego ciało składało się z żywych płomieni, których żar badacz czuł nawet z odległości kilu metrów, jaka ich dzieliła. Ptak przysiadł na ziemi i spoglądając na Guun rzekł skrzekliwym głosem: - Trzy ścieżki wiodą do ostatecznego celu. Trzy drogi kręte i wyboiste. Trzy by zmylić głupców i nie dopuścić ich do upragnionego celu. Tylko człowiek odważny nie zwątpi widząc las przeszkód, tylko człowiek hardy nie cofnie się w obliczu niebezpieczeństwa, tylko człowiek mężny pokona wszystko i sięgnie po władzę. Po czym zatrzepotał skrzydłami, wzbijając w powietrze liczne małe płomyki. I po chwili odleciał w dal. Guun obserwował niesamowitego ptaka, jeszcze przez kilka sekund. Wiedział jednak, że nie może zwlekać musi iść dalej. Nie wiadomo jak potoczyła się walka. Jego przeciwnicy mogli w każdej chwili pojawić się znowu za jego plecami. Wąska ścieżka schodziła coraz ostrzej w dół. Z każdym kolejnym krokiem badacz zauważył, że roślinność jest coraz bardziej wyschnięta. Było to dziwne o tyle, że z wysokiego wzgórza widział dolinę porośniętą bujną, soczyście zieloną trawą. Będąc coraz bliżej dna doliny, Guun poczuł jak ziemia zaczyna parzyć go w stopy. Nachylił się i dłonią dotknął piasku. Ziemia była naprawdę gorąca, jakby pod spodem płynęła rzeka wulkanicznej lawy. Badacz poczuł się nagle bardzo niepewnie Talizman miał go chronić, przed śmiercią w Dolinie Ognia. Czyżby ten który miał na szyi był fałszywy? To nie możliwe, przecież otworzył za jego pomocą Tajemne Wrota. Z niepokojem w sercu ruszył jednak dalej. Nie zrobił jednak dziesięciu kroków, gdy nagle cała otaczająca go ziemia stanęła w płomieniach. Wysokie na kilkanaście metrów ogniste języki wiły się w piekielnym tańcu. Badacz poczuł jak Talizman wiszący mu na szyi zaczyna go parzyć. Szalejące wokół płomienie, o dziwo nie robiły mu krzywdy. Zrobiło się co prawda nagle strasznie gorąco, ale po za tym jęzory ognie, nie czyniły mu żadnej krzywdy. Tylko Talizman coraz boleśniej parzył jego skórę i wtapiał się w ciało. Mimo ogromnego bólu Guun wiedział, że nie może zdjąć Talizmanu z szyi. To oznaczałoby jego niechybną śmierć. I właśnie w tym momencie, poprzez cieknące mu po policzkach łzy, Guun zauważył przed sobą trzy ścieżki. Pierwsza skręcała w lewo i na jej poboczu badacz dostrzegł wyschniętą ludzką czaszkę. Druga biegła prosto, a na jej poboczu leżał błyszczący w wirujących ognistych płomieniach diament. Trzecia skręcała w prawo, a przy niej leżał dużych rozmiarów głaz, pokryty wyrytym w nim geometrycznym wzorem. Elrix Smokowiec opanował z nie małym trudem skrzydlatą bestię. Powróciły wspomnienia z dzieciństwa, gdy jako maluch podróżował z matką, właśnie w taki sposób jak teraz. Nie było jednak czasu na ckliwe wspominki. Elrix krzyknął w stronę Thruda, a w duchu błagał aby nie było za późno. Skierował skrzydlatą bestię w kierunku jaskini kamiennych gigantów. Niestety wielki głaz stanowiący wrota, do pieczary właśnie się zamknął. Elrix w ostatniej chwili gada do gwałtownego pionowego wzbicia się. Skrzydlaty jaszczur zawył przeraźliwie, ale wykonał polecenie jeźdźca. Smokowiec wyrównał lot i wtedy dostrzegł, że pomiędzy głazami leżącymi przy wejściu macha do niego ktoś. W pierwszej chwili myślał, że to Thrud. On jednak stał nadal na środku kotliny, najwyraźniej lekko zdezorientowany ostatnimi wydarzeniami. - Tutaj, tutaj! - krzyczała Laura, podskakując i wymachując rękami. Elrix uradował się i zniżył lot. Ciągnąc z całej siły za lejce, posadził gada na ziemi. - Uciekajmy stąd - wyrzuciła z siebie Laura - Karthag wbiegł za mną do środka, ale ja wymknęłam się zanim wrota ponownie się zamknęły. Nie ma czasu do stracenia musimy uciekać. __________________ Konto usunięte na prośbę użytkownika.