Nie wiedzieliście wcześniej, ale prawda była taka, że Piotruś Pan najpierw sprowadził Wendy. Tak, Wendy Darling, która chciała dorosnąć i która w końcu swój cel osiągnęła. Co prawda miała ochotę na związek z tym rozpieszczonym dzieckiem w zielonych rajtuzach, ale on wolał pozostać taki, jakim był.

Sprowadził ją tutaj i tak oto za dnia, stanęła przed wami niewysoka szatynka. Poprzedniego dnia przebrana za Piotra, sprowadziła was w tę zagrożoną krainę, aby prosić o pomoc. Piotruś Pan zaś, był już tutaj i knuł z resztą bohaterów, jak wytropić i jak pozbyć się złoczyńców.
Pierwsza noc często zbierała swoje żniwo dosyć szybko, tak też było i tym razem.

Pozbawiony życia rycerz leżał w bezruchu w kwiecistej polanie. Wyjaśniło się już, dlaczego tak bardzo lubował się w zakrytym hełmie, zasłaniającym twarz. Quasimodo nie należał do osób najpiękniejszych, ale zdecydowanie był jedną z bardziej szlachetnych. Teraz gnił tutaj, wśród zapachu fiołków i bratków, nie mając nawet możliwości skontaktowania się z wami i dowiedzenia się, czy w ostateczności dobru uda się wygrać.

Adolf delikatnie, niczym kolorowy motyl, wylądował na piaszczystej, rozgrzanej plaży. Przelot był udany. Po drodze odwiedził wiele innych, malowniczych wysp, które w przyszłości miał umieścić na swoich obrazach, w planach miał jedynie drobne zmiany kosmetyczne, które nadadzą owemu krajobrazowi nieco bardziej naz… słusznego charakteru. Po drodze zakupił również odpowiedni do terytoriów jego działań uniform.

Wyznaczając sobie szybkie tempo, Hitler maszerował w kierunku dziwacznej zbieraniny, która zebrała się wokół trupa jakiegoś żołnierza. Zmierzył wszystkich poważnym wzrokiem zza okularów, zachowując pokerową minę. Mimo, że istoty te nie były zwolennikami jego idei i prawdopodobnie nie czytały jego książki, to w celu wykrycia wrogich agentów, koniecznym było nawiązanie współpracy. Musiał zachować spokój i powagę.

- Heil! - rzekł do zebranych i nachylił się nad trupem. Przyjrzał się mu dokładnie i raptem poczerwieniał. - Francuz! Ha! Ci agenci amerykańscy najwyraźniej nie znają się na swojej robocie, w końcu ubili sojusznika!

- Nieważne. Nie czas teraz na świętowanie. Chociaż chowa się jeszcze przed radarami, nasz wróg jest w polu rażenia. Raportować mi tu zaraz! Co wiecie?

- Pomożemy ci maleńka panienko, bo tam, gdzie idzie Minsc i Boo, zło schodzi z drogi! - Zarzekał się potężny Rashemita bijąc się w pierś żelazną rękawicą. Dzwoneczek opowiedziała mu o przerażających piratach dręczących krainę, z której pochodzi, a zarazem kusiła obietnicami ponętnych panienek, które miały rzekomo czekać tam na swego wybawiciela. Dynaheir już dawno odeszła z tego świata, a jego tajemniczy przyjaciel i towarzysz wielu przygód, od lat grzał swój boski tyłek na tronie pozostawionym mu w spadku po wyrodnym ojcu, Bhaalu; zwanym też Panem Mordu. Nie ulegało więc wątpliwościom, że poczciwy łowca i jego mały przyjaciel, Boo, który jak na standardy chomików był już emerytem, raz jeszcze ruszą na przygodę i zaczną kopać tyłki w słusznej sprawie, jak to wielokrotnie czynili za dawnych lat.
- Wskaż nam drogę do tej Nibylandii, a złoczyńcy szybko dołączą do poległych! - Rzekł do Dzwoneczka Minsc, a ta jednym machnięciem magicznej różdżki, strząsnęła z jej końca złoty pyłek, który zaczął formować się w unoszący się w powietrzu dysk, który swą materią i barwą przypominał taflę wody. Wróżka uśmiechnęła się uroczo i energicznie zatrzepotała skrzydełkami splatając ze sobą dłonie. Była uszczęśliwiona faktem, że znalazła kolejnego ochotnika.
- Towarzystwo, przygody i stal przeciwko stali. Oto jak powstają legendy! Prawda, Boo? - Powiedział łowca do swojego pupilka na chwilę przed przekroczeniem magicznego portalu, a ten w odpowiedzi zapiszczał wesoło kilka razy, przeskakując po jego potężnych barkach. Byli gotów wysławić swe imię w kolejnej wspaniałej krainie.

Z powodu zakłóceń w planarnej podróży, Minsc pojawił się w Nibylandii następnego dnia o świcie. Portal otworzył się na kwiecistej polanie, o czym łowca dowiedział się zanim jeszcze tam wylądował - miał silne uczulenie na pyłki i nie przepadał za zapachem kwiatów.
Przekraczając bramy nowego świata, Rashemita zaczął głośno kichać, a wciśnięty pod zbroję chomik musiał się mocno trzymać, aby nie zostać wystrzelonym z powrotem przez portal do Zapomnianych Krain. Atak alergii był tak silny, że targany wstrząsami olbrzym nie zauważył martwego rycerza, który leżał u jego stóp. Dopiero, gdy wdepnął w niego i niemalże przewrócił się przy tym, Minsc zauważył martwe truchło.
Boo głośno zapiszczał z przerażenia i złapał się swymi drobnymi łapkami za kołnierz łowcy, który musiał kilka razy przetrzeć oczy, zanim dotarło do niego co zobaczył. Podczołgał się do leżącego w kałuży krwi mężczyzny, który zaczął zmieniać swój wygląd w znacznie mniej urodziwego Quasimodo. Minsc zbadał jego puls, po czym zacisnął gniewnie pięść, którą następnie wystrzelił ku niebu.
- Przekroczyliście wszelkie granice! Zakosztujcie, jak smakuje sprawiedliwość chomika! - Wydarł się na całe gardło, mając w pamięci opowieść o Kapitanie Haku i jego załodze piratów. Nagle łowca zauważył, że wokół niego zebrała się dość spora grupa gapiów. Błyskotliwie uznał, że podobnie jak leżący u jego stóp Quasimodo, nie są oni tymi za kogo się podają.
- Gadajcie, który z was jest pirackim kapitanem! Jestem ciekaw czym będzie się podcierać, kiedy straci kolejną dłoń…