Mówi się, że w obliczu śmierci ludzie często mówią najważniejsze kwestie ze swej roli na scenie życia. Śmierć był innego zdania. Najbardziej dziwiło ją pytanie o siedem żyć i Śmierć Kotów. Nie ma limitu, ani kogoś takiego jak Śmierć Kotów. Za bardzo przypominałoby to pracę.

Kościsty palec zastukał w klepsydrę. Śmierć sprawdzał czy piasek na pewno się przesypuje w odpowiednim tempie.
- Jak długo tu czekasz? - zapytał Dwukwiat.
- OD ZAWSZE.
- To miłe. - przyznał Dwukwiat. - zabierzesz mnie na wycieczkę?
Śmierć spojrzał podejrzliwie na Dwukwaita.
- A CHCIAŁBYŚ?
- Jeśli zdążymy wrócić do rana.. - Dwukwiat nie tylko patrzył na świat przez różowe okulary, miał także różowy mózg i słuchał przez różowe uszy.
- WRÓCIĆ?
- Tak, wrócić. Muszę pomóc innym ocalić świat. Właśnie chcą zabić kuca, który jest ponoć smokiem. A przecież mogliby się zamiast tego zaprzyjaźnić i umówić, że nie będzie zabijał miastowych, tylko złych. Jeśli zaś nie jest smokiem, niech się przyzna.
- OGNIA KUCA? TO NIEPRAKTYCZNE.
- No właśnie! - ucieszył się Dwukwiat - ... w dodatku Spizgany Joe przyznał się, że jest zły, a nikt mu nie wierzy.

Śmierć odchylił swój płaszcz i odszukał klepsydry podpisane różnymi imionami. to było dziwne miejsce, piasek przesypywał się bardzo nierówno.
- MUSZĘ IŚĆ.
- Jak to? A co z wycieczką? Zobaczymy się jeszcze?
- NA PEWNO.

Bełkot majaczącego Dwukwiata był tylko częściowo zrozumiały dla reszty.